"วันนี้มีไอศครีมวานิลลาของโปรดตะวันหรือเปล่าคะ"
เป็นประจำของทุกวันที่ตะวันฉายจะร้องขอไอศครีมวานิลลากับคนเป็นแม่เพราะเป็นของโปรดจนพรฟ้าต้องมีติดตู้เย็นที่บ้านและทั้งคลินิกเพื่อเอาไว้ให้ตะวันฉาย
"เอ...มีหรือเปล่าน้า.."
"ไม่มีหรอคะ"
จากน้ำเสียงลังเลที่คนเป็นแม่แกล้งทำเอาเด็กหญิงเริ่มคอตกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน
"ใครว่าล่ะคะ...อยู่ในตู้เย็นนี่ไง"
พรฟ้ารีบอุ้มลูกสาวเธอเดินเข้าไปในห้องทานอาหารของคลินิกก่อนจะเปิดตู้หยิบกล่องไอศครีมของโปรดลูกสาวเธอออกมา
"เย่..ตะวันรักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ"
ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองดูกล่องไอศครีมในมือคนเป็นแม่ด้วยตาเป็นประกายตบมือชอบใจและโผกอดคอคนเป็นแม่ก่อนจะเอ่ยคำหวานเอาใจแม่ตนอีกรอบเพราะดีใจที่จะได้ทานของโปรด
20.30
"ตะวันหลับแล้วหรอพี่ฟ้า"
พลอยฝนเอ่ยทักคนเป็นพี่ขณะที่ตนกำลังจัดแจงข้าวของที่ซื้อมาเพื่อที่จะไปทำสังฆทานที่วัดใกล้บ้านในวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของคุณยายฉวีวรรณคนที่มีพระคุณชุบเลี้ยงพวกเธอมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย
"อืม...กลิ้งคว่ำกลิ้งหงายกับถั่วเน่าจนหลับคากันเลย"
พรฟ้าเอ่ยถึงลูกสาวตนด้วยรอยยิ้มอ่อน
"นี่ถ้าขาดถัวเน่าสักวันคงหลับไม่ลงแน่เลยค่ะ"
พลอยฝนเห็นทีหลานเธอจะชอบหมอนข้างที่เธอซื้อให้เมื่อแรกเกิดเสียเหลือเกินหากวันไหนไม่ได้กอดเจ้าหมอนรูปถั่วลิสงคงนอนไม่หลับ
"นั่นน่ะสิ”
พรฟ้าเห็นจะเป็นอย่างที่น้องสาวเธอพูดเพราะเธอเคยลองซื้อหมอนข้างใหม่ให้ลูกเธอแล้วแต่ยังไงตะวันฉายก็ไม่ยอมนอนกอดอยู่ดีร้องหาแต่ถั่วเน่าเท่านั้น
21.00 น.
หลังจากที่ช่วยน้องสาวจัดแจงของทำบุญเสร็จพรฟ้าก็กลับมานอนในห้องเธอหยิบรูปของฉวีวรรณที่ถ่ายกับเธอในวันรับปริญญาพรางมองที่ลูกสาวตัวกลมที่กำลังหลับอุตุสลับกันกับรูปด้วยรอยยิ้ม
"ตะวันโตขึ้นมากเลยนะคะคุณยายตอนนี้ฟ้าทั้งรักทั้งหลงตะวันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ให้ของขวัญชิ้นที่มีค่าที่สุดให้กับฟ้า"
หญิงสาวพูดคุยกับคนในรูปด้วยความคิดถึงพรางนึกถึงเรื่องราวในอดีตในวันที่ทำให้เธอมีตะวันฉายเข้ามาในชีวิต
เหตุการณ์ครั้งนั้นย้อนกลับไปเมื่อประมาณสี่ปีก่อน
วันนั้นฉวีวรรณเรียกเธอไปคุยที่บ้านเป็นการส่วนตัวเพราะฉวีวรรณต้องการให้เธออุ้มบุญโดยที่ไม่เอ่ยเฉลยว่าพ่อของเด็กเป็นใครให้เหตุผลเพียงแค่ว่าต้องการเด็กที่เกิดมาเท่านั้นและไว้ใจที่จะให้เธออุ้มบุญเพียงคนเดียวทั้งยังขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
