Hindi ko alam kung pang ilang beses ko nang inikot ang paningin ko sa lugar na ito mula sa kinauupuan ko ngayon, tanging ang iilang kalansing lamang ng mga pinggan at kung ano pa man ang naririnig ko mula sa katahimikan naming dalawa.
Nagtama ulit ang paningin namin at tila ba napaso ako kung kaya't iniwas ko ulit ang tingin ko. How many times did i do that? I've lost my count.
Halos trenta minutos na siguro kaming nakaupo dito sa isa sa mga lamesa ng coffee shop na ilang kanto lamang mula sa pinanggalingan namin kanina. Buong akala ko ay sa prisinto niya na ako idederetso ngunit ang laki ng ginhawa ko dahil dito niya ako dinala.
Hindi ko rin alam kung bakit niya ko dinala rito ngunit kung ano pa man iyon ay wala na akong pakialam, ang importante ay may panahon pa akong mag makaawa sa kaniya dahil hindi ko na alam pa ang gagawin ko kung makarating nanaman sa mga Solidad ang nangyari. Ni hindi pa nga ako nakakahingi ng tawad sa aksidenteng nangyari, ngayon naman ay bibigyan ko naman sila ng panibagong kahihiyan.
"Who are you?" Nagitla naman ako ng bigla siyang magsalita.
"H-ha?" The crack of my voice was so clear. Kaya nang umismid siya ng marinig niya yun ay hindi na ako nakapag isip.
"Patawarin mo na ako. Hindi na ulit ako pupunta dun magtiwala ka sa akin, wag mo lang akong ipa-kulong. Malalagot ako pag nalaman ng mga Solidad na--" Nagsusumamo kong sabi sa kaniya at hindi ko na nagawang ituloy pa dahil mukhang hindi ko na nagawang kontrolin pa ang mga salita sa bibig ko dahil pribadong tao ang mga Solidad at hindi ko sila basta pwedeng basta nalang ipagsabi sa iba.
Hindi ko na naisip lahat, basta ang importante sakin ay hindi ito makarating sa mga Solidad.
He stared at me with a bored look when a slight smile crept on his face and he started to laugh.
Hindi ko naman napigilan ang pagkunot ng noo ko sa ginawa niya dahil parang kanina lamang ay halos magyelo ako sa takot sa kaniya, ngayon naman ay heto siya at tumatawa.
He slightly touched the bridge of his nose and licked his lips then looked at me blankly.
"Why should I forgive you, then?"
Tila nanghahamon niya pa na sabi sakin. Napayuko na lamang ako at tila ba sumusuko na lamang sa gusto kong mangyari. If only I knew something like this would happen I should't have gone there.
Isang buntong hininga na lamang ang pinakawalan ko and when I felt the heat in my eyes I immediately turned my head so he would not see it.
Naiinis ko sa sarili ko. I feel so drained after everything that happened since last night and here I am, tried to convince someone but gave up. I did go there yes, pero kung alam ko lang na may mga gusali na pala na ginagawa roon ay hindi ako magpupunta. I was just trying to...rest.
Dali-dali kong pinunasan ang mga tumulong luha sa mata ko kahit na alam ko namang nakita niya ay pinilit ko paring magkunwari na parang walang nangyari. If this is what I have to suffer for that mistake then I don't have a choice but to take it.
"S-sige." Gusto ko mang dagdagan pa ang mga salita ko ngunit hindi ko na kaya pang pigilan ang nag uumupaw na nararamdaman ko, magkahalong pagod, sakit, pag-aalala, at lungkot.
Sunod-sunod ang lunok ko sabay ng kaba sa akin dahil hindi ko na alam kung ano na ang sunod kong gagawin.
We're both silent for how many seconds at ramdam ko ang matamtam na tingin niya sa akin. Hindi ko siya magawang tignan dahil nakayuko ako, takot na makita ang totoong nararamdaman.
Silence was almost eating me up when he suddenly picked up his phone.
"Coffee shop, 7 blocks." Sabi niya sa tinawagan niya at walang ganang nilapag ulit ang telepeno sa lamesa na nagbasag sa katahimikan namin.
Maybe that's the authorities he called. Napapikit na lamang ako ng madiin at sukong-suko na sa lahat. So this is where I'll end huh? Prison?
"You're a Solidad? You don't look like one."
Napa angat ang ulo ko sa kaniyang sinabi. I slightly felt a sting when he said those words. Sino ba naman kasi ang mag aakalang isa ako sa mga Solidad, heto lamang ako, isang hamak na nakikihalubilo sa kanila.
"Hindi. Hindi ako Solidad. D-dun lang ako nanunuluyan." I tried to crept a smile but failed. Kung kanina ay hindi pa ako sigurado sa nararamdaman ko, ngayon ay puro kahihiyan na lamang sa sarili. Nakakaawa ka Cyreese.
