เสียงคลื่นทะเลสาดซัดพร้อมลมหนาวที่ส่งเสียงหวีดหวิวเสียดแก้วหูไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่ร่างกายอาบย้อมไปด้วยโลหิตแดงฉานหวาดหวั่นต่อปากหน้าผาลึกสูงชันที่อยู่เบื้องหลังตนแม้แต่น้อย
ทิชากานต์ อธิษฐ์โภคิน นามที่เคยยิ่งใหญ่ในวงการตลาดหุ้นและสายการบินของประเทศยามนี้ชายหนุ่มคล้ายหมาจนตรอกเสียจนน่าขัน เพราะความรักที่มอบให้คู่ชีวิตโดยไม่คิดระแวดระวังจึงผลักดันให้เขาต้องมีสภาพน่าสมเพชเช่นนี้
สมกับเป็นจุดจบของตัวร้ายจริงๆ
“ฮึก ฮึก ดะ...ได้โปรด...” เสียงสะอื้นปนขอร้องดั่งจะขาดใจหาใช่คำเอ่ยจากคนที่ใกล้ตายอย่างทิชากานต์ไม่ ดวงตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองใบหน้าหวานใสของหญิงสาวที่กุมหัวใจคู่ชีวิตตนด้วยความเคียดแค้นและชิงชังอย่างเงียบงันก่อนจะเอ่ยวาจาตอบกลับไปด้วยแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในอก
“หึ ขอร้องเหรอ? เธอจะมาขอร้องอะไรกับคนใกล้ตายอย่างฉัน! เลิกทำตัวเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำทั้งที่เป็นคนแย่งคนรักคนอื่นเขาไปได้แล้ว!!!!” ทิชากานต์ตะคอกกลับสุดเสียงพร้อมแววตามาดร้ายอย่างไม่ปกปิด แม้จะเจ็บแผลตอนเปล่งวาจามากเพียงใดแต่ชายหนุ่มก็ไม่แสดงสีหน้าออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้เลยสักนิด
“เลิกบ้าได้แล้วกานต์! ที่ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้เพราะการกระทำของคุณเองทั้งนั้น หัดยอมรับความจริงได้แล้ว!” น้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนและทำให้ชายหนุ่มหลงใหลมากมายในอดีตตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความรังเกียจและเอือมระอาอย่างไม่คิดฝืนทน
ทิชากานต์มองภาพคู่ชีวิตของตนโอบกอดหญิงสาวอันเป็นที่รักดั่งสมบัติล้ำค่าด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งที่ในใจเจ็บปวดจนแทบหลั่งเลือด
ยามนี้พื้นที่โดยรอบถูกตำรวจและคนจากตระกูลภักดีวัฒนากุลปิดล้อมไว้หมดแล้ว ทุกคนต่างมองชายหนุ่มที่ร่างกายอาบย้อมโลหิตด้วยสายตาขยะแขยงและชิงชังพร้อมประณามการกระทำของคนจนตรอกว่าเป็นดั่งตัวร้ายแสนน่ารังเกียจและโง่เขลากันถ้วนหน้า
ทิชากานต์แหงนมองผืนฟ้าไร้แสงดาวพลางแค่นยิ้มเย้ยหยันกับชะตาชีวิตตัวเองอย่างเงียบงัน
แต่งงานกับเขาเพราะความรักแต่เขากลับมองว่าเราเป็นเพียงสะพานไปสู่ความสำเร็จ สูญเสียทุกอย่างที่เคยมีแม้กระทั่งคู่ชีวิตที่อยู่เคียงข้าง หากใครไม่เผชิญด้วยตัวเองดูสักคราคงไม่มีทางเข้าใจเขาได้หรอก
“ฮึก ฟ้าขอโทษ ฮือ” สมกับเป็นนางเอกเสียจริง จิตใจอ่อนโยนจนนาทีสุดท้าย ซาบซึ้งจนน้ำตาจะไหลเลยทีเดียว
ทิชากานต์หันกลับไปมองเจ้าของน้ำเสียงสะอื้นด้วยความรู้สึกที่เริ่มสงบ ไม่ใช่เพราะปล่อยวางหรือให้อภัยแต่เพราะหัวใจมันคล้ายด้านชาขึ้นเสียมากกว่า
