NAGISING ako dahil sa isang katok. Napabalikwas agad ako sa hinihigaan ko. Muntikan pa nga akong mahulog dahil sa pagmamadali!
Mabilis binuksan kong binuksan ang pintuan.
"Nagbago na ba ang isip mo? Papaalisin mo na ba ako?" tanong ko. Umaasa pa rin na ang isasagot niya ay 'oo.'
"Hindi,"
Edi hindi. Sinong tinakot niya? Gagawa ako ng paraan. Bukas naman 'yung bintana eh. Nakita ko kagabi. Makakalabas din ako rito agad. Tatakasan ko na lang siya.
"Kahit naman makalabas ka sa bahay na 'to, hindi mo alam ang daan paalis. Wala kaming kapitbahay," sabi naman niya.
Mula kagabi ay hindi ko na nakita ang pagbabago ng kulay ng mga mata niya. Bumalik na sa dating kulay ang mga mata niya at nanatili ulit sa mukha niya ang blangkong ekspresyon.
"Kailangan kong tulungan 'yung mga magulang ko! Wala silang kasalanan pero kinulong sila agad!" sigaw ko sa kanya.
Tinaasan niya ako ng kilay habang inilalagay niya ang tray ng pagkain doon sa lamesa na nasa tabi ng higaan ko, "Wala silang kasalanan? Sure ka ba? E may warrant nga."
"Eh bakit pa kita pinuntahan kung hindi mo kami matutulungan? Nagsayang lang ako ng oras sa 'yo! Tapos ikinulong mo pa ako rito!"
"Bwisitin mo pa ako, mas lalong hindi ka makalalabas dito." sabi niya pa 'saka itinuro 'yung lamesang may pagkain, "Kumain ka na. Baka mamatay ka pa."
"Paano 'yung mga magulang ko? Sabi nila puntahan ko raw ang dad mo pero wala na pala siya..." humina na ang boses ko nang maalala ko sila Mama at Papa. "Hindi mo ba talaga ako matutulungan?" tanong ko.
"Ewan," sabi niya 'saka lumabas na sabay sarado ng pinto.
Pahabol ko pa siyang sinigawan, "Kahit hindi mo na ako tulungan, basta paalisin mo na ako rito agad! Wala akong sasabihan!" sigaw ko kahit alam kong hindi na niya iyon maririnig pa.
Bumukas bigla ang pinto kaya bahagyang bumuka ang bibig ko. Kalmado na rin siya magbukas ng pinto ngayon eh.
"Upo," turo niya roon sa higaan ko.
Sinunod ko naman siya. Baka may sasabihin siya? Ewan ko. Basta magpapakabait na ako sa kanya para makalayas na ako rito.
Kinuha niya 'yung upuan na nasa ilalim nung lamesang may pagkain. Umupo siya roon. Kahit na maliit lang 'yong upuan ay mas matangkad pa rin siya sa akin kahit nakaupo.
6 footer 'ata 'to eh.
"6'2 ako," biglang sabi niya.
Lutang akong humarap sa kanya, "H-ha?"
"I'm not a monster," wika niya.
"Ikaw na nga mismo nagsabi na vampire ka," sabi ko. Hindi manlang ako makatingin sa kanya nang maayos dahil may parte pa rin sa sarili ko na takot pa rin sa kanya kahit kalmado na siya ngayon. "Umiinom kayo ng dugo eh. Tapos, kumakain kayo ng lamang loob ng tao!"
"Kumakain kami ng lamang loob pero hindi lamang loob ng tao. Kumakain kami ng hayop. Sa ganoong paraan, payapa kaming lahat," kalmadong sabi niya.
Inangat ko ang tingin ko sa kanya, "Paano ako makasisiguradong hindi ka kumakain ng tao?"
Itinuro niya iyong pagkain na hinain niya sa table ko, "Ayan ah, iyan lang ang kinain ko,"
"E hindi mo nga kinain 'yung isdang niluto mo kahapon! Hindi mo ako maloloko!" sigaw ko pa.
Tinakpan tuloy niya ang tenga niya, "Ang ingay mo. Nakakainis." sinamaan pa niya ako ng tingin habang nakatakip pa rin ang daliri niya sa tenga niya. "Paano ako kakain? E nagdasal ka bigla," dagdag niya pa.
"O, 'ta mo! Satanas!" sigaw ko pa sabay turo sa kanya.
