บทที่2.พนักงานทำความสะอาดคนใหม่

เพราะคำแนะนำของพี่เลี้ยงที่ทำงานในเนอสเซอรี่ มาริสาเลยมาที่โรงแรมเมดิสัน ที่นี่กำลังเปิดรับคนงานไม่เกี่ยงอายุหรือวุฒิการศึกษา ค่าครองชีพที่นี่สูงมาก เมื่อเทียบกับประเทศถิ่นเกิดของเธอ หากเธอมัวเกี่ยงงาน อีกไม่นานเธอคงอดตาย แค่ทำงานเพิ่มจากคนปกติหนึ่งเท่า แค่นี้ก็น่าจะพอสำหรับค่าใช้จ่ายที่รออยู่
เกดจ์เองก็รออยู่ เธอมัวโอ้เอ้ หลานชายจะพลอยลำบากไปด้วย
ต่อให้งานหนักกว่านี้มาริสาก็ไม่คิดท้อ ตอนนี้เธอต้องการเงิน เพื่อการดำรงชีวิต เธอชักช้าไม่ได้ หลังสัมภาทษ์งานจบ มาริสานั่งรอด้วยความหวัง เธอเป่าปากดังพรวดเมื่อมีรายชื่อของตนเองในการเป็นพนักงานใหม่ที่โรงแรมเมดิสัน
เธอซื้อขนมเด็กติดมือกลับบ้าน อารมณ์เบิกบานจนอดยิ้มไม่ได้ โลกไม่ได้โหดร้ายกับเธอมากนักหรอก อย่างน้อยวันดีๆ ก็ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่ควรกังวลมีแค่เรื่องเดียว เธอจะวางแผนการใช้ชีวิตยังไง ต่อจากนี้
เกดจ์ชูมือยิ้มแฉ่ง เธอสอดมือใต้รักแร้ ยกเกดจ์จนพ้นราวกั้น พร้อมกับกดปลายจมูกลงบนพวงแก้มยุ้ยของหลานชาย “ไงอารมณ์ดีจังเลย เพิ่งตื่นหรือไงจ้ะ” เธอทักทายหลานด้วยสำเนียงบ้านเกิด พี่เลี้ยงเอียงคอมอง พลางอมยิ้มให้เธอ
“มาริ อย่าลืมแวะห้องผอ. ด้วยนะ ท่านมาสั่งไว้เมื่อสักครู่ คงมีธุระเรื่องของเกดจ์” มาริสาขมวดคิ้ว อาจจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายของเกดจ์ที่เธอไม่เคยรู้ก็ได้ มะลิไม่เคยเล่าอะไรให้เธอฟังเลย นอกจากแนะนำสั้นๆ เกี่ยวกับลูกชายของมะลิ
สิบวันกับการอยู่ร่วมกับพี่สาวที่ไม่เจอกันนานเกือบสี่ปีเต็ม แววตาของมะลิเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด นอกจากความเศร้าแล้ว แววตาของมะลิก็ว่างเปล่า มาริสาพยายามไม่ละลาบละล้วง เธอเองก็มีเรื่องยุ่งๆ เลยไม่ได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับรายจ่ายของเกดจ์เลย
“ฝากเกดจ์แปบค่ะ ขอฉันไปหาผอ.ก่อน” มาริสาส่งหลานชายให้พี่เลี้ยงเด็ก เดินหน้าตั้งไปที่ห้องทำงานของเจ้าของเนอสเซอรี่
ก๊อกๆ
เธอเคาะประตูส่งสัญญาณและรอให้คนด้านในอนุญาต
“เข้ามาสิจ้ะ” เสียงแฝงความอ่อนโยนดังลอดออกมา
มาริสาดันประตูให้เปิด เธอส่งยิ้มทักทาย “คุณต้องการพบฉันเหรอคะ”
ความหนักใจที่เผยออกมาทางสีหน้า ทำให้มาริสาใจไม่ดี เธอเพิ่งมีเรื่องน่ายินดีวันนี้ พอตกเย็นข่าวร้ายก็มาเยือนเสียแล้ว
“ฉันแสดงความเสียใจเรื่องของแม่เกดจ์ด้วยนะคะ แต่เราก็ไม่สบายใจนัก หากต้องเก็บเกดจ์ไว้ในความดูแล”
มาริสาไม่เข้าใจนัก เกิดปัญหาอะไรขึ้น ทำไมเนอสเซอรี่จึงปฏิเสธการดูแลหลานชาย
“มีปัญหาเรื่องค้างค่าใช้จ่ายหรือเปล่าคะ ถ้าเรื่องนั้นฉันจะรับผิดชอบต่อเอง”
