"Nay Celia, ako na po ang bahala hindi niyo na po kailangang gawin yan para sa akin."
Marahan na sabi ko kay nanay Celia ang isa sa mga kasambahay ng mga Solidad. Magmula ng tumira ako rito, si Nanay Celia na talaga ang isa mga itinuring kong ina dahil bukod sa mas madalas ko siyang maka usap kaysa sa mga Solidad ay kumportable akong magsabi sa kaniya ng mag bumabagabag sa akin, siguro ay palagay ko ay parehas kami ng katayuan at naiintindihan niya ako?
"Ano ka ba naman Cyreese? Ikaw lang naman kasi ang nagsasabi na katulong ka rin sa pamamahay na ito. Ang utos ng mga Solidad ay ituring kang amo." Pagdidiin niya sa akin habang inililalapag ang dalawang platong may lamang mga almusal na sigurado ako ay kaniyang niluto. Siya kasi ang tiga-luto ng mga Solidad.
It was Monday, and the sun is still fresh. Hindi parin ako pwedeng pumasok, ngunit ilang araw na lang naman ang titiisin ko. And if I were to decide, I would still go to school even with this condition because I'm sure that I can still do what I have to do without affecting any of my routine.
Nag pasiya ako na bumaba dahil kahit gusto ko mang gumising ng tanghali nang sa gayon ay mabawasan ang oras ng pagkabagot ko rito sa bahay ay hindi ko na magawa. Sanay na ang katawan ko na gumising ng maaaga kung kaya't heto ako at nakikipag talo kay nanay Celia dahil sa tagal ko nang sinasabi sa kaniya na hindi niya na ako kailangan pang pagsilbihan at heto naman siya at paulit-ulit na sinasabi ang pang laban niya sa akin, na utos daw ito ng mga Solidad.
Nginitian naman niya ako ng pilit na para bang sinasabi na talo na ako sa aming pinag tatalunan. At gaya ng palaging nangyayari ay wala nakong ibang magawa kundi mag buntong hininga.
"Kumain na po kayo."
"Tapos na ako," Pag iling naman niya "Kumain ka ng madami, napaka payat mong bata ka." She hissed.
I slightly pouted and about to start my breakfast when I suddenly remembered,
"Nanay Celia, mayroon po ba kayong nakitang..." The slight wrinkled forehead of her popped out suddenly maybe out of curiosity.
"...lalake rito...k-kanina o kagabi?" Hindi ko pa sigurado na pagtatanong dahil sa katayuan ko ay wala naman akong karapatang itanong pa iyon sa kahit kanino.
I don't even know why I'm asking. Hindi naman sobrang laki nitong bahay ng mga Solidad ngunit madalang lamang kaming magkita. Hindi ko malaman kung nagkakasalisi lamang ba kami o talagang wala siya rito sa bahay.
"Ah! Si Ser Lebi!" Tila ba naliliwanagan niyang sabi. Her diction was slightly heavy.
Napatango naman ako at pilit na ngumiti dahil nag aalangan ako sa pagtatanong nito sa kaniya dahil baka kung ano ang isipin niya sa akin.
"Maagang gumising iyon at lumabas."
Tipid nalang ako na tumawa ng pilit. Pagakatapos nuon ay nagapaalam na siya sa akin dahil may gawain pa raw siya sa kusina.
After finishing my breakfast I decided to have some walk outside the garden to say hi to my friends. They must have enjoyed the sunlight this morning since the seasonal rain have passed already.
I spent some time watering them while talking to them.
Mar de Vena was always a breath of fresh air. The green sorroundings will always walk with you wherever you go, the chirps of birds and the waves of the sea will always welcome you wherever you chose to enter.
Malayong malayo sa mga naririrnig kong kwento tungkol sa lugar ng Maynila. Kung kaya't hindi ko makita ang rason sa kanila kung bakit mas pinipili nilang ipagpalit ang lugar na ito para sa magandang takbo ng trabaho. Pero sa kabilang bahagi ng puso ko alam kong nais ko rin ang syudad. Tuwing nakikita ko sa telibisyon at nababasa sa libro ay namamangha ako. Pakiramdam ko ay ibang mundo iyon.
Matapos kong madiligan ang mga iilang halaman rito sa malaking bakuran ng mga Solidad ay nagpasiya akong magpahinga muna. Dahil sa dami ng mga halaman rito ay imposibleng matapos ko ito ng ganun ganun na lamang.
I sat in the mini table just around here in the garden where I used to spend my time usually. Sometimes I read my books or draw some of my works here when I want some view of this greens. At ngayong sumagi na ito sa isip ko, nagpasiya na akong kuhain ang libro na sinimulan ko kahapon at magbasa rito kagaya ng nakagawian ko.
