Kabanata 8
Take Care
--
"Thanks..." I said as I got out of his car.
Naka abang na agad ang kasambahay namin sa labas. Pinayungan nya agad ako. It's not raining so hard but it's still raining. I smiled slightly at Anton who's inside the car, not coming out because it was raining. His car window is open so we can still see each other.
"You're welcome," he said. "Pumasok ka na. Umuulan."
Tumango ako. "Take care..."
Tumalikod na ako at pumasok na kami ng kasambahay sa loob ng gate. I looked at him once more and saw that his car is still there, still not leaving. Nagpatuloy na ulit ako sa paglalakad.
"Victoria! Are you okay?" Salubong ni Elise nang makapasok na ako sa loob.
Siguradong umalis na ngayon si Anton sa labas. Hindi pa mawala sa isip ko ang paghatid nya sa akin rito. He's so kind. Kung wala sya roon kanina, baka basa akong umuwi ngayon. O baka hindi na talaga ako makauwi.
"I'm fine," ngumiti ako kay Elise para hindi na sya mag alala. "Wala pa sila tita?"
"Wala pa. Mamaya pa sila uuwi. Kumain ka na ba?" Tanong nya at giniya ako sa paglalakad.
Isa pa yon. Hindi pa nga pala ako kumakain. Nakalimutan ko na sa sobra sobrang pagtatrabaho. Umiling ako kay Elise.
"Hindi pa, eh..."
"Hala! Yaya! Magluto ka, please? Kakain si Victoria," utos nya.
"Sige po, Ma'am," anang maid at agad nang umalis para pumuntang kusina.
"Walang pagkain?" Tanong ko.
Guilty syang tumingin sa akin. Kinagat nya ang labi at nagkamot ng ulo.
"Akala ko kasi kakain ka na sa labas kaya kaunti lang ang pinaluto ko. Naubos ko na yung pagkain. I'm sorry..." sising sisi nyang sinabi.
I sighed and smiled at her. "It's okay. Hindi ko naman sinabi na dito ako kakain."
Hindi pa rin nawala ang guilty sa mukha nya roon. Ngumiti ulit ako at nagpaalam nang pupunta sa kwarto ko para makapag palit ng pantulong. I'm so tired. I will go down later when the food is cooked and then I will go to sleep. Pero may mga gagawin pa nga pala ako.
Anton:
I'm home. How are you?
Tapos na akong maligo at ito ang bumungad sa akin. I stared at Anton's text for a moment. I slowly sat up in bed while still not taking my eyes off my phone. I sighed after a while.
Victoria:
I'm fine. Why?
Anton:
There's so many people in the coffee shop earlier. You might be tired.
Victoria:
Hindi naman. Ayos lang ako. Hindi ka pa matutulog?
Anton:
Matutulog na. I was just waiting for your reply...
Bahagya akong natigilan roon. Kinunot ko ang noo ko at hindi nag isip ng kung ano.
Victoria:
I replied. Matulog ka na. Matutulog na rin ako.
Anton:
Did you eat your dinner already?
I thought he was going to say goodbye. Hindi pa pala. Kinunot ko ulit ang noo dahil sa hindi na maintindihan na nararamdaman.
Victoria:
Yup.
Hindi ko alam kung bakit ako nagsinungaling.
Anton:
Okay, then... Good night.
Victoria:
Night.
Binaba ko ang cellphone ko at sakto namang kinatok na ako ng maid para sa pagkain ko. I just left my phone on the bed. I went down.
Pagkarating ko sa kusina, nandoon si Elise. She's already sitting and waiting for me. Nagtataka ko syang tinignan.
"Kakain ka ulit?" Tanong ko.
"No. Sasamahan lang kita. Wala kang kasabay kumain..." ngumiti sya, halatang guilty pa rin dahil hindi nya ako tiniran ng pagkain.
I just nodded and started eating. After that, I went back to my room and did my homeworks. Inaantok na ako pero tiinis ko yon para magawa ang lahat ng ito. Bukas nalang siguro ako magbabasa ng mga notes.
Nang matapos na ang lahat. Nahiga na ako sa kama. I alarmed because I might not wake up early tomorrow. It's already twelve o'clock.
Ganon pa rin ang ginawa ko kinabukasan. Maaga akong pumasok dala ang bike ko. Hindi na maulan ngayon. Sumisikat na ang araw. There was only a typhoon that passed yesterday according to the news.
I'm the only person in the classroom when I arrived. I just lowered my bag and headed to the cafeteria. I brought the notes I needed to read. I read there while eating.
