มือถือส่งสัญญาณ พิชัยหยิบแล้วหลุบตามองเบอร์หน้าจอ ก่อนระบายยิ้มเมื่อรู้ปลายสายคือใคร ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยติดต่อ โทรหาแต่ละครับก็คุยกับแทบไม่เกินสามนาที ปล่อยให้พ่อต้องทนคิดถึง
“ว่าไงยัยเรศ!” คนเป็นพ่อทัก น้ำเสียงแช่มชื่น
พรรณเรศตัวสั่น ไม่รู้ควรทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี ไม่กล้าไปพบหน้าคนรัก
“พ่อคะ... ช่วยเรศด้วย” พรรณเรศสะอื้นน้ำตาเริ่มไหล
“เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไร!”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท ร่างกายเธอมันยังรับรู้สัมผัสที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน มันยิ่งทำให้เธอกลัว
“เรศ.... ท้องค่ะพ่อ”
คนเป็นพ่อนิ่งงัน ราวกับถูกสาป
“ท้องงั้นเหรอ?”
“เรศท้องกับคุณธัชค่ะพ่อ คุณธัชเขาจะรับผิดชอบ แต่คุณอาธเนศไม่ยอม เรศจะทำยังไงดีคะ เรศไม่อยากท้องป่องโดยไม่ได้แต่งงาน!” หญิงสาวระบายออกมา
“ใจเย็น เรื่องนี้พ่อจะคุยให้ ยังไงลูกในท้องแกก็คือหลานของธเนศมัน มันคงไม่ใจไม้ไส้ระกำหรอก”
“แต่อาธเนศก็รู้เรื่องนี้นะคะพ่อ แต่เขาไม่ยอมรับเรศอยู่ดี”
“อะไรนะ มันรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ!”
“ค่ะพ่อ”
เขาขบกรามแน่น สีหน้าขุ่นเคือง ลูกสาวเขาไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนน กล้าดียังไงถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้ ยัยเรศทำอะไรผิดในเมื่อเด็กในท้องก็ช่วยกันสร้างเขาขึ้นมา ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้พ่อจัดการเอง พ่อจะคุยกับธเนศเอง แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“เรศอยู่ที่คอนโดค่ะพ่อ”
“กลับบ้านเถอะลูก อย่าอยู่คนเดียวเลย พ่อเป็นห่วงแกมากนะ ยัยพิมพ์ก็ถามถึงแกทุกวัน”
ได้ฟังชื่อน้องสาวทำเอาพรรณเรศกัดฟันแน่น
“จะมาถามถึงเรศทำไม ยัยพิมพ์มันคงไม่เห็นหัวพี่มันหรอก!”
“ทำไมแกคิดแบบนั้น”
“ก็มันเก่งกว่าเรศไงพ่อ ใครก็ชอบแต่มัน จะให้เรศกลับไปถูกเปรียบเทียบเหรอคะ!” พรรณเรศส่งเสียงไม่พอใจ
คนเป็นพ่อระบายลมหายใจ
“ยัยพิมพ์ไม่ได้คิดแบบนั้น น้องไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้เลย แค่น้องสนุกกับงานก็เท่านั้นเอง”
“เพราะแบบนี้ไงเรศถึงได้ถูกเปรียบเทียบว่าสู้น้องไม่ได้ตลอดเวลา!”