I stared at his eyes with a dim sight of it. Sobrang blangko ng tingin niya sakin ngayon at tinitigan ko pa ito. Siguro ay nakakadiring tignan ang isang katulad ko.
Natanggal lamang ang tingin ko sa kaniya nang may lumapit sa kaniyang isang lalaki, wearing a black suit and looked so shut.
Napatingala na lamang ako at tinignan ang katangkaran nito, pabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa.
"We'll take you home." Malamig na sinabi ni Lourd at tumayo na para umalis.
Wala na akong panahon pang magsalita dahil nakaalis na siya at sinundan naman siya ng lalaki na dumating. I can't think straight and with a blank mind, I stood up and followed them.
Nang nakalabas ako ay isang itim at magarang sasakyan ang nasa harapan ko samantalang ang lalaki naman kanina ay hawak-hawak ang bukas na pintuan at sa loob noon ay ang lalaking kausap ko lamang kanina.
Napahinto ako dahil wala naman akong balak na magpahatid pa, akala ko ba ay sa prisinto na ang tuloy ko? I can't think straight.
He looked at me darkly, "Get in."
With thousand questions on my mind, pumasok na lamang ako at pilit na binalewala ang kaba na nararamdaman ko. Wala na akong panahon mag tanong, ang mahalaga ay hindi sa prisinto ang tuloy ko.
Napatingin na lamang ako sa labas ng bintana at inantay na makarating na lamang sa bahay ng mga Solidad.
Padabog kong isinara ang binabasa kong libro dahil kahit anong gawin ko ay hindi ko maintindihan ito. My mind and my eyes aren't cooperating well. I'm so out of focused and I hate it.
That guy won't leave my mind alone. Pagkatapos niya akong ihatid ng kaniyang driver ay ginusto ko pa sanang magpasalamat ngunit tila ba wala lang itong pakialam na nag utos sa kaniyang driver na umalis na sila. I don't know if I should be offended about his attitude or I should be just thankful because I'm here and not in prison.
Wala na akong nagawa pa kundi tumayo sa higaan ko at lumabas ng kwarto upang maghanap ng gagawin. It was almost 8:30 in the evening and the heavy rain outside was present like last night.
Wala na akong magawa dahil wala naman ang mga Solidad at walang nag uutos sakin, lahat ng mga gawaing bahay ay nagawa na ng mga ibang kasambahay.
The thought of me staying here for a week because of my injury bothers me. Kung ngayon nga na wala pa akong isang buong araw rito sa bahay ay wala na akong magawa ano pa kaya ang manatili ako rito ng isang linggo. Sanay nga akong mag isa ngunit hindi ko naman gustong makita ang sarili ko na wala na sa sarili pagkatapos ng isang linggo sa sobrang pagkabagot.
Isang linggo at unti-unti na ring nawawaglit ang mga nangyari sa aking isipan. Natapos ko na ang libro na aking binabasa. Ayaw na akong pakinggan ng mga halaman. Naikot ko na ang buong bahay. Sa makatuwid, bagot na ako sa nagdaang araw.
Tinahak ko ang pasilyo sa labas ng kwartong pinanggalingan ko. Tatlong palapag ang bahay ng mga Solidad tatlong kwarto lamang ang nandirito sa ikalawang palapag, the guest room, my room, and the office of Solidad's where they always spent their time.
Hindi ko maiwasang titigan ang pintuan na iyon at mahulog sa malalim na pag iisip.
"You're a Solidad? You don't look like one."
Those words echoes in my mind.
There's this kind of people in this world. Those who were blessed enough to have everything yet still lacks in the sensitivity of taking everything for granted. And those people who are not privilege but rich in happiness, inner peace and not in material goods.
The Solidad's always spent their time on their own but at least once in a while they manage to meet each other. They are happy, I guess. But where am I?
Asan ako? Hindi ko alam kung saan ang lugar ko. I'm not a Solidad but I have all of this.
I met the gap between me and that door and I was a bit unsure while holding the knob of it. Wala naman ang mga Solidad, hindi naman ako magatatagal. Kumbinsi ko pa sa aking sarili.
I slowly opened it and the classic distinctive atmosphere welcomed me. Kagaya ng kabuuhang disenyo ng bahay ng mga Solidad ay karamihan rin sa desinyo at mwebles nito ay gawa sa mga kahoy at halatang hindi kailanman nakaligtaang punasan. it look so classic and got a personality in it.
Dito iginugugol ng mga Solidad ang kanilang oras para lamang sa kaginhawaan ng kanilang buhay.
