Jose Antonio Sebastian Pov 
Last day was pretty much canorous. Nagkasakit nga ako dahil sa pagbabantay ko kay Ofelia noong nakaraang araw pero inalagaan niya naman ako. Nayakap ko rin siya. May maganda pa ring nangyari sakin dahil don. 
I was glad that it happen. Kung hindi siguro ako nagkaroon non, hindi niya ako aalagaan at sasamahan. Hindi ko rin malalaman na may alam pala siyang detalye patungkol sakin. It was a perfect choice. May mga bagay akong nalaman na hindi ko inaasahan sa kaniya. 
"You're so creepy Sebastian. What's behind with that fricken smile of yours? May demonyo bang sumanib sayo? Wein grumbled. Ang dilim na naman ng pagmumukha niya. Para na niya akong papatayin sa sobrang sama ng tingin niya sakin. Nandirito kami sa beranda ng mansiyon. I called him again to check if he's doing well. Meron rin akong hihingin sa kaniyang pabor. Maaga pa. Papunta pa siyang trabaho. 
"You're so fuck up Wein. Hindi ka ba natutuwa na masaya ako? Why are you so acerbic? Pinaglihi ka ba sa ampalaya?" 
"Of course not. Ang guwapo ko naman ata para ipaglihi lang sa ampalaya. Baka ikaw. Nakakairita ka Altamonte. Ang sagwa-sagwa mong tao. Bilyonaryo ka pa man din." 
"Mas nakakairita at mas masagwa ka keysa sakin Wein. Huwag mo na uling bangggitin pa ang mga iyon. Masasaktan ka lang. Alam naman natin kung sinong habulin sa ating dalawa non. It will always be me. Pangalawa ka lang sakin." 
"Fuck you! Ang hangin mo. Ba't hindi pa rin kayo umaalis? Huwag mong sabihing nagbago na iyong isipan mo dahil talagang hindi lang kita bubugbugin kundi papatayin pa kita." 
Napangiti ako. He's really a pedantric. "You're excited to rule my company aren't you?" 
Tumitig siya sa harden. "I'm not excited. I was astir. Hindi biro iyong kompanya mo. Baka sumabog iyong bungo ko sa daming gagawin don." 
"Alam mo na naman iyong mga pasikot-sikot don. I'm sure hindi ka mahihirapan. Magaling at matalino ka Wein. Gamitin mo iyon. Huwag parati kapilosopohan iyang pairalin mo."  
"You know very well the reason why I am behaving this way Sebastian. Kainis ka. Uunahin mo pa iyang pesteng pag-ibig na iyan keysa sa libo-libo mong manggagawa. Matino ka pa ba talagang tao?"
"Should I uttered again my stupidy Wein? Gusto mo bang isampal ko iyon sa pagmumukha mo para lamang maintindihan mo ako?"
"No. I'm sick of it. Ang sakit na sa tengang marinig uli iyon. Hindi ako magiging katulad mo Altamonte. Hindi ako magiging hangal dahil lang sa babae. Stop saying such foolishness anymore. Nakakainit ka lang ng ulo." 
Napangisi ako. Tingnan lang natin. Pagtatawanan ko talaga siya ng malubha kapag dumating ang araw na iyon. I'm sure lalagpasan niya pa iyong kabaliwan na pinaggagagawa ko. I know Wein for too long. He's also manipulative, possessive and territorial. He will surely use such attributes kapag nahanap na niya iyong katapat niya. 
"Gumawa na kaagad kayo ng tagapagmana mo Sebastian. I want a new boss. Nasusuka na ako sa pagmumukha mong gago." 
I shrugged because of his lame thought. As if it was an easy task. Malamang mahihirapan ako non. "Pagseselosan mo rin ang magiging tagapagmana ko Wein. Ofelia is a deity. Malamang mas guwapo pa sakin iyong magiging anak namin." 
"Kaya nga. I want a new face in your company. Iyong mabait at napaglalaruan ko. Hindi katulad mo na sobrang tuso at sobrang sungit." 