Mamaya na siguro ako pupunta sa dalampasigan dahil medyo mataas na ang sikat ng araw duon.
It was about 9 in the morning when i started to read, freeing myself from all the worries that I might have if I just loose myself from overthinking so much. And when I noticed it, the rays or the sun have reached my feet already without even realizing. Panigurado ay magtatanghaling tapat na dahil sa tuwing aabot na ang init ng araw sa parteng ito ay kabisado ko na.
"Ano ka ba naman Letty! Hindi mo talaga kayang ihiwalay ang trabaho at ang paglalandi! Malalagot ka kapag nalaman ng mga Solidad ang mga kalokohan mo! Sige at lumayas ka!"
I jumped a bit when I heard Nanay Celia shouting at the top of her lungs at nang lingunin ko ang malaking pintuan ng bahay na ito ay nagkukumahog na tumatakbo si Aling Letty, isa sa mga kasambahay rito at tila hindi narinig ang hinaing ni Nanay Celia.
I saw Nanay Celia's brushing her face with her palm full of discomfort and irritation. Ibinalik ko ang tingin ko kay Aling Letty at paliit na siya ng paliit dahil sa layo ng kaniyang narating.
Pumasok nang muli si Nanay Celia at nagpasiya akong sundan sana siya para siya ay pakalmahin ngunit hindi pa man ako nakaka alis ay may ilang pigura na akong nakita na bumaba sa isang pamilyar na kotse.
I gulped due to sudden slight shockness because I'm familiar of that car.
Hindi nga ako nagkamali dahil matapos bumaba ng isang babae at dalawang lalaki na hindi ako pamilyar at hindi ko kilala ay nahagip na siya ng aking paningin.
He was not wearing the same clothes when I saw him the last time because he's on a simple jeans and fit plain black shirt paring with boat type of shoes. He was looking different. He was kind of serious while having a chit chat with his friends? workmates? I don't know.
He checked his phone for a moment and when I less expect it, I met his eyes at hindi katulad ng mga nagdaang araw tila ba dinaanan niya lamang ako ng tingin at hindi iniinda ang presensya ko sa kaniya.
Oh why Ava Cryreese? Do you even matter?
Patuloy ang paglapit nila sa pintuan ng bahay na ito at pigil hininga akong yumuko at higpit na niyakap ang libro nang sila ay lumagpas sa akin.
Hindi ko alam kung bakit may kaunting kurot ng saya sa puso ko na makita siya. I don't know where's it comming from.
I should get used to this. He will be staying here for a while and it's normal for him to just be on my sight every now and then because he is here Ava. This is just normal.
Ilang minuto pa ang hinintay ko at napagdesisyunan ko na ngang pumasok. I expect them to be in the living room but I guess It was a serious matter about his work dahil malamang ay sa office sila dumeretso.
Dumeretso naman ako sa kusina dahil iyon naman talaga ang pakay ko, ang puntahan si Nanay Celia at aluhin ngunit ng makita ko siyang naghahanda pagkain at huminto saglit dahil tila siya ay naghanap ng makakapitan at madiing pumipikit. Mabilis kong nilapag ang libro ko at siya'y nilapitan.
"Nay Celia," Alalay ko sa kaniya.
"Malilintikan talaga sa akin itong si Letty, kung kailan tuloy may bisita saka pa siya wala rito!" She irritatedly said while holding her nape.
Siguro ang tinutukoy niya ay ang trabaho ni Aling Letty dahil siya ang nakatalagang kasambahay sa pangalawang palapag. Dahil may bisita ay wala siyang magawa kundi ang gawin ang trabaho ni Aling Letty. Ngunit sa sitwasyon niya ngayon...
I licked my lower lips and after contemplating , kumuha muna ako ng isang basong tubig at ibinigay ito sa kaniya.
"Ako na po Nanay Celia, magpahinga na po muna kayo."
Napatigil siya sa pag inom ng tubig at tinignan ako. Nginitian ko na lamang siya at hindi na nag antay sa kaniyang sasabihin at kinuha na ang tray na may lamang mga matatamis na pagkain.
"Babalikan ko na lamang po ang mga inumin." Iyon lamang at tinahak ko na ang hagdan papunta sa ikalawang palapag upang ihatid ang aking dala.
When I reached the door I knocked for a few times like I always do as a respect then get inside.