Pumasok na ako ng tuluyan at iniwan na lamang na nakabukas ang pintuan dahil wala naman talaga akong balak na magtagal. Ang malaking litrato ng pamilyang Solidad ang nakaka agaw ng pansin sa silid na ito. Ang mga papel at kasangkapan na nasa malawak na lamesa ay malinis na naka ayos. Ang napakaraming libro naman rito ay hindi mo makikitaan ng bakas ng dumi o alikabok.
Hindi ito ang unang beses kong makapasok sa silid na ito dahil minsan na akong nautusan ng mga Solidad nang sila nandirito ngunit madalang lamang iyon dahil madalas ay ang naka talagang kasamabahay lamang sa silid na ito ang pwedeng pumasok bukod sa kanila. Hindi naman nila ako pinagbabawalan o sinabihan ngunit hindi ko rin namang ugaling magtanong at magpumilit pa kung kayat matapos kong libutin ng tingin ang buong silid ay tumalikod na ako upang umalis na.
Impit akong napatili ng pagtalikod ko isang pigura ng pamilyar na lalaki nanaman ang nakita ko sa pintuan. Hinawakan ko agad ang aking dibdib dahil pakiramdam ko ay muntik na akong mabuwal sa labis na pagkatakot at pagkabigla.
"A-anong ginagawa mo rito?" Tanong ko pa sa kaniya.
Hindi ko alam kung ilang araw magmula nang huli ko siyang makita. Muntik ko nanag makalimutan ang mga nangyari, kasama na ang pang gagamot ko sa sugat niya... o ang mga titig niya sa akin. So I was definitely shock to see him here again!
Tinaas niya lamang ang hawak niyang mga papel at inilipat ang tingin sa likod ko ung nasaan naka pwesto ang lamesa ng silid na ito.
My eyes can't focus on him because I was too scared to look at him. Andami kong gustong itanong ngunit wala ako sa lugar para gawin iyon kung kaya't napalunok na lamang ako at dahan-dahan na tinahak ang pintuan upang sana ay umalis.
Hilaw na ngiti lamang ang naibigay ko sa kaniya umaasang maramdaman niya ang gusto kong sabihin dahil nakaharang siya sa parehong hamba nitong pinto. I can't blame him. His frame was to wide to give some space for me.
"Are you taking your meds regularly?" He asked.
"Hmm?" Pagtataka ko pa, "Uhm, opo."
Akala ko ay pagtapos noon ay padadaanin niya na ako ngunit,
"Eat downstairs."
"H-ha? Opo."
Hindi ako makatingin ng deretso dahil sa kaunting agwat naming dalawa. Bakit siya nandirito at sa ganitong oras? Kanina pa ba siya nandirito at hindi ko lang nalaman dahil nagkulong lamang ako sa silid?
By the looks of him, hindi naman siya mukhang napadaan lamang.
"I'm staying here because of a project if that's what you wanna know."
Matamis ko lamang siyang nginitian at hindi na pinahalatang yun nga ang gusto kong itanong kanina pa. Tumango lamang ako at sumenyas na aalis at lihim akong nagpasalamat dahil nakuha naman niya iyon. Tumikhim lamang siya at tumabi ng kaunti upang makadaaan ako.
Nagmamadali kong tinahak ang koridor ng pangalawang palapag patungo sa hagdan dahil hindi na maganda ang ihip ng hangin duon. Kinalma ko ang aking sarili.
Dahil nga siguro isa siya sa mga katrabaho ng mga Solidad ay may mga trabaho siguro siya dito sa parte ng Samar. Ngunit ito yata ang unang pagkakataon ko na mayroong pinatira ng panandalian ang mga Solidad rito? Wala ang mga Solidad at nangangamba ako dahil may bagong tao rito sa bahay, hindi ko siya kilala at hindi man lang kami nagkausap ng mga Solidad. Di bale na at hindi rin naman nila obligasyong sabihin sakin ang lahat. I must learn to not stick my nose on others' business.
Magmula ng kumain ako hanggang sa paggawa ko ng mga gawain ay hindi na ako napakali sa kaka isip at pinilit na libangin ang aking sarili. Kung kaya't kinuha ko na lamang ang sketch book ko na iniregalo pa sa akin ni Oli nung nakaraang taon para aking kaarawan. Nalaman niya kasi na mahilig akong gumuhit kung kaya't ito ang ibinigay niya sa akin. Dahil wala rin naman akong mapaglibangan, kung mapagod ako at magsawa sa pagbabasa ay kinukuha ko lamang ito at rito ako gumuguhit.
I chose to stay in the pool area to get some inspiration. Halos araw-araw ay ganito ang gawain ko. Pagkatapos sa iilang mga gawaing bahay ay halos malibot ko ang bawat sulok ng bahay na ito. Ngunit mas madalas kung hindi sa dalampasigan ay nandirito ako sa dahil tanaw ko parin ang malawak na dagat at presko ang hangin rito.
