"ได้ค่ะ...เอามือถือมาสิคะ..เดี๋ยวเดียร์กดให้ค่ะ"เดียร์บอก
พีทส่งมือถือของเขาให้เดียร์ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ส่งคืนให้เขา
"ขอบใจนะ"พีทยิ้ม
"แล้วเย็นนี้คุณเดียร์จะทำกับข้าวอะไรบ้างล่ะคะ...ป้าจะได้ไปตลาดและเตรียมของไว้ให้ค่ะ"ป้านิ่มถาม
"เดียร์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ"พีทถามสีหน้าอึ้งๆ
"คุณเดียร์ทำกับข้าวเป็นแทบทุกอย่างเลยค่ะ...แถมอร่อยด้วย..ป้ายังเคยบอกให้เปิดร้านอาหารเลยนะคะ"ป้านิ่มชม
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ...แค่พอกินได้"เดียร์บอก
"งั้น..ถ้าพี่จะขออยู่ทานข้าวเย็นด้วยได้มั้ย"พีทถาม
"ได้ค่ะ...ถ้าพี่พีทจะไม่รังเกียจอาหารพื้นบ้านธรรมดาๆ"เดียร์พูด
"พี่ไม่รังเกียจหรอกคับ...ถือว่าเป็นเกียรติมากต่างหากที่จะได้ชิมฝีมือเดียร์ทำกับข้าว"พีทมองเธอตรงๆ
"เอ่อ..งั้นเย็นนี้เดียร์จะทำยำถั่วพู ต้มยำกุ้งและปลาช่อนลุยสวนนะคะ"เดียร์บอก
"ค่ะ...งั้นป้าไปตลาดก่อนนะคะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินออกไป
"แล้วเดียร์จะเอาขนมไปให้เด็กตอนไหนและไปยังไงล่ะ"พีทถาม
"เดี๋ยวอีกสักพักก็ไปแล้วค่ะ...เดียร์ปั่นจักรยานไป..แค่นี้เอง"เดียร์บอก
"พี่ไปด้วยได้มั้ย"พีทถาม
"พี่พีทปั่นจักรยานเป็นมั้ยล่ะคะ"เดียร์ถาม
"เป็นคับ.."พีทพูด
"งั้นก็ไปได้ค่ะ..เดียร์มีจักรยาน2คัน..ปั่นไปคนละคันก็แล้วกัน...และพี่พีทไม่มีธุระที่ไหนเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอคิดว่าเขาดูแปลกๆ
"พี่ไม่มีธุระที่ไหนหรอกคับ"พีทพูด
"ค่ะ..งั้นพี่นุ่นไปบอกน้าชดให้เตรียมจักรยานให้เดียร์2คันนะคะ"เดียร์หันไปบอกนุ่น
"ได้ค่ะคุณเดียร์"นุ่นพูดแล้วเดินออกไป
"เดียร์ระแวงอะไรพี่หรือป่าว..เห็นมองพี่แปลกๆ"พีทถามตรงๆ
"นิดหน่อยค่ะ...เพราะพี่พีทก็รูปร่างหน้าตาดี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง ฐานะก็ร่ำรวยแต่กลับไม่มีนัดกับใครในวันหยุดเลย...เดียร์ก็เลยคิดว่ามันแปลกๆน่ะค่ะ"เดียร์พูดอย่างที่คิด
"พี่เพิ่งกลับมาไม่นานนี่คับ..อีกอย่างพี่ก็เป็นลูกคนเดียวด้วย..พอมาอยู่อย่างนี้แล้วมีเพื่อนก็เลยคิดว่าสนุกดีน่ะคับ"พีทพูด
เขาจะบอกตรงๆได้ยังไงว่าที่ทำเพราะอยากอยู่ใกล้ๆเธอต่างหาก ขนาดไม่รู้ยังมองเขาอย่างระแวงถ้าขืนรู้คงไม่ให้เข้าใกล้แน่ๆ
"เดียร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ระแวงพี่พีท..เป็นเพราะเดียร์ออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวมานานน่ะค่ะ...เลยติดนิสัยขี้ระแวงมาด้วย...อย่าถือสาเดียร์เลยนะคะ"เดียร์ทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ
"ไม่เป็นไรหรอกคับ...ดีแล้วล่ะ...เพราะเดียร์เป็นผู้หญิงก็ควรต้องระแวงไว้ก่อนแหละดีแล้ว"พีทบอกยิ้มๆ
"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ"เดียร์ยิ้มสดใส
