“สวัสดีครับ”
จอมทัพชำเลืองมองคนที่กันตพลทักทาย คิดว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือคนสูงอายุเพราะนอบน้อมเหลือเกิน แต่คนตรงหน้ากลับเป็นผู้หญิงที่น่าจะอายุน้อยกว่า
“สวัสดีค่ะคุณกันต์” แพรดาวทักทายเจ้านายที่บังเอิญเจอกันนอกสถานที่และหันมาทักทายจอมทัพ “สวัสดีค่ะ”
“คุณแพร... มาคนเดียวเหรอครับ” เขาถามเพื่อชวนคุย แต่ใจจริงอยากรู้ว่าเธอไม่ได้ไปกินชาบูกับคนรักตามที่ได้ยินหรอกหรือ...
“แพรมากับเพื่อนค่ะ เพื่อนรออยู่ข้างในแล้ว ไม่รบกวนคุณกันต์กับเพื่อนแล้วนะคะ ขอตัวค่ะ” เธอรีบตอบรีบร่ำลา ไม่ชอบเจอคนที่ทำงานในเวลาพักผ่อน รู้สึกอึดอัดยังไงชอบกล ว่าแล้วก็โปรยยิ้มอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
“ใครวะ” จอมทัพถามทันทีที่แพรดาวเดินไปไกลมากพอจะไม่ได้ยินคำถาม
“คนที่ทำงาน”
“ก็ต้องคนอยู่แล้วหรือเปล่า กระดาษเอสี่ในออฟฟิศมึงจะเดินมาร้านอาหารได้เหรอ กูหมายถึงชื่อ เธอชื่ออะไร”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“อยากรู้เพราะน่ารักดี” จอมทัพกวนบาทากันตพล เหตุผลก็เป็นเพราะเพื่อนตอบอ้อมไปอ้อมมาไม่ตรงประเด็นเลย
“ชื่อแพร เป็นหัวหน้าทีมการตลาด คนนี้แหละที่เสนอให้เอาวงเจพีเคมาเป็นพรีเซนเตอร์”
“แค่นี้เหรอ?”
“แล้วต้องมีอะไรต่อล่ะ”
“ก็อย่างเช่น... ชื่อแพร เป็นหัวหน้าทีมการตลาด คนนี้แหละที่เสนอให้เอาวงเจพีเคมาเป็นพรีเซนเตอร์ แล้วก็เป็นคนที่กูแอบชอบมาสองปี เป็นต้น” จอมทัพรู้ใจกันตพลมาแต่ไหนแต่ไร เพื่อนคนนี้ชอบผู้หญิงเก่ง ขยันทำงาน ยิ่งหน้าตาสไตล์เดียวกับแพรดาว ยิ่งดึงดูดความสนใจของเพื่อนได้เสมอ แล้วมีหรือที่เห็นหน้ากันแทบทุกวันเพื่อนจะไม่หลงเสน่ห์ แถมเมื่อครู่ยังรีบลุกขึ้นทักทายเหมือนตัวเองเป็นพนักงาน ส่วนเธอเป็นเจ้าของบริษัทขนาดนั้น
“ถ้ารู้ดีขนาดนี้ มึงก็ถอนคำพูดที่บอกว่าเธอน่ารักด้วยนะ ไม่งั้นกูจะเตะปากมึงให้เลือดกลบเลย”
จอมทัพหัวเราะชอบใจ แบบนี้แหละที่แปลว่ากันตพลชอบมาก และยังจริงจังกับเธอด้วย
“เออ! กูถอนคำพูด กูก็ชมเพื่อลองเชิงมึงไปงั้นแหละ แต่พอเห็นหน้าเธอแล้ว ที่มึงถามก่อนหน้านี้ กูขอตอบข้อสองอย่างมั่นใจเลยนะ ว่าเธอยังไม่เลิกกับแฟนเพราะรอวันแก้แค้น ต่อไปนี้มึงก็เตรียมตัวจีบได้เลย อีกไม่นานก็โสด ฟันธง!”
