“’Nay iwanan ko muna sa inyo si Daisy. Kayo na ho muna ang bahala sa kanya,” ani Candice sa ina habang nagsusuot ng kanyang sapatos.
Nakaupo ito sa salas at nananahi ng kurtina. Tumigil ito bahagya sa ginagawa at tiningnan siya.
“Wala pa rin bang tumatawag sa ‘yo? Aba’y mag-iisang linggo na ang batang iyon dito ah,” anito.
“Wala pa rin nga ho, Inay, eh…” aniya. “Pero sabi naman ng mga pulis sinabihan na din daw nila ang DSWD, baka sakaling may naghahanap doon. Aabisuhan din daw nila ang mga bahay-ampunan dito sa atin at karatig bayan. Baka daw ho doon galing si Daisy,” paliwanag niya dito.
Tumango-tango naman ang inay niya. “O s’ya sige… Ako na muna ang bahala sa kanya.”
“Salamat ho, ‘Nay,” wika niya at lumapit dito sabay halik sa pisngi. “Mauuna na ho ako,” paalam niya dito.
“Sige. Mag-iingat ka,” bilin nito.
Nagmamadali siyang lumabas ng bahay nila. Panghapon ang duty niya at medyo napasarap ang tulog niya kanina, kaya nakaligtaan niya ang oras. Kung hindi pa siya ginising ng inay niya ay baka hanggang ngayon ay natutulog pa rin siya.
Papasok na siya sa entrance ng ospital ng may mabunggo siyang isang malaking lalaki. Kasalukuyan siyang nagsusuot noon ng ID kaya hindi niya ito napansin.
“I’m sorry,” aniya at bahagya lang itong nilingon.
Hindi na niya hinintay pa itong sumagot. Mabilis ang kanyang mga hakbang na nagtungo sa elevator.
Sinulyapan niya ang relo. Namilog ang kanyang mga mata ng mabasa ang oras doon. Limang minuto bago mag-alas tres na.
Male-late na siya!
Pagbukas ng elevator ay dali-dali siyang sumakay doon. Nakita niyang sumakay din ang lalaking nabundol niya kanina. She just ignored him anyway. She was tapping her fingers on the handrail of the elevator ng biglang tumigil iyon.
“F*ck!” ang malakas na palatak ng lalaking kasabay ng pagsalo sa kanya. Muntikan na siyang matumba kung hindi dahil dito.
Pero dahil malakas ang pag-uga ng elevator, pareho silang bumagsak sa sahig. Kasunod noon ang biglang pagkawala ng ilaw sa loob.
In an instant, they were trapped inside the elevator.
She was trained at this kind of situation. Pero hindi niya mapigilan ang sarili na mabigla sa bilis ng mga pangyayari.
She was stunned for a moment at biglang kinabahan. But for some reason, the heat coming from the body of the stranger was giving her comfort. At bukod doon, para siyang nakukuryente sa pagkakadikit nilang iyon.
Mabilis na tumayo si Candice, dahilan para umalog muli ang elevator. Mabuti na lang nakahawak agad siya sa handrail.
She was about to press the emergency button nang maunahan siya ng lalaki. But it’s not working either.
“Sh*t! What kind of hospital is this!” malakas na mura ng lalaking kasama niya.
Huminga ng malalim si Candice. Pilit niyang isinisiksik sa kasuluk-sulukang bahagi ng isip ang unti-unting pag-usbong ng takot sa dibdib niya, lalo pa at estranghero ang kasama niya doon.
“I’m sorry, Sir. Maybe, there was a power outage right now,” lakas loob na sabi niya dito. She wanted to open some conversation with him para mawala ang mga iniisip niya.
Hindi naman na bago iyon sa ospital na pinagtatrabahuhan niya. It happened most of the times and the generator can only be used to those critical patients and other emergencies.