“คุณไม่ผิดเลยคนดี คุณไม่ผิด” คำปลอบอ่อนโยนและใบหน้าหล่อเหลาที่คล้ายจะขาดใจยามเห็นหญิงอันเป็นที่รักสะอื้นฮักจนตัวสั่นเป็นสิ่งที่ทิชากานต์ไม่เคยได้รับจากคู่แต่งงานของตนเลยสักครั้ง
ร่างกายสูงใหญ่โอบกอดนางเอกผู้แสนบอบบางไว้เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะแตกสลายทั้งที่ร่างกายของหญิงสาวไร้รอยขีดข่วนแตกต่างจากสภาพใกล้ตายของทิชากานต์อย่างสิ้นเชิง
นี่สินะคือรางวัลของผู้ได้รับชัยชนะ น่าอิจฉาจริงๆ
“คุณเคยรักกันบ้างมั้ย เคยสักครั้งบ้างหรือเปล่า...” คำถามที่แสนแผ่วเบาของผู้แพ้คล้ายจะโดนลมที่พัดผ่านกลบเสียงขาดห้วงนั้นไปเสียหมด หากแต่พระเอกที่ตัวร้ายคิดว่าไม่ใส่ใจตนกลับได้ยินคำถามนั้นครบทุกคำอย่างน่าประหลาดใจ
“...ไม่ ไม่เลย” คำตอบที่ไม่ได้เหนือความคาดหมายทำให้รอยยิ้มมุมปากของทิชากานต์ยกสูงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ในใจตนอยากกรีดร้องให้ดังลั่นแต่มันกลับทำได้เพียงแค่ปล่อยน้ำสีใสให้ไหลรินจากดวงตาคู่สวยอย่างเงียบงันเท่านั้น
สองปีที่คบกัน สามปีที่เป็นคู่แต่งงานกัน เขาไม่เคยรักเราเลยแม้แต่วินาทีเดียว...
ดวงตาคมที่มักมองคู่แต่งงานด้วยความเฉยชายามนี้เมื่อเห็นน้ำตาอาบใบหน้างดงามก็เกิดสั่นไหวต่อมันโดยไม่รู้ตัว มือหนาที่โอบประคองหญิงคนรักกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก่อนจะรวบรวมความคิดเกลี้ยกล่อมคนที่ยืนอยู่ปากหน้าผาลึกเพื่อยุติเรื่องราวทั้งหมดอย่างที่ถูกที่ควร
“คุณกลับเข้ามาเถอะ ผมสัญญาว่าจะช่วยเหลือคุณในชั้นศาลอย่างเต็มที่” ทิชากานต์แค่นยิ้มอีกครั้งกับประโยคเกลี้ยกล่อมของอดีตคนรัก ความเจ็บปวดจากบาดแผลคล้ายจะโหมกระหน่ำหนักจนชายหนุ่มเริ่มประคองสติและเรียบเรียงคำพูดไม่ไหวแล้ว
“ขอบคุณ...” คำเอ่ยที่เปล่งได้มากที่สุดมีเพียงประโยคนี้เท่านั้น ขาเรียวยาวเริ่มก้าวถอยหลังพร้อมใบหน้าที่ยังคงอาบน้ำตาและรอยยิ้ม
ก่อนคิดทำทุกอย่างลงไปชายหนุ่มรู้ดีอยู่แล้วว่าสุดท้ายโลกใบนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับผู้แพ้หรอก
ดวงตาคมกริบที่มักเรียบเฉยเวลานี้กลับเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด แขนแกร่งผละร่างหญิงอันเป็นที่รักออกก่อนจะรีบพุ่งตัวหวังคว้าคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นถี่กระชั้น
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่
ทิชากานต์มองใบหน้าของอดีตคนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วทิ้งตัวสู่ก้นเหวด้วยจิตใจและความรู้สึกที่เงียบสงบ
ขอบคุณที่เข้ามาทำให้รู้จักรัก
ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
ขอบคุณที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงความคิด
และขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าความรักไม่สามารถรั้งทุกสิ่งได้เสมอไป