บทนำเด็กกะโปโล vs ตาแก่ปากร้าย
“เด็กกะโปโล! ยังไงผมก็ไม่หมั้นไม่แต่ง ไม่อะไรทั้งนั้น ถ้าคุณพ่อชอบนักก็หมั้นเองแต่งเองแล้วกันนะครับ ผมขอตัว”
ว่าแล้วร่างสูงของพศวัต การัณยภาสหรือพต นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อไฟแรงในวัยยี่สิบแปดปีก็ผลุนผลันลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขกของบ้าน ‘กิตติวรา’ ซึ่งตั้งอยู่ติดกันกับบ้านของชายหนุ่ม อีกทั้งสองบ้านยังสนิทสนมรู้จักมักจี่นับถือกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่อย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น
แต่พศวัตยังเดินไม่พ้นประตูห้องเท้าของเขาก็ต้องหยุดชะงักกึก เมื่อมีเสียงเล็กแหลมของหญิงสาวที่คนเป็นพ่อหมายมั่นปั้นมือจะให้มาเป็นลูกสะใภ้ก็ดังขึ้น
“แก่! แถมปากคอเราะร้ายขนาดนี้ เปรี้ยวก็ไม่คิดจะหมั้นจะแต่งด้วยเหมือนกันแหละค่ะ เชิญ…ไปหาเอาป้ายหน้าเลยค่ะ คุณลุง!”
วรรณวลี กิตติวราหรือเปรี้ยว สาวสวยแรกรุ่นในวัยมัธยมปลายปีสุดท้าย และอีกไม่กี่อาทิตย์เธอก็จะจบแถมวางแผนจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก เอ่ยเน้นคำว่า ‘ลุง’ โดยที่สายตานั้นจ้องเขม็งต่อสู้ฟาดฟันกับชายหนุ่มที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เมื่ออีกฝ่ายที่บังอาจมากล่าวหาว่าตัวเอง ‘แก่’
ตลอดเวลาที่ผ่านมาวรรณวลีคิดเสมอว่าพศวัตลูกชายสุดหล่อของเพื่อนพ่อนั้นนอกจากหน้าตาดีแล้วยังใจดี สุขุมนุ่มลึกเป็นผู้ใหญ่ ได้เห็นหน้าได้พุดคุยด้วยทีไรเธอยังแอบเก็บเอาใบหน้าหล่อๆ นั้นไปฝันหวานตามประสาผู้หญิง
ทว่าในวันนี้ภาพหนุ่มหล่อผู้ใจดีสุขุมนุ่มลึกที่เธอเห็นตลอดหลายปีที่ผ่านมากลับพังทลายลงตรงหน้า เมื่อได้ประจักษ์ความปากร้ายของเขาด้วยตัวเอง แค่พ่อแม่เธอและพ่อของเขาเอ่ยปากว่าอยากจะให้เธอกับเขานั้นหมั้นกันเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินทางไปเรียนต่อที่เมืองนอก ทำไมเขาต้องมาพูดอะไรที่มันแรงๆ ด้วย ปฏิเสธดีๆ ก็ได้ แหม…มาหาว่าเราเป็นเด็กกะโปโล ทั้งที่เธอน่ะเป็นถึงดาวของโรงเรียนเลยนะจะบอกให้ เรื่องอะไรจะยอมให้เขามาว่าเธอฝ่ายเดียว ในเมื่อแรงมาเธอก็ขอแรงกลับ ไม่สนด้วยว่าอีกฝ่ายจะอายุมากกว่าเธอถึงสิบปี
“ยัยเปรี้ยว!”
“ทำไมคะพี่พต”
วรรณวลีเชิดหน้าถามกลับด้วยน้ำเสียงท้าทาย ทำให้พศวัตกัดกรามแน่นจ้องเขม็งอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก หากแต่ทำอะไรได้ไม่มาก
“เรากล้าดียังไงมาว่าพี่แก่”
“แล้วพี่พตล่ะคะกล้าดียังไงมาหาว่าเปรี้ยวเป็นเด็กกะโปโล”
ทั้งที่เธอมั่นใจว่าเธอน่ะโตเป็นสาวสะพรั่งและที่สำคัญเนื้อหอมด้วย ไม่อย่างนั้นพวกผู้ชายทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่คงไม่มาต่อคิวขายขนมจีบเธอไม่เว้นแต่ละวันหรอก มีตาหามีแววไม่ เชอะ!
“ฮึ! ก็มันเรื่องจริงนี่ พี่ไม่คุยกับเราแล้ว…หวังว่าคุณพ่อ และคุณน้าทั้งสองคนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการนะครับ”
ท้ายประโยคชายหนุ่มหันไปพูดกับผู้สูงวัยทั้งสามที่นั่งเงียบมองเขาและวรรณวลีปะทะคารมกันตาปริบๆ อย่างไม่คิดจะห้ามปราม
“เปรี้ยวก็ไม่คิดจะคุยกับคนแก่อย่างพี่พตเหมือนกันล่ะค่ะ และหวังว่าคุณลุงและคุณพ่อคุณแม่จะเข้าใจในสิ่งที่เปรี้ยวต้องการเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วเปรี้ยวขอตัวนะคะ”