Tuso at masungit rin naman siya. Parehas lang kami. We won't be close without those dumb attributes we have. We used it everyday to annoy each other. Kagaya na lamang ngayon. 
"Ang landi-landi mo Sebastian." 
"Mas malandi ka sakin Wein." 
Iniwan niya ako sa beranda. Gago talaga. Aalis na nga lang, may iiwan pang kalokohan. I was thankful that Wein is my bestfriend. Ang dami niyang naitulong sakin hindi lang sa negosyo kundi sa pagiging baliw ko kay Ofelia. He may act reluctant and indispose, but I know deep down, he's supportive. Hindi siya papayag na pamahalaan iyong kompanya ko kung tutol siya sa mga plano ko. 
I look away in the garden. Ofelia is there. Namimitas na naman siya ng mga bulaklak. Ilalagay niya marahil iyon sa pribado kong silid ko. Unti-unti ng nalalanta ang mga bulaklak don. 
"Si Wein ba iyong kausap mo kanina Sebastian?" Ate Danarah stamped from behind. Naglakad siya saka tumayo sa kinatatayuan kanina ni Wein. 
"You're interested on him Dan?" 
"Of course not. Ayoko sa may lahing Espanyol. Mas gusto ko pa rin iyong mga purong intsik." 
"Wein is a pretty man. I was certain that you have crush on him. Sikat rin ang gagong iyon. Bukod don, mas guwapo rin siya ng sampung paligo keysa sa mga intsik na pinagmamayabang mo. Accept the truth Dan. Wala namang mawawala." 
"Hindi. Ang pangit ng kaibigan mo. Hindi ako magkakainteres sa kaniya. Gusto kong mag-asawa ng doktor kagaya ko Sebastian. Hindi isang negosyante." 
"I'm sure you'll going to fall for him Dan. He's your opposite. Tanggapin mo na iyon." 
"No. That's not true Sebastian. Hindi ako magkakagusto sa mga hindi ko kaparehas. I have already someone for godsake."
"Maghihiwalay rin kayo non. And it's because of Wein. Sigurado ako don. Mas mabuti kung hiwalayan mo na siya ngayon." 
I don't want to drown conclusion, but I have this great feeling about the two of them. Hindi malabong magkagustuhan sila sa isa't-isa. Si ate Danarah iyong mga babaeng tipo ni Wein. She's successful, pretty and a fighter. Iyon ang mga katangiang hinahanap niya sa isang babae. Ang suwerte ng walanghiya kapag nagkatotoo iyong imahinasyon ko. 
Karapat-dapat din naman siya Sebastian. He's also auspicious. Famous and a handsome fella. They'll be a perfect duo. I want also Wein to be my brother in law. Not a chinese doctor. Papahirapan pa ako ni Ate Danarah. Hindi ako marunong magsalita ng lengguwahe nila. Baka isang purong Espanyol, matatanggap ko pa. 
"Pinaglololoko mo ba ako Jose Antonio Sebastian?" 
"No. I was just flexing your tomorrow. Believe on me Dan. Magaling akong manghuhula. He'll be your man and the father of your child in the nigh future." 
Ate Dan and Wein will be an adorable pair. I will be very festive if both of them end up for each other. Wala akong magiging problema kapag si Wein iyong napangasawa niya. We can be business partners. May mamahala na sa parte niya sa kompanya. It's an advantage for the both of them clearly. I'm not forcing ate Danarah, I was giving her great choices. Ito lang iyong maibibigay ko sa kaniya bilang nakababata niyang kapatid. I am also rooting a convenient life for her. 
"Don't fall for a chinese doctor Dan. Marry a business man instead." 
I went to my private room. Hindi pa ako magaling. Meron pa rin akong sinat. I took an hours of sleep. I woke up around 2pm. Tiningnan ko iyong plorera. It's on top of my bedside table. Bago na iyong mga bulaklak na nakalagay rito. Ngumiti ako. It's Ofelia's deed. Tama ako. Para sa akin nga iyong mga bulaklak na kinuha niya kaninang umaga sa harden. 
