“อย่าได้ทุกข์ใจไป คุณเอื้องฟ้าเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ขอเอ็งอย่าดื้อก็จักอยู่อย่างสบาย คุณเอื้องฟ้ามิเคยให้บ่าวในเรือนอด” อีนวลดึงห่อผ้าของกลิ่นจันทร์มาช่วยถือ พลางลูบหลังปลอบอย่างเอ็นดู หลังจากเดินเข้ามาหาแล้วเห็นน้ำตาอาบเต็มสองแก้ม กลิ่นจันทร์ได้ฟังคำปลอบทำได้แต่จำใจพยักหน้าช้าๆ
“พี่เกลี้ยง อกข้าจะแตกอยู่แล้ว” นางกล่ำร้องไห้พลางเอามือขึ้นมาจับที่หน้าอกตัวเอง แล้วปล่อยร่างลงนั่งกับพื้นหลังจากอดทนเดินมาสักระยะ
“หาใช่เอ็งคนเดียว ถ้าไม่ทำแบบนี้ กลิ่นทิพย์ก็คงไม่รอด” นายเกลี้ยงย่อตัวประคองภรรยา ดวงตาแดงก่ำไม่ต่างกัน หัวใจของคนเป็นพ่อไม่อาจทนเห็นลูกคนใดคนหนึ่งจากไปได้ หากแต่นี่เป็นหนทางเดียวที่จะรักษาชีวิตลูกสาวอีกคนเอาไว้
ปี พุทธศักดิ์ราช 2562 กรุงเทพมหานคร หญิงสาววัยสิบแปดปี นั่งกดแป้นคีย์บอร์ดเลื่อนดูบางอย่างในนั้นอย่างสนใจ แว่นหนาทำให้เธอต้องใช้มือดันขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วกดลุ้นบางอย่าง อย่างใจจดจ่อ
“ติดสิ จงมีชื่อฉัน ได้โปรด” รายชื่อสุดท้ายทำให้หญิงสาวกรี๊ดลั่นบ้าน พลางกระโดดขึ้นแหกปากวิ่งไปหาแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ชั้นล่าง
“แม่คะ แม่หนูสอบติดแล้วนะ หนูสอบติดมหาลัยในฝันอ่ะแม่ กรี๊ดดดดด”
“เบาๆ สิ ยัยกลิ่น เออ...เป็นมหาวิทยาลัยของเอกชนแต่ต้องสอบเข้า เจ้าของเขาไม่คิดง้อนักศึกษาบ้างเลยหรือ”
“แม่!” หญิงสาวหันมาเรียกมารดาเสียงหลง
“หนูบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อหนูแบบนั้น โบราณจะตายไป เรียกที่ไหนก็อายที่นั่น หนูชื่ออิงค์ค่ะ หนูบอกแม่ไปแล้วไงว่าหนูเปลี่ยนชื่อแล้ว นี่ถ้าไปเรียนมหาวิทยาลัยได้อายเขาตายแน่ คนอะไรชื่อกลิ่น แม่นะแม่” หญิงสาวเดินมุ่ยหน้าเข้ามาโอบกอดมารดา ด้วยอาการเง้างอนผสมกับอาการออดอ้อน
“เอ้า ก็ลูกชื่อกลิ่น แม่เรียกของแม่แบบนี้มาตั้งนานแล้วจะเปลี่ยนง่ายๆ ได้ไง”
“ไปดีกว่าค่ะ”
“แล้วจะไปไหน”
“ไปรำสิคะ โรงเรียนเรียกตัวให้ไปช่วยรำในงานค่ะ ถือว่าช่วยโรงเรียนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนย้ายไปมหาวิทยาลัย หนูไปก่อนนะ” อินทิราก้มหน้าเข้ามาหอมมารดาหนึ่งฟอด แล้วจ้ำอ้าวออกไป หญิงสาวภายใต้แว่นหนาเดินทางมาตามโลเคชันที่เพื่อนส่งมาให้ทางไลน์ พลางทำท่าเงอะงะมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัย ดวงตาหมวยๆ ของหญิงสาวหรี่มองรอบๆ ก่อนจะก้มดูโลเคชันในมือถือเพื่อความแน่ใจ
“เธอแน่ใจนะปลิว ว่าคือที่นี่” หญิงสาวโทรหาเพื่อนสนิท เมื่อเดินทางมาพบว่ามันคือมหาวิทยาลัยที่เพิ่งสอบติดไป สาวหมวยยืนงงอยู่หน้ามหาวิทยาลัยครู่หนึ่ง ก่อนที่เพื่อนสนิทจะเดินออกมารับ พลางกวักมือเรียกไวๆ ให้เข้าไป
