บทที่4.วันหยุดแสนสบายกับหลานชายสุดรัก

ล่วงเข้าเดือนที่สามที่เธอทำหน้าที่เลี้ยงดูหลานชายเต็มตัว เกดจ์เริ่มยืนตั้งไข่ หลายครั้งที่เขาพยายามทรงตัวเดิน แต่ยังทำได้ไม่ดีนัก พอถึงวันหยุดมาริสาเลยตั้งใจพาหลานชายไปเดินบนพื้นหญ้าที่มีไอน้ำค้างหลงเหลืออยู่ สมัยอยู่ที่สถานสงเคราะห์ พี่เลี้ยงชอบทำแบบนั้นกับเด็กกำพร้าที่กำลังหัดเดิน มันอาจช่วยได้หรือไม่มีผลอะไรเลย ก็ขึ้นอยู่กับความเชื่อ
มันเป็นเรื่องของความเชื่อของคนยุคเก่า มาริสาไม่ได้คิดมาก อย่างน้อยการอาบแดดยามเช้าก็ช่วยให้สุขภาพแข็งแรง เธอเลยตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อน พอถึงวันหยุดเธอตื่นมาเตรียมมื้อเช้าใส่กระเป๋าเก็บความร้อน และของใช้ส่วนตัวของหลานชาย เพื่อไปปิกนิกที่สวนสาธารณะตามประสาแม่ลูก
หลังปูเสื่อที่เตรียมมาบนพื้นหญ้า มาริสาปล่อยให้หลานชายนั่งเล่นข้างๆ เกดจ์คงชอบใจเขายิ้มไม่หยุด พยายามทรงตัวยืนมากว่าทุกครั้ง และมาริสาแสร้งทำเป็นไม่เห็น เธอเอาใจช่วยหลานชาย แอบลุ้นแทบลืมหายใจ ตอนที่เขาขยับเดินก้าวแรก และไม่ล้ม
เกดจ์ตบมือเปาะแปะ ยิ้มหน้าบาน
มาริสายกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตา เธอคิดถึงพี่สาวจับใจ
“มะลิเห็นมั้ย ลูกชายของพี่เดินได้แล้ว” เธอขยับเข้าไปใกล้หลานชาย ยกมือลูบศีรษะและชมเกดจ์ไม่หยุดปาก วันนั้นเกดจ์เดินได้หลายก้าว กินซุปข้นๆ ที่เธอทำหมดเกลี้ยง เธอกับเกดจ์ใช้เวลายามเช้าด้วยกัน จนแดดเริ่มแรง และหลานชายก็ง่วงเต็มแก่ เธอเก็บของใส่กระเป๋าสะพายเตรียมกลับ
กระเป๋าอุ้มเด็กใช้ได้ดีตอนที่เธอต้องถือของพะรุงพะรัง
เกดจ์หลับปุ๋ย หมดแรงเพราะเล่นจนเหนื่อย เธอเลยเดินเอื่อยๆ อยากให้หลานได้รับอากาศบริสุทธิ์นานขึ้นอีกหน่อย เพราะเมื่อถึงอพาร์ทเม้นท์ เขาต้องอุดอู้มองแค่กำแพงปูนสีขาว วันหยุดที่มีอาทิตย์ละหนึ่งวัน มาริสาจึงอยากให้หลานชายได้ผ่อนคลาย เธอเดินทอดน่องเลาะริมบึง ฟังเสียงนกร้องจิบๆ กับเสียงผู้คนที่มาออกกำลังกาย หลายครอบครัวหอบหิ้วกันมานั่งกินมื้อเช้าตอนสายๆ ด้วยกัน ความสุขที่ไม่ต้องควักกระเป๋าสตางค์จ่าย เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
“กลับบ้านดีกว่าเนอะเกดจ์”
ยังมีงานบ้านอีกหลายอย่างที่มาริสายังไม่ทำ วันหยุดของเธอยุ่งวุ่นวายไม่ต่างอะไรกับวันทำงาน เธอตั้งใจหลังอาบน้ำให้เกดจ์และกล่อมเขาหลับต่อ เธอจะต้องสังคยานาเสื้อผ้าใช้แล้วที่หมกไว้จนล้นตะกร้าให้หมด ทำความสะอาดห้อง และล้างห้องน้ำเป็นลำดับต่อไป
มาริสาเลือกการเดินแทนการขึ้นรถประจำทาง เธอเดินตามฟุตบาทที่เรียบและข้างทางยังมีไม้ดอกไม้ประดับตกแต่ง เธออดคิดถึงบ้านที่ตนเองจากมาไม่ได้ ความเจริญยังเข้าไม่ถึง หรือเพราะนักการเมืองหรือผู้นำละโมบก็ไม่อาจรู้ได้ ความเจริญที่เป็นพื้นฐานแท้ๆ ถึงยังย่ำอยู่กับที่ เจ้าหน้าที่รัฐไม่รู้จักหน้าที่ ทำงานแบบขอไปที สิ่งที่ควรได้รับการแก้ไข เลยยังไม่ได้ทำ
พอนานวันเข้าก็กลายเป็นงานสะสมที่ต้องรอการสะสาง
คนดีคนตั้งใจทำงานอยู่ไม่ได้ เพราะประจบสอพลอไม่เป็น