Bumaba ako. Nagpunta akong kusina. She's here. Nagluluto siya. Ano kaya iyong niluluto niyang pagkain? Is it for me? Hindi ba hapon na? Hindi pa ba siya kumakain ng tanghalian? 
Tiningnan niya ako. Medyo nagulat siya. Naglakad ako. Tumabi ako sa kaniya ng tayo. Tiningnan ko iyong niluluto niya.
"You're cooking pourage? Para sa akin ba to Ofelia?" 
Yumuko siya. "H-hindi ko po alam kung kumakain ba kayo nito Señorito. Pero opo, para po to sa inyo. Wala pa pong laman iyong tiyan niyo magmula kaninang umaga. Mabuti po ang ganitong pagkain sa katulad niyong may sakit pa." 
Natigilan ako. Tumitig ako sa kaniya ng matagal. Naalala ko si Mama sa kaniya. Ganito rin iyong ginagawa niya sakin non kapag may sakit ako. Nilulutuan niya ako ng lugaw. Those memories are still alive. Sariwang-sariwa pa rin ang mga iyon sa isipan ko kahit na ilang taon siyang hindi namin kasama. 
Mom died because of heart disease. I was twelve years old back when it happens. Ang bata ko pa noong mga panahong iyon. The pain is too much for me. Nang malaman iyon ni Papa, kinuha niya agad kami ni Ate Danarah. Dinala niya kami sa Amerika. But seven years later, sumunod rin siya. I was nineteen when I started managing his company business. 
"Kumakain naman ako nito. As long as the food is edible, kakainin ko iyon." Especially if it is from you Ofelia. I mumbled secretly. 
Hindi naman ako maarteng tao. Hindi rin ako pihikan pagdating sa mga pagkain. Mom taught me this virtue. Aniya, hindi dahil mapera at mayaman kami, puwede na kaming mag-inarte sa buhay. Hindi siya papayag na maging ganon iyong pag-uugali namin ni ate Danarah. She hates squander. 
Kumuha ako ng mangkok. Nilagyan ko iyon ng kaunting lugaw. Tumikhim ako mula rito. Ganon pa rin walang lasa. Pero masarap kainin. It's gooey and fervid. 
"Hindi masarap. Walang lasa." 
Napaalik-ik siya. "Wala naman po talagang lasa iyan Señorito." 
I stared at her in shock. Did I just heard her chuckle? Narinig ko ba talaga iyon o nananaginip lang ako? Ipiniling ko iyong uluhan ko. Hindi to panaginip. Hindi rin to isang biro. I just witnessed the girl that I admired most giggled because of my tomfoolery. Damn! You just hit the jackpot Jose Antonio Sebastian Laurel Altamonte! Mababaw lang pala na rason iyong magpapatawa sa kaniya. Dahil lang sa isang simpleng lugaw. 
"P--pasensiya na. Maiwan ko po muna kita Señorito." 
Sinundan ko siya ng tingin. Nahihiya siya. Hindi niya siguro inaasahang aakto siya ng ganon. Kahit rin naman ako. That was the first time I heard her laugh. Ang gandang pakinggan. It's like a bubbly tone of a cherub. It's so sweet. 
I poured my bowl with another scoop of pourage. Inubos ko ito. I headed to the mansions garden after it. Nandito si Ofelia. Nakaupo siya sa lilim ng punong kahoy. Nakatingin lang siya sa kawalan. Iniisip niya ba iyong nangyari kanina? Is she affected? 
Tinanaw ko siya. Parati na lang siyang ganito. She's always dim. Para bang pasan niya parati iyong mundo. Iniisip niya marahil iyong kalagayan nila ng kapatid niya. Their life is tough. It's full of torment. Hindi ko rin magagawang maging masaya kapag ako iyong nasa katayuan niya. 