Umirap siya 'saka bumuntong-hininga. Tinanggal niya rin ang daliri niyang nando'n sa tenga niya kanina. "Wala kaming karapatang magdasal,"
"Anong wala? Magdadasal lang kailangan may karapatan pa? Ayos mo naman,"
"Basta, ang hirap ipaliwanag. Hindi ka rin naman makikinig kasi sarado 'yang utak mo,"
"Kalmado ka nga 'ata," tumatango-tango pa ako habang sinasabi iyon. "Hindi ka nag-i-ingles eh. Hindi ko masyadong masabi kung seryoso ka,"
Bumuntong-hininga na lamang siya at tumayo na roon sa upuan, "You gotta be kidding me," sabi niya nang hindi matanggal ang upuan sa pwetan niya.
Napatawa ako nang malakas, "Ayan! Hindi mo pa ako papalabasin? Papaikutin mo pa ang ulo ko ah. Marami pa akong kayang gawin bukod diyan kaya kung ako sa 'yo, papakawalan ko na ako," sabi ko 'saka ngumisi.
Nilagyan ko 'yon kagabi ng shoe glue. Nakita ko lang 'yung shoe glue roon sa cabinet dito sa kwarto kaya inilagay ko 'yon kanina, bago ko pa buksan ang pinto. Alam kong uupo siya roon dahil sa kakulitan ko.
Marahas siyang bumuntong-hininga 'saka walang kahirap-hirap na tinanggal 'yung upuan sa pwetan niya, "You're wasting my time," sabi niya at bumalik na ang walang ekspresyon niyang mukha. Hindi masabi kung kalmado o hindi.
"Hoy!" pahabol ko pang sigaw pero padabog lang niyang sinarado 'yung pinto
Inis kong hinagis 'yung unan.
"Nakakainis! Nakakainis talaga!" sigaw ko.
Wala naman talaga akong pagsasabihan, alam kong mapapaaga ang paghimlay ko.
Matagal akong nakahiga kaya noong gusto ko nang kumain ay lumamig na 'yung pagkain. Bago ko kainin 'yon ay sinuri ko muna 'yon.
Baka nilagyan niya ng lason.
Tao ba 'to? Pinapakain niya ba ako ng tao?
Baka ang kinakain ko, tao na pala, hindi ko pa alam.
Mukhang wala namang mali rito pero kinakabahan pa rin ako. Baka anong mangyari sa akin dito. Kahit na hindi ko pa siya nakikitang maging biyolente ay alam kong marami siyang kayang gawin.
Tiningnan ko muna ang orasan. 1:07pm.
Ang tagal ko palang humilata roon. Kaya pala nakaramdam na ako ng gutom dahil hapon-hapon na.
Sinimulan ko nang kainin ang pagkaing inilagay niya sa tray kanina. Mabilis ko rin 'yong naubos dahil nga nagugutom pa ako.
Saktong kakatapos ko lang kumain nang biglang may kumatok sa pinto. Hindi na ako nagmadaling buksan 'yon dahil tanggap ko na naman na walang magagawa ang pagbubunganga ko at paggawa ng kalokohan dahil mas lalo lang siyang naiinis.
"Ano na naman?" bungad kong tanong sa kanya. Kalmado lang ang boses ko pero pinapahalata ko sa kanya na wala na akong pake kung ano man ang gusto niyang gawin.
Ang kanina'y magkasalubong niyang kilay ay natanggal na. Pinasadahan niya pa ako ng tingin sabay sabing, "Takot ka ba?"
Tiningnan ko siya—diretso sa mga mata niya. "Ako? Takot?" tanong ko 'saka ako sarkastikong tumawa. "Wala akong kinatatakutan," sabi ko sabay ngisi.
"Wala? Eh kanina nga halos mapaluhod ka na nung nakita mong nagbago ng kulay 'yung mata ko," ganti niya. His eyes were full of amusement.
Gusto niya bang magbida-bida ako? Seryoso naman talaga ako na wala akong kinatatakutan. Namangha lang ako sa mata niya. Ngayon lang ako nakakita no'n.
Inilapit ko ang mukha ko sa kanya para mas matingnan ko siya nang maayos sa mata, "Hindi ako takot sa 'yo," matigas kong sabi.
