หลายวันต่อมา
ฟางหลุนฮวาเห็นว่าน้องสาวบุญธรรมของนางเอาแต่อยู๋จวนไม่ได้ออกไปไหนเลยในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ เนื่องจากต้องคอยช่วยนางทำน้ำหอมออกมาใหม่ เวลาพักผ่อนจึงมีน้อยมากแต่นางก็ยังอยากจะช่วยนาง
“เผิงเหยาเจ้าดีกับข้าแบบนี้ข้าจะไม่รักเจ้าเหมือนน้องสาวได้อย่างไร”
ตั้งแต่เล็กจนโตนางก็มีแต่ท่านแม่กับเผิงเหยาที่คอยอยู่ข้างนางมาตลอดจนวันที่ท่านแม่จากไป นางก็มีแค่เผิงเหยาที่คอยปลอบใจและดูแลนางมาตลอด แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานางจะต้องทนเจ็บปวดจากการกระทำของคนในตระกูลท่านพ่อแต่เผิงเหยาก็ยินดีจะปกป้องนางด้วยชีวิตทั้ง ๆ ที่เผิงเหยาก็อายุน้อยกว่านางแต่นางกลับเข้มแข็งและคอยดูแลนางมาตลอด
“ท่านแม่ข้าดูแลนางตามที่ท่านแม่ขอแล้วนะเจ้าคะ”ฟางหลุนฮวาปกปิดความลับบางอย่างมาตลอดยี่สิบกว่าปี ความจริงแล้วเผิงเหยานั้นไม่ใช่สาวใช้แต่นางคือ….
เพื่อความสุขของเผิงเหยานางจะไม่มีวันพูดออกไปว่าชาติกำเนิดของเผิงเหยาคือใครแล้วมาจากไหนกันแน่ ถึงนางจะมีความทรงจำบางส่วนที่ขาดหายไปแต่เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาก่อนหน้านางยังคงจดจำได้ทุกอย่าง
กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายของนางที่ถูกท่านพ่อสั่งโบยเพียงเพราะนางทำร้ายลูกสาวของฮูหยินเอกทั้ง ๆ ที่นางถูกใส่ร้ายท่านพ่อก็ไม่ฟัง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะลูกสาวของฮูหยินเอกที่จงใจใส่ร้ายนาง นางยังจดจำมันได้ดีตั้งแต่ท่านแม่ตายจากไปนางก็หมดความสำคัญต่อท่านพ่อไปในทันที
“ข้าจะไม่มีวันกลับไปเหยียบที่จวนนั้นอีก…ตลอดชีวิตนี้ข้าขออยู่เพื่อตัวเองและเผิงเหยาเป็นพอ”
มีบางครั้งนางมักจะฝันถึงใครคนหนึ่งแต่พยามมองเท่าไหร่นางกลับนึกไม่ออกว่าเขาคือใคร ความรู้สึกเสียใจที่เกิดขึ้นนางไม่อาจเข้าใจได้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะเหตุใด พอจะถามเผิงเหยาดู นางก็ชอบเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของนาง ทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย
“ท่านพี่มู่เฟยพึ่งมาบอกกับข้าว่าน้ำหอมที่ทำไปถูกขายหมดแล้วเจ้าคะ”
เมื่อฟางหลุนฮวาที่ได้ยินนางก็ถึงกลับไม่พอใจ เพราะทุกครั้งที่นำน้ำหอมทำใหม่ไปวางขายก็จะถูกเหมาไปจนหมดทุกครั้งเหมือนกับว่ามีคนกำลังล้อนางเล่นอยู่
“ดี! ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเหมาซื้อน้ำหอมของข้าได้อีกเท่าไหร่”
“แต่ว่ารอบนี้ไม่ใช่คนเดิมนะเจ้าคะ”
“อะไรนะ ไม่ใช่คนเดิมแล้วเป็นใคร?”
“เป็นคนจากแคว้นถังเจ้าค่ะ”เผิงเหยาพูดออกมาในที่สุดถึงจะไม่อยากพูดออกมาก็ตามว่ามีคนจากแคว้นถังเดินทางมาที่นี้
“แคว้นถังชื่อนี้คุ้น ๆ”
“ไม่คุ้นเลยเจ้าคะ”เผิงเหยาร้อนใจกลัวว่าความทรงจำอันเลวร้ายจะกลับมาทำร้ายพี่สาวบุญธรรมของนางอีก
“อะ อื้อ ไม่คุ้นก็ไม่คุ้น”ฟางหลุนฮวาก็ถึงกลับงงงวยว่าเผิงเหยาเป็นอะไร แต่นางก็ไม่ได้ติดใจจึงคิดว่านางคงรู้สึกไปเอง
“คุณหนูใหญ่คุณหนูเล็กที่ร้านสาขาสองเกิดเรื่องแล้วขอรับ”มู่เฟยวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกลบอกว่าที่ร้านน้ำหอมของพวกนางเกิดปัญหาขึ้น
ทั้งสองคนจึงไม่รอช้าที่จะรีบไปดูว่ามันเกิดปัญหาอะไรขึ้นที่ร้านขายน้ำหอมของนาง แต่กว่าพวกนางจะเดินมาถึงสภาพร้านน้ำหอมสาขาสองก็พังยับเหลือแต่ซากหักพัง
ฟางหลุนฮวาไม่ได้ตกใจที่ร้านของนางพัง แต่นางกำลังงงว่ามันพังได้ยังไง หรือเพราะโครงสร้างมันเก่าจนพังลงมากัน แต่มันไม่ใช่อย่างที่นางคิด เพราะตรงกลางซากร้านน้ำหอมของนางนั้นมีชายหนุ่มสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่อย่างดุเดือด
พวกเขาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นในเวลานี้แม้แต่นางพวกเขาก็ไม่สนใจ ในเมื่อพวกเขาอยากต่อสู้กันก็ต่อสู้ให้เต็มที่เดี๋ยวนางจะรอเก็บเงินหลังจากที่พวกเขาต่อสู้กันจบเอง
“นั่นมัน…”เผิงเหยาที่รู้ว่าชายหนุ่มทั้งสองคือใครก็ถึงกลับอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว
ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เป็นองค์ชายสี่จากแคว้นไป๋ ส่วนอีกคนก็เป็นท่านอ๋องสามีของพี่สาวบุญธรรมอะไรจะบังเอิญขนาดนี้ นางกับพี่สาวบุญธรรมก็หนีมาตั้งไกลพวกเขาก็ยังตามมาได้อีก นี่มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
“เจ้ารู้จักพวกเขาด้วย”
“อะ เอ่อ ก็พวกเขาทั้งสองคนเป็นลูกค้านิเจ้าคะ”เผิงเหยารีบโกหกออกไปแบบเนียน ๆ แต่แน่นอนว่าฟางหลุนฮวานั้นไม่เชื่อและยังกล้าที่เดินเข้าไปถามพวกเขาด้วยตัวเอง
เผิงเหยาที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินตามพี่สาวบุญธรรมไปในใจก็ได้แต่คิดว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่ที่แน่ ๆ พี่สาวบุญธรรมของนางจำท่านอ๋องไม่ได้เพราะนางได้ลืมสิ่งที่อยากจะลืมไปแล้ว นางก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะไม่วุ่นวายมากไปกว่านี้หากท่านอ๋องจะยอมปล่อยให้พวกนางได้อยู่กันอย่างมีความสุขก็คงจะดีไม่น้อย