เมื่อเคลียร์ประเด็นความเข้าใจผิดกันได้แล้วทั้งคุณหญิงอมรินทร์และรองประธานกรรมการเกศราจึงขอแยกตัวออกไปด้านนอกเพื่อรอฤกษ์งานพิธีต่อ ทิชากานต์ได้แต่ส่งยิ้มพร้อมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะมองส่งมารดาและพี่สาวให้เข้าไปในงานอีกครั้งอย่างไร้ทางห้ามปราม
แม้รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นแต่งานแต่งถูกจัดเตรียมมาถึงขนาดนี้แล้วหากอยู่ๆ ตนมาตีอกชกหัวให้ล่มพิธีเอาปลายทาง ทั้งอธิษฐ์โภคินและภักดีวัฒนากุลคงมองหน้ากันไม่ติดไปทั้งชาตินี้แน่นอน
ทิชากานต์นั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจกอีกครั้งด้วยแววตาและสีหน้าที่สงบลงจนไม่อาจคาดเดาได้ ภายในหัวเร่งไตร่ตรองถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้วเพื่อแก้เกมให้คนในครอบครัวตัวเองปลอดภัยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในทันที
ตามความทรงจำในอดีตหากวันนี้คือพิธีแต่งงานงั้นเมื่ออาทิตย์ก่อนก็คงเป็นพิธีหมั้นและการจดทะเบียนสมรสร่วมกันที่สถานทูตสินะ
ทิชากานต์ยกมือกุมขมับพร้อมความรู้สึกที่อยากจะบีบคอตัวเองขึ้นมาร่ำไร ตอนนั้นกลัวแต่อีกฝ่ายไม่แต่งด้วยเลยรีบรวบรัดจดทะเบียนก่อนจัดงานอย่างโคตรสิ้นคิด ไม่น่าเชื่อว่าคนโง่แบบนี้คุณหญิงอมรินทร์ก็ยังไว้ใจให้ขึ้นเป็นประธานแทนได้อีกนะ
ทิชากานต์ถอนหายใจรอบที่ล้านอย่างคนปลงตก ใบหน้าหล่อใสติดสวยที่ได้จากคนเป็นแม่หม่นหมองลงคล้ายแก่ขึ้นมาอีกห้าสิบปีในทันตาเห็น
เอาเถอะ แต่งได้ก็หย่าได้ เข้าพิธีไปให้มันจบๆ อีกสักอาทิตย์ค่อยหาเรื่องหย่าก็แล้วกัน
คิดมาถึงตรงนี้สีหน้าของทิชากานต์ก็เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย แต่มันก็แค่ชั่วครู่เดียวก่อนที่ชายหนุ่มจะพึ่งฉุกคิดได้ว่าในความทรงจำเกิดอะไรขึ้นหลังพิธีหมั้น
คราวที่ทิชากานต์และอคินจัดพิธีหมั้นกับจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้วทางผู้ใหญ่ก็แอบเซ็นอนุมัติดำเนินแผนงานสายการบินลูกของ Emalee เพื่อเป็นของขวัญหลังแต่งงานให้พวกเขา
สายการบินในโครงการใหม่นี้แยกออกจากสายการบินหลักของ Emalee เพื่อยกระดับคลาสของผู้โดยสารที่ต้องการซื้อไลฟ์สไตล์ความหรูหราและสะดวกสบาย เวลานี้ทางผู้ใหญ่ยังไม่ตั้งชื่อแต่ในอดีตมันได้ชื่อว่า Ati-D Ariways เป็นสายการบินที่ผูกขาดกับโรงแรมของตระกูลภักดีวัฒนากุลอย่างสิ้นเชิง
ทิชากานต์แววตามืดครึ้มลงชวนดูอันตรายอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หากเป็นไปตามที่เคยเกิดขึ้นเขาก็คงเร่งแก้ทุกอย่างโดยไม่ระแวดระวังไม่ได้เสียแล้ว งานนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องหาทางเข้าร่วมโครงการสายการบินใหม่ก่อนก่อตั้งให้ได้เพราะของขวัญชิ้นนี้ที่ทางผู้ใหญ่เคยมอบให้มันคือระเบิดเวลาที่เคยทำลายอธิษฐ์โภคินจนย่อยยับมาแล้ว
ก๊อก ก๊อก
“คุณทิชากานต์พร้อมหรือยังคะ” เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงเอ่ยเรียกจากทางด้านนอกทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวที่ปล่อยบรรยากาศแสนน่ากลัวต้องรีบปรับอารมณ์ก่อนตะโกนตอบรับไป
“ครับ”
“อีกสิบนาทีจะเริ่มพิธี สักพักจะมีคนมารับเข้าไปในงานตามที่เคยได้บอกไว้นะคะ”
“ทราบแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อตอบโต้กับทางออร์แกไนเซอร์ของงานจบทิชากานต์ก็นั่งนิ่งรอพี่สาวมารับตัวตามที่เคยจำได้ในอดีต ในวันวานเวลานี้ชายหนุ่มตื่นเต้นระส่ำระสายจนไม่สามารถนั่งอยู่กับที่ได้สักวินาทีเดียว แต่พอเป็นตอนนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่ายและอยากยุติพิธีลวงโลกนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แทน
ทิชากานต์หันมองภาพสะท้อนตัวเองบนกระจกอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจดึงผ้าคลุมผมปักลายออกจากศีรษะแล้วโยนมันทิ้งไว้แถวโซฟาใกล้ตัวอย่างไม่ไยดี ยิ่งเห็นสภาพตอนนี้ของตัวเองชัดขึ้นเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกเอือมระอากับความไร้เดียงสามากขึ้นเท่านั้น
เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่อยากให้อีกฝ่ายมีความสุขเลยยอมไว้ผมยาวจนแทบประบ่าเพื่อใส่ผ้าคลุมผมเอาใจเจ้าบ่าวอีกคนโดยที่เขาไม่เคยร้องขอ ชุดที่สวมใส่ก็ออกแบบให้มีลูกเล่นดูเป็นผู้หญิงให้มากที่สุด เห็นแล้วอยากสำรอกอาหารที่พึ่งรองท้องไปจริงๆ เลย
ก๊อก ก๊อก
“เจ้าบ่าวคนหล่อพร้อมหรือยังจ๊ะ” เสียงเคาะเรียกพร้อมน้ำเสียงหยอกเย้าแสนคุ้นเคยทำให้คนที่คล้ายจะบ้าตายกับสภาพตัวเองเผยรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะลุกไปเปิดประตูให้กับคนอีกฝั่งทันที
“ขนาดนี้แล้ว ไม่พร้อมได้ด้วยเหรอครับ” ทิชากานต์เอ่ยตอบกลับพลางแย้มยิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่สาวทอดมองมาด้วยแววตารักใคร่ปนเอ็นดู
คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน หนนี้เขาขอสาบานกับตัวเองเลยว่าจะรักษารอยยิ้มและแววตาแบบนี้ของอีกฝ่ายไว้จนสิ้นลมหายใจ
“น้องชายพี่หล่อจริงๆ คุณแม่ต้องปลื้มจนร้องไห้ในพิธีแน่นอน” เกศราพูดหยอกเย้าว่าที่เจ้าบ่าวตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื้นตันจนแทบล้นอก ตอนที่เธอรู้ว่าคนตรงหน้ารักชอบกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันเธอยอมรับว่าตัวเองเครียดมากพอสมควรเลย ไม่ใช่เพราะเธอรับไม่ได้หรือรังเกียจอะไรหรอก แต่เพราะเธอกลัว กลัวว่าคนรอบข้างจะตัดสินน้องชายเธอจนอีกฝ่ายไม่มีที่ยืน
แต่บทพิสูจน์หลายๆ อย่างก็ทำให้ทุกคนรู้แล้วว่าพวกเขารักกันและพร้อมจะจับมือผ่านทุกข์สุขไปด้วยกันได้ เธอวางใจได้ในที่สุด ในเมื่ออคินรับปากกับครอบครัวเธอแล้ว เธอก็จะยอมวางดวงใจของอธิษฐ์โภคินให้อีกฝ่ายดูแล
ทิชากานต์ไม่ได้เอ่ยขัดหรือตอบรับอะไรต่อคำพูดของพี่สาวทั้งสิ้น ชายหนุ่มเพียงแค่ยืนนิ่งปล่อยให้เกศราทอดมองตนด้วยความรักและหวงแหนพร้อมลูบไล้ไปตามใบหน้าด้วยดวงตาที่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ ป่านนี้เจ้าบ่าวอีกคนคงชะเง้อคอรอคนดีของพี่ไปหาจะแย่แล้วมั้ง” เมื่อเกศราเห็นควรแก่ฤกษ์แล้วจึงยื่นมือให้น้องชายจับจูงเพื่อพาเดินไปยันห้องพิธีที่มีอีกคนยืนรออยู่
“ครับ” ทิชากานต์ตอบรับพี่สาวด้วยรอยยิ้มบางเบาพลางก้าวเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบๆ อีกคนตื่นเต้นที่น้องชายจะเป็นฝั่งเป็นฝา ส่วนอีกคนคิดแต่การแก้เกมเรื่องสายการบินลูกที่กำลังจะสร้างอย่างเคร่งเครียดเท่านั้น