I look for Charlie. I know he's here. Nakita ko siya kaninang umaga dito sa mansiyon. Pinuntahan ko siya sa silid aklatan. Wala siya. His presence is'nt here. Tiningnan ko iyong ibang mga kuwarto. It's empty. Nasaan kaya ang gagong iyon nagtatago? Kung hindi ko siya hahanapin magpapakita, ngayon namang kailangan ko siya ang hirap hagilapin. 
Iritadong kinuha ko iyong telepono ko sa pribado kong silid. Ayoko pa man din sa lahat iyong tinatawagan sila. They're wasting my time and effort. I hate also using phones. They're not one of my hobbies. I was more engaged in books. Yeah, I have an old-fashion taste. And you can't blame me for that. I just like it. 
I texted him. Mawawalagan talaga siya ng trabaho kapag hindi agad siya ngayon magpapakita. I was sure as hell na hindi lang siya sa kalye pupulutin kundi sa imbakan ng mga basura. Pagsasamahin ko sila ni Wein. Konting-konti na lang talaga. 
Naupo ako sa paanan ng higaan. Tiningnan ko iyong orasan na nakasabit sa dingding. Fifteen seconds. I smirk when the door instantly unwrap. Wala pang tatlumpung segundo iyon. Gaano kaya katulin iyon tinakbo ng gunggong na to papunta dito? I was curious. Higit pa siguro sa karera ng kabayo iyong ginawa niya. 
"Should I find another private guard for your place Charlie?" I smirked.  
Hinihingal na napayuko siya. "Pasensiya na po Señorito, nakatulog po ako bodega ng mga alak niyo." 
"You slept there? Did you drink wine? Never mind. Alam ko namang lasinggero ka rin gaya ko." I took the brown envelope in the drawer. Inilahad ko ito sa kaniya. Tinanggap niya ito. "That was all your provisions. Iyan iyong mga kakailanganin niyo don sa Amerika. Be ready. Tomorrow will be your flight."
"Hindi po ba ang sabi niyo sa susunod pa na linggo Señorito." 
"I change my mind. Mahaba ng panahon ang isang linggo. Araw-araw nasasaktan si Ofelia dahil sa kahangalan ko. Mas mabuti ng maging maaga." 
Pinuntahan ko si ate Danarah sa silid niya. I tried opening her door. It's lock. I knock on it three times. Alam niya talagang wala akong modo. Bumukas ito. Kapatid ko ba talaga siya? Ba't ang pangit niya? Is she an alien? Saang lupalop ba siya ng kalawakan ipinaglihi ni Mama? Ba't hindi man lang niya namana ang kalahati ng kagandahan nito? 
"Hindi ka maganda Dan. Ang pangit mo." Pumasok ako. Inukupa ko iyong stipa na nasa paanan ng higaan niya. Malapad ito at kulay ginto. 
"Ba't nandito ka sa teretoryo ko Jose Antonio Sebastian? Did you came here to insult me?" 
"We need to talk Dan." 
Ikinandado niya iyong pinto. "Anong gusto mong pag-usapan natin?" 
Huminga muna ako ng malalim. "About your stay in America. Bukas na kayo lilipad papunta don." 
Panandalian na natigilan siya. "Ipinaalam mo na ba to kay Ofelia? Why so sudden? Akala ko ba sa susunod pa na linggo? I'm sure mas lalo lang siyang madudurog dahil dito. Hindi pa siya handang magkalayo sila ng kapatid niya. Alam kong alam mo iyon." 
"She'll be fine. I promise." 
Binalikan ko si Ofelia sa harden. Andon pa rin siya sa puwesto niya kanina. She didn't even move a little. Napatingin ako sa itaas. I smiled when I saw something from it. Nandito na ang isa sa mga pribado kong sasakyan pahimpapawid. My million dollar gyrocopter. Mabuti naman at sinunod ni Wein iyong mensahe ko. I forgot to tell him about this matter. Ito pa man din ang rason kaya pinapunta ko siya dito. Tiningnan ko uli si Ofelia. Be brave. You'll be in my elysium tonight, my deity. Paunti-unti makikilala mo na rin kung sino talaga si Sebastian Laurel Altamonte. 
Itutuloy........