LIAM BENJAMIN
Kung mayroon contest sa pinaka duwag na tao sa mundo, siguro ako ang makakakuha ng first place.
Duwag ako. Napakahina ko. Nang dahil sa kaduwagan ko, mas pinili ko na masaktan ang taong pinahalagahan ko ng mahigit apat na taon. Nang dahil sa takot ko na baka magkaiba kami ng nararamdaman para sa isa't isa, mas pinili ko na makita siyang lumakad palayo sa akin.
Nang dahil sa pinairal ko ang mga scenario sa utak ko na baka hindi niya rin ako gusto gaya ng pagkagusto ko sa kanya ay hinayaan ko ang sarili ko na maging tikom sa totoong pagtingin ko sa kanya.
Kaya heto at nangyari nga ang kinakatakot ko, pero ako ang may dahilan kung bakit nagkatotoo ang mga naiisip ko lang. I am the reason why my illusions turn into reality.
Heto ako ngayon puno ng pagsisi dahil hinayaan ko lang naman na masaktan physically, and worst emotionally ang babaeng lihim kong minahal.
At heto rin ako ngayon, pasulyap-sulyap na lang sa maganda niyang ngiti. Kung noon ako ang rason sa mga ngiti niya, ngayon ibang tao.
Dapat ako iyon.
Ako pa rin dapat ang dahilan ng mga ngiti at tawa mo. Pero dahil tanga at duwag ako... Ganito ba talaga? Mapagtatanto mo ang lahat kapag huli na? Kapag ubos na ang tyansa at oras na binigay sa'yo para masabi ang salitang "mahal kita?"
Huli na nga ba talaga? Eto na ba talaga ang ending? Tapos na ba talaga? Hindi pa nga tayo nag sisimula pero tinapos na agad ng tadhana ang lahat?
Pero sino ba ang niloloko ko? Bakit ko sinisisi ang tadhana? Kasalanan ko. Ako ang dahilan kung bakit umabot sa ganito. Ako mismo ang tumapos ng lovestory na hindi pa nagsisimula.
Kung sana hindi lang ako naging duwag. Kung sana noong una pa lang naging matapang din ako katulad mo... sana nagkaroon din ako ng lakas ng loob para sabihin sa'yo. Sana noong araw na iyon, sana umamin din ako na mahal din kita. Sana—
"Liam?"
"Huh?"
"Are you okay?"
"Huh? O-oo. Okay lang ako." Sinungaling ka Liam, ang galing mo talaga mag-sinungaling. Okay? Kahit durog na durog ka na dahil sa nakikita mo ngayon, okay ka pa rin? Napaka sinungaling mo.
"Really? Then bakit hindi mo kami kinakausap?"
Hindi kinakausap? Hindi ko naman sila naririnig na nagsasalita. Si Wendy nga pala 'tong kumakausap sa akin ngayon, girlfriend ko.
Oo. Girlfriend ko. Alam ko ang gulo, dahil kanina lang nag da-drama ako tungkol sa babaeng pinakamamahal ko pero may iba na pala akong karelasyon? Huwag kayo mag-alala, dahil ako rin naguluhan.
Ang abnormal ko, 'di ba?
Nandito kami ngayon sa hospital, bakit nga ba kami narito? Ah, dinadalaw pala namin iyong best friend slash pinakamamahal kong babae.
"Hey, Liam!" Ano ba naman ang babaeng 'to? Kalabit nang kalabit. Nag-mo-moment ako rito, eh. "Are you really fine? Bakit ba 'di mo ako pinapansin? Kanina pa ako salita nang salita rito."
"Wala ka naman sinasabi." Wala naman talaga akong naririnig, baka hindi ko lang talaga siya naririnig dahil focus ako sa pagtitig sa babaeng nakikipag-usap ngayon sa taong nagsasabi na mas "deserving" siya sa mahal ko.
"Anong wala? Kanina pa kaya ako nagtatanong kung may gusto ka i-suggest na gagawin sa upcoming birthday ni Aerielle. And... why are you crying?"
Ah, oo nga pala. Birthday na pala next week ni Erie, birthday na ng mahal ko. Pero sandali, ako umiiyak? Umiiyak ba ako? Hinaplos ko ang pisngi ko at...
Tama siya. Bakit ako umiiyak? Nababaliw na ba 'ko?
"Oo nga Liam, pansin ko kanina ka pa tahimik diyan. Ayos ka lang ba? Bakit ka umiiyak?" Lalo akong nawala sa sarili nang marinig ko ang himig ng babaeng iniibig ko.
Finally, kinausap niya na rin ako. Ang akala ko ay hindi niya ako kikibuin sa buong pananatili ko rito. Paano ko siya makakausap? Bantay sarado lang naman siya ng feeling boyfriend niya.
Well, iyon naman ang pinaniniwalaan ng lahat. Na boyfriend niya ang lalaking 'to.
"Wala 'to. Uh, it's just an a-allergy," pagsisinungaling ko, at mukha namang naniwala si Erie sa sagot ko dahil medyo umaliwalas ang reaksyon ng mala anghel nitong mukha.