กันตพลถอนหายใจเมื่อได้ยินคำพูดของจอมทัพ คำพูดที่มันช่างเกินจริงและมั่นอกมั่นใจเกินความจำเป็น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึก ๆ แล้วก็รอวันนั้นอยู่เหมือนกัน... วันที่แพรดาวจะโสดสักที
ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว ตอนที่บริษัทเพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน ในฐานะลูกชายคนเล็กของครอบครัวที่สมาชิกเก่งกาจเรื่องธุรกิจ กันตพลถูกปรามาสมาเสมอว่างานใหญ่ของเขาไม่มีทางรอด ไม่เกินหนึ่งปีก็เจ๊งไม่เป็นท่าและต้องกลับมาสานต่อธุรกิจที่ครอบครัวปูทางไว้ แต่พวกเขาก็คาดเดาผิดไปมาก เพราะเพียงเวลาแค่หนึ่งปีเศษ เขาสามารถทำให้บริษัทถูกจับตามองและถูกพูดถึงในวงการ ว่านี่คือคลื่นลูกใหม่ที่ต้องระวังไว้ให้ดี
และในขณะที่กิจการกำลังไปด้วยสวย เขาจึงต้องรับพนักงานในหน่วยงานต่าง ๆ มากขึ้น ซึ่งแพรดาวก็เป็นหนึ่งในนั้น ทว่าไม่ได้ถูกตาต้องใจเธอตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่เพราะความสามารถและความน่ารักสดใสของเธอที่เปล่งประกายจนเตะตามากขึ้นทุกวัน เมื่อนั้นเขาก็รู้ว่าหัวใจหวั่นไหวให้กับหัวหน้าฝ่ายการตลาดทีมบีเข้าซะแล้ว
ระยะเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมากันตพลจึงทำได้แค่แอบชอบ แอบมองแพรดาวอยู่ห่าง ๆ เพราะต้องให้เกียรติเธอกับคนรัก และพยายามตัดใจให้ได้ แต่ต่อให้รู้จักผู้หญิงคนใหม่ ก็ไม่มีคนไหนแทนที่แพรดาวได้เลย
“ขอโทษที่ต้องกลับก่อนนะกันต์ ไว้เจอกันเพื่อน”
“อะไรวะ...” กันตพลงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อจอมทัพตบบ่าแถมยังพูดจาแปลก ๆ เหมือนจะทิ้งกันไว้ที่นี่
“มึงอย่าหันไปนะ คุณแพรกำลังเดินมา มึงให้คุณแพรไปส่งนะ สู้ ๆ เพื่อน” จอมทัพกระซิบแล้วเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะลดกระจกลงแล้วพูดดัง ๆ ว่า...
“ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะมึง มีเรื่องด่วนจริง ๆ ว่ะ” เขาพูดจบก็ขับรถออกไป ปล่อยให้เพื่อนซี้ยืนด่าตามหลังในใจ
ทว่าสายตาของกันตพลก็ไม่หันไปมองข้างหลัง แต่แอบมองซ้ายมองขวา ว่ารถของแพรดาวจอดอยู่ข้าง ๆ รถของจอมทัพที่เพิ่งขับออกไปหรือเปล่า และเมื่อเห็นว่ารถคันคุ้นตาและจำเลขทะเบียนได้แม่นจอดอยู่ทางขวามือ แถมยังเป็นทางออกของร้าน ก็แกล้งเดินไปแล้วลุ้นว่าเธอจะทักทายกันไหม
ส่วนแพรดาวก็ลังเลอยู่ในใจ เห็นเพียงแผ่นหลังก็จำได้ว่าผู้ชายที่ห่างออกไปไม่ไกลเป็นใคร แต่จะเรียกดีไหม ถามว่าเขากลับบ้านยังไงดีหรือเปล่า... หรือทำเป็นไม่เห็น เขาอาจจะกำลังเดินไปที่รถก็ได้นี่
ทว่าจิตสำนึกฝ่ายดีก็เอาชนะความไร้มิตรไมตรีในใจ มือกดรีโมตเปิดรถและตัดสินใจเรียกเจ้านายที่กำลังเดินผ่านรถของตัวเองพอดี