“ตามฉันมา อาจารย์เรียกแล้ว” อินทิราเดินตามเพื่อนไป สายตาสังเกตบริเวณรอบๆ อย่างสนใจเพราะอีกไม่นานเธอจะได้เป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยนี้ นักศึกษาชายหญิงเดินขวักไขว่ หน้าตาสวยหล่อสะอาดหมดจดกันแทบทุกคน สองเท้าก้าวตามเพื่อนไปจนผ่านต้นไทรใหญ่ที่มีผ้าสามสีผูกเอาไว้ เป็นต้นไม้โบราณขนาดหลายคนโอบ อยู่ๆ จึงรู้สึกขนลุกวาบขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด อินทิราหยุดมองต้นไม้นั้นดังต้องมนต์สะกด ขยับแว่นหนามองตั้งแต่โคนต้นค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นไปช้าๆ จนสุดปลายยอด ก่อนจะมีลมพัดแรงมาระลอกหนึ่ง ทำให้กิ่งไม้แห้งร่วงลงมาจากต้นไทร
“กรี๊ด” หญิงสาวหลับตาพลางก้มตัวหลบกิ่งไม้ใหญ่นั้น ก่อนจะมีมือปริศนาของชายหนุ่มคนหนึ่งมากระชากตัวเธอหลบได้ทัน
“โครม” เธอหันมองกิ่งไม้ที่ตกถึงพื้นด้วยอาการตัวสั่น ไม่อยากนึกว่าถ้ามันหล่นโดนตัวเข้าจะเป็นอย่างไร
“น้องครับ เป็นไรไหม” อินทิราพึ่งรู้สึกว่าตัวเอง กำลังอยู่ภายใต้อกหนาของใครบางคน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ แล้วพบกับใบหน้ารูปไข่ รอยยิ้มอ่อนทำให้หญิงสาวหน้าหมวยอย่างเธอ พยุงตัวออกจากชายหนุ่มช้าๆ ด้วยความเกรงใจ
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยไว้”
“เป็นไรไหมอิงค์” เพื่อนสนิทรีบวิ่งเข้ามาสำรวจร่างกายของหญิงสาว
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ อิงค์ไปก่อนค่ะ” อินทิราบอกลาชายหนุ่มใจดี ก่อนจะหันเดินตามเพื่อนสาวออกไป คเชนทร์ชายหนุ่มรูปงาม ผิวขาวสะอาดสะอ้านย่นคิ้วมองอินทราอย่างแปลกใจ เขานึกคุ้นใบหน้าของเธออย่างบอกไม่ถูก
“เฮ้ยเชนทร์ มีไรวะ” เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามา เห็นชายหนุ่มยืนเหม่อ ก่อนจะหันมองตามสายตาเพื่อน
“เหม่อมองสาวนี่เอง น้องเขายังเด็กอยู่เลย มาคบกับแกเดี๋ยวก็ซวยอีกหรอก” พีทตบบ่าเพื่อนรักหนึ่งครั้งอย่างมีนัย แล้วลากคเชนทร์ออกไป
“อีกลิ่นทิพย์ในที่สุดเอ็งก็กลับมา เหตุใดจึงเป็นเอ็งที่เป็นฝ่ายได้ไปเกิด อีน้องทรยศ” วิญญาณร้าย สวมชุดไทยโบราณพร้อมกับเครื่องประดับเต็มยศ ปรากฏขึ้นมาตามกระแสแห่งกรรม ดวงตาแข็งกร้าวมองตามอินทิราราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ด้วยแรงแห่งโทสะของกลิ่นจันทร์ บันดาลให้มีลมกระโชกแรงจนของที่อยู่บริเวณรอบๆ ปลิวกระจัดกระจาย นักศึกษาวิ่งว่อนพากันเก็บข้าวของและชุดเอกสารกันชุลมุน
“เฮ้ย ลมไรวะคเชนทร์” พีทปัดฝุ่นที่กำลังฟุ้งกระจายออกจากใบหน้า เชิงบ่นถามความสงสัย ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับ คเชนทร์เพียงแค่ยืนมองรอบๆ สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นเงียบๆ แล้วก้าวเท้าเดินตรงไปยังบริเวณที่จัดงาน เพราะป้ากฤษณาได้ขอแรงเอาไว้ ซึ่งเลยเวลามามากแล้ว