Nakita ko agad ang seryosong pigura ni Sir Levi at ang sandaling pag agaw ko sa atensyon ng mga kasama niya ngunit hindi naman tumigil sa pagsasalita ang babae na naabutan ko kanina. She's graciously speaking business and technical terms that I don't understand in front of the table where Sir Levi sits but that didn't stop me from serving the food that I was holding in the mini table of this office. Nasa bandang gitna ako ngayon ng dalawang lalaki sa aking kaliwa at ang babae naman sa aking kanan.
Marahan ang kilos ko at natatakot na makagawa ng kapalpakan dahil hindi mga Solidad ang nasa harapan ko kung kaya't isang pagkakamali lamang ay malalagot ako.
While I was serving the food, I can feel this one guy with a casual clothes in the right side of the table follows every move that I make and It made me uncomfortable.
Beacause he's infront of me, sinundan ko ang tingin niya sa aking katawan at hindi ako nagkamali. I slightly looked at him and I saw him smirk. Mabilis kong iniwas ang paningin ko at inilapag na lamang ang huling plato.
Suddenly, Levi's clearing of throat thundered around the room. Na para bang sinadya ito at kailangan mo itong mapansin.
Narinig ko ang paghinto ng babae sa pagsasalita at nang lingunin ko sila ay nakita ko ang madilim na titig sa akin ni Sir Levi at ang paglingon rin naman ng babae.
Niyakap ko na lamang ang tray ko at dali-daling tumalikod para umalis.
Narinig ko ang pagpapatuloy ng babae sa pagsasalita ng linisan ko ang silid.
It was the second time i came back with the beverages on this tray and serve it like i did a while ago, hindi ko parin maiwasan ang paglingon sa lalaking kanina ay tumitig sa akin.
I was about to serve the last drink when I felt something brushed on my thigh. Binalewala ko na lamang ito dahil sa palagay ko ay natanggal ata ang tali ng puting bistida na suot ko at dumadampi sa aking binti.
"Enough." Nagulat ako, at napatingin agad sa pinanggalingan ng ma-awtoridad na tinig na iyon.
I thought I was the only one who's shocked ngunit nang makita ko rin sila na gulat na nakatitig sa kaniya ay nagtaka ako.
The dark aura of him was visible inilapag niya ang kaniyang mga braso sa lamesa at hinilot ang kaniyang sentido.
"Let's resume this matter tomorrow. " Nakapikit niyang sabi habang hinihilot parin ang kaniyang sentido. Tila ba kinakalma ang kaniyang sarili.
"What? But, Engineer..." Rinig kong apila ng babae na parang hindi siya sang ayon sa gusto nito.
Lalabas na sana ako dala-dala ang tray na hawak ko nang, "Ava, you stay."
Gulat na gulat akong lumingon sa kaniya. At nang tumayo siya upang igayak ang kaniyang bisita sa pintuan ay tila nabato akong naiwan roon. Sunod-sunod ang paglunok ko hindi batid ang dahilan kung bakit maiiwan ako samantalang ang mga bisita niya ay pinapauwi niya na.
Ang mahinang tunog ng pagbukas at sara ng pinto lamang ang narinig ko. Nagpasiya akong lingunin siya at nakitang nasa likuran ko na pala siya.
His eyes was full of irritation at unreadable emotions.
"Are you okay? " He asked.
Napahigpit ang yakap ko sa tray na dala dala ko at natutop ang aking bibig at hindi ako makapagsalita dahil hindi ko naman alam ang tinutukoy niya.
"I didn't expect you to come here and serve those trays," He gently said. "And I didn't expect Ethan to harrased you in that way. I'm sorry."
Napakunot ang noo ko sa sinabi niya at napa isip at ng balikan ko ang mga pangyayari kanina ay nalaman ko na kung ano ang sinasabi niya.
I can feel my shiver down to my spinal due to the terrifying circumstance. I was harrased and I didn't even notice it. Without even realizing it!?
Hindi ko mapakaling inikot ang aking mga mata at pinipigilan ang sarili na maluha sa hindi inaasahang takot na nararamdaman ko when this man infront of me suddenly brushed my right cheek, so gently.
"Shhh." He met the little gapped between us as he calmed me.
My eyes was already full of tears when I looked at him and he was blury.
"Are you always that naive?" Halos matunaw ako sa sobrang gaan ng pagkakasabi niya nito. Hindi ko alam kung naiinis ba siya sa akin o lihim siyang nagsusumamo.
That irritated tone that I'll always be willing to hear.
I was preventing my tears to fall with my full strength but I failed.
Kita ko ang pasunod ng kaniyang tingin sa mga luha na pumatak sa akin pisngi na hindi ko naman matukoy kung bakit.
Unexpectedly, He wiped my tears, I met his eyes and I could not conclude any emotions from him, the same cold eyes that I'm used to but now, there's more into it.
I felt safe.