"ถ้าเป็นความต้องการของคุณยายฟ้าก็ยินดีค่ะ" พรฟ้าลำบากใจพอสมควรในคราแรกแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะเห็นว่าฉวีวรรณให้ชีวิตใหม่กับเธอและน้องมานานแล้วหากมีเรื่องที่ทำให้ท่านได้มีความสุขได้เธอก็จะทำ
"ขอบใจเรามากเลยนะหนูฟ้าที่ยอมเสียสละ"
"ฟ้าอยากทำให้คุณยายมีความสุขค่ะ"
หลายเดือนต่อมาหลังจากวันนั้น
การทำกิฟท์เป็นผลสำเร็จเธอได้ตั้งท้องขึ้นมาแต่ในเรื่องดีก็มีเรื่องร้ายที่ทำให้เธอเสียใจมากเพราะจู่ๆฉวีวรรณก็ดันเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน
พรฟ้าตกใจมากกับเรื่องที่พึ่งรู้และยังสับสนอยู่ว่าเธอจะทำอย่างไรกับเด็กในท้องจะตามหาคนเป็นพ่อเด็กคนนี้หรือไม่
แต่เมื่ออุ้มท้องได้นานวันเข้าความรักความหวงแหนลูกในท้องจึงบังเกิดเธอจุดธูปบอกกับฉวีวรรณว่าเธอต้องการที่จะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง
"ฟ้าขอดูแลลูกคนนี้เองนะคะคุณยาย"
และไม่เคยมีใครรู้สักคนเดียวแม้กระทั่งพลอยฝนน้องสาวของเธอว่าเด็กคนนี้เกิดจากการผสมเทียม
พลอยฝนเองก็เคารพในตัวคนเป็นพี่เธอไม่เคยเอ่ยถามให้พรฟ้าลำบากใจแม้นแต่น้อยเรื่องทารกในครรภ์และไม่นานนักเด็กหญิงตะวันฉายก็ได้กำเนิดเกิดมาเป็นที่รักของพรฟ้าและพลอยฝนจนถึงทุกวันนี้
เช้าวันต่อมา
วัดxx
หลังจากที่เดินทางมาที่เขาใหญ่ได้สองสามวันวันนี้ฟาทิทกับคนสนิทอีกสองคนก็เดินทางมาที่วัดที่เป็นที่ตั้งเจดีย์เก้บอัฐิของคนเป็นยาย
"ผมมาหาแล้วนะครับคุณยายคิดถึงคุณยายนะครับ" ร่างสูงเดินมาถึงหน้าเจดีย์สีขาวทองหลังวัดได้เขาก็คุกเข่าลงพร้อมมองรูปที่ติดอยู่ตรงหน้าเจดีย์ด้วยรอยยิ้มก่อนจะวางช่อกุหลาบสีขาวตรงหน้า
ฟาทิทนั่งอยู่หน้าเจดีย์พักใหญ่หวนลำลึกถึงวันที่ได้มีเวลาอยู่กับฉวีวรรณเงียบๆก่อนจะเตรียมตัวกลับในเวลาต่อมา
ในส่วนของโบสถ์ในวัดตอนนี้ก็มีเสียงสวดอยู่เนืองๆเนื่องจากสองสาวพร้อมเด็กหญิงตัวกลมเข้ามาถวายสังฆทานทำบุญให้กับฉวีวรรณในวันครบรอบการเสียชีวิต
ยะถาวาริวาหา...
เมื่อหลวงพ่อสวะบทยะถาสองสาวพรฟ้ากับพลอยฝนก็ร่วมกันกรวดน้ำส่งกุศลผลบุญที่ได้ทำให้กับฉวีวรรณและคนเป็นพ่อกับแม่ที่จากไปในส่วนของเด็กหญิงตะวันฉายก็นังนั่งขัดตะหมาดตัวป้อมยกมือไหว้พระที่กำลังสวดจนเป็นภาพที่น่าเอ็นดูไม่น้อย
เมื่อออกมาจากโบสถ์ได้ตอนนี้หญิงสาวทั้งสองและเด็กหญิงก็กำลังเดินไปที่หลังวัดเพื่อที่จะไปไหว้เจดีย์ของฉวีวรรณ
"ตะวันขา..อย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวจะหกล้ม" พรฟ้าต้องรีบปรามลูกสาวของตนเพราะเจ้าตัวกลมเอาแต่วิ่งเล่น
"ค่าา.." เสียงใสเอ่ยตอบกลับคนเป็นแม่เสียงดังและชะงักการวิ่งมาเป็นเดินช้าๆแทน
"....." ฟาทิทที่กำลังจะเดินกลับมาที่รถพร้อมโรฮานและมัคซิมเขาหยุดเดินหันมองไปที่เด็กหญิงตัวอ้วนกลมผมสีน้ำตาลคล้ายกับเขาเมื่อได้ยินคำว่าตะวันมันทำให้เขานึกถึงเรื่องอะไรบางอย่าง