ทั้งที่หน่วยงานรัฐควรมีแต่คนเก่ง แต่เมื่อเจอการคอรัปชัน ระบบอุปถัมภ์เข้าไป คนตั้งใจทำงานก็เลยท้อ
ที่เหลืออยู่เกือบทั้งหมดกลายเป็นเส้นสาย ที่ไร้ความสามารถ งานที่ควรเดินหน้าเลยย่ำอยู่กับที่ ต่างคนต่างจ้องหาผลประโยชน์ใส่ตัวเอง คนที่พลอยซวยไปด้วยคือประชาชน ที่ก้มหน้าทำงานและจ่ายภาษีให้หน่วยงานรัฐเอาไปถลุงแบบเปล่าประโยชน์ หากภาษีถูกใช้ถูกที่ถูกทาง บ้านเมืองคงเจริญ ไม่ล้าหลังเหมือนประเทศเพื่อนบ้าน ที่ถูกปกครองด้วยระบอบเผด็จการ
ความเจริญกระจุกอยู่แค่เมืองใหญ่หรือแหล่งท่องเที่ยว รัฐผลักดันให้ประชาชนควักเงินเก็บออกมาใช้ เพื่อให้เศรษฐกิจได้ไปต่อ แต่ความจริงแล้ว ประชาชนไส้แห้งมาหลายปี เศรษฐกิจผันผวนขึ้นลง แถมผู้นำก็ไม่มีความสามารถ สิ่งที่ควรเดินหน้า เลยถอยหลังไปเรื่อยๆ
ทั้งที่ประชากรในประเทศเกินครึ่งเป็นเกษตรกร สิ่งที่ขาดแคลนเมื่อปีก่อน ปีนี้ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า ทั้งที่หลายกระทรวงควรตื่นตัว กลับกลายเป็นว่าปัญหาเดิมๆ วนเวียนไปมาซ้ำซาก ไม่ได้ถูกแก้ไขจริงจังสักที
เพราะอะไรเหรอ...เพราะผลประโยชน์ในหน่วยงานนั่นไงขัดขวาง หยิกเล็บเจ็บเนื้อ แตะตรงนั้นก็คนของนาย แตะตรงนี้ก็คนของท่าน คนที่ตกที่นั่งลำบากคือประชาชนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
โครงการหลายอย่างถูกตั้งขึ้นมาเพื่อเรียกรับผลประโยชน์ คนในประเทศแบ่งเป็นกลุ่ม ความเห็นขัดแย้งกัน และโจมตีกันเอง โดยมีคนกลุ่มเล็กๆ โยงใย และนั่งดูละครโรงใหญ่ด้วยความขบขัน ในยุคที่ทุกตารางนิ้วขับเคลื่อนด้วยเงิน คนระดับล่างเลยซวย
พอกล่อมหลานหลับ มาริสาเลยรีบทำความสะอาดห้อง เธอขนเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช้ของมะลิใส่ถุง ตั้งใจจะเอาไปยัดใส่ตู้ที่เขาตั้งไว้สำหรับบริจาค ให้คนเร่รร่อนไร้ที่อยู่ มาริสาแอบเบ้ปาก ชุดเดรสราคาแพงพวกนี้มีที่มาที่ไปยังไงนะ หากย้อนเวลากลับไปได้ มาริสาจะเค้นคอพี่สาวและถามหาความจริงให้กระจ่าง
แต่เมื่อทำเช่นนั้นไม่ได้ ธอเลยจำใจเก็บความสงสัยไว้ในอก เธอพยายามควานหา ‘เมอร์รี่’ ผ่านมาสามเดือนก็ยังไม่เจอแม้แต่เงา
กระเป๋ากับรองเท้า มาริสาตั้งใจเอาไปขาย เก็บเป็นทุนสำหรับอนาคตของเกดจ์ เธอไม่แยะแสของใช้มีราคาเหล่านั้นเลย เธอไม่มีความจำเป็นต้องใช้ รอให้ว่างก่อนเถอะ เธอจะจัดการเทขายให้หมด
พอออกแรงจนเหนื่อย ท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วนเพราะหิว
อาหารง่ายๆ กินกันตายสำหรับคนอย่างเธอ มันเป็นเรื่องปกติ มาริสาชินกับการจำกัดจำเขี่ยเรื่องกินมานานหลายปี เธอกับพี่สาวโตมาได้ก็บุญล้นเหลือ ทุกสิ่งที่คนอื่นมี เธอกับพี่ขาดแคลน ต้องกระเสือกกระสน จนกลายเป็นความชินชา ความอดทนของเธอเลยมากเป็นพิเศษ ดังนั้นมาริสาเลยไม่เข้าใจ มะลิแบกอะไรไว้ จนถึงขั้นคิดสั้น
มันต้องสาหัสจนคนความอดทนสูงยังไม่อยากมีชีวิตอยู่
มาริสาถอนใจ สักวันเธอต้องรู้ให้ได้ อะไรที่กดดันมะลิ จนยอมตัดใจลาโลก ทั้งที่มีลูกน้อยหน้าตาน่ารักอยู่ทั้งคน