Inilabas ni Candice ang kanyang cellphone hoping she could get any signal, but there was none. Ang kasama naman niya ay tahimik lang sa isang tabi nang maya-maya ay lumapit ito sa may pintuan.
“What are you going to do?” tanong niya dito ng makitang anyong bubuksan nito iyon.
“I don’t waste time, Miss. Marami pa akong importanteng bagay na gagawin and staying here wasn’t doing me a favor,” ang pasupladong sagot nito sa kanya.
Iingusan na sana niya ito nang maalalang siya man ay ganoon din. May ilang minuto na siyang late!
Dali-dali siyang lumapit dito at pumwesto sa may unahan nito. He was pulling the upper part of the door while Candice was giving all of her strength to pull the lower part.
May ilang minuto na sila sa ganoong posisyon at babahagya pa lamang bumubukas iyon. Pareho na silang humihingal at pawisan.
Nang sa wakas ay kasya na ang tao sa butas, nauna ng umakyat ang estranghero palabas. Iaabot na sana niya dito ang kamay, ngunit laking gulat niya ng basta na lamang ito umalis at iwanan siya doon.
“Hoy, Mister! Pagkatapos kitang tulungan iiwanan mo lang ako dito!” tungayaw niya sa papalayong mga yabag nito. “Mister!” malakas na sigaw niya ngunit wala na ito.
Gigil na gigil na hinampas niya ang pintuan ng elevator. Medyo may kataasan pa naman ang labasan at kailangan pa niyang akyatin iyon.
Walang nagawa si Candice kundi maglambitin pataas. Pero ang problema hindi siya gaanong katangkaran, kaya nahirapan siyang maabot ang siwang noon.
Nakailang beses muna siyang tumalon bago iyon naabot nang biglang dumulas ang pawisan niyang mga kamay. Pikit ang mga matang inihanda ang sarili sa pagbagsak sa sahig ng walang ano-ano’y may humagip sa kamay niya at mabilis siyang hinila paitaas.
Nang makalabas ay agad niyang pinagpagan ang nadumihang sarili.
Magpapasalamat na sana siya sa taong tumulong sa kanya ng sa paglingon niya ay wala na ito doon. Likurang bahagi na lang nito ang nahagip ng mga mata niya na papaliko ng hallway.
Napailing na lang siya.
“Kung sino ka man, salamat.” Ang sabi niya sa sarili. Ilang minuto pa siyang nanatiling nakatayo roon bago nagmamadaling pumunta sa children’s ward.
Malilintikan na siya sa superior niya dahil late na late na siya.
**
“Where have you been, hijo?” masuyong tanong ni Consuelo sa anak na si Sebastian. Kararating lang nito at pawisang-pawisan. “What happened to you?” dagdag na tanong pa nito.
Hindi naman maipinta ang mukha ni Sebastian. He was about to go home ng hindi niya makapa sa bulsa ng pantalon ang kanyang cellphone kanina. Nalimutan niya iyon sa kwarto ng mama niya, kaya binalikan niya ito. But he was trapped inside the elevator just a while ago.
Nasa isang ospital ang mama niya dalawang bayan mula Puerto del Cielo at sinamahan niya ito doon. Hindi makakarating si Dr. De Leon, ang family doctor nila, for her regular check-up sa casa. May emergency daw ito sa ospital na iyon kaya minaigi na lamang niyang dalhin na lang doon ang kanyang mama.
“Hijo…” untag ng mama niya sa kanyang pag-iisip.
“I’m sorry, ‘Ma. I forgot my phone at walang kuryente ngayon kaya I used the staircase instead of elevator,” pagsisinungaling niya dito sabay ngiti. Ayaw niyang mag-alala pa ito sa kanya.
Pero sa halip na ngumiti, nagkalambong ang mga mata nito. Agad siyang lumapit dito at naupo sa gilid ng kama nito. Nag-aalalang tinitigan niya ito.
“Why? What’s wrong ‘Ma?” he asked.
