“ก็มาเป็นฟีแลนด์แหละ งานอาจจะไม่ได้เยอะเหมือนตอนทำที่บริษัท แต่ก็คิดว่าคงพอมีให้ทำ ว่าแต่ถามทำไมที่บริษัทแกมีตำแหน่งว่างให้ฉันหรือไง” พิชาวีร์แกล้งถามยิ้ม ๆ
             แม้จะไม่ได้เจอหน้ากันเลยตั้งแต่จบม.ปลาย แต่ทั้งคู่ก็มีการติดต่อพูดคุยกันอยู่ตลอด จึงพอรู้ความเคลื่อนไหวของกันและกันบ้าง แม้จะไม่เท่าเมื่อก่อนก็ตาม
             “นั่นสินะ ตอนนี้ไม่มีตำแหน่งว่างเลย เอะ ไม่สิ มีตำแหน่งหนึ่งว่างแกสนไหม” ภูผาทำหน้าตาตื่นพลางอมยิ้ม
             “ตำแหน่งอะไร” พิชาวีร์หันมามองชายหนุ่มพลางหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ
             “เมียเจ้าของบริษัทไง” พูดจบภูผาก็หัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนกำลังกินยาขมของพิชาวีร์
             “นี่แกไม่มีใครเอาแล้วใช่ไหมเนี่ย” พิชาวีร์แกล้งมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเวทนาระคนสงสาร แล้วส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ
             “เดี๋ยว ๆ สายตาและท่าทางแบบนี้คืออะไร คนอย่างฉันเนี่ยนะจะไม่มีใครเอา” ภูผาทำเสียงจิ๊จ๊ะพลางส่ายหน้าให้กับความคิดไม่เข้าท่านั้น
             “งั้นตอนนี้แกก็มีแฟนหรือไม่ก็แต่งงานแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแสดงว่าฉันต้องตกข่าวอะไรไปแน่ ๆ ว่าไหม” พิชาวีร์บอกอย่างไม่อยากจะเชื่อในการคาดเดาของตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องแต่งงาน อย่างน้อยในฐานะเพื่อนสนิท มันต้องเชิญเธอสิ ไปไม่ไปก็อีกเรื่อง
             “เมื่อก่อนมี...” ยังพูดไม่ทันจบ พิชาวีร์ก็เอ่ยแทรกขึ้น “แสดงว่าตอนนี้ไม่มีน่ะสิ อย่าบอกนะว่าแกโดนทิ้ง” ก็แกล้งเดาเล่นไปอย่างนั้น แต่ใครจะคาดคิดว่า อีกฝ่ายจะพยักหน้ายอมรับจริง ๆ
             “อื้อ” แล้วภูผาก็ถอนหายใจ นึกถึงวันแห่งความรักที่ผ่านมา ซึ่งตรงกับวันเกิดเขาพอดี มันน่าจะเป็นวันแห่งความสุขและคุกรุ่นไปด้วยความรัก แต่เปล่าเลย มันคือวาเลนไทน์ที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่เกิดมา
             ใช่แล้ว เขาถูกแฟนสาวบอกเลิกในวันนั้น
             “เฮ้ย ! ขอโทษ ๆ” พิชาวีร์ยกมือไหว้ชายหนุ่มทันทีตามความเคยชิน
             “ช่างเถอะ ๆ มันผ่านมาหลายเดือนละ ตอนนี้ในหัวมีแต่งาน...งาน...งาน...แล้วก็งานเท่านั้นแหละ” ภูผาบอกอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เพราะลำพังงานตอนนี้ก็ไม่มีแทบจะไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว
             “ระวังเถอะ ทำแต่งาน รู้ตัวอีกทีก็แก่หง่อมแล้ว” พิชาวีร์เตือนเสียงกลั้วหัวเราะ
             “เตือนคนอื่นเก่ง แล้วตัวเองล่ะ ไม่เห็นลงรูปคู่กับหนุ่มแว่นคนนั้นมาพักใหญ่แล้วนี่ อย่าบอกนะว่า...เหมือนกัน” ภูผาถามเสียงแผ่ว
             “ทัศนคติไม่ค่อยตรงกันน่ะ คบแล้วเหนื่อยมากกว่ามีความสุขก็ไม่รู้จะคบทำไม สู้ต่างคนต่างไปดีกว่า” พูดแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะแผลยังสดใหม่ แม้จะเสียใจแต่ก็ไม่อยากจะยื้อ
             “แสดงว่าตอนนี้พวกเราสองคนก็เสมอกันน่ะสิ โสดทั้งคู่” ภูผาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเงียบไปแล้ว หันมาสะกิดพิชาวีร์ที่นั่งกินขนมอยู่ยิ้ม ๆ “นี่เอย ยังจำสัญญาเมื่อตอนเรียนจบได้ไหม”
             พิชาวีร์ชะงัก ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย หยิบขนมใส่ปากแล้วพยักหน้า “อื้อ แล้วไง”
             “ไหน ๆ ต่างคนก็ต่างโสด มาลองคบกันดูหน่อยเป็นไง” พูดจบต่างคนต่างก็หันมาจ้องตากัน ไม่กี่วินาที ต่างก็ส่ายหน้าทำท่าขนลุกขนพองใส่กัน
             “บรือ...ไม่ไหว ๆ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วหัวเราะ “รู้จักกันดีเกินไปก็งี้แหละ” พิชาวีร์เอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วยทุกประการ
             “คงงั้น อยู่เป็นโสดไปก่อนก็ได้วะ”
             “แหม ๆ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากพ่อหน้ามนคนหล่ออย่างแกเลยนะเนี่ย” พิชาวีร์ล้อพร้อมกับยกมือขึ้นไปลูบศีรษะปลอบ
             “แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ งานเยอะจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ กลับไปคืนนี้คงได้โต้รุ่งอีก”
             “อย่าหักโหมนักละ ล้มป่วยมาไม่คุ้มนะโว้ย อย่าเตือนแต่คนอื่น จนลืมเตือนตัวเองละ” พิชาวีร์ตบที่ไหล่กว้างของชายหนุ่มที่ตอนนี้ดูต่างจากเมื่อก่อนค่อนข้างเยอะทีเดียว แล้วลุกขึ้นไล่ความเมื่อยขบ “ไปกันเถอะ ป่านนี้น้าออยรอแล้ว ขอบใจน่ะที่มาอยู่เป็นเพื่อนช่วยได้เยอะเลย”
             “ต้องการกำลังใจเมื่อไหร่ขอให้บอก”
             พิชาวีร์ยิ้มรับ เก็บขยะขึ้นมาแล้วยัดมันใส่มือของอีกฝ่าย “ฝากทิ้งด้วยละกัน” ภูผามองตามร่างบอบบางนั้นไปแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ใช้เก่ง”