“เอาเถอะลูก กลับมาบ้านก่อนดีกว่าไหม ถ้าหากอาธเนศมา เวลาพ่อคุยกับเขาแล้วถ้าอาธเนศจะขอเรศให้ลูกชาย เรศจะได้อยู่คุยด้วยกันเลย”
พรรณเรศครุ่นคิดตามคำพูดบิดา
“ก็ได้ค่ะพ่อ” หญิงสาวรับคำ พร้อมความหวังเล็กในหัวใจ
เสียงรถยนต์จอดเทียบ ธเนศก้าวลงมาเจ้าของบ้านออกมาต้อนรับสีหน้ายิ้มแย้ม สองคนเดินเคียงกันเข้ามายังห้องรับแขก ธเนศทรุดกายลงบนโซฟาสีดำ สาวใช้นำน้ำผลไม้มาเสริฟ์พร้อมขนมไทย แล้วหลีกหายไป เหลือไว้เพียงเจ้านายพูดคุยกันเท่านั้น
“ฉันว่าจะนัดนายอยู่พอดี ไม่คิดว่าจะมาหากันไว้ขนาดนี้” เจ้าของบ้านเอ่ยทัก
ธเนศระบายลมหายใจแล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้
“ฉันอยากมาคุยกับนายอีกรอบเรื่องหนูพิมพ์”
สีหน้าพิชัยเปลี่ยนไป มันเครียดขึ้นในทันที
“แต่ธัชรักอยู่กับยัยเรศ จะให้ฉันทำร้ายจิตใจยัยเรศได้ยังไงกัน!”
เขาหัวเราะในลำคอ “แน่ใจแล้วเหรอ ว่าพรรณเรศมีลูกชายฉันเพียงคนเดียว”
พิชัยขมวดคิ้วสีหน้าเครียด เข้าใจว่าเหตุใดธเนศถึงไม่ยอมรับในตัวบุตรสาว แต่เขาก็ยังมั่นใจในตัวพรรณเรศ ว่าลูกไม่มีทางนอกใจธัชพลไปหาใครที่ไหนแน่
“ลูกสาวฉันไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น”
ตุบ!
ไม่ทันหมดคำพูดรูปมากมายถูกโยนไว้ตรงหน้า พิชัยชะงักจ้องมองแววตาเปลี่ยนไปเป็นวิตก เอื้อมมือมาหยิบแล้วมองภาพนั้นอย่างชัดเจน ก่อนช้อนสายตามองไปยังเพื่อนตนเอง
“นี่มัน...”
“ลูกสาวที่นายบอกว่าไม่มีใครนอกจากลูกชายฉันไง แต่กลับถูกดาราที่เล่นละครด้วยกันหิ้วขึ้นคอนโด”
พิชัยส่ายหน้าราวกับไม่เชื่อสายตา
“ไม่จริง ยัยเรศไม่มีทางทำแบบนั้นแน่!”
“ถ้าอยากยืนยันให้แน่ ฉันก็พร้อม เพราะฉันได้ภาพจากกล้องวงจรปิดในชั้นที่เป็นของดาราชื่อพลรบ ลูกสาวนายเข้าไปในห้องนั้นกับนายพลรบ”
สีหน้าคนเป็นพ่อซีดเผือด เขาไม่อยากเชื่อเรื่องที่เพื่อนพูดเลย ยัยเรศไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่เขาแน่ใจ แต่ทำไมภาพที่ออกมามันถึงค้านสายตา
“ฉัน...” เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไง แล้วเด็กในท้องของลูกสาว ใครเป็นพ่อเด็กคนนี้กันแน่
“ฉันเข้าใจพิชัย แต่นายก็ต้องเข้าใจฉันด้วย ฉันคงยอมรับลูกสาวนายในตอนนี้ไม่ได้ เอาไว้คลอดแล้วตรวจดีเอ็นเอกันอีกที”
พิชัยขบกรามแน่น จำต้องทนกล้ำกลืน เพราะลูกสาวพลั้งพลาดไปแล้ว
“ฉันเข้าใจแล้วธเนศ” เขาตอบรับเสียงเบา
ธเนศยิ้มบางๆ แล้วหยิบน้ำผลไม้มากระดกดื่ม
“ฉันมีอีกเรื่องที่อยากบอก ฉันยังยืนยันว่าอยากได้หนูพิมพ์มาเป็นสะใภ้”
พิชัยดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าแดงขึ้น
“มันไม่มากไปหน่อยหรือไงธเนศ พิมพ์กับเรศเป็นพี่น้องกันนะ!”
