เช้าวันใหม่ อวิ๋นซือตื่นขึ้นด้วยความเมื่อยล้า นางนอนลืมตาฟังเสียงลมหายใจคนข้างกายเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไม่ให้มีเสียง เมื่อเห็นว่าหลันชิงไม่มีทีท่าว่าจะตื่น นางจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางตรงข้างเตียงขึ้นมาสวม แล้วไล่เก็บบรรดาเสื้อผ้าที่กองเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น
ถุงหอมสีเดียวกับท้องฟ้าร่วงหล่นจากอาภรณ์ในมือ นางหยิบขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด เห็นด้ายถักเป็นรูปนกยวนยางคลอเคลีย  อวิ๋นซืออ่านกลอนที่ถูกลงเข็มไว้อย่างพิถีพิถัน แล้วก็นิ่งงันไปชั่วครู่ใหญ่
‘วอนขอรักแท้ที่มั่นคง เพียงหนึ่งยวนยางยืนยงจนแก่เฒ่า’
กลอนตัดพ้อเช่นนี้หลันชิงยังพกติดตัว เกรงว่าอนุคนใหม่คงมีระดับชั้นที่ไม่ธรรมดาในใจนายท่านเสียแล้ว หญิงสาวครุ่นคิดเงียบๆ แล้วจึงยัดถุงหอมใบนั้นกลับเข้าไปดังเดิม จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฮูหยินใหญ่”
พอเห็นนางปรากฏกาย เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหยวน สาวใช้คนสนิทก็ก้าวเข้ามาทำความเคารพ ใบหน้ามีแววหนักอกหนักใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
“อนุซิ่วกับอนุหมิ่นทะเลาะกัน พวกนางลงไม้ลงมือกันแล้วพลาด ทำให้โดนของขวัญที่ฮูหยินใหญ่เตรียมไว้ให้ฮูหยินผู้เฒ่าแตกเจ้าค่ะ”
ของขวัญชิ้นนั้นคือรูปสลักเทพธิดาหมากูรำอวยพร ทำจากแก้วเจียระไนล้ำค่าที่ต้องสั่งทำโดยเฉพาะ ซึ่งอวิ๋นซือทุ่มเทในการสั่งช่างฝีมือดีสลักขึ้นเป็นพิเศษเพื่อมอบให้แก่แม่สามีในวันเกิดอันใกล้นี้
ของสำคัญขนาดนั้นย่อมถูกจัดเก็บไว้อย่างดี ทว่าพวกนางก็ยังอุตส่าห์เข้าไปตบตีกันจนเกิดเรื่องได้ ต้องบอกมีความสามารถหรือดันทุรังดีเล่า แต่เกรงว่าคงจะไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่เอ่ยมาเป็นแน่
คาดว่าเรื่องที่นายท่านหลันกลับถึงคฤหาสน์แล้วตรงมาค้างอ้างแรมกับฮูหยินใหญ่ทันที คงจะเข้าหูพวกนางกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถึงได้ถ่อไปตบตีกันให้ของขวัญของตนเสียหายเล่นเช่นนี้
“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ แล้วเรื่องของขวัญ...”
เสี่ยวอิงถามอย่างหนักใจ อีกไม่กี่วันจะถึงวันงานแล้ว เวลาน้อยนิดแค่นี้จะไปหาอะไรดีๆ มาทดแทนได้กัน
“ไม่ต้องวุ่นวายไป ในหีบสินเดิมของข้ามีรูปสลักพระโพธิสัตว์ที่แกะด้วยไม้จันทน์หอม เจ้าเอาไปทำความสะอาดให้ดี คราวนี้อย่าให้เกิดเหตุได้อีก”
ไม้จันทน์หอมเก่าแก่สลักรูปพระโพธิสัตว์สวยงาม นับเป็นของล้ำค่าหายากที่ไม่ธรรมดา นางแต่งเข้าสกุลหลันมาเกือบสองปี แม่สามีนับว่าปฏิบัติกับนางด้วยดี ดังนั้นอวิ๋นซือจึงมิอาจละเลยได้
ทว่าส่วนนั้นก็เป็นเรื่องของส่วนนั้น ดวงตาสีนิลฉายแววเย็นชายามที่ออกคำสั่ง “เสี่ยวหยวน เจ้าไปตามอาเต๋อมาพบข้า”
หลันชิงใช้นางเป็นโล่ดึงความสนใจจากอนุซิ่วกับอนุหมิ่น เพียงเพื่อจะปกป้องสตรีคนใหม่สินะ แน่นอนว่าเขาเป็นท้องฟ้า ย่อมไม่อาจทำสิ่งใดกับอีกฝ่ายได้ แต่ไม่ใช่ว่านางจะยอมเจ็บตัวเปล่าๆ นี่นา
เมื่อมีอำนาจก็ต้องใช้ อวิ๋นซือเรียนรู้หลักการนี้จนขึ้นใจ...
