Athena’s P.O.V.
Nahihilo man ay inayos ko ang sarili ko at ang mga gamit ni Helena na tingin ko’y hinanda para sa kanya. Dahil no’ng una ay hindi naman alam ni Daddy na ako talaga ang nabuhay at hindi ang pinakamamahal niyang anak.
Ano kaya kung alam na niya sa simula pa lang na ako talaga ‘yong nabuhay, ipaghahanda rin niya kaya ako ng mga gamit tulad nito? Makikita ko kaya siya sa gilid ng kama ko na naghihintay sa paggising ko?
I smirked. Ang tanga ko talaga para magtanong at umasa pa. Siyempre, klaro namang hindi! Dahil kahit kailan ay hindi siya magkakaroon ng pakialam sa akin.
When I got out of the room, I saw him currently sitting on one of the benches in the hallway. He was looking very disappointed and closed to being devastated. He didn’t even bother to get a wheelchair for me.
Kinuha niya ang bag na dala-dala ko at tahimik na lamang akong sumunod sa kanya kahit papilay-pilay pa ako. I guessed some fractures were not yet fully healed kahit gaano pa ako katapang na tiisin ang mga ‘yon. There was a male nurse who offered me a wheelchair, but I refused.
Pumunta kami ng parking lot kung saan naroroon ang tingin ko’y isa pa naming sasakyan. Nagmamadali namang lumabas ng kotse ang driver naming si Mang Carding upang alalayan ako sa aking paglalakad. Naisip ko tuloy na kung si Mang Carding na lang sana ang nagmaneho nang araw na naaksidente kami, buhay pa sana si Helena.
Kung hindi ako nagkakamali ay sa sementeryo kung saan nakalibing si Mommy kami pumunta. Pumasok kami ni Daddy sa sariling Mosuleo namin kung saan naroroon ang aking ina… at ngayon nga’y katabi na niya si Helena.
Pero ang nakagigimbal sa lahat ay nang makita ko ang lapida sa kinahihimlayan ng kakambal ko:
Athena Cari LeBeau Delgado
Born: November 12, 1992
Died: April 18, 2007
Hindi ko na namalayan ang mabilis na pagbuo ng luha ko sa mga mata bago ‘yon umagos sa mukha ko. Hindi ko mapigilang basta na lang mapaluhod, habang nanginginig na hinawakan ang lapida kung saan malinaw pa sa sikat ng araw na nakasulat ang pangalan ko.
Pinatay na talaga ako ni Daddy! Not just physically… but mentally and emotionally. Ang sakit! Ang sakit-sakit! Sana ay naging manhid na lang ako pagkatapos ng aksidente, para hindi ko na nararamdaman pa ang lahat nang ito. For once, hindi niya ba talaga ako tinuring na anak?
“Simula ngayon, patay na si Athena. If you want to gain my love, continue to live your life as Helena. Strive to be the best. If not, strive to be perfect!” mahina pero matigas ang pagkakasabi ni Daddy ng mga katagang ‘yon. Telling me that I was dead in front of my face literally sent shivers down my spine. “Papasok ka next week sa St. James Catholic School and you will continue Helena’s legacy whether you like it or not,” pagpapatuloy pa ni Daddy.
“But, Dad? For the umpteenth time, I will tell you that I’m not Helena!” I protested. “We’re just the same in physical appearance but we will always be two different persons! Hindi ko kayang maging honor student and I don’t want to be one. Please, Dad… just accept me for who and what I am. For once, pakinggan niyo naman po ako. I am also your daughter. I beg you, please…” I hugged his thighs while kneeling.
“Enough of this drama, Athena! This will be the last time that I will call you using your real name! My decision is final at hindi na ‘yon kailanman mababali pa! You will continue Helena’s life and you have no other option but to stick with it!” He angrily snapped at me as he took my hands off his thighs and left me inside the *mausoleum.
Napasalampak ako sa sahig pagkuwa’y muling hinawakan ang puntod ng kakambal ko. “Helena, I’m sorry. Kung hindi tayo nagpalit ng puwesto, ako sana ‘yong nand’yan ngayon. Hindi magagalit si Daddy kasi ikaw sana ‘yong buhay ngayon… ikaw sana ang kasama niya ngayon. Bakit kasi hindi na lang ako ang namatay tutal ay hindi naman ako kawalan sa kanya?”
Sobra-sobra na ang paghagulgol ko.
“I promise… hindi ko dudungisan ang pangalan mo, I will do anything for your kind legacy to continue. I love you more than I love myself, Helena… and that is why I will be doing this. I deserve to die and you deserve to live.” Pinupunasan ko ang mga luha ko nang pinuntahan ako ni Mang Carding.
“Ma’am Helena, pinapatawag na po kayo ni Sir Miguel. Uuwi na ho tayo,” malumanay niyang sabi.
Tumango lamang ako sa kanya bago ko tiningnang muli ang puntod ni Helena. “Sige na, A-Athena… I’ll go ahead. Daddy is waiting at alam mo naman na ayaw nang pinaghihintay ‘yon, ‘di ba? Babalik ako rito, promise ko ‘yan sa’yo. Alagaan mo muna si Mommy sa heaven ha? I love you both!” Saka ako tumayo at lumabas ng Mosuleo.
Gano’n nga ang nangyari. I had no other choice but to continue living my life as Helena. Bully roon, bully rito ang inabot ko. If only I learned from the start how they were treating my twin sister, matagal ko na silang sinugod at pinaghahampas ang mga pesteng pagmumukha nila.
I would even strangle their necks… hanggang mawalan din sila ng hininga! God knew how much I was trying to be calm despite of what they were throwing at me for the sake of Helena’s name.
On the other hand, Dad never broke his promise as he really showed me the love and affection that I had been longing for, for fifteen years of my damned life. I studied so hard but despite that, I only achieved being third in the class. Like what I said before, I would never be Helena… at hindi ko siya kailanman mapapantayan.
I thought Dad would be mad at me but since he was seeing Helena rather than Athena, he made a plan—binayaran niya ang school’s administration para ako ang palabasing top one. Nakakahiya man pero kailangan ko iyong panindigan upang maipagpatuloy ang lahat ng nasimulan ni Helena.
And now, pinag-transfer niya ulit ako ng school using all of Helena’s credentials. Well, I didn’t want to be friends with anyone from that school. And that Rivera who seemed to be following me around? He was so annoying and ignorant. Masyadong papansin! Well, unang tingin ko pa lang sa kanya, I knew right there that he was running for that so-called valedictorian title.
Kung ako, si Athena lang ang masusunod, ako pa ang magbibigay sa kanya ng award na ‘yon. Kanyang-kanya na, isaksak pa niya sa baga niya. But, I was destined to live as Helena now and for the succeeding years of my life.
I was sure as hell I didn’t deserve that title, but I would do everything to get it using Helena’s name, even if it would mean… getting it by crook!
_________________________
Mausoleum* is an external free-standing building constructed as a monument enclosing the interment space or burial chamber of a deceased person or people.