Sumilay ang ngisi sa kanyang labi. Ganoon na lamang ang gulat ko nang yumuko siya kaya ilang sentimetro na lamang ang layo ng mukha niya sa akin. Napako ako sa kinatatayuan ko dahil sa gulat.
Hindi ko 'yon inaasahan!
"Hindi ka natatakot?" tila nakikipaglaro ang tono ng boses niya. Nilalaro niya pa ang dila niya roon sa loob ng bibig niya. Gumagalaw ang pisngi niya dahil doon. "Kaya kitang patayin ngayon. Wala naman akong dahilan para buhayin ka pa kasi nalaman mo na rin 'to,"
Kahit gulat ay sinabayan ko ang tono niya, "Edi patayin mo 'ko. Papasalamatan pa kita," sabi ko at pilit na idiniretso ang tingin ko sa kanya kasi naduduling na ako sa sobrang lapit niya.
Mabuti naman at lumayo na siya sa akin. Nakataas pa rin ang tingin ko sa kanya. Nakababa rin ang tingin niya sa akin kahit na lumayo na ang mukha niya sa mukha ko.
"'Yung pinatutugtog mo kagabi," he said out of the blue. "Patugtugin mo ulit iyon."
Taka ko siyang tiningnan. "Ano? Para saan?" tanong ko. "Papatayin mo na ba 'ko?" dagdag ko—pilit pa ring dinidiretso ang boses. Kailangan ay sarkastiko ang maging tono ko.
Dinilaan niya ang labi niya, "Gusto mo?"
"Sinabi ko na sa 'yo," humakbang muli ako papalapit sa kanya at huminto nang nasa sapat na lapit na ako, "Kapag pinatay mo ako, pasasalamatan pa kita."
"Paano ka makakapagpasalamat kung patay ka na?"
"Edi bago ako mamatay," sagot ko agad. "Salamat sa pagpatay sa 'kin. Thank you for ending my fucking life!" tinodo ko na ang ngiti ko. Tumalikod na ako sa kanya at naglakad palayo—umupo na ako roon sa upuan na nakaharap sa bintana na nasisinagan ng araw.
"Paano 'yung mga magulang mo? Akala ko ba gusto mo silang ilabas sa kulungan?"
Bahagyang napilit ang leeg ko nang sabihin niya iyon. Bakit nadamay na naman ang parents ko?
"Ilalabas ko sila sa kulungan. Maraming paraan. Hindi lang ako ang naniniwala sa mga magulang ko," sagot ko sa kanya.
"Play it again,"
Humarap ako sa kanya, "Play what?" clueless kong tanong. Ano ba ang tinutukoy niya?
"'Yung kantang dinelete ko tapos dinownload mo ulit,"
Inirapan ko siya, "Sira 'yung cellphone ko. Sinira mo. Hinagis mo kaya hindi na ma-open," sabi ko sabay tingin sa phone ko. Binuksan ko 'yon kahit alam ko sa sarili ko na hindi talaga gumagana. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko iyong bumukas, "Hala!"
"Sira? Sinira ko. Hinagis ko kaya hindi ma-open," ulit niya pa sa sinabi ko.
"Paanong---" napatakip pa ako sa bibig ko dahil sa gulat. "Hindi 'to gumagana eh! Anong ginawa mo?" tanong ko sabay tingin sa kanya.
"Play mo na,"
"Bakit ba? Para saan?"
"Gusto mo nang mamatay, 'di ba? Pinasalamatan mo pa nga ako," wika niya— halatang sinusubukan niya ang pasensya ko sa tono pa lang ng boses niya.
Palihim akong lumunok, "Sige," tsaka ko p-in-lay 'yung kanta.
Nakatingin lamang ako sa kanya habang pasimula na 'yung kanta. Instrumental pa lang ay ramdam ko na hindi siya komportable roon. Ano bang meron sa kantang iyon?
Nang nasa chorus na 'yung kanta ay nakita ko ang pagpapalit ng mata niya mula sa pagiging brown—naging red iyon! Parang contact lense lang iyon na kusang pumasok sa mata niya noong dumilat siya.
"Oh my---"
"Hindi ka pa takot?"
"H-hindi. Hindi ako takot,"
Lumapit siya sa akin, "What about this?"
Nagulat ako nang biglang lumabas ang pangil niya roon sa labi niya. Napaka-tulis no'n!