ไม่นานอาเต๋อก็ก้าวเข้ามาในห้อง เขายืนค้อมกายพร้อมกับเอ่ยถามจุดประสงค์ของคนตรงหน้าอย่างนอบน้อม  แม้ต่อหน้านายท่านและฮูหยินผู้เฒ่า อีกฝ่ายจะสวมบทบาทเป็นสตรีอ่อนหวานก็ตาม แต่พ่อบ้านรู้ดีว่าตัวตนของนางนั้นซับซ้อนไม่แพ้เจ้านายของเขาสักนิด
“อย่างที่ข้าบอก พ่อบ้านเต๋อคิดว่าควรลงโทษพวกนางอย่างไร”
เมื่อฟังความจบอาเต๋อก็พลันเหงื่อซึม เขาเป็นเพียงพ่อบ้าน ไหนเลยจะกล้าล่วงเกินสตรีของเจ้านาย แต่ถ้าบ่ายเบี่ยง คนตรงหน้าย่อมมีโทสะเป็นแน่ แม้ว่าเกือบสองปีที่ผ่านมาอวิ๋นซือจะไม่เคยแสดงอาการมีโทสะให้เห็น แต่พ่อบ้านก็ไม่ปรารถนาจะเห็นมันอยู่ดี
“ตามกฎตระกูล อนุตบตีกันสร้างความวุ่นวาย ต้องถูกโบยหลังยี่สิบทีขอรับ”
ใบหน้างดงามนิ่วลงอย่างไม่เห็นชอบ “นางเป็นอนุของท่านพี่ จะให้ลงโทษเยี่ยงนั้นก็น่าสงสารแย่ ผู้หญิงเปรียบเสมือนดอกไม้ ชอกช้ำง่าย” เสียงใสกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย
อาเต๋อก้มหน้าพลางลอบกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าประโยคเมื่อครู่ของฮูหยินใหญ่คล้ายไม่จริงใจเอาเสียเลยล่ะ
“เอาแบบนี้แล้วกัน ลงโทษโบยตีคงจะหนักเกินไป ใกล้งานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าแล้วแท้ๆ พวกนางยังกล้าก่อความวุ่นวาย อีกทั้งการทำลายของขวัญย่อมเป็นลางไม่ดี ประกาศออกไปว่าอนุซิ่วกับอนุหมิ่นกระทำตนไม่เหมาะสม ทำของขวัญวันเกิดเสียหายถือเป็นเรื่องใหญ่ ให้พวกนางไปถือศีลกินเจที่วัดสองเดือนเพื่อสร้างกุศลให้ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นการชดเชย”
อาเต๋อฟังแล้วรู้สึกหนาวเยือก เขารับคำพลางถอยออกมา ฮูหยินใหญ่ช่างร้ายกาจ แม้การลงโทษโบยยี่สิบทีอาจจะหนัก แต่ถ้าให้เลือก สองคนนั้นต้องยอมถูกโบยมากกว่าเป็นแน่ เพราะสองเดือนผ่านไป นายท่านจะยังจำพวกนางได้หรือไม่ก็มิอาจรู้ได้ แต่สองอนุนั่นจะไม่รับคำก็คงไม่ได้ ด้วยอีกฝ่ายยกมาทั้งเรื่องโชคลางและสร้างบุญให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าขนาดนี้ ต่อให้เป็นนายท่านก็ยังไม่มีเหตุผลที่จะคัดค้านด้วยซ้ำไป
แต่จะไปโทษใครได้เล่า ก็ต้องโทษพวกนางเองนั่นละที่หาญกล้าท้าทายคนที่ไม่ควร ก็จงสำนึกผิดกับตนเองไปเถอะ
เพียงแต่เกรงว่าคงจะไม่ทันเสียแล้ว...
พวกนางไม่ควรลืมไปเลยจริง ๆ  ว่าคนที่ตัวเองคิดเล่นงานนั้นเป็นฮูหยินใหญ่