Malakas ang kabog ng dibdib ko habang papalapit ako sa kwarto ng magiging mga estudyante ko. Ito na 'yon, ito na yung pinapangarap ko. Wala ka man sa tabi ko at hindi mo man ako nakikita ngayon ay masaya na ako. Masaya akong natupad ko ang pangako ko sayo na magiging isa akong guro nang sa gayon ay umayon na ang lahat sa atin, nang sa gayon ay pwede na. Pero, pwede pa nga kaya? Pwede pa ba?
Pinilit kong alisin na ang mga negative sa isip ko. Ito na 'yon, wala nang dahilan pa para balikan ang mga bagay na hindi na natin maibabalik pa. Ala-ala at tao man, hindi na.
"Magandang umaga!" Nakangiti akong pumasok sa loob ng silid-aralan. Natahimik naman ang mga magiging estudyante ko na kanina'y parang mga pinagsasabong na manok sa gulo at ingay. Tumayo ako sa harapan at hinintay munang tumahimik sila bago ako nagpakilala.
"Ako ang magiging guro niyo, simula ngayon. Ako pala si Binibining Mizuki Fujihara. Ako ang papalit kay Ginoong Ryu. Alam niyo naman na siguro ang dahilan ng biglaang pag-alis niya, hindi po ba?"
"Opo!" Masaya namang sumagot ang mga estudyante ko. Ngumiti ako dahil mukhang maganda ang magiging araw ko bilang isang guro.
"Ayan, ngayong kilala niyo na ako, maaari bang kayo naman ang magpakilala?" Hindi nawawala ang ngiti sa aking mga labi dahil sa saya ng nararamdaman ko ngayon. Ito rin siguro ang nararamdaman niya noon.
"Bakit kami magpapakilala? Hindi ba't teacher ka? Dapat kilala mo na kami bago ka pa pumasok dito!"
Mabilis na nawala ang ngiti ko dahil sa malakas na hiyaw na iyon. Boses iyon ng lalaki at galing mula sa likuran.
Tinitigan ko siya at ngumiti ako. "Hindi ba't teacher lamang ako? Hindi naman ako Diyos para makilala ko agad kayo. At isa pa, hindi lang naman pangalan niyo ang gusto kong malaman. Gusto ko rin malaman ang mga storya niyo. Ganoon dapat ang guro, inaalam ang buhay ng mga estudyante niya."
Bumaling ang paningin ko sa harapan. "Simulan natin sa unang row-" naputol ang sasabihin ko dahil sa ikalawang pagkakataon ay nagsalita na naman ito.
"Para saan pa at kailangan mong kilalanin ang buhay ng bawat isa sa amin? Bakit ano bang kaya mong gawin? Kaya mo bang gawin ang nagagawa ni Wonder Woman? Hero ka ba?"
"Ken, tama na! Teacher natin 'yang kausap mo! Matuto kang gumalang!" Suway ng kaklase nito sa kanya.
Napabuntong hininga na lamang ako. Ang akala ko'y smooth ang magiging klase ko bilang isang ganap na guro, but I was wrong.
Muli akong ngumiti. "Tama" tumango-tango ako. "Hindi ko kayang gawin ang mga ginagawa ng super heroes pero kayang-kaya kong magbagsak ng mga estudyanteng walang galang sa kanilang guro." Ngumiti ako.
"Miss, ako na po ang humihingi ng pasensya para sa kaklase namin. Hindi po namin gusto na maging ganito kapangit ang unang araw niyo po." anang isang batang babae na nasa harapan ng batang tinawag na Ken.
Tumayo ito at nagbow sa akin. Nagulat naman ako dahil isa-isa silang tumayo upang gayahin ang kaklase nilang nagbow sa akin, tanda ng paghihingi ng pasensya. Umiling naman ako sa kanila. "Ang kasalanan ng isa ay hindi kasalanan ng lahat. Wala kayong dapat na ika-sorry, ha?" Lumapit ako isa-isa ka nila upang hawakan sila sa balikat.
Napansin kong tumayo si Ken at mabilis na lumabas ng silid-aralan. Nagkibit balikat na lamang ako at hindi na ito pinansin pa.
It reminds me of him.
Itutuloy..