Nagtext sa akin si Jaz na hindi daw sya makakapasok ng maaga. Hindi naman na nya kailangang sabihin sa akin yon pero ayos na rin dahil magtataka na naman ako kung bakit hindi sya pumunta rito.
I was in the middle of reading when someone sat in front of me. Napatingin ako roon at bahagyang natigilan nang makitang si Anton iyon. Binababa nya ang bag nya at nilalapag ang mga libro sa lamesa ko. Hindi agad ako nakapag salita.
"Anong ginagawa mo rito?" Tanong ko nang medyo makabawi na.
Tinignan nya ako. "Review," simple nyang sagot.
Kumunot ang noo ko. "Wala ka bang klase?"
"Wala. Absent ang professor namin kaya dito nalang muna ako magbabasa."
"Bakit hindi sa library? Mas tahimik roon."
"Tahimik rin naman rito," nilibot nya pa ang paningin.
Hindi ako nakapag salita. Kinunot ko ang noo at dahan dahan nalang na tumango. I looked back at what I was reading but I didn't know if I could still read properly.
"Nakaka istorbo ba ako?" Tanong ni Anton.
"Hindi naman..." habang hindi sya tinitignan.
"Mmm. Kapag nahihirapan ka, pwede kitang tulungan," he said.
I looked at him. He smiled. I nodded slowly and just looked back at what I was reading. Hindi na talaga ako makapag focus. Ni hindi ko alam kung saan ba ako nahinto.
Nanahimik na si Anton. Hawak ko ang noo kong bahagyang sumasakit dahil hindi gaanong sapat ang tulog ko. Nakikita ko ang pagsulyap sulyap sa akin ni Anton habang nagbabasa sya sa libro nya. Hindi ko naman sya tinitignan at pilit lang na iniintindi ang binabasa.
Sobrang aga pa kaya magtatagal pa ako rito. Malamig pa rin ang simoy ng hangin pero may araw na kaya siguradong hindi na uulan. Nakapag focus naman ako sa pagbabasa ko kalaunan. Inintindi ko ang bawat salita at nakalimutan ko pang nandito nga pala si Anton.
Sumulyap ako sa kanya. Seryoso nyang binabasa ang makapal nyang libro. Bahagya ring nakakunot ang noo nya kaya halatang halata na seryoso talaga sya sa binabasa. I stared at him for a moment. And as I looked at him, I realized that... somehow... he's handsome.
Gwapo naman talaga sya. But now that I'm staring at him carefully, I realized that he's really very handsome. Hindi na ako magtataka sa sinabi ni Jaz na maraming nagkakagusto sa kanyang babae. Sigurado ngang marami ang magkakagusto sa kanya dahil sa kagwapuhan nya. Mabait pa. Sa ilang araw na nakakasama ko sya, I can say he's kind.
Nag angat ng tingin si Anton sa akin nang maramdaman ang titig ko. Mabilis akong nagbaba ng tingin. Tumikhim ako at kinunot ang noo para kunwari busy at seryoso sa pagbabasa.
"You need my help?" He asked.
Umiling lang ako at hindi nagsalita. Akala nya kailangan ko ng tulong kaya ako nakatingin.
"Anong oras simula ng klase mo?" He asked again.
"Seven thirty," simple kong sinabi.
"Mmm..." tumango tango sya at hindi na nagsalita para hindi ako maistorbo.
Natahimik kami sandali. Ramdam ko ang titig nya sa akin kaya mas lalo akong nagfocus sa binabasa ko. Mas lalo kong kinunot ang noo ko at inintindi na ang mga binabasa.
"I'm sorry. Ayos lang bang naupo ako rito? Are you uncomfortable?" He asked after a second.
Napa angat ako ng tingin sa kanya roon. "Ayos lang naman."
Dahan dahan syang tumango. "Baka kasi... gusto mong magbasa ng mag isa?"
"Uh... hindi. Ayos lang," ngumiti ako at binaba na agad ang paningin sa libro.
Hindi na sya nagsalita. Nagpatuloy na ako sa pagbabasa ako at nakita kong ganon rin sya. Natahimik na kami. May kaunting students ang nagpupunta sa cafeteria at kapag nakikita kami, nahihinto sa paglalakad at nagbubulungan. Maybe those are some of the ones who like Anton. Talagang magbubulungan sila dahil may kasamang babae ang kinahuhumalingan nilang lalaki. Napailing ako.
Baka magulo ako ng mga babaeng nagkakagusto sa kanya, ah? Ayokong magulo ang pag aaral ko. I also don't want to get involved in any trouble.
Ilang minuto pa ang lumipas at time ko na. Nagligpit na ako ng gamit at tumingin kay Anton na nakatingin sa akin, sinarado na rin ang libro nya.
"Papasok na ako sa klase ko. Dito ka lang?" I said.
I put all my books in my bag. Inubos ko rin ang juice ko at tumayo na. Anton also put his bag on his shoulder and looked at me. I saw the umbrella he was holding and I realized it's my umbrella.
"Here. Thanks for this," he gave me the umbrella.
Kinuha ko yon at tumango. Nag angat ako ng tingin sa kanya pagkatapos. I see a few students looking at us. They are still whispering. I just ignored them and smiled at Anton.
"Salamat sa pagbalik. Mauna na ako," paalam ko.
"Sabay na tayong lumabas," he said seriously.
Natigil ako roon. "Uh... hindi ka na magbabasa?" Tanong ko.
"Hindi na. Sa library nalang ako. Dumadami na rin kasi ang tao rito."
Dahan dahan akong tumango. "Okay."
We walked together. I turned my bag over to me and put my umbrella in it. Anton watched me do that. When I finished, I put the bag on my back again. Sabay kaming naglakad.
"Many students have been looking at us ealier. Are you really famous here?" I asked.
Tumingin sya sa akin. "Hindi naman. Sino may sabi?"
"Si Jaz. Sabi maraming nagkakagusto sayo rito. Kilala ka pala rito."
"Hindi naman."
Ngumisi ako. Ayaw pang aminin. Halata naman sa mga babaeng nandoon na gusto sya ng mga yon. Matatalim pa ang tingin sa akin kaya siguradong nagagalit dahil kasama ko si Anton.
"Why? Is they bothering you?" He asked.
"Hindi naman. Masasama nga lang ang mga tingin," I smirked.
"I'm sorry..."
I chuckled. "Hindi mo naman kasalanan yon. Bakit ka nagso-sorry? Tss," umiling ako.
Napatitig sya sa akin. It was as if he saw something amazing on my face so he couldn't take his eyes off me. Kumunot ang noo ko sa kanya. Problema nito?
"Bakit?" Tanong ko.
Umangat ang gilid ng labi nya at umiling. "Nothing."
He looked away from me and bit his lower lip, as if holding back a smile. Kumunot na talaga ang noo ko. Napatingin ako sa paligid at nakitang kaunti lang naman ang tao. Mukha na kasing baliw si Anton, ngumingiti kahit wala namang nakakatawa. Baka isipin ng mga tao baliw ang kasama ko. Nakakahiya yon.
"Anong nginingiti ngiti mo?" Puna ko na.
Umiling sya. Tumikhim sya at ngayon seryoso na, wala nang ngiti sa labi. Kinunot nya ang noo at deretsong tumingin sa daan.
"Hindi ka ba masyadong napagod kagabi? Ang daming tao," he said.
Ilang sandali pa akong tumitig sa kanya bago umiling.
"Hindi naman. Ayos lang naman," sabi ko.
"You looked tired. Kanina ka pa naghihikab sa cafeteria."
Bahagyang nanlaki ang mga mata ko roon. Akala ko ba busy sya kanina sa pagbabasa? Nakita nya pa yon?
"May mga ginawa lang homeworks kagabi kaya late na nakatulog," sagot ko nalang.
"Why do you still have to work? You look already rich," anya.
Natawa ako roon. "Hindi kami mayaman."
"Yeah. Your mansion is so big so you're not rich," sarkastiko nyang sinabi.
Bahagyang kumunot ang noo ko roon. Well... mayaman ang pamilya ko pero ako, hindi. I'm not rich. I never considered my life rich.
"Pamilya ko lang ang mayaman. Ako, hindi," sagot ko.
Tumingin sya sa akin. Humalukipkip sya.
"Want to be independent?" He asked.
"Parang ganon na nga," nagkibit balikat ako.
Dahan dahan syang tumango pero nakakunot pa rin ang noo. Magkatabi lang ang building kung nasaan ang library at building ko. Nang makarating kami roon, nagpaalam na kami sa isa't isa.
"Pasok na ako," sabi ko.
Tumango sya. "Don't tire yourself too much. Take care of yourself."
Hindi agad ako nakapag salita roon. May naramdaman na naman akong kakaiba sa puso ko pero binalewala ko agad yon. Tumango ako kay Anton.
"Sige. Salamat. Una na ako."
Tumango sya ulit. Tumalikod naman na ako at naglakad na palayo.