Bumuntong-hininga ito. “I missed Bella, hijo. Kailan ba sila uuwi ni Andrea?” tanong nito.
Hinawakan niya ang kamay nito at masuyong pinisil iyon. “Andrea said maybe next month. Bumabawi siguro siya kay Bella,” aniya at pilit na ngumiti dito.
Wala silang nagawa ni Antonio kundi magsinungaling dito. Nang magising ito mula sa pagkakaatake, sinabi nilang nakita na nila si Bella at kinuha ni Andrea. They didn’t want to compromise their mother’s life lalo pa’t pinaalalahanan na rin sila ni Dr. De Leon tungkol sa kalagayan nito.
Bumuntong-hiningang muli ang mama niya. “Ano pa nga bang magagawa ko? I hope this time seryoso na talaga si Andrea,” anito sa malungkot na tinig. Nag-aalala pa rin ito sa relasyon ng dalawa.
“Don’t worry ‘Ma… I know Andrea knows what she was doing. Pabayaan na muna natin sila. Bella is not getting any younger at naghahanap na rin ng kalinga ng ina. Hindi ko rin naman magampanan ng maayos ang aking tungkulin sa kanya. But luckily, I have you to do that for her.”
Noon lang ngumiti ang mama niya pero hindi pa rin iyon umabot sa mga mata nito. “I know, hijo… I know… At nagpapasalamat ako sa mga sakripisyo mo para sa pamilya natin. Pero hindi mo rin maiaalis sa akin ang ihingi palagi ng tawad ang ginawa sa ‘yo… sa inyong magkakapatid... ng papa mo. Dahil sa kanya natali ka sa ganitong klaseng sitwasyon.”
“Mama… please… huwag mo ng pag-iisipin ang mga bagay na iyon. Baka mas lalo lang makasama sa ‘yo. Isa pa, hindi naman ako pupwedeng tumalikod na lang basta-basta sa pamilya natin. Tungkulin ko ‘yon bilang panganay mo,” nakangiting sagot niya dito. Pilit niyang itinatago sa likod ng mga ngiting iyon ang bakas ng masalimuot na kahapon.
Mapait naming ngumiti ang mama niya sa kanya.
He sighed sabay tayo. “Sige na, ‘Ma, I have to go. Marami pa akong aasikasuhin ngayon sa hacienda. May delivery tayo ngayon at kinakailangang naroroon ako,” paalam niya dito.
Tumango naman ito. “Sige hijo. Don’t worry about me. Andito naman si Sallie. Pqtatawagan na lang kita kapag tapos na kami dito.”
“Alright,” sabi niya sabay halik sa noo nito bago tuluyang umalis.
Habang nagmamaneho ay iniisip niya ang mga sinabi sa ina kanina. Andrea was doing what she wants somewhere while her daughter was left on his care.
Isang taon pa lang noon si Bella ng umalis ito at hanggang ngayon, ni silip ay hindi man lang nito ginawa sa anak. At iyon ang labis niyang ikinagagalit dito.
Kung naririto lamang sana ito at kasama ang anak, baka hindi ito nangyayari ngayon. Hindi siguro maiitakas ang bata ng yaya nito.
He let out a long deep sigh at pagkatapos ay iginala niya ang paningin sa paligid.
May kalalaan din pala ang traffic sa San Lucas at nag-iisip siya ng ibang pwedeng madaanan. Baka hindi niya abutin ang delivery ng mga produkto nila sa hacienda kapag natagalan pa siya sa daan.
Nang makakita ng tyempo, lumiko si Sebastian sa isang kalye. Sa pagkakaalam niya short-cut iyon papunta sa Puerto del Cielo. Walang masyadong sasakyang nagdaraan doon dahil makalampas lang ng kaunti sa bayan ay rough road na.
May kabilisan ang pagmamaneho niya. Hindi alintana ang maalikabok at mabatong daan. Sa magkabilang gilid noon ay may taniman ng palay at mangilan-ngilang kabahayan.