พ่อของเดียร์ยืนมองมาจากหน้าต่างห้องทำงานเห็นว่าเดียร์คุยกับพีทอย่างสนิทสนมก็ยิ้มอย่างมีความสุข จริงๆแล้วเขาอยากให้พีทเลือกเดียร์มากกว่าษาเพราะรู้นิสัยลูกสาวสองคนของเขาดีว่าใครเป็นอย่างไร
หลังจากนั่งคุยกันอีกสักพัก เดียร์กับพีทก็ปั่นจักรยานตามกันออกไปที่สวนสาธารณะที่หน้าหมู่บ้าน เดียร์เอาขนมไปให้ยามที่ตู้หน้าหมู่บ้านแล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่สนามเด็กเล่น มีเด็กๆทั้งหญิงและชายหลายคนกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน
"พี่เดียร์สวัสดีคับ/ค่ะ"
เด็กๆที่เล่นกันอยู่หันมาเห็นเดียร์กับพีทเดินถือถุงใส่ขนมเข้ามาจึงวิ่งเข้ามาหาแล้วยกมือไหว้
"สวัสดีจ้า..เด็กๆ..เป็นยังไงกันบ้าง..พี่ไม่ได้มาตั้งนาน..คิดถึงจังเลย"เดียร์ยิ้ม
เธอนั่งยองๆลงแล้วเอามือกอดเด็กๆที่วิ่งเข้ามายกมือไหว้เธอ
"พวกหนูคิดถึงพี่เดียร์มากเลยค่ะ.."
"ทำไมพี่เดียร์หายไปนานเลยล่ะคับ"
"ขอโทษนะจ๊ะ...พอดีพี่ติดเรียนน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"เดียร์ยิ้ม
"แล้วนี่ใครคะ..พี่เดียร์"
"อ้อ!..นี่พี่พีท..พี่ชายของพี่เดียร์เองจ้า..สวัสดีพี่พีทด้วยนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ
"สวัสดีคับ/ค่ะพี่พีท"เด็กๆยกมือไหว้
"สวัสดีคับเด็กๆ"พีทนั่งยองๆข้างเดียร์
"เด็กๆวันนี้พี่เอาขนมมาฝากนะ..เอาไปแบ่งกันทุกคนเลยนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วส่งขนมให้กับเด็กๆ
"ที่พี่พีทด้วยนะคับ.."พีทยิ้มแล้วส่งขนมให้เด็กๆเหมือนกัน
หลังจากแจกขนมแล้วเดียร์กับพีทก็นั่งมองเด็กๆที่กินขนมกันอย่างอร่อย
"เด็กๆคะ...วันนี้พี่เดียร์กับพี่พีทขอกลับก่อนนะ..เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ"เดียร์ยิ้มให้เด็กๆ
"คับ..ค่ะ..คราวหน้าพี่พีทมากับพี่เดียร์อีกนะ"เด็กๆบอก
"คับ..พี่จะมากับพี่เดียร์อีกอย่างแน่นอนเลยคับ"พีทยิ้ม
"งั้น...พี่ไปก่อนนะบ๊าย..บายจ้า"เดียร์ยกมือโบกให้เด็กๆ
"บ๊าย..บายค่ะ/คับ"เด็กๆโบกมือตอบ
เดียร์กับพีทจึงปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน
เมื่อถึงบ้านแล้วเดียร์ก็จะเดินเข้าไปข้างในครัว
"พี่พีทไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ"
"พี่ขอเข้าไปดูด้วยได้มั้ย..พี่นั่งคนเดียว..เหงาอ่ะ"
เดียร์มองหน้าเขาตรงๆเหมือนอยากจะมองให้ทะลุว่าคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แอบแฝงอะไร
"ตามใจค่ะ..ถ้าไม่คิดว่ามันจะสกปรกหรือเลอะเทอะ"
"พี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก"
เดียร์จึงหันเดินต่อไปข้างในครัวโดยมีพีทเดินตามไป
พีทมองออกว่าเดียร์ระแวงและยังไม่ไว้ใจเขาเท่าที่ควร ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็พากันเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทุกคนอย่างเช่นนาริษาเป็นต้น