“ไม่ใช่ค่ะ” คำปฏิเสธทำให้มาริสาใจชื้นขึ้น
“แล้วมีปัญหาตรงไหนคะ?” มาริสาถามต่อ หลังจับใจความคำพูดของอีกฝ่ายได้
นามบัตรสีขาวถูกส่งให้พร้อมกับคำบอกเล่า ที่มาริสาไม่เข้าใจนัก “ไปที่นี่นะคะ ที่นั้นคงเหมาะกับเกดจ์ที่สุด”
ปริศนาเกี่ยวกับมะลิและเกดจ์เพิ่มขึ้นจนมาริสามึนไปหมด
มันเป็นปมที่เธอต้องหาทางคลี่คลาย เธอไม่ชอบสถานการณ์ตอนนี้เลย รอบตัวเธออึมครึมและดูหมองมัว เต็มไปด้วยรอยกังขาที่สะสางไม่ได้
“ขอบคุณค่ะ” มาริสาพึมพำตอบรับ เธอคงต้องจัดการเรื่องหลานชายให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะเริ่มงาน
“ของส่วนตัวของเกดจ์ ถามหาจากครูพี่เลี้ยงนะคะ”
เป็นคำพูดเสือกไสที่ฟังสุภาพที่สุด เท่าที่เธอเคยได้ยินมา
มาริสาเดินออกมาจากห้องทำงานของผอ. เงียบๆ เธอได้รับของใช้ส่วนตัวของหลาน ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไป เธอก้มมองเสื้อผ้าและของเล่นราคาแพงในถุงและแอบสงสัยหน่อยๆ ความจริงเธอควรสะกิดใจตั้งแต่แรก ของทุกชิ้นของเกดจ์ล้วนแล้วแต่มีราคา คุณภาพก็ดีกว่าที่เธอเคยผ่านตามา
รวมทั้งเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวของมะลิ ที่ยังอยู่ในห้องที่อพาร์ทเม้นท์ด้วย
เธอไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวของมะลิสักอย่าง รวมถึงเรื่องงาน เรื่องพวกนั้นมะลิแทบไม่พูดถึง นอกจากนั่งเหม่อไปวันๆ นอกนั้นมะลิก็ไม่เห็นทำอะไร ตอนแรกมาริสาคิดว่าพี่สาวของเธอซึมเซาหลังคลอด แต่เมื่อทบทวนอีกที เกดจ์โตจนฝากไว้กับเนอสเซอรี่ได้แล้ว มะลิน่าจะมีชีวิตชีวาขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
“มะลิพี่ปิดบังอะไรฉันไว้อีกนะ”
มาริสาพึมพำ ตอนเก็บของส่วนตัวหลานชายเข้าตู้ เธอปล่อยให้เกดจ์นั่งเล่นที่พื้นที่ว่างหน้าทีวี ส่วนเธอก็รีบสำรวจของใช้ที่เหลือ เพื่อคลายปมในใจ
เธอไม่ได้อะไรเลยหลังรื้อห้องนอนมะลิทั้งห้อง
ความสงสัยเธอเพิ่มพูนขึ้นจนเกือบกระอัก ที่ก้นตู้ไม้ใบใหญ่ มีชุดเดรสและรองเท้าราคาแพงหูฉี่หลายคู่ กระเป๋าแบรนด์ดังที่เธอรู้จักดีอีกหลายใบ รวมทั้งเครื่องประดับราคาสูงแบรนด์ดังติดตลาดนั่นอีก ของทุกชิ้นถูกซุกไว้เหมือนของใช้ไม่มีราคา
มาริสายกมือตบหน้าผาก เดินวนไปวนมา
ปริศนาที่ควรถูกคลี่คลาย กลายเป็นปมปัญหาที่ขบไม่แตก
ผู้หญิงตัวคนเดียวที่เพิ่งเรียนจบ มีสตางค์ซื้อของใช้แบรนด์ดังเหล่านี้ได้ยังไง มาริสากระโจนไปที่ถังขยะมุมห้อง บางทีปัญหาที่เธอขบไม่แตกอาจทิ้งร่องรอยไว้ แต่...เธอก็ควานหาอะไรไม่เจอเหมือนเคย นอกจากทิชชูใช้แล้ว ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการ เธอพยายามรื้อค้นเพื่อหาใบเสร็จบัตรเครดิตสักใบ แต่ก็ไม่เจอ
เธอเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง วิ่งหน้าตั้งออกจากห้อง ควานหาซองจดหมายทวงหนี้จากบัตรเครดิตของพี่สาวออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเดียวของตนเอง แต่เธอก็ไม่ได้เบาะแสอะไรอีกเช่นเคย
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้มาริสาคลายปม
ของใช้แบรนด์ดังเหล่านั้น มะลิไม่ได้ซื้อเอง
ไม่มีรายจ่ายจากบัตรเครดิตของมะลิ ที่ยอดสูงจนน่าสงสัย รายจ่ายของมะลิปกติ ส่วนใหญ่จะเป็นของกินและนมผง
เธอหันไปมองหลานชายที่กำลังสนุกกับของเล่นกองมหึมารอบตัว
“เกดจ์พ่อของหนูเป็นใครนะ?” ช่างเถอะ สักวันปมปัญหานั่นต้องเผยออกมา ไม่มีใครซ่อนความลับบนโลกใบนี้ได้ มาริสาพยายามใจเย็น เธอต้องผ่านช่วงเวลาที่น่าพิศวงนี้ไปให้ได้
เช้าวันใหม่...
หลังเตรียมของส่วนตัวของหลานชายใส่กระเป๋าถือ มาริสาก็อุ้มเด็กชายเดินออกจากห้อง เธอต้องพาเกดจ์ไปส่งตามที่อยู่ในนามบัตร ที่ผอ. กรุณาให้มา เธอภาวนามาตลอดทางเรื่องค่าใช้จ่ายที่ต้องเตรียมไว้ เธอยังไม่ทันได้เริ่มงานก็มีรายจ่ายรออยู่เสียแล้ว
แต่แล้ว...เธอต้องแปลกใจรอบที่ร้อย
มีใครบางคนจัดการเรื่องรายจ่ายไว้ล่วงหน้า และเจ้าตัวต้องการปิดเป็นความลับ มาริสาพยายามหลอกถาม แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เธอถอนใจยอมรับอย่างสงบ อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ยังรับผิดชอบลูกของเขา ถึงจะไม่ยอมแสดงตัวก็ตาม
หลังแอบมองจนแน่ใจ หลานชายไม่มีปัญหากับเนอสเซอรี่แห่งใหม่
มาริสาจึงคลายความกังวล เธอมีธุระต้องไปทำต่อ
เหมือนใครคนนั้นวางแผนไว้ล่วงหน้า ที่ทำงานใหม่ของเธอ กับเนอสเซอรี่ของเกดจ์ห่างกันไม่ถึงสี่ร้อยเมตร เธอเดินทอดน่องตรงไปยังโรงแรมเมดิสัน หลังแจ้งความต้องการ เธอถูกพามาด้านหลัง และได้รู้จักกับคีฟและคริสติน่า โฮวาด ผู้จัดการกับหัวหน้าแม่บ้าน ที่เธอต้องทำงานร่วมกับพวกเขา
คีฟนัดวันเริ่มงานเธอ ในสัปดาห์ต่อมา
แต่ก่อนที่จะทำงานได้ เธอต้องเรียนรู้งานกับคริสติน่าก่อน ซึ่งไม่น่าเกินกำลังของเธอ งานพาร์ทไทม์หลายชนิดฝึกมาริสาให้เป็นคนเรียนรู้เร็ว เธอใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถทำงานตามสั่งของคริสติน่าได้ทุกอย่าง
คงเพราะเธอและมะลิอดทนมากกว่าคนอื่นๆ ในสถานสงเคราะห์นั่น งานง่ายๆ แค่นี้เลยไม่เหนือบ่ากว่าแรง
“แล้วเจอกันวันเริ่มงาน หวังว่าเธอยังจะขยันเหมือนตอนนี้นะ” คริสติน่าเปรย มีรอยยิ้มแปลกๆ สะกิดใจมาริสาอีกแล้ว แต่เธอพยายามไม่สนใจ ปัญหาของเธอมีมากจนขบไม่แตก เธอไม่อยากเปลืองพื้นที่สมองเพราะเรื่องไร้สาระอย่างอื่น