REIGH SHI YVES POV
NANATILI pa rin ako sa hospital kahit napapalaki ang bayarin ko. I don't have any contacts upang hingan ng tulong lalo na sa lolo ko. Suddenly I saw my father, he is a doctor and the owner of hospital. Should I say I am lucky or a bless? But I never been have a good life.
Buti na lamang ay nanatili ang contact lens ko sa aking mata habang nakikipag-laban. Natanggal lamang ito nang nasa hospital na'ko. Alam ng ama ko na ayokong pinapakita ito sa iba. Kung kaya't bumili siya ngunit hindi ko muna sinusuot dahil sa aking iniinda sa katawan.
"Napaka-swerte mo ako ang ama mo. Nasaktuhan pa ng kaibigan mo na sa'kin ka nadala." Tapik nito sa'kin. Hindi ko mahanap ang pag-sang-ayon kung swerte ba ako sa ama ko.
"Then, how did you know?" I asked as if I have a friend. Maybe, I have an acquaintance.
"That's Lizelle's son," nasaad nito. "You should be friendly because half-brother kayo."
"Thanks dad..." I want to say no but I couldn't help but to accept it. Ngunit tila' hindi sigurado ang sistema ko kung kapatid ko ito o sadyang hindi lang kami magka-pareho ng ama kaya't nangangamba ako sa kaniya.
"So tell me more about yourself? Matagal na rin ang nakalipas at hindi ka na bumalik samin ng mama mo," pangangamusta nito. "Nakita ko din ang mga sugat at peklat mo sa katawan."
"How? I have parents but they have their owned families. Sorry, I nodded off, Dad." Hindi ko na sinagot kung bakit may mga sugat ako at peklay sa katawan.
Pareho kaming napa-bugtong-hininga. "Hindi ko maikakala na pinagkaitan ka namin ng mama mp, Reigh. Pero kung kailangan mo ng tulong, nandito kami. Hindi mo kailangan ilagay sa peligro ang buhay mo, anak kita." Tinapik nito ang balikat ko at tsaka lumabas.
Explaining my chosen life is not my cup of tea. Asking help is not my fault but I'd rather to choose how life's going on. People keep on judging my life.
If I can say... ‘Stop judging me, you don't really know who I am.’ but instead of that— I choose to be silent.
Simula lumayas ako ay hindi ko tinatanggap ang mga tulong nila. Kahit hirap na hirap na'ko au kinakaya ko mag-isa. Natutunan kong makisama sa ibang tao na hindi ko naman gusto. Hindi rin naman ako napipilitan ngunit madami akong natutunan. Sa labas ng mundo, pagsasakripisyo at tyaga ang kailangan. Katatagan ng loob upang lumaban at umusad. Dahil na rin sa determinasyon ko na lumayo sa lahat ay nagagawa ko iyon ng buong tapang. Dahil sa galit ko sa nakaraan ay nagpapatuloy parin ako sa kasalukuyan.
‘Kung susuko ka, talo ka, apo,’ pahayag ni lolo na tumatatak sa utak ko.
Madaming pagsubok. Susubukan ka hanggang sa naisin mo nang sumuko o mas nanaisin mo oang lumaban,’ ang mga kataga ni lolo ay nagppalakas sa'kin kahit gusto ko nang hilingin na mawala sa mundo.
Minsan mas gugustuhin ko pa maging bata, sunod sa layaw. Lahat ng naisin ko kahit magwala pa'ko ay makukuha ko. Ngunit ang hirap kapag ikaw na mismo ang magta-trabaho para makuha ang gusto mo sa buhay. Ang akala kong madali ay sobrang hirap kung hindi ka matutong humingi ng tulong sa iba.
Matagal nang panahon ng makilala ko ang mga magulang ko. I was six years old when my grandfather spelled out about my life. Mahirap intindihin ngunit kinailangan ko.
"Reigh, this is your mother, Lizelle Stone and Dr. Johannes," pagpapakilala ni lolo ngunit wala akong naramdaman na kakaiba kahit nakilala ko na ang mga magulang ko.
Nagpupumiglas ako nang niyakap ako ni Mrs. Lizelle. "I'm sorry, I'm sorry," she said. Nakakasakal ang yakap nito kung kaya't pinaglayo kami ni Lolo.
"Take it easy, nabibigla ang anak mo sayo," saad ni lolo.
Si Dr. Johannes naman ay palagi akong binibisita pagkatapos ng duty nito. Madami iki-nu-kwento patungkol sa medisina na hindi naman ako intresado. Ngunit hindi ito naipaliwanag sa'kin ng maayos. Hanggang sa isang araw ang mga nasaksihan ko ay tila' ba'y panaginip ngunit totoo.
Hindi ko alam ang tamang salitang sasambitin kung naging traydor ba sila o sadyang anak lamang ako sa labas na itinatago. Isa akong malaking sekreto na magpapahamak sa mga buhay nila. Hindi ko pinili ang buhay ko, hindi ko'to gusto.
"That's why I need to hide from people? And my parents can't be together?" I asked my grandfather expressionless.
"It just--" hindi ko na pinatapis ang paliwanag niya.
"I knew, I finally found the answers." Natitigan kami ni lolo. Alam kong bata pa ako para magmalaki sa kaniya subalit naiintindihan ko ang nais nilang mangyari.
"At kung madanas ko man ang hirap, balang-araw masasabi kong pinaghirapan ko kung ano man ang magiging kalagayan ko, lo." Tinalikuran ko ito at nagtungo sa isang kwarto. Tulad sa sinasabi ng mga libro... ay kailangan kong lumabas sa masion na ito upang makita ang dapat kong makita.
Ang pagbabalik-tanaw sa nakaraan ay masyadong magulo. Ang ala-ala na pwedeng balikan ngunit hindi pwedeng baguhin.
Si nurse Liana ay pumasok sa aking kwarto upang dalhin ang pagkain ko. "Nakita ko si Kyoro kanina. Nanatili siya dito kahapon hanggang sa magliwanag na. Mukha hindi niya na nagawang bisitahin ka pa dahil nagmamadali itong umalis kasama ang kaibigan niya," pahayag nito at tinulungan akong maka-upo.
"Hmm... Salamat dito nurse," pagpapasalamat ko sa pagkain. Tumango ako bilang tugon.
"Paano mo nakilala so Kyoro?" pahabol ko nang lalabas na ito ng pinto.
"Umm... Masyadong mabigat ang katanungan mo. Masyado ding personal 'yon. Pero nakilala ko siya sa hospital na ito. I was about to die pero sa muntikang... Maging huling sandali ko ay dinalaw niya ko sa aking kwarto. Bigla na lamang akong lumaban sa buhay ko ng i-anunsiya ng doktor ang oras ng aking kamatