“นับตั้งแต่วันนี้ไปพวกลูกจะไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะ มีอะไรก็ช่วยกันแบกรับ หนักเอาเบาสู้ ประคับประคองกันให้ชีวิตคู่อยู่ยืนยาวนะลูก”
“ครับ/ครับ”
“พ่อก็ไม่มีอะไรจะพูดมาก แค่ขอให้พวกลูกจำวันนี้ไว้ให้มั่น หากอนาคตมีสิ่งใดที่เข้ามาทำลายความสัมพันธ์ก็จงจำไว้ว่าวันนี้พวกเรารักกันขนาดไหน”
“ครับ/ครับ”
สิ้นคำอวยพรของผู้นำตระกูลอธิษฐ์โภคินและภักดีวัฒนากุลเจ้าบ่าวทั้งสองก็ก้มกราบบิดามารดาของตนที่นั่งอยู่บนเตียงเพื่อตอบรับคำสอนสั่งพร้อมบรรยากาศที่รายล้อมไปด้วยความอบอุ่น
ญาติมิตรที่เกาะประตูห้องเพื่อรอส่งเจ้าบ่าวทั้งคู่ต่างก็ยิ้มแย้มปนน้ำตาคลอกับบรรยากาศนี้กันถ้วนหน้า ความรักของเพศเดียวกันอย่างไรก็ต้องมีอุปสรรคมากกว่าปกติอยู่แล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังคงจับมือร่วมกันฟันฝ่าจนมาถึงวันนี้ได้
ช่างเป็นความรักที่บริสุทธิ์จริงๆ
วฤนท์ธมแอบเหลือบมองคู่แต่งงานที่ก้มกราบมารดาอยู่ข้างกายด้วยความรู้สึกที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจไม่จางหาย ตั้งแต่เริ่มเข้าพิธีมาจนถึงตอนนี้ทิชากานต์ก็ทำตัวเป็นแบบแผนคล้ายต้องการหลีกเลี่ยงเขาให้มากที่สุดยังไงยังงั้น
จังหวะนี้ต้องยิ้มแบบนี้
จังหวะนี้ต้องหันไปตอนนี้
จังหวะนี้ต้องแตะมือกัน
จังหวะนี้ต้องรับคำ
จังหวะนี้ต้องปฏิเสธ
ทุกอย่างดูเป็นระบบไปหมด แม้ไม่อยากคิดแต่อคินก็อดนึกไม่ได้ว่าคนรักของเขาฝืนทนกับงานวิวาห์ครั้งนี้อยู่หรือเปล่า
“งั้นแม่กับคุณทศพลไม่กวนเวลาพักผ่อนของพวกลูกๆ แล้วดีกว่า พรุ่งนี้เดี๋ยวจะมีคนมาบอกฤกษ์ออกจากห้อง อย่าพากันไปซุกซนข้างนอกก่อนเวลาซะละ” คุณหญิงอมรินทร์ที่สังเกตเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของลูกชายสุดรักตอนเงยหน้าขึ้นจากการก้มกราบจึงเกริ่นปิดพิธีการส่งตัวเจ้าบ่าวเพื่อให้ทั้งคู่ได้พักผ่อนเร็วขึ้น
“งั้นพวกลูกก็พักผ่อนกันเถอะ คืนนี้ทั้งบ้านเราและบ้านหนูกานต์ก็พักที่โรงแรมนี้กันทั้งนั้น ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรใช้คนไปตามได้ตลอดนะ แต่ห้ามออกจากห้องเด็ดขาดเข้าใจมั้ย” ทศพลที่เห็นควรแก่เวลาเช่นเดียวกันจึงไหลไปตามน้ำของคุณหญิงอมรินทร์พลางกล่าวย้ำเตือนกับเจ้าบ่าวป้ายแดงทั้งสองเรื่องการเข้าหอไปด้วย
“ครับ/ครับ” ทั้งคู่ตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นพยุงผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลออกไปส่งหน้าประตูห้องเพื่อให้คนด้านนอกดูแลต่อ
“มีความสุขมากๆ นะคนดีของแม่ แม่ดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นลูกมีวันนี้ได้”
“ขอบคุณครับ”
สองแม่ลูกตระกูลอธิษฐ์โภคินกอดลากันครั้งสุดท้ายด้วยรอยยิ้มปลื้มปีติโดยที่ทางบ้านภักดีวัฒนาเพียงแค่ตบบ่าให้กำลังใจกันตามภาษาพ่อลูกเท่านั้น
เมื่อส่งผู้ใหญ่และพวกญาติๆ เสร็จ สองเจ้าบ่าวก็เดินกลับเข้ามาในห้องของโรงแรมที่ถูกเตรียมไว้ใช้เป็นสถานที่ส่งตัวเจ้าบ่าวคืนแรก
ทิชากานต์กวาดสายตามองรอบห้องคร่าวๆ อย่างไม่ค่อยใส่ใจนักเพราะชาติที่แล้วเขาเล่นตื่นเต้นสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องนี้เพื่อแก้เขินตอนอยู่ด้วยกันตามลำพังจนจำรายละเอียดห้องได้หมดแล้ว
“กานต์จะอาบน้ำก่อนมั้ยหรือจะอาบพร้อมกันเลย” คำถามเชิงหยอกเย้าของคู่แต่งงานเรียกรอยยิ้มตามมารยาทของทิชากานต์ได้เพียงเท่านั้น ร่างสูงเพรียวถอดดอกไม้คล้องคอสำหรับงานมงคลออกแล้ววางไว้บนโต๊ะใกล้ตัวพลางเอ่ยตอบคำถามของคู่สนทนาโดยไม่หันมองหน้าด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวกานต์ขออาบก่อนแล้วกัน อาบเสร็จจะได้มาเก็บที่นอนต่อด้วย กุหลาบโปรยเต็มไปหมดน่าจะนอนลำบาก” คำตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเฉยเมยทำให้อคินยิ่งรู้สึกคันยุบยิบในใจมากกว่าเดิม ร่างสูงเดินเข้าประชิดด้านหลังคู่แต่งงานของตนก่อนจะสอดมือเข้าไปในสูทตัวนอกของอีกฝ่ายเพื่อช่วยถอดให้โดยไม่บอกกล่าว
“กานต์เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวคินช่วยละกันจะได้ล้างตัวไวๆ” ทิชากานต์สะดุ้งตกใจเล็กน้อยกับการประชิดตัวกะทันหันและน้ำเสียงอ่อนโยนที่กระซิบข้างหูอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงแม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่ชายหนุ่มก็เก็บอาการได้อย่างทันท่วงทีและไม่ได้ปฏิเสธให้เป็นพิรุธเพิ่ม
ครั้งก่อนเขาเอาใจอีกฝ่ายตอนเข้าหอ คราวนี้อีกฝ่ายดูแลเขากลับแทน ตลกดีเหมือนกัน
“ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ คินก็เหนื่อยเหมือนกันหนิ พักสักหน่อยเถอะ” เมื่อถูกถอดสูทออกไปแล้วทิชากานต์จึงหันไปเผชิญหน้ากับคู่แต่งงานทันทีเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายประชิดด้านหลังได้อีก
“ไม่เลย ไม่เหนื่อยสักนิด คินมีความสุขมากกว่า” คำตอบกลับแสนหวานพร้อมนิ้วมือเรียวยาวที่ยกขึ้นเหน็บปอยผมให้ทิชากานต์อย่างเอาใจใส่ หากเป็นเมื่อก่อนคงได้ใจเขาไปเต็มๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ครั้งนี้นอกจากรอยยิ้มที่ตอบรับคำพูดอีกฝ่ายพอเป็นพิธี ทิชากานต์ก็ไม่ได้รู้สึกดีใดๆ กับการกระทำเหล่านี้เลยสักนิด
บทเรียนที่เคยได้มาถือว่าไม่เสียเปล่าเลย
“งั้นกานต์ขอตัวทำธุระของตัวเองก่อนเลยนะ จะได้รีบออกมาจัดที่นอนรอคินด้วย” ทิชากานต์เอื้อมจับนิ้วมือของอีกฝ่ายที่ป้วนเปี้ยนแถวใบหน้าตนออกก่อนจะถอยหลังให้ห่างจากคนตรงหน้าเล็กน้อยอย่างแนบเนียน
“โอเคครับ งั้นคินเก็บกวาดพวกกองดอกไม้รอนะ”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อตกลงกันเสร็จทั้งสองก็เตรียมผละจากกันเพื่อไปทำธุระของตัวเองต่อแต่ก่อนไปวฤนท์ธมก็ยังไม่วายก้มลงมาจูบศีรษะคู่แต่งงานเป็นการส่งท้ายอีก
ไม่แปลกใจที่ชาติก่อนตนหลงอีกฝ่ายขนาดนั้น
ทิชากานต์ทำเพียงยิ้มตอบกลับไปเล็กน้อยแล้วค่อยหันหลังเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทันที สงสัยคืนนี้ต้องสระผมด้วยซะแล้ว