Buti na lang naniwala siya dahil hindi ko rin naman alam kung anong isasagot ko sa tanong niya, at hindi ko rin alam kung bakit ako umiiyak. Hindi ko naman puwede sabihing nababaliw na ako.
Si Wendy ang mukhang nalito dahil kumunot ang noo niya sa naging sagot ko. Alam niya kasi na wala naman akong allergy sa kahit anong bagay o pagkain. Lalo naman si Erie, alam na alam niya ang bagay na iyon.
Alam niya ang lahat tungkol sa 'kin, kahit nga siguro amoy ng utot ko ay alam niya. Pero hindi niya na maalala 'yon dahil sa katangahan ko.
"Ang lamig masyado rito. Napupuwing ako sa aircon ng kuwarto mo kaya 'yon," dagdag ko pa sa pagrarason. Huh, what a lame excuse, Liam.
Sumilay ang maamong ngiti ng babaeng mahal ko, dahilan para lalo akong maluha.
God, I miss her smile so much. Iyong kakaibang ngiti niya na ako lang ang may kakayahang magpalabas sa labi niya. "Gano'n ba? Kanina ka pa tinatanong ni Wendy kung ano'ng masu-suggest mo. Ang sabi niya kasi best friend kita, kaya alam mo raw ang mga iba kong hilig, totoo ba 'yon?"
Oo best friend mo ako Erie, pero kung hindi ako nagpakaistupido? I must be your other half now. Ako pa rin sana ang kasama mo ngayon, masaya pa rin sana tayong dalawa. Hindi sana mangyayari sa 'yo ang sinapit mo ngayon kung hindi ako duwag.
Ang mga bagay na iyan ang gusto ko isagot sa kanya pero bigla na naman akong napipi at natulala sa maganda nitong mukha. Pakiramdam ko'y hahagulgol na ako dahil sa bigat na nararamdaman ko at pati na rin sa mga naiisip ko.
"Baka kasi naubusan na siya ng magiging pakulo sa birthday mo love, kaya naiyak na lang siya." Singit nitong lalaki na kanina pa nakahawak sa kamay ni Erie.
Tss, kung makahawak naman akala niya ay pagmamayari niya ang ang babaeng inagaw niya lang naman. Masyadong bantay sarado, ano ba'ng akala niya, aagawin ko si Erie? I won't do that. Hindi niya ako katulad na mahilig mang-agaw, and as if makalapit ako kay Erie?
Kaunting kibot ko nga lang dito eh, binibigyan niya ako ng tingin na subukan-mo-lumapit-bali-'yang-braso mo look.
And why he calling her "love"? Gross. Hindi man lang pinag-isipan ng mabuti iyong endearment niya kay Erie. Napaka-common. Baduy, tss.
Asarin mo pa ako Martin epal, mapanira ng relasyon. Kung ideas lang para sa gaganapin na birthday ni Erie, marami akong mai-su-suggest. Alam ko ang lahat ng gusto ni Erie. Kumpara naman sa kanya na basketball lang alam na gawin at puro pagyayabang. Favorite color nga ni Erie ay hindi niya pa alam. Asshole.
"Anong wala akong maisip? I have a lot of ideas compare to you, brainless shit," taas noo kong sagot kahit walang tigil sa pag-agos ng luha at uhog ko.
Nag-iba ang timpla ni Martin sa naging sagot ko, alam niya naman ang totoo. "If that's the case, anong iniiyak mo riyan?" nakangising sagot sakin ni Martin.
I gritted my teeth, pinapadilim niya talaga ang paningin ko. Ano ba ang pakialam niya kung umiiyak ako? Bakit niya pa itinatanong? Alam ko na alam ng hambog na 'to ang iniiyak ko. Alam ko rin naman na tuwang-tuwa ang demonyo sa loob niya dahil nakikita niya akong luhaan at talunan dahil siya ang nagwagi sa puso ni Erie at hindi ako.
Ito ang gusto ni Martin. Ang makita akong lugmok, nahihirapan, nadudurog... This is what he wants, to destroy me using my beloved girl.
"Why are you crying, Liam?" Tanong muli ni Wendy na kanina pa nakakunot ang noo.
Bakit nga ba kasi ako umiiyak? Hindi ako dapat umiiyak lalo na at nasa harapan ko ang pinakasusuklaman ko sa lahat.
Sabi ko ay hindi na ako iiyak pero napakatraydor ng mga luha ko, ayaw makisama. Nakaka-badtrip naman!
"Sabi ko naman sa 'yo kung masama ang pakiramdam mo dapat hindi na tayo tumuloy sa pag-visit dito. She will understand it. Right, Aerielle?" Nakangiting sabi niya sabay tingin kay Erie.
Sumulyap sa 'kin si Erie na parang nagtatakha rin sa inaakto ko, pero parang may halong awa ang tingin nito sa 'kin.
Bakit siya naaawa sa akin? Wala naman rason para kaawaan ako. Deserve ko naman itong sakit na nararamdaman ko ngayon.
Pero naaawa nga ba siya sakin? O pakiramdam ko lang 'to?
-AndyThoughts-