"มาแล้วค่ะ..ป้านิ่ม..พี่นุ่น"เดียร์บอก
"ป้าเตรียมของให้ครบแล้วนะคะ..คุณเดียร์จะทำเลยมั้ย..แล้วคุณพีทไม่ออกไปนั่งรอข้างนอกหรือคะ"ป้านิ่มบอกกับเดียร์แล้วหันไปถามพีท
"ผมขอมาดูเดียร์ทำกับข้าวน่ะคับป้า..นั่งข้างนอกก็ไม่มีเพื่อนคุยอยู่ดี..ข้างในนี้น่าสนุกกว่าคับ"พีทบอกยิ้มๆ
"งั้น..เดียร์ทำเลยก็แล้วกันค่ะ..มาลงมือกันเลย"เดียร์บอก
"มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างมั้ย"พีทถาม
"อย่าเลยค่ะ..พี่พีทนั่งดูและคอยชิมก็พอค่ะ"เดียร์ยิ้ม
"งั้น..พี่นั่งตรงนี้นะ"พีทบอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ
พีทมองเดียร์ที่ลงมือทำกับข้าวทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว โดยมีนุ่นกับป้านิ่มเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ เขาทึ่งมากๆและแปลกใจที่เห็นเธอทำได้เหมือนแม่ครัวมืออาชีพ ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดกับรูปร่างหน้าตาและวุฒิภาวะของเธอมาก เขานั่งมองดูจนกระทั่งเธอทำกับข้าวทุกอย่างเสร็จ
"เดียร์เก่งมากๆเลยนะ..ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวรุ่นๆจะทำกับข้าวได้ขนาดนี้"พีทชมยิ้มๆ
"อย่าเพิ่งชมเลยค่ะ..พี่พีทลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ...ว่ารสชาติจะทานได้หรือป่าว"เดียร์ยิ้ม
เดียร์ตักกับข้าวทั้งสามอย่างมาส่งให้พีทชิม
"อื้ม..อร่อยทุกอย่างเลยนะเนี่ย..รสชาติเหมือนกุ๊กตามร้านอาหารทำเลย"พีทชม
"ป้าบอกแล้วไงคะว่า..คุณเดียร์ทำอาหารอร่อยมาก"ป้านิ่มยิ้ม
"แค่พอกินได้มากกว่าค่ะ.."เดียร์บอก
"ปกติแล้วเดียร์ทำกับข้าวบ่อยเหรอ"พีทถาม
"แต่ก่อน..ตอนที่อยู่ที่นี่ก็จะทำแทบทุกวันค่ะ...ตอนนี้อยู่ที่คอนโดก็ทำบ้างถ้าว่างน่ะ"เดียร์บอก
"แต่พี่ว่า..เดียร์ทำอาหารอร่อยจริงๆนะ...น่าเปิดร้านจริงๆด้วย"พีทยิ้ม
"ไม่ไหวหรอกค่ะ..ขาดทุนแน่ๆ..เดียร์ชอบทำทานเองหรือไม่ก็ทำให้คนรู้จักทานน่ะค่ะ..แค่นั้นก็พอแล้ว"เดียร์ยิ้ม
"งั้น..พี่ขอมาเป็นคนชิมบ่อยๆได้มั้ย"พีทถามยิ้มๆ
"เดียร์ว่า...พี่พีทควรให้แฟนทำให้ทานมากกว่านะคะ...ขืนมาทานที่นี่บ่อยๆ..อาจจะทำให้มีปัญหากันได้นะคะ..เดียร์ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใคร"เดียร์พูดตรงๆเหมือนที่ใจคิด
"แต่..พี่ยังไม่มีแฟนนะ..เพราะอย่างนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน...รับรองได้"พีทยิ้ม เขามองหน้าเธอตรงๆ
เดียร์มองจ้องพีทกลับไป เธอไม่หลบสายตาที่เขามองมา แต่เธออยากรู้ว่าเขาคิดอะไรมากกว่า
พีทเห็นเดียร์จ้องกลับมาโดยไม่หลบสายตาที่เขามอง เธอเป็นคนแปลกจริงๆ โดยปกติถ้าเขามองแบบนี้ สาวๆคนอื่นมักจะอายและไม่กล้าสบตาแต่เดียร์กลับไม่หลบ แถมจ้องกลับมาอีกต่างหาก เขาจึงอมยิ้มน้อยๆ เธอน่าสนใจจริงๆ