"Unbelievable," bulong ko. "P-paano mo nagagawa iyan? Imposible---"
"That song..." nanginginig pa ang labi niya na tila ba nahihirapan siyang magsalita. "I hate that song,"
"Hindi mo ako kayang saktan. Hindi ka kumakain ng tao," bumalik ang ala-ala ko sa sinabi niya kanina. Kanina niya lang sinabi sa akin na hindi siya kumakain ng tao. "Hayop lang ang kinakain mo para payapa kayong lahat,"
"Kahit na hindi kita patayin ngayon, marami kami. Alam mo na 'yung tinatago ko kaya sigurado akong kung hindi man ako ang papatay sa 'yo..." lumipat ang tingin niya sa sahig, "Sila na 'yung tatapos sa 'yo, Rackhie,"
"Hindi nga ako takot!"
Napalakas ang sigaw ko. Ramdam ko ang bugat ng hangin na nagpalipad sa buhok ko. Bumukas din 'yung bintana sa sobrang lakas ng hangin na iyon.
"Leave. Before I change my mind,"
"Tutulungan mo ako sa kaso nila Mama at Papa, 'di ba?"
Nagsalubong ang mga kilay niya, "Mamamatay ka na, sila pa rin ang iniisip mo? E hindi mo nga alam kung nagsisinungaling lang sila sa 'yo," wika pa ni Ameer. "Ang sabi mo sa'kin kanina, kahit hindi ko na sila tulungan, basta paalisin kita rito. Ngayong pinapaalis na kita, ang gusto mo, tulungan ko pa 'yang pamilya mo?"
"Wala na kaming matatakbuhan, babayaran namin kayo kapag nakalaya sila—o kapag nabawi na naman ulit 'yung pera,"
"Umalis ka na. Wala akong matutulong,"
"I promise. I'll pay you," I said, desperately. "Please," I plead.
"Pay ba, 'ka mo?" tanong niya pa. Pumunta siya roon sa cabinet. Kinuha niya 'yung pinakamakapal sa apat na libro tapos binuksan niya iyon. May perang nakalagay roon. "Ayan, sa 'yo na lahat iyan. Gamitin mo. Basta 'wag ka nang babalik dito,"
"E bakit mo pa ako pinapunta kung 'di mo 'ko tutulungan?" tanong ko—medyo natutuyo na ang lalamunan. Ramdam ko na agad na malapit na akong umiyak.
"For emergency purposes, may pinatago 'yang parents mo kuno. Gamitin mo raw kung sakaling may mangyari. Inutos lang sa 'kin iyan nung matanda," paliwanag niya.
"Parents ko, 'kuno'?" ulit ko sa sinabi niya.
Anong parents ko, 'kuno'? Magulang ko ang tinutukoy niya kaya bigdeal iyon.
"Parents mo."
"E bakit may salitang, 'kuno'?"
Nag-iwas siya ng tingin 'saka umirap sa kawalan, "Nagkamali lang ng pagkakasabi,"
"Sino naman 'yung matandang nag-utos sa 'yo?"
Humarap siya sa akin. Parang nagalit pa 'ata siya sa tanong ko dahil naningkit ang mga mata niya. "Tatay ko," sagot niya. "Kuhanin mo na iyan tapos umalis ka na rito,"
Hindi na ako nagsalita. Hindi ko na rin kinuha 'yung pera kahit alam kong kakailanganin ko 'yon. Hindi ko alam kung saan ako mapupunta ngayong gabi pero sana naman swertehin ako.
Kinuha ko na 'yung cellphone ko na nagp'play pa rin nung kanta. P-in-ause ko 'yon 'saka ko p-in-ower off.
Marami pa sana akong gustong itanong sa kanya. Kasama na 'yung paano niya na full charge 'yung cellphone ko nang hindi niya iyon china-charge. Tapos kung paano niya nagagawa 'yung pagbabago ng kulay ng mata niya.
Nasa labas na ako ng pintuan ng kwarto nang marinig ko siyang bumulong.
"Nandito sila,"
"Huh? Sinong sila?"
Humarap siya sa akin, "Umalis ka na. Dalian mo. H'wag ka na ring magpapakita sa akin. Naiintindihan mo?" 
Umirap ako nang makatalikod na muli ako sa kanya.
"Rackhie! Hoy! Teka lang!"
Inis ko siyang hinarap, "Ano? Hindi ko rin kailangan ng pera mo! Sinadya kong iwan iyan," sabi ko tskaa umirap, "Aalis na ako. Wala naman akong pagsasabihan."
"Alis na,"
"Oo na! Aalis na ako! Teka lang! Patawag-tawag pa kasing nalalaman,"
Muli akong naglakad para makalabas na ako. Nando'n pa lamang ako sa pintuan palabas ng bahay ay napahinto na ako nang makita kong iba na ang nasa labas.
"Hala!? Bakit may gubat na rito?"
Naramdaman ko ang mga yapak ni Ameer mula likuran ko.
"We're fucked," bulong niya.
Isang malakas na hangin ang humampas sa aming dalawa. Ang lakas-lakas no'n, hindi iyon normal! Pakiramdam ko ay may helicopter na la-landing mula sa kung saan.
"P-parang may mali,"
"Wala kang kinatatakutan, 'di ba?"
Hirap akong idilat ang mata ko dahil baka may pumasok doon na maliit na bato pero pinilit ko pa rin siyang harapin at tingnan. "Pwede bang paki-explain kung anong nangyayari?"
"Malapit na sila,"
"Sino ba?! Sino bang malapit?! Anong meron?" sunod-sunod na tanong ko sa kanya. Naguguluhan na ako kung ano ba ang nangyayari sa paligid.
Una, paano naging gubat ang labas ng bahay niya? Pangalawa, sino 'yung parating? Pangatlo, ano ba talaga ang nangyayari?
"Ridge clan. Mga kamag-anak ko,"
Napatakip na ako sa tenga ko dahil pumapasok na roon ang hangin, "O ano naman!? Anong konek ng mga kamag-anak mo sa mga nangyayari ngayon? Tangina ang sakit sa tenga nakakabingi 'yung hangin!"
"Kung ako hindi ginawang hapunan, sila, hindi nakakapagpigil. Siguradong patay ka roon,"
Hindi ko alam kung tinatakot niya ako o ano. Pero seryoso, kahit kaunting takot hindi ko manlang naramdaman noong sinabi niya iyon.
"Ano? Akala ko ba hindi kayo kumakain ng tao? Paanong hindi sila makakapagpigil? Sabi mo kapag wala kayong kinain payapa kayo?"
"'Wag ka na magtanong, maghanap ka na ng tataguan mo!" halata na rin ang frustration sa boses niya. Napansin ko rin na hindi pumipikit ang mga mata niya kahit na hinahangin na nang malakas ang paligid.
"I-promise mo sa 'kin na tutulungan mo 'yung mga magulang ko!" sumisigaw na ako dahil baka hindi niya ako marinig dahil sa lakas ng hangin.
"Magtago ka na lang!"
"I-promise mo!"
Nagulat ako nang bigla niyang hablutin ang kamay ko. Tumakbo siya papunta sa isang 'di pamilayar na daan pero sinusundan ko lang siya. Hindi ko alam ang mangyayari.
"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya habang tumatakbo pa rin kami.
"Ilalayo na kita rito, naaamoy ko na sila. Sigurado akong narinig nila 'yung sigaw mo kanina. Tangina, pati ako mapapahamak dahil sa 'yo, ayaw mo kasing makinig,"
"Wala akong kasalanan! Gusto ko lang bumalik kami sa dati ng pamilya ko!"
Pumasok kami roon sa isang tunnel. Lumang tunnel iyon tapos may riles ng tren na kinakalawang na. Madilim na 'yung dulo no'n pero natatanaw pa rin namin dahil maliwanag ang sikat ng araw dito.
"Ang layo na natin! Hindi ko alam 'yung daan pabalik!" sabi ko sa kanya.
"Hinaan mo 'yang boses mo! Tumahimik ka nga, pwede ba iyon?" kahit na hindi ko nakikita ang mukha niya, alam kong iritado na ang mukha niya ngayon.
Tumahimik na lang ako. Baka ano pang mangyari.
Nang makarating kami sa dulo nung riles, nakita ko ang isang malaking pinto. Kaya pala madilim, may pintong nakaharang doon.
"Ayaw mabuksan," sabi ni Ameer nang matapos niyang subukang buksan ang malaking pinto. "Tulungan mo 'ko rito kung gusto mo pang makaalis nang buhay,"
Tinulungan ko na lamang siyang buksan iyon. Nang mabuksan na namin iyon ay mas lalong namangha ang mga mata ko.