Naupo ako sa iilang baitang ng hagdan na nandirito. Malamig ang simoy ng hangin dahil sa nagdaang ulan at hindi ko ito alintana. The breath taking view that I always used to see never fails to amaze me. Kung umaga ay kitang kita mo ang makulay na paligid dahil sa mga puno at ang asul na dagat ngunit ngayon tanging ang bituin lamang ang aking kasama.
Tila yata nakalimutan ko ang pakay ko rito dahil niyakap ko na lamang ang aking sketchbook at tinitigan ang mga bituin.
"Maganda." I breathed while looking at the sky with millions of lights. It look so pretty, so pretty that it will make you sad. Hindi ko maiwasang maging sentimental dahil sa ganda na ibinibigay nito sa akin.
Before, I used to stare at those and it's different. Everything was just so different. I bet it's more beautiful way back then. For sure, staring at those with a smile and on my face and not carrying any worry and pain will be much different. What a shame, because I only have them.
Pinigilan kong tumulo ang luha na nagbabadya sa aking mga mata at binuklat na lamang ang hawak-hawak ko at itinuloy ang halos isang linggo ko ng tinatapos. Marami narin akong naguhit ngunit dito ako pinaka natagalan dahil nitong mga nakaraang araw ay binabad ko ang sarili ko sa pag aaral at paggawa ng aking mga proyekto sa eskwelahan.
Drawing some structural design. Yes, chasing after this dream was so suffocating. Noon ay napakadaling sabihin at hanapan ng dahilan ang pangarap na ito. There's always this reason and inspiration that comes with it. But now I'm lost, ang hirap ipagpatuloy ng lahat kung wala ka naman nang dahilan para magpatuloy. Ni hindi mo alam kung bakit at para saan.
It was so suffocating that I have no choice but to breath because that's what it is. That's my only choice.
"Is that what you're takin' up?" Hindi ko na kailangan pang lumingon dahil siya lang naman ang ang pwedeng mag may ari ng tinig na iyon.
I shooked my head smiled while shading some part of my work. "Sana, pagkatapos ng huling taon ko." I looked at him for a while because he was already sitting beside me. Hindi nakatakas sa akin ang sandaling pagsasalubong ng kaniyang makakapal na kilay.
"Pero, hindi ko pa sigurado dahil ayoko ng umasa sa mga Solidad." Tuloy ko. It's true. I was planning to work after I graduate dahil napakalaki na ng utang na loob ko sa mga Solidad at ayoko ng iaasa pa sa kanila ang mga susunod na hakbang na kailangan kong gawin. If I want to be an Architect, I should chase it on my own. Without the help of anybody.
I can feel him looking intently at me. And I don't even know why I'm suddenly talking to him. Epekto na ito ng mga gamot na iniinom ko o ng mga bituin?
Napa ismid ako at napahinto sa aking ginagawa. I, again looked up to the sky secretly blaming them for the cause of my sentiments.
Ibinalik ko ang tingin ko sa kaniya at nginitian siya ng matamis. He look so serious that I can't even read him. I can't fathom the look on his face.
"But you have a potential. It's a shame if it'll just go to waste." He said while looking at me.
"May I see."
Kinuha niya ang sketchbook na hawak ko, I can feel the gap of breath suddenly at hindi mapigilang mahiya. Engineer siya at hindi malabong napakarami na niyang hinawakang proyekto at baka basura na lamang ang tingin niya sa gawa ko.
Marahan niyang tinititigan ngayon ang iginuhit ko. It was a house near the beach just like what I use to dream years ago for my family. Tandang tanda ko kung paano ko ipinangako kay itay na tutuparin ko ang pangarap niyang itayo ang bahay na iyon sa eksatong kinatatayuan ng kubo namin. I was so positive of it, before.
He was looking at it intently and I can't help but to notice the perfection of him. I realized that his thick eyebrows naturally turns flat when he concentrates. Binasa niya ang ibaba niyang labi and tilt his head. I was afraid of his possible criticism a while ago but now all of a sudden it all fade away.
"Is this your own work?" He asked.
Marahan naman akong tumango sa kaniyang katanungan.
Tipid siyang umiling at sinabi, "You can't just let this go into waste." Mapungay ang mata niya ng lumingon siya ulit sa akin at ibinalik ang kinuha niya.
Wala akong nagawa kundi suklian siya ng ngiti, like, smile seems to solve everything.
"If you have your concerns about this I can always give my thoughts. Since I'll be staying in here for a while. Hmm?" He gently said.
Tila ba ma kumurot sa aking puso dahil sa kaniyang sinabi. Tila ba sinasabi niya na tuturuan niya ako sa propesyon na gusto ko. Hindi ko mapigilang mapangiti sa munting kasiyahan na naramdaman ko. Not sure if his offer or his stay what makes me really happy.
For the first time since everybody left I felt this feeling of not being alone.