“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะครับว่าคุณทำแบบนี้เพราะเป็นแฟนคลับเจพีเค ใช้หน้าที่การงานตอบสนองความต้องการตัวเอง มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ”
“คุณเจตก็อย่าคิดว่าแพรไม่รู้นะคะ ว่าคุณกับผู้จัดการของน้องสองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทกัน งานนี้วางแผนจะกินเปอร์เซ็นต์ค่าตัวเท่าไหร่ล่ะคะ?”
กันตพลหยุดมองหัวหน้าฝ่ายการตลาดทั้งสองทีมยืนคุยกันอยู่หน้าลิฟต์ แม้จะไม่รู้ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน แต่ที่แน่ ๆ ต้องเป็นการปะทะฝีปาก ไม่เช่นนั้นเรื่องคงไม่จบลงด้วยการมองตาขวางและไม่ใช้ลิฟต์ตัวเดียวกัน
“คุณมีปัญหากับคุณเจตเหรอครับ” กันตพลเอ่ยถาม หลังจากเห็นว่ารอบ ๆ ไม่มีใครอยู่ใกล้เลยรีบก้าวยาว ๆ ตามเธอที่กำลังเดินลงบันได
“แพรมีปัญหากับเขาตลอดแหละค่ะ งานเราต้องแข่งกันนี่คะ แล้วแพรก็เป็นคนชอบเอาชนะด้วย” เธอบอกเขาตามตรง ไม่อยากปิดบังเพราะคนทั้งออฟฟิศก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
“แต่ผมไม่อยากให้ทะเลาะกันนะครับ”
“ถ้าไม่อยากให้ทะเลาะกัน คุณกันต์ก็ไม่ควรแบ่งทีมการตลาดออกเป็นสองทีมตั้งแต่แรกค่ะ ในวงการการตลาด คนลงสนามต้องการเป็นที่หนึ่งเสมอค่ะ”
“ผมเข้าใจครับ แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ จะเป็นการผูกขาดแนวคิดและวิธีการแบบเดิม แล้วผมก็ไม่อยากให้คุณกับคุณเจตมีปัญหากัน”
“เราไม่ได้มีปัญหากันจริง ๆ หรอกค่ะ คุณกันต์ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงจะไม่สนิทกันเท่าไหร่ แต่เราสองคนแยกแยะได้ค่ะ”
“ดีใจที่ได้ยินแบบนี้นะครับ”
“แล้ว... คุณกันต์เป็นยังไงบ้างคะ”
“เรื่องอะไรครับ” เขาทำหน้าสงสัย แต่เมื่อเธอชี้ไปที่ท้องก็ร้องอ๋อในใจ “ดีขึ้นมากแล้วครับ กินยาแล้วครับ”
“ท้องเสียเหรอคะ”
“ครับ”
“หายไว ๆ นะคะ”
“ครับ” เขายิ้มน้อย ๆ เนียน ๆ ไป เธอจะได้ไม่ระแคะระคายว่าไม่ได้ป่วยจริง
“คุณกันต์คะ”
“ครับ...” เขาหันไปมอง พร้อมกับขาที่หยุดไว้หลังจากเดินมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมกัน และตอนนี้เองที่ได้เห็นว่าแพรดาวคนเดิมกลับมาแล้ว คนที่ปราศจากความเศร้าและสายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างที่เห็นมาตลอด
“แพร!”
แพรดาวกับกันตพลหันไปตามเสียงเรียก และเจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใครอื่น คนรักของแพรดาวนั่นเอง
“อ้าว... สวัสดีครับ” อัศวินทักทายกันตพล ป้ายพนักงานที่ห้อยคอไว้บ่งบอกว่าเขาเองก็ทำงานที่นี่เหมือนกัน แต่ทำในส่วนของโรงงานผลิตที่ตั้งอยู่ชานเมือง นี่จึงตอบข้อสงสัยว่าทำไมเมื่อเช้าเขาถึงอยู่ในลานจอดรถชั้นใต้ดินได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าในออฟฟิศมาก่อน
“สวัสดีครับ”
“ผมกับแพรขอตัวก่อนนะครับ” เขาไม่ยืดเยื้อให้เสียเวลา คว้ามือแพรดาวมาจับทันทีที่กันตพลหันหลังไป
“เย็นนี้กินอะไรกันดีที่รัก”
“วินอยากกินอะไรล่ะ”
“ชาบูไหม?”
“ได้”
“ไปกัน เดี๋ยวเราขับเอง แพรนั่งสบาย ๆ เลย” อัศวินหยิบกุญแจรถที่แพรดาวถือไว้ พาเธอส่งถึงที่นั่งอย่างทะนุถนอมและเอาใจ เธอเองก็ปล่อยให้เขาทำอะไรที่อยากทำ
และคนที่แอบมองอย่างกันตพลก็ได้แต่นึกสงสัย เมื่อเช้าแพรดาวเห็นเต็มสองตาว่าอัศวินนอกใจ แต่ตกเย็นมาทำเหมือนไม่มีอะไร ไหนล่ะคนที่เมื่อครู่บอกว่าเป็นคนชอบเอาชนะ แล้วเธอมีเหตุผลอะไรถึงยอมให้อัศวินหลอกแบบนี้
ความรักงั้นเหรอ... คนอย่างเธอคงไม่ใจดีแบบนั้นมั้ง