Inaaliw ni Sebastian ang sarili sa pagmamasid sa paligid ng mapansin niya ang isang pamilyar na bulto. Mabilis ang ginawa niyang pag-apak sa preno na halos ika-subsob niya sa manibela ng kanyang sasakyan.
Kaagad niyang iniatras ang sasakyan pabalik at tumigil sa isang partikular na bahay sa gilid ng daan. Matagal siyang tumigil sa tapat niyon.
Kunot-noong nagmasid siya sa paligid. Wala na doon ang kanina’y nakita niya at sa isip-isip ay namalik-mata lang siguro siya.
Naghintay pa siya ng ilang sandali. Nang wala naman siyang makitang kakaiba sa bahay na iyon ay muli niyang pinaandar ang sasakyan.
Ngunit hindi naman maalis sa isipan niya ang nakita. Hinugot niya ang cellphone sa bulsa ng kanyang pantalon at agad na idinayal ang numero ng kaibigang si Bernard.
“I want you to look for something,” walang kaabog-abog na sabi niya pagsagot nito ng telepono.
“What is it?”
“I just passed from a certain house here in San Lucas and something caught my attention. I drove back pero wala na doon ang nakita ko,” kwento niya sa kaibigan.
“Baka naman nagkamali ka lang,” ani Bernard sa kabilang linya.
“I don’t know… But, I have a strong feeling that there was something in there. I’ll send you the address. At kung pwede, ngayon ka na rin magpadala ng tao doon o baka naman pwedeng ikaw na mismo ang magpunta dito,” naniniguradong sabi niya.
“Alright, pare. I’ll be there in thirty minutes.”
“Thank you,” aniya at nagpaalam na dito.
**
“Candice anong oras ang labas mo?” tanong ni Rex, kasamahan niyang nurse na matagal na ring nanliligaw sa kanya.
“Aysus! Para namang hindi kita katrabaho kung makapagtanong ka,” nakaingos na sabi niya dito.
Hindi siya ilag dito kahit nanliligaw ito sa kanya. In fact, malapit nga ang loob niya dito pati na rin ang inay niya. Paminsan-minsan kasi ay dumadalaw din ito sa kanila. At hindi nalalayong sa mga susunod na mga araw ay sasagutin niya na rin ito.
Mabait si Rex, matalino at gwapo. Matanda lang ito ng dalawang taon sa kanya at taga rito din ito sa San Lucas. Dito na sila nagkakilala sa Virgin Mary Hospital nang matanggap siya doon.
Noong una, pangiti-ngiti lang ito sa kanya, pasabay-sabay kapag kakain siya. And then eventually, naglakas-loob na rin itong magsabi ng tunay na nararamdaman nito sa kanya.
“I just wanted to be sure,” kakamot-kamot sa ulong wika nito.
“Hay naku, Rex... pwera na lang kung magka-emergency. Baka nga hindi ako makauwi agad,” aniya dito.
Sasagot pa sana ito ng mag-ring ang telepono sa nurse station. Mabilis iyong sinagot ni Candice at pinakinggan ang sinasabi ng nasa kabilang linya. Nang maibaba ang telepono ay sinulyapan niya si Rex.
Malungkot na ngumiti ang binata ng maintindihan nito ang tingin niyang iyon.
“I know… work firsts,” anito.
“Sorry talaga Rex, ha. Hindi ko naman akalain na magkaka-emergency nga,” hinging-paumanhin niya dito.
“I understand,” sagot nito. “Sige, mauuna na ako sa ‘yo,” pamamaalam nito dahil kanina pang tapos ang shift nito.
“Sige… ingat ka.”
Tumalikod na ito pagkasabi niya noon. Siya naman ay nanatiling nakatayo roon sa may nurse station at sinundan ito ng tingin hanggang sa mawala ito.