เขากอดอกทอดสายตามองเพื่อน
“ฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงปากนายจะบอกว่าพี่น้อง แต่ความจริงลึกๆ แล้วใครจะรู้จริงไหม”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!” พิชัยกัดฟันกรอดชักสีหน้าไม่พอใจ
คนพูดยกมือ แล้วหัวเราะในลำคอ
“ฉันไม่พูดล่ะ”
เจ้าของบ้านระบายลมหายใจด้วยความขุ่นเคือง หากเจ้าสาวของธัชพลไม่ใช่ยัยเรศแล้ว แต่กลายเป็นยัยพิมพ์แทน ปัญหาที่ตามมามันคงใหญ่หลวงมากแน่ๆ เขาไม่อยากให้พี่น้องต้องบาดหมาง แต่เพื่อนก็ยังยืนยันว่าต้องการยัยพิมพ์ไปเป็นสะใภ้ เขารู้เหตุผลของเพื่อนดีว่าต้องการอะไรจากตัวลูกสาว
“เรศก็เป็นลูกสาวฉันเหมือนกัน ทำไมต้องเป็นยัยพิมพ์ด้วย!” เขาถามเสียงสั่น
“นายน่าจะรู้ดีกว่าใคร ว่าทำไมฉันเลือกหนูพิมพ์เป็นสะใภ้ ทั้งที่ลูกชายฉันรักพรรณเรศนักหนา”
“นายทำแบบนี้ มันทำให้ฉันลำบากใจมากรู้บ้างไหม แล้วฉันจะอธิบายกับยัยเรศยังไง!”
“เดิมทีลูกสาวนายรู้แก่ใจว่าฉันไม่ยอมรับ ถ้าหากมันจะมีอะไรเปลี่ยนไป พรรณเรศควรเป็นคนที่รู้ตัวเองดีที่สุดว่าทำไม!”
พิชัยนิ่งเงียบขบกรามแน่น ไม่รู้ควรทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี ยัยพิมพ์เป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยุ่งแต่กับงาน เพศตรงข้ามมายุ่งก็เอาใคร แล้วถ้าหากบังคับให้แต่งงาน ต้องเป็นเรื่องวุ่นวายแน่
“ไม่ได้! ยังไงฉันก็ไม่มีวันให้ยัยพิมพ์แต่งงานกับลูกชายของนายแน่!”
ธเนศแสร้งถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ดูท่าข่าวดารานางร้ายตั้งท้อง หาคนเป็นพ่อไม่ได้คงน่าสนใจ พวกนักข่าวคงโหมกระพือข่าวให้เป็นกระแสกันยกใหญ่แน่!” พูดจบ เขาหัวเราะลั่น
“นี่นายกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ!” พิชัยตวาดลั่น
“ไม่ได้ขู่ แต่ฉันเอาจริง นายจะลองดูไหมล่ะ!”
พิชัยกัดฟันกรอด ในอกร้อนรุ่มจนแทบระเบิด นี่เขาต้องทำให้ลูกสาวสองคนช้ำใจงั้นเหรอ ถ้าพิมพ์ไม่แต่ง เรศต้องเดือนร้อนแน่ จะทำยังไงดี
“รับปากฉัน จะไม่แพร่งพรายเรื่องยัยเรศเด็ดขาด!”
“ได้ฉันรับปาก”
คนเป็นพ่อกล้ำกลืนฝืนทน ถ้าหากเรื่องลูกสาวเป็นข่าวออกไป เรศอาจคิดสั้นก็ได้ พิมพ์เป็นคนเข้มแข็ง เข้าอกเข้าใจอะไรได้ดีกว่าพี่สาว เขาเชื่อว่ายังไงน้องก็ต้องช่วยพี่ ต่อให้ถูกเข้าใจผิดก็ตาม
“ก็ได้ ฉันจะให้พิมพ์แต่งงานกับลูกชายนาย”
เขาหัวเราะด้วยความพึงพอใจ “ให้มันได้อย่างนี้สิ” พูดจบเขาลุกยืน “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน ต้องไปเตรียมอะไรหลายอย่าง แล้วจะมาสู่ขออย่างเป็นทางการอีกที”