คนถูกเย้ยกระตุกยิ้มมุมปาก รู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไร คงต้องการให้เขาปล่อย คนอย่างพลรบไม่เคยกลัวเสียหน้า แต่กลัวเสียโอกาสสำคัญมากกว่า
“ถ้าผมตอบว่าใช่ แล้วคุณจะว่ายังไง”
คนถูกย้อนชะงัก สีหน้าเครียดขึ้นทันที พยายามบิดเรียวแขนให้พ้นการเกาะกุม
“อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ!”
“เรื่องเมื่อคืนเราไม่ได้ล้อเล่น คุณกับผมเรานอนด้วยกันจริง!”
ผิวแก้มคนฟังแดงจัด เรื่องนี้จะถูกแพร่งพรายไม่ได้เด็ดขาด ลำพังพ่อคนรักก็เกลียดเธออยู่แล้ว ถ้าเกิดเรื่องนี้แดงขึ้นมา ตาแก่นั้นคงเป่าหูธัชให้เลิกรากับเธอแน่ คนสวยเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแววตาจริงจัง ต้องจบทุกอย่างตรงนี้
“ฟังนะคุณพลรบ ฉันมีคนรักแล้ว และฉันก็รักเขามาก เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ คุณเข้าใจหรือยัง!”
“ลูกชายของเศรษฐีใหญ่ธเนศนะเหรอ หนุ่มเนื้อหอมสาวๆ รุมตอม คุณก็คงเป็นหนึ่งในนั้นสินะ” เขาเยาะ
คนถูกเยาะตวัดสายตามอง “ฉันไม่เหมือนคนอื่น ธัชยกย่องฉัน!”
“ยกย่องทำไมป่านนี้คุณถึงไม่ได้ออกหน้าออกตาว่าเป็นว่าที่สะใภ้ของตระกูลกันเล่า” พลรบหัวเราะในลำคอ ทำเอาคนฟังไม่สบอารมณ์
หญิงสาวกัดฟันแน่น เก็บความเจ็บช้ำไว้ในอก
“จะยกย่องหรือไม่ มันก็เป็นเรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว ปล่อยฉันได้แล้ว!”
เขายอมปล่อยเรียวแขนเป็นอิสระ อย่างไรเสียพรรณเรศไม่มีทางพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้แน่ ตระกูลจีรวัตรสถิตย์ใช่จะยอมรับสะใภ้ง่ายๆ คนอย่างพรรณเรศไม่เหมาะกับตระกูลนี้หรอก
ประตูเปิดออก ร่างบางหันกลับมาสบตาเจ้าของห้อง
“กรุณาอย่าทำให้ฉันเดือดร้อน คุณคงเชื่อใจได้ใช่ไหมคุณพลรบ!”
เขากระตุกยิ้มมุมปาก “คนอย่างผมเชื่อใจได้แน่นอน ถ้าผมรับปากใครแล้วผมทำตามคำพูดไม่เคยบิดพลิ้ว”
“ดีแล้ว”
“แต่ผมไม่ได้รับปากอะไรคุณนะเรศ”
พรรณเรศชะงักกัดฟันแน่น
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ!”
เขากอดอกเอียงคอมอง “ก็ถ้าคุณว่านอนสอนง่าย เรื่องนี้ไม่แพร่งพรายแน่นอน”
“หมายความว่ายังไง”
“เวลาผมอยากให้คุณมาหา ก็แวะมาหน่อย เท่านั้นเอง” พลรบยักไหล่
คนสวยกำมือแน่น เก็บอารมณ์ไม่ให้อาละวาดออกมา
“มันจะไม่มีอีกแล้ว ฉันไม่มีวันทำตามคำพูดคนอย่างคุณ!”
“ก็แล้วแต่”
หญิงสาวเดินหันหลังกระแทกส้นเท้าออกไป ในใจหวั่นไหวและหวาดกลัว อย่าให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูธัชพลเลย
ซองสีน้ำตาลถูกวางตรงหน้า ชายชราหยิบมาแล้วเปิดด้านใน ก่อนกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความยินดี ไม่คิดว่าแผนการนี้จะสำเร็จด้วยดี เสียงประตูเปิดเข้ามาในห้อง ธัชพลกัดฟันแน่นสีหน้าเกรี้ยวกราดจ้องมองบิดาด้วยความเจ็บปวด
“เรศหายไปไหน พ่อทำอะไรเรสหรือเปล่า!” เขาถามลั่น สีหน้ากังวล
ชายชราหรี่ตามอง สีหน้าไม่พอใจ
“นี่แกหลงผู้หญิง จนสติแตกไปแล้วหรือไง ถึงได้มาอาละวาดกับพ่อแกแบบนี้!”
เขาไม่รู้จะทำยังไง ไปตามหาที่คอนโดก็ไม่เจอ เรศเตลิดหนีหายไปไหนกันแน่ โทรหาก็ไม่รับสาย ติดต่อไม่ได้ทั้งคืน เข้าอีกวันก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ป่านนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง
“ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยพ่อ” เขากัดฟันเข่นเขี้ยว “แต่เรศหายไปผมติดต่อไม่ได้เลย พ่อไม่เข้าใจหรือไงว่าในท้องเรศเป็นลูกของผม ถ้าเรศเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง!”
ชายชรามองลูกชายสีหน้าเย็นชา มีอะไรมารับประกันได้ว่าเด็กในท้องคือหลานของเขา เพราะสุดท้ายแล้ว พรรณเรศก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น
“แกมั่นใจเหรอว่าพรรณเรศมีแกแค่คนเดียว”
“ผมมั่นใจ!”
“อะไรที่ทำให้แกมั่นใจในตัวผู้หญิงอย่างพรรณเรศ แกอย่าลืมนะธัช ว่าพรรณเรศเป็นดาราต้องพบผู้ชายมากหน้าหลายตา”
“เพราะเรศรักผมไงพ่อ และเรศก็รู้ว่าถ้านอกใจจผมเมื่อไหร่ ผมไม่มีวันยอมแน่!”
คนเป็นพ่อหัวเราะในลำคอ แล้วช้อนสายตามองบุตรชาย
“ถ้าอย่างนั้นแกรอดูก็แล้วกัน ฉันจะทำให้แกตาสว่างเอง!”
ธัชพลขบกรามแน่น จ้องมองบิดาอีกครั้งแล้วหุนหันออกจากห้อง คนเป็นพ่อระบายลมหายใจ แล้วหยิบรูปถ่ายในซองสีน้ำตาลออกมาดูอีกครั้ง คราวนี้ตาเฒ่าอย่างพิชัย คงไม่กล้าปฏิเสธคำขอของเขาเป็นแน่