When I was five years old I always wondered, why weren’t my parents together in the same room? but since I was young then and all I wanted to do was play, I just ignored it.
When I turned seven years old I wondered again, why didn’t my parents get married? but since I had my first crush, I ignored it again.
And as the years went by, As I finally focus my attention on my family I became even more curious about many things.
Like, why aren’t Mommy and Daddy sweet to each other? Why don’t they look at each other full of admiration and love? Why don’t they celebrate their anniversary? Why can't I hear them say 'I love you' to each other?
At the age of twelve years old I had many questions in my mind.
When I asked my Mom why? Her answer was 'Hindi tayo katulad ng mga ordinaryong pamilya pero anak palagi mong tatandaan mahal na mahal ka namin ng Daddy mo’
Ang gulo diba? Ang labo. Walang tamang sagot pero binalewala ko na lang, hinayaan ko na lang.
Kahit kailan naman kasi hindi nila ipinaramdam na may kulang sakin o sa pamilya namin.
We may not be like ordinary families but they always make me feel that we are a family and they are always there for me.
And when I became eighteen years old, when I became mature enough to think and process all the happenings inside my family naliwanagan ako sa isang bagay. Ang pagsasama ni Mommy at Daddy sa ilang taon na dumaan ay para lamang sakin.
Nangyari ako kaya sila nakulong sa isa’t isa.
I was suddenly hurt by that realization. I want to be angry, I wanted to ask them again and this time demand for a better answer but I also thought, aren't they the ones who are hurting the most?
Isn’t it painful to stay in each other’s lives even if they don’t want to?
Maswerte parin ako.
Akala ko yung realization na yun, yung sagot sa mga gumugulo sakin. Akala ko matatahimik na ko. Yun pala may mas malalim pang dahilan, may mas masakit pang dahilan.
After a few more years. Nagkaroon na naman ako ng bagong katanungan.
Alas singko ng umaga noon, tulog pa halos lahat ng tao sa bahay nang makita ko ang kotse ni Daddy na umaalis. Sandali ko yung ipinagsawalang bahala baka may kailangan lang puntahan, kaya lang na ulit ng na ulit.
Araw-araw siyang umaalis ng maaga kaya araw-araw din akong gumigising ng maaaga para panoorin siya.
Sa ilang taon kong kasama ang mga magulang ko, sa ilang daang katanungang tumatakbo sa isip ko, lahat ng bagay na ginagawa nila pinaghinalaan ko na.
Masyado na akong nauhaw sa sagot. Masyado rin kasing misteryoso ang mga magulang ko.
“Mag hihintay na naman siya”.
That was once my Mom’s line, one morning as I was watched my father leave. And even though I was shocked by her sudden appearance, I still realized that Daddy had been doing that for a long time.
Why does he always leave before the sun rise? Another question.
Dumaan uli ang maraming taon, tumungtong sa edad na sixty-eight si Daddy. Mas dumalas ang pag alis niya.
Hindi na niya kayang magmaneho, nanghihina na rin siya pero hindi niya hinahayaang dumaan ang araw na hindi siya nakakapunta sa dapat niyang puntahan.
At habang patuloy kong inoobserbahan si Daddy hindi ko rin naiwasang panoodin si Mommy.
Araw-araw din niyang patagong pinapanood ang pag-alis ni Daddy. At sa bawat araw na yun palagi kong nakikita ang pamilyar na lungkot sa mga mata niya.
Ang lungkot na hindi ko napapansin noon, pero nandun na bata pa lamang ako.
Bumalik tuloy lahat ng katanungan sa isip ko. Nadagdagan pa.
Bakit hindi sila kasal ni Mommy?
Bakit magkasama sila sa iisang bahay pero hindi nila mahal ang isa’t isa?
Bakit palaging malungkot ang mga magulang ko?
Ano ba talagang nangyari bago ako dumating?
Kung hindi nila mahal ang isa’t isa, bakit nandito ako ngayon?
Bakit umaalis si Daddy? Saan siya pumupunta? Ano ang ginagawa niya?
May binibisita ba siya? May mahal na ba siya?
O may minahal ba siyang binabalikan o hinihintay na bumalik?
I was filled with many questions again until I saw hundreds of written messages. At nang binasa ko ito isa-isa nagkaroon ng sagot ang mga katanungan ko.
Ang mga papel na hawak ko ngayon ay naglalaman ng masakit na kwento. Hindi lamang kwento ng pag-ibig, kwento rin ito ng sakripisyo, pamilya at pagkakaibigan.
Gulat na gulat ako sa unang papel na nabasa ko, paulit-ulit kong pinasadahan iyun ng aking mata.
In the first part of the letter is my father's nickname.
‘Dear, Vin’
And in the last part is my name.
‘Love, Aliyah’