“เพื่อนสนิท พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว คบกันไม่ได้หรอก” ภูผาอธิบายขณะที่สายตายังจ้องอยู่บนจอสี่เหลี่ยมและมือก็ขยับทำงานตลอดเวลา
             “จริงเหรอคะ” เสียงผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในออฟฟิศเล็ก ๆ แห่งหนึ่งแทรกถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจ
             ภูผาหันไปยิ้มให้แล้วพยักหน้ารับ “อื้อ” จากนั้นก็หันกลับมาสนใจงานต่อ เพราะเหลืออีกไม่เยอะมันก็จะเสร็จแล้ว เขาจะได้เลิกงานตรงเวลากับชาวบ้านเขาเสียที ตอนแรกคิดไว้ว่าจะแวะไปกวนพิชาวีร์ซะหน่อย แต่เหมือนหญิงสาวไฟจะลนก้นต้องปิดงานให้ได้ภายในวันนี้ ดังนั้นโปรแกรมนี้เป็นอันยกเลิกไป
             งั้นกลับไปอาบน้ำนอนดูหนังดีกว่า
             “ไปดูหนังกันไหมคะ”
             แค่คิดว่าอยากดูหนังก็มีคนชวนเสียอย่างนั้น ภูผาชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนชวน “บูมหมายถึงว่าหลังเลิกงาน เราไปดูหนังกันไหมคะ พอดีมีหนังเข้าใหม่ยังไม่มีเพื่อนไปดู เลยลองถามพี่ผาดูค่ะ” หญิงสาวอธิบายเสียยืดยาวด้วยท่าทีเขินอาย
             ภูผาหันไปมองเพื่อน ๆ ที่นั่งหัวเราะคิกคักชอบใจแล้วหน้าเหวอเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากชวน “พวกมึงไปด้วยกันไหม”
             “ไม่ ๆ ๆ ๆ” ทุกคนต่างพร้อมใจกันปฏิเสธ จากนั้นก็รีบทำงานตัวเองให้เสร็จแล้วทยอยกันกลับบ้าน และก่อนไปทุกคนต่างเข้ามาตบที่ไหล่ของภูผาคนละทีสองที
             “โอกาสของมึงมาแล้วนะโว้ย” ภิรัชกระซิบบอกเพื่อนรักยิ้ม ๆ
             “โอกาสบ้าอะไรวะ” ภูผาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ถลึงตาใส่เพื่อนเป็นการปรามกลัวหญิงสาวที่พวกเขากำลังพูดถึงจะได้ยินเข้า
             “อย่ามาแกล้งโง่ มึงก็รู้และดูออกแหละว่าน้องบูมเขาชอบมึงน่ะ”
             “ก็...พอรู้ แต่กู...ไม่รู้สิวะ ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด”  ภูผาให้เหตุผลที่คิดว่าเข้าท่ามากที่สุด
             “ถ้าไก่เขาเต็มใจให้กิน ก็กิน ๆ ไปเถอะน่า”
             “เขาแค่ชวนกูไปดูหนัง” ภูผาใช้กำปั้นต่อยเข้าที่ท้องของเพื่อนเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่ามันคิดไกลไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
             “จะดูอะไรก็ดูไปเถอะ กลับล่ะ โชคดีเพื่อน” ภิรัชตบไหล่เพื่อนรักทิ้งท้ายแรง ๆ ก่อนจะอวยพรและเดินผละออกไป ทำให้ตอนนี้ทั้งบริษัทเล็ก ๆ แห่งนี้เหลือกันแค่สองคนเท่านั้น
             “เอ่อ ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ” มาติกาหยั่งเชิง
             “พี่ขอเวลาอีกนิดนะงานจะเสร็จแล้ว ทันใช่ไหม” ชายหนุ่มถามอย่างเกรงใจ ทำให้อีกฝ่ายรีบละล่ำละลักตอบกลับมาอย่างดีใจ “ทันค่ะ พี่ผาทำงานตามสบายเลยค่ะ บูมเองก็จะตรวจเช็กเอกสารต่ออีกหน่อยเหมือนกัน”
             ภูผาหันมาพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วรีบเร่งทำงานต่อให้เสร็จ ผ่านไปสิบกว่านาทีชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ
           เมื่อเห็นอย่างนั้น มาติกาที่นั่งแอบมองชายหนุ่มเกือบจะตลอดเวลาก็รีบลุกขึ้นเอาน้ำเย็น ๆ ไปให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “น้ำค่ะ”
             ภูผาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มและยื่นมือออกไปรับ “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มเปิดน้ำในขวดดื่มแล้วลุกขึ้น “ไปกันหรือยัง”
             “ค่ะ ๆ” มาติการีบวิ่งกลับไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะทำงานแล้วตามหลังภูผาไปติด ๆ อย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจและทิ้งเธอเอาไว้