หลังจากวันนั้นมาทัตสยาได้ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการดูแลโอดะ โอดะรักเธอจนสุดหัวใจ ไว้ใจให้เธอเข้าร่วมการประชุมทัพด้วยได้ ให้สิทธิ์เธอในการเข้าออกทุกห้องในปราสาทได้ตามใจชอบรวมถึงห้องนอนของเขาด้วย
มีวันหนึ่งมีไดเมียวที่เป็นเชลยเขาไม่เป็นเหมือนเชลยคนอื่นเขาทั้งด่าว่าพ่อโอดะ โอดะด้วยความโมโหเลยบอกว่าใครจัดการคนผู้นี้ได้จะมีรางวัล
ทัตสยา:ท่านคะฉันมีแผนคะขอท่านรับฟังด้วย
โอดะ:แผนอะไรไหนเจ้าว่ามาสิ
ทัตสยา:ท่านก็ไม่ลองให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติของอาหารที่ทำมาจากเนื้อคนครอบครัวของเขาดีไหมคะเขาว่าท่านว่าเป็นมารสรรค์และยังด่าบิดาด้วย
โอดะ:เจ้านี่มันโหดร้ายจริงๆแต่แผนนี้เข้าท่าข้าเอาด้วย
ว่าแล้วทั้งสองก็เริ่มแผนโดยการจับภรรยาของไดเมียวท่านนั้นและลูกมาแล้วนำเนื้อของทั้งสองมาทำอาหารแล้วนำมาทำอาหารให้ไดเมียวท่านนั้นกิน ก่อนบอกแล้วจริงว่านั้นคือเนื้ออะไรเขาที่ได้ฟังก็เสียใจมากที่ตนกินลูกและภรรยาของตนไปโอดะสะใจมากแล้วถามทัตสยาว่าอยากได้อะไรเธอตอบว่าอยากอยู่กับท่านตลอดไป แต่โอดะพูดว่าเจ้าอยากได้อะไรเธอตอบว่าข้าไปอยู่ที่วัดการลู่สัก1ปีนะคะ
โอดะ:ได้สิเพราะข้าต้องไปทำสงครามใหญ่พอดีเลยหลังจากข้าจะมารับเจ้า ข้าจะมอบผู้ติดตามเจ้าเขาชื่อซูซาคุเป็นผู้ติดตามฝีมือดีของกายข้าเขาจะติดตามเจ้าไปด้วย
ก่อนไปทัตสยาได้แอบเอาผ้าที่จะสร้างเป็นกระโจมของโอดะไปราดด้วยน้ำหอมของตนเองเล็กน้อย จากนั้นทั้ง2ก็เดินทาง
ทัตสยาไปถึงวัดกานลู่ซูซาคุเตรียมที่พักไว้ให้เธอแล้วรอบด้านเป็นป่าไผ่ทำให้สงบเธออยากไปเที่ยวป่า ซูซาคุที่คุ้นเคยกับป่าไผ่เป็นอย่างดีเลยเลยอาสานำทาง มิยะที่ไม่ได้ไปด้วยเป็นเพราะป่วยทำให้ทั้งสองไกล้ชิดกันมากขึ้นมันเป็นโอกาศดีที่จะใช้เสน่ห์มัดใจเขาตอนแรกเขาก็ไม่เล่นด้วยแต่สุดท้ายด้วยนิสัยเป็นคนใจอ่อนบวกกับมารยาของทัตสยาที่เคยเป็นอดีตนางฟ้าในหอสตรีทำให้ทั้งสองเริ่มบรรเลงเพลงรักกันกันในแม่น้ำของป่าไผ่จนสุดท้ายทัตยาตั้งท้องโอริเวียที่รู้ข่าวเลยนำหมอฝีมือดีมาเพื่อรอเธอคลอดและวันนั้นก็มาถึงเธอคลอดเด็กผู้ชายแต่ผู้นี้มีตาข้างเดียวเมื่อถ้าถามหมอหมอตอบว่าในร่างกายของท่านมี ชมด อยู่แต่มีอ่อนๆเมื่อหมอนำเครื่องประดับมาดมก็พบว่าสร้อยทองคำของเธอที่ใส่ติดตัวชาบด้วย ชมด ซึ่งเป็นสร้อยคอที่โอดะมอบให้ก่อนจะไปออกรบจากนั้นเธอเข่าทรุดก่อนจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะการทำแบบนี้เป็นการบอกว่าไม่ไว้ใจเธอ ปลอบใจกันอยู่นานเธอถึงจะหาเศร้าใจเวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอเธอต้องกลับไปแล้วส่วนลูกโอริเวียจะเลี้ยงให้แต่ต้องส่งเงินมาส่วนซูซาคุต้องกลับบ้านตัวเองแล้วทำหน้าที่รับใช้โอดะต่อไป เมื่อซูซาคุถึงบ้านทหารของโอดะก็รออยู่จับพ่อและแม่ของเขาเป็นตัวประกันก่อนโอดะจะเดินออกมาพร้อมกับให้ทหารฝีมือดีจับเขาไว้แล้วทรมานเขาจนเกือบตาย
โอดะ:เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครรึถึงเอาทัตสยาไปจากข้าได้
ซูซาคุ:ข้าแค่เผลอใจเท่านั้นนายท่าน ข้า
โอดะ:หุบปาก ผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างเจ้ามันฆ่าให้ตายจริงๆ แต่เห็นแก่ที่เข้ารับใช้ข้ามานาน พวกเจ้า
ทหาร:ครับ
โอดะ:ลากเจ้าคนชั่วช้านี้ไปป่าลงโทษข้าจะตีมัน100ไม้ถ้ามันทนได้ข้าจะให้อภัยมัน
พ่อซูซาคุ:ได้โปรดนายท่านเห็นแก่ทีข้าเคยทำงานรับใช้ท่าน แบ่งให้ข้าสัก50ไม้ด้วยเถิด
ซูซาคุ:ไม่นะท่านพ่อ นายท่านข้ายินดีรับ100ไม้ด้วยตัวเองได้โปรดอย่าลงโทษท่านพ่อข้าเลย
โอดะ:ในเมื่อรักมากลากมันทั้งหมดนี้เลยล่ะกัน
ฮิเดโยชิ:นายท่านขอรับข้าว่าถ้าไปหากพาไปหมดนี้จะเป็นจงใจเกินไปทัตสยาอาจสงสัยด้วยแต่ถ้าลงโทษที่นี่คนละ33ไม้ ซูซาคุโดน34ไม้ไม่ดีกว่าหรอขอรับ
โอดะ:ได้เอาตามนี้ขอบใจนะฮิเดโยชิข้าใจร้อนไปหน่อยจริงๆ
โอดะกับทหารกลับมาที่ปราสาท
ฮิเดโยชิ:นายท่านจะไล่ทัตสยาออกไปไหมหรือฆ่านาง
โอดะ:ข้าจะไม่ทำอะไรเลย ข้ารักนาง รักมากด้วยเอาเป็นว่าเรื่องครั้งนี้ให้มันแล้วไปกันถือว่าให้นางกินแก้หิวแล้วกันนับจากนี้ข้าจะเอานางไปในสนามรบด้วย
ฮิเดโยชิ:นายท่านแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในปราสาทพร้อมกัน