Alora's Point of View
May anim na malalaking kwarto sa second floor pero sa unang tingin palang, alam ko na agad na ang kwartong tinulugan ko ang pinakamalaki. It must be the master's bedroom.
Ewan ko lang kung saan natulog si Zeke kagabi, hindi ko na rin naman siya nakita pagkatapos kong mag-shower at makapagpalit ng damit.
Nainis lang ako sa pantulog na binigay niya dahil sobrang ikli at nipis kaya naman ang ending nangialam ako sa closet niya. Buti na lang at may nahanap akong silk robe na hanggang tuhod ko ang haba.
Alas-singko pa lamang ng umaga ay gising na ako. Halos hindi rin naman ako nakatulog dahil sa kakaisip sa sitwasyon ko.
Pagkabangon ko , agad akong naligo. Isinuot ko ang damit na suot ko kahapon. Nagising akong nakapatong na iyon sa bedside table, nalabhan at ready to use na.
Nang bumaba ako ng hagdan, bumungad sa'kin si Zeke. He is wearing a grey three piece suit. Mukhang papasok din siya sa trabaho. Maaga din pala siyang nagising. Akala ko pa naman makakauwi na ako ng bahay bago pa siya magising.
"Ang aga-aga pero nakasimangot kana agad." Puna niya sa'kin. Wala siyang kangiti-ngiti pero magaan ang boses niya kaya naman hindi siya tunog masungit.
Napanguso na lang ako sa tinuran niya.
"Come and join me for breakfast before I'll drop you to your work." Ilang sandali rin niya akong tinitigan bago nagpatiuna sa paglalakad.
Walang imik na lang akong sumunod sa kanya.
Hindi bale, konting tiis na lang at makakaalis na ako dito.
Ipinaghila pa niya ako ng upuan bago siya umupo sa tapat ko. Walang alinlangan akong umupo sa upuan. Gutom na rin ako kaya sumandok na ako ng kanin.
Ngunit nang aksidente akong mapatingin sa kanya, nakita kong nakaawang ang labi niya, mukhang nagulat siya sa ginawa ko.
Huli na nang maalala kong hindi pala kumakain ng kanin si Leina tuwing umaga. A slice of bread and cup of milk is enough for her. Oo tama, gatas, hindi siya umiinom ng kape.
Alanganin akong napangiti.
"I need rice. You know, I will work the whole day," palusot ko na lang.
'Naku naman Alora, nakakarami kana nang katangahan. Isip-isip din pag may time, huh?' Ugong ng aking isipan. Sa totoo lang ay gusto ko nang batukan ang sarili ko dahil sa katangahan ko.
Ilang sandali niya akong tinitigan bago siya nagkibit-balikat sa sinabi. Nang ibaling niya ang atensiyon niya sa kanyang plato ay para akong nabunutan ng tinik sa dibdib.
" You told me last night that we will talk. But it seems that we only talk about useless things. Is that all what you want to say?" I opened up. Gusto ko ring matapos na ito para makauwi na ako. At para na rin hindi na siya magpakita sa akin.
Tumingin siya sa akin bago siya nagsalita.
" Actually, I want us to talk about our marriage."
"I want a divorce." Agaran akong nagsalita. Hindi ako bumitaw ng tingin sa kanya. Mabuti na yo'ng unahan ko siya.
"Pwede bang ako naman ang pagbigyan mo ngayon? Even just this time," saad niyang lumamlam ang tingin niya sa akin.
Hindi ako umimik.
"Give our marriage a chance."
Aalma sana ako kaso nagsalita ulit siya.
" Until now, I still can't decide on what to do. Give us a chance. Even just a month, stay with me. And if it doesn't work then I'll give the divorce that you want."
Napailing na lamang ako.
Hindi ko yata kakayanin ang katangahan ng lalaking 'to.
"After all the things that happened, you still can't decide?" Hindi ko napigilan ang sarili kong boses sa pagtaas ng tono. Sobra na kasi ang pagkamartir ng lalaking ito.
Unbelievable 'tong taong 'to. Niloko na't lahat-lahat pero 'di pa rin makapag-decide. Ano yo'n? Patay na patay lang kay Leina? Sa kwento mismo ng kaibigan ko, masasabi ko na si Leina ang nagkamali. Kaya hindi ko rin gets kung ba't hindi pa niya ako pagbigyan sa divorce na hinihingi ko.
"Just give me a month, that's what I'm only asking from you."
Geez.
Muli na lamang akong napailing.
"Okay, sige magkita tayo after one month." pagsuko ko.
Huwag lang sanang malaman 'to ng boyfriend ko dahil hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang lahat. Ayokong masayang ang limang taong relasyon namin ni Kenneth. I already planned my future with him. Proposal na lang niya ang kulang.
"That's not what I want. Stay with me in this house for one month. Let's try to fix our marriage."
Nanlaki ang mga mata ko.
Naku! Naloko na!
"We can't fix it anymore! Let's just proceed to the divorce," pilit ko.
Wala na talagang maaayos. Hindi na sila pwede ni Leina. Everything is complicated. Wala nang dapat ayusin. Wala na. Ang pinakatamang solusyon sa problema nila ay ang maghiwalay.
"Subukan sana natin para balang-araw wala tayong pagsisihan. Stay with me and let's find out what's better; to fix our marriage or to legally separate." Kita ko ang pagsusumamo sa mga mata niya.
"Hindi na natin kailangan ang one month na yan, let's just proceed immediately to the legal separation." Giit ko.
"Pagbigyan mo naman ako, one month lang naman ang hinihingi ko." Pagmamakaawa niya.
Sa totoo lang, gusto kong batukan ang lalaking 'to. Napagwapo niya para magpakatanga ng ganyan sa isang babae.
"Let's just see kung wala na talaga tayong maaayos. Gusto ko lang masiguro na hindi ako magsisisi balang-araw," sunod niyang saad.
Napatanga nalang ako. Mukhang determinado siyang ipilit ang gusto niya.
Anong gagawin ko? Anong sasabihin ko? Mabuti sana kung nandito si Leina. She knows this man better and for sure she knows the better decision. At isa pa, problema naman nilang dalawa ito.
Nanatili akong tahimik.
Hindi naman ako ang magdedesisyon kundi si Leina.
Siya naman talaga ang asawa niya. Siya ang asawa pero pangalan ko ang nasa marriage certificate.
Haysss.. Ewan! Ang gulo. Naloloka na ako! Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na nandito ako sa sitwasyon na 'to.
"Okay, I'll give you one day to think. The day after that, susunduin kita sa trabaho mo to know your decision. Sana naman pagbigyan mo ako. This is the only thing I'm asking from you."
Napaawang na lamang ang labi ko.
Aba! Mukhang mangongonsensya pa para lang yata mapapayag ako.