May malamig na bagay na dumampi sa nuo ko. Hinawakan ko iyon, "Nyebe," usal ko. "Paanong may nyebe sa Pilipinas? Bakit nags-snow?" tanong ko sa sarili ko habang mangha pa ring nakatingin sa harapan ko.
Puting-puti ang paligid. Ang mga puno, ang lupa, maging ang mga bundok at ilang maliliit na bahay. Ibigsabihin, may nakatira rito.
"Namamalikmata ba 'ko?" tanong ko kay Ameer nang magtama ang tingin namin. "Illusion ba 'to o ano? Parang totoo!"
Imbes na sumagot ay muli niya akong hinila gamit ang palapulsuhan ko.
"Hoy! Nakakagulat ka naman!"
"Oo na, hinaan mo 'yang bunganga mo!"
"Maingay ka rin naman!"
Tumakbo kami papunta roon sa isang maliit na bahay. Manghang-mangha pa rin ako sa nakikita at nararamdaman ko.
First time ko lang makakita ng snow, first time ko lang makahawak. First time ko 'to.
Dati, kapag pumupunta kami sa ibang bansa para magbakasyon, kung hindi summer ay fall o spring ang naabutan namin. Kailan man, hindi ko naranasan ang snow dahil umaalis kami agad. Ewan ko kung sinasadya nila Mama iyon pero laging ganoon ang nangyayari.
Bubuksan pa lang namin ang pinto ay kusa na iyong bumukas. Isang malakas na hangin muli ang humawi sa mga buhok namin.
"West Spencer," sabi noong lalaking sobrang puti. Naka-long sleeves siya at pantalon. "May dala ka palang miryenda. Sakto ka ah,"
Tumingin ako sa likod niya. I gasped when I saw a familiar face. Nakaitim silang damit na para bang um-attend sila ng isang libing. Namumula ang mga mata nila at napaka-puputi ng kutis. Itim na itim pati ang buhok nila.
"Lester," sabi naman nung kasama ko. Napahinto na rin siya. Halata ko rin na nagulat siya sa nakikita niya ngayon.
"Nice to meet you again, Rackhie,"
"Fucking asshole!" sigaw ko tsaka dali-daling sinakal siya napahiga ko siya roon sa tubig na puno ng yelo. Ibinaon ko ang kuko sa leeg niya.
Siya iyong nag-aya sa 'kin nung araw na iyon. Hinding-hindi ko makakalimutan ang mukha niya.
Tumatawa pa siya kahit na nanatili ang pagkakasal ko sa kanya. "You grew up so fast. You look good."
"Fuck you!" I hissed.
"How dare you!" isang kamay ang humila sa buhok ko. Mula iyon sa likuran ko. Sa palagay ko ay galing iyong kamay na 'yon sa girlfriend niya. Iyong babaeng straight ang buhok at may bangs. Kasama niya sa bar nung gabing iyon.
"It's okay, Ravenne. Let her, I'm perfectly fine," nagagawa pang ngumisi nitong lalaking 'to kaya mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa leeg niya kahit halos mapunit na ang anit ko sa pagkakasabunot nitong girlfriend niya.
"Ravenne--" boses naman iyon nung babaeng kasama nila.
"Leave me alone, Shivani!"
"Landrice! Wala ka bang gagawin!?"
Napahinto ako sa pagsakal doon sa lalaki nang makita ko ang mukha ng taong matagal ko nang gustong tanungin ng maraming bagay.
"Wendy..."
Nabitawan ko na iyong leeg nung lalaking sinasakal ko kanina kaya mas lalong himigpit ang pagkakahawak sa buhok ko nung girlfriend niya. Hinila niya mula sa likod ang buhok ko at pilit na ihinarap sa kanya.
"You're fucking done," sabi niya tsaka pinakita pa sa akin ang pangil niya. Parang nagmamayabang pa. "Pasalamat ka at dito ka napunta. Kung nakasalubong niyo ang mga Ridge, tapos ka na."
Binitawan niya ang buhok ko. Doon ko mas malinaw na nakita ang mukha ni Wendy.
Nakatayo siya ngayon sa harapan ko. Ang daming nagbago sa kanya. Tinawag din siyang Landrice kanina nung babae.
Wala man lang ginawa si Ameer.
"It's nice seeing you again, Mendiola,"