Kinaumagahan ay inilabas siya sa kulungan.
"Bantayan siyang maigi," utos ng matandang babae na tinawag nilang Inang Sita. Kita naman niya ang pagsunod nila rito.
Ipinakita sa manggagamot ang kanyang sugat. Pinaltan nito ng bagong dinikdik na tuyong dahon ang nasa sugat niya.
"Effective po ba 'yan?" tanong niya sa matandang manggagamot.
Kunot-noong tumingin ito sa kanya.
"Mabisa po ba 'yan?" muli niyang tanong.
"Mabisa ang dahon na 'to. Kaya nitong pahilumin ng mabilis ang sugat at bawasan ang hapdi nito."
Hindi na umimik ang dalaga at pinanuod na lang ito sa ginagawa. Kung tutuusin ay hindi nga gaanong masakit ang kanyang mga sugat. Gawa ba 'yon ng dahon? Kahit na hindi nakapag-aral ng medisina ang matanda ay alam nito ang ginagawa. Bagay na kanyang namang ikinahanga.
Naging bantay sarado nga si Luna at limitado lang ang kanyang naging kilos. Inisip niya na lamang na saka na isasagawa ang pagtakas sa oras na maghilom ang kanyang mga sugat at hindi maging sagabal kung sakali man. Sa ngayon ay kailangan niyang hanapin ang daan palabas sa lugar na iyon. Alam niyang hindi iyon basta-basta dahil malawak ang gubat.
Mga ilang araw na rin siyang namamalagi roon at masasabi niyang napakalayo ng pamumuhay ng mga ito sa kinagisnan niyang pamumuhay sa siyudad. Tila bumalik siya sa nakaraan kung iyong titingnan— walang koryente, walang teknolohiya, walang nagkalat na mga krimen at polusyon. Ang nakakatakot lang ay iba ang mga ito magpataw ng parusa. Marami ding bawal sa lugar na 'yon at may batas na sinusunod ang mga tao.
Pakiramdam niya na hindi siya welcome sa lugar na iyon. Kung tingnan siya ng mga ito ay isang salot. Tanging si Mutya lang ang lumalapit at kumakausap sa kanya ng maayos. Nalaman niyang nasa edad na sampu ito nang mamatay ang kanyang ama at ang mag-asawang pinuno ang nagsilbi nitong mga magulang. Hindi nabanggit ang ina ng dalagita kaya naisip niyang siguro ay mas maaga itong namatay. Hindi ito palasalita at napakapino kung kumilos, kabaliktaran niya. Saka lang naman siya nagiging mahinhin kung kinakailangan. Kung nasa harap siya ng ama at nakikipag-plastikan sa kapatid at sa ina nito.
Minsan ay narinig niya sa mga nag-uusap na kung hindi dahil kay Kayan ay baka patay na siya. Ito raw ang nagdala sa kanya sa tribong iyon kahit na alam nitong bawal ay ginawa pa rin nito.
"Sino ba si Kayan?" wala sa oras niyang tanong kay Mutya. Kasalukuyan niya itong tinutulungang magtanim kahit na hindi siya bihasa sa nasabing gawain. Ginagaya niya na lamang ang ginagawa ng dalagita.
"Anak siya nina Amang Nilo at Inang Sita," sagot nito.
"Nasaan siya ngayon? Bakit hindi ko pa nakikita?"
Sinabi nito sa kanya na nagtungo ito sa lugar kung saan siya natagpuan upang siguraduhing wala siyang kasama at para na rin sa kapakanan ng kanilang tribo. Siguro malapit na itong umuwi dahil mahigit isang linggo na ang lumipas nang umalis ang mga ito.
Nang matagpuan daw siya ay pinagplanuhan nilang itapon siya sa yungib ng mga leon kung saan itinatapon ang mga taong labas na gaya niya, ngunit hindi sumang-ayon si Kayan at dinala siya sa kanilang tribo upang gamutin.
"Nariyan na sina Kuya Kayan," dinig niyang sigaw ng isang batang babae na nagtatakbo habang ibinabalita ito. 
Out of curiosity, nagtungo siya sa may pintuan at doon hinintay ang kanilang pagdating. Napansin niyang maging ang ilang tao ay natipon upang salubungin ang mga ito. Maya-maya ay nakita niya ang papalapit na limang kalalakihan, tatlo sa kanila ang matanda na at dalawa ang binata. May hawak pa nga ang dalawa sa huli, na sa tingin niya ay patay na baboy ramo at usa.
'Sino kaya sa kanila si Kayan?' tanong sa isipan. Isa sa dalawang binata ang nagpalinga-linga sa paligid na tila may hinahanap. Tumigil ito nang mapadako ang paningin nito sa kinaroroonan niya, ilang segundo lang na nagtagpo ang kanilang mga mata ngunit pakiramdam niya ay napakalapit nila sa isa't isa dahil dama niya ang kakaibang sensasyon sa titig nito. Masasabi niyang magandang lalaki ito. Wala itong damit pang-itaas kaya kita ang magandang hubog ng katawan. Pinamulahan siya ng pisngi sa isiping pinuri niya ang binata sa una nilang pagkikita. Hindi naman siya ganoon dati.
"Kayan, dumating ka na pala," salubong ng isang babae kay Kayan. Lumapit ito sa binata na tila sabik. Kung umasta ito ay parang nobyo ang dumating.
"Siya pala si Kayan," ani Luna nang matukoy na ang lalaking tumingin sa kanyang direksyon at si Kayan ay iisa.
Nang gabing iyon ay nagkaroon ng munting pagtitipon. Kasama niya si Mutya na nakaupo malapit sa mga pagkain.
"Iyon si Kuya Kayan oh, Ate Luna," turo ni Mutya kay Kayan na kasama ang mga kaibigan at ang babae kanina na napag-alaman niyang Marikit ang pangalan.
"Kaano-ano ba ni Kayan si Marikit, girlfriend niya ba ito?"
"Girlfriend? Ano iyon ate Luna?" inosente nitong tanong. Naalala niyang hindi nga pala nakakaintindi ng ibang lengguwahe ang mga ito.
"Girlfriend, ang ibig sabihin no'n ay kasintahan," paliwanag niya.
"Ay hindi po, sadyang malapit lang talaga sila sa isa't isa."
"Flirt kamo." Halata naman sa kilos ng dalaga na nilalandi nito ang binata. Kung makayakap, wagas! Hindi niya maiwasang matawa sa isiping marunong lumandi ang mga katutubong tulad nito. She thought that they are more conservative and moderate... but she's totally wrong.
Sumayaw ang mga katutubo habang pinapaikutan ang apoy. Ang ilan sa kanila ay tumutugtog ng flute na gawa sa kawayan at ang iba ay dahon lang. Mayroon ding grupo na itinatapik ang kawayan sa lupa na siyang gumagawa ng kakaibang ritmo. Natural lang ang mga instrumentong gamit ngunit sa oras na pinagsama-sama ang tunog ng mga ito ay nakakalikha ito ng napaka-gandang musika.
Kita mo sa kanilang mga mata ang tuwa at sinsiridad sa kanilang ginagawa. Ilang beses ding inaya ni Mutya si Luna na sumayaw ngunit hinindian ito ng dalaga dahil hindi niya alam kung paano sayawin ang sayaw ng mga ito. Nagtungo ang dalagita sa may apoy at nakisayaw sa mga nagsasayawan. Masaya niyang pinanuod ito. Bihira lang siya makasaksi ng ganoong klaseng kasiyahan dahil iba kung magdiwang ang mga tao sa siyudad.