บทที่7.ผู้ชายแปลกหน้ากับความลับของเขา

ทุกวันหยุดมาริสามักจะพาหลานชายมาเล่นที่สวนสาธารณะ วันนี้ก็เช่นกัน หลังป้อนอาหารมื้อเช้าให้กับเกดจ์จนอิ่ม เธอปล่อยให้เขาเดินเล่นเตาะแตะอยู่ใกล้ๆ ส่วนตัวเองก็ควักไหมพรมมาถักเสื้อกันหนาวให้หลานชายต่อ
อากาศเย็นสบายไม่เย็นจัดและไม่ร้อนของฤดูใบไม้ผลิ มีละอองเกสรลอยตามลมมา กลิ่นหมอสดชื่นจนไม่อยากขยับตัวทำอะไร นอกจานอนเล่นชมธรรมชาติ แต่เธอทำเช่นนั้นไม่ได้ ตราบใดที่ยังต้องกินต้องใช้ ต้องหาอาหารใส่ปาก เธอไม่ได้มีเงินเก็บมากพอที่จะนอนขี้เกียจได้
“อะๆ” เกดจ์เดินมาใกล้ ชี้มือชี้ไม้ไปที่อะไรสักอย่าง
มาริสามองตาม เธอเห็นฝูงนกเป็ดน้ำกลางบึง ที่ดึงสายตาหลานชายไว้
“นกค่ะ เกดจ์รู้จักนกมั้ยคะ”
เด็กชายยิ้มมากกว่าเก่า เขาโถมเข้าใส่น้าสาวพร้อมกับกอดแน่น
“ชอบมั้ย ถ้าชอบ วันหน้าเรามากันอีกนะคะ”
เสียงเด็กคนอื่นตะโกนเสียงดัง จนนกเป็ดน้ำที่ลอยตัวอยู่บนผิวน้ำแตกตื่น ฝูงนกเป็ดน้ำกระพือปีก ทะยานขึ้นแผ่นฟ้า สายน้ำกระเซ็นเป็นวงกว้าง ละอองน้ำผสมในอากาศลอยมากระทบผิว
เกดจ์หัวเราะเอิ้กอ้ากท่าทางชอบอกชอบใจ มาริสาเลยพลอยยิ้มตามไปด้วย “คนเก่งมาหาแม่สิคะ มาลองวัดตัวหน่อยใหญ่ไปมั้ยคะ” เธอถักเสื้อกันหนาวให้หลานชายโดยกะขนาดเอง ไม่ได้ทำตามแพทเทิร์นที่มีในอินเทอร์เน็ต
เด็กชายเดินเตาะแตะมาใกล้ ถึงช่วงนี้เกดจ์จะเดินได้เองหลายก้าวมากขึ้น แต่ก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะพยุงตัวเองนานๆ ตอนที่เกือบถึงเธอ เขาเลยสะดุด มาริสาผวาเข้าไปช่วยแต่เธออยู่ไกลกับหลานชายเลยเอื้อมไม่ถึง เกดจ์ควรเจ็บตัว ถึงจะมาหญ้าหนาๆ ลองรับ แต่การล้มก้นกระแทกก็อาจทำให้เขาเจ็บตัวได้ แต่...มันไม่เป็นแบบนั้น มีใครบางคนยื่นมือมาช่วย
มาริสาหรี่เปลือกตาลง เธอคุ้นหน้าคนผู้นี้แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหน เขาสวมเสื้อยืดคอโปโลสีน้ำเงินเข้ม กางเกงขาสั้นห้าส่วนสีครีม รองเท้าหุ้มส้นเปิดปลายเท้า เป็นชุดลำลองที่ดูดีไม่น้อย
“ขอบคุณค่ะ เกดจ์มาหาแม่ค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่รออยู่ตรงนี้”
เธอพึมพำขอบคุณ หันไปสนใจหลานชาย หากปล่อยไว้แบบนี้ เกดจ์จะเกร็งจนไม่กล้าเดิน
“ผมช่วยครับ” ชายผู้นั้นไม่ได้ถอยไปทางไหน เขายืนอยู่ที่เดิม และกำลังมองเกดจ์ด้วยแววตาบางอย่างที่มาริสาแปลความหมายไม่ออก แต่เธอไม่มีเวลาสนใจเขานัก มาริสากำลังลุ้นให้หลานชายขยับตัว
มือขาวสะอาดเรียวสวยกว่ามือผู้หญิงอย่างเธอยื่นมาจับหัวไหล่หลานชายของเธอ เขาย่อตัวยิ้มให้กำลังใจ ตอนที่ค่อยๆ ดันแผ่นหลังจนหลานชายเธอกล้าที่จะขยับตัว พอเดินได้ก้าวแรก ก้าวต่อไปก็ไม่ยาก เกดจ์เดินลิ่วๆ ตรงมาหาเธอ ที่วางไหมพรมลงข้างตัวแล้วอ้าแขนรับ
หลานชายโถมเข้าใส่พร้อมกับหัวเราะร่วน เธอยกมือกอดลูบแผ่นหลังแล้วชมเปราะไม่ขาดปาก “วันนี้ลูกชายแม่ทำไมเก่งจังครับ แบบนี้แม่ต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ กลางวันเรากินพาสต้าดีมั้ยครับ”
มาริสาหมดความสนใจชายแปลกหน้า เธอสาละวนอยู่กับหลานชาย พอเกดจ์นั่งเล่นเฉยๆ เธอก็เงยหน้ามองไปรอบๆ แดดอ่อนๆ กำลังดี เหมาะสำหรับการรับไอแดดที่มีประโยชน์ แต่แล้วมาริสาก็ต้องขมวดคิ้ว ชายผู้นั้นนั่งอยู่ไม่ไกล เขากำลังอ่านหนังสือเล่มหนา ท่าทางของเขาเหมือนรูปสลักที่นิ่งและดูไร้ความรู้สึก เธอไหวไหล่สลัดความสนใจทิ้ง สวนสาธารณะใครก็มานั่งพักผ่อนได้ เธอเองก็ยังใช้บริการที่นี่ ชายผู้นั้นก็คงต้องการพื้นที่สงบสำหรับการพักใจเช่นกัน
เกดจ์ยกมือขยี้ตาหลายครั้ง ท่าทางง่วงจัดและอีกไม่นานคงงอแง
มาริสาเก็บของใช้ส่วนตัวของหลานชายใส่ตะกร้า รวบไหมพรมยัดไว้เป็นลำดับสุดท้าย “กลับบ้านกันเถอะค่ะ” พอเกดจ์ได้ยิน เขารับยักแย่ยักยันยืน มาริสารั้งเสื่อมาพับ และแหน็บไว้ที่รักแร้ เธออุ้มหลานชายด้วยมือขวา รวบตะกร้าด้วยมือซ้าย ทุลักทุเลนิดหน่อย แต่ก็ผ่านไปด้วยดี
เธอพาหลานชายมายืนรอรถประจำทาง เมื่อรถสายที่ตัวเองวิ่งมาจอด ก็พาหลานชายขึ้นไปนั่ง มีหลายคนคอยให้ความช่วยเหลือ เธอยิ้มขอบคุณ ตอนที่หาที่นั่งและนั่งลงเรียบร้อย หางตาของเธอเห็นอะไรบางอย่าง จนต้องหมุนตัวกลับไปมอง มาริสาเม้มปาก มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ ที่ชายผู้นั้นก็อยากกลับที่พักเช่นกัน เขากำลังยืนรอรถประจำทางอยู่ก็ได้
หากรถประจำทางไม่เคลื่อนที่ออกไปก่อน
บางทีมาริสาอาจจะคลายปมที่ตนเองสงสัยได้อีกเรื่อง โนแอลไม่ได้ยืนรอรถประจำทาง เขารอรถยนต์ส่วนตัวของเขา พอรถประจำทางหายไปจากสายตา รถยนต์ของเขาก็จอดเทียบ คนขับรีบลงมาเปิดประตูให้ โนแอลทิ้งตัวนั่งเอนหลังพิงพนัก ยกมือกดที่หว่างคิ้วพร้อมกับถอนใจ น้ำตาของเขาซึมออกมาทางหางตา ลูกชายเขาโตขึ้นมาก ท่าทางแข็งแรงและร่าเริง เขาคิดถูกแล้วที่ปิดทุกอย่างไว้ น้องสาวของมะลิเข้มแข็ง และดูแลลูกชายของเขาได้เป็นอย่างดี
ที่เหลือก็แค่รอให้เกดจ์โตกว่านี้ เขาจะได้ปกป้องดูแลตัวเองได้
ใต้เงาเมดิสันไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยนัก มีคนไม่หวังดีอยู่รอบตัว เขาไม่มีความมั่นใจว่าตนเองจะปกป้องลูกชายได้ร้อยเปอร์เซ็น การฝากลูกไว้กับคนที่เชื่อถือได้ นั่นดีที่สุดแล้ว
ทันทีที่เขาเดินผ่านประตู เสียงแหลมระคายหูก็ดังขึ้น “คุณหายหัวไปไหนมาแต่เช้าคะโนแอล” โนแอลสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ความสุขที่เพิ่งได้เจอหน้าลูกชายหดหายไปทันที
“ไปเดินออกกำลังกายมาครับ” เขาตอบเสียงสุภาพ
“ทำไมไม่เข้ายิมล่ะ หากเป็นห่วงสุขภาพ” เดเนียลร่าแย้ง เปลือกตาหรี่ลง
“ผมแค่อยากอาบแดด ไม่ได้อยากออกกำลังกาย” โนแอลชี้แจ้ง พร้อมกับเตรียมเดินหนี
“น้องชายคุณกลับมาวันนี้ คุณไม่ไปเสนอหน้าที่เมดิสันเหรอคะ” เดเนียลร่ายิ้มเย้ย หากมาร์แชลกลับมา โนแอลก็ยิ่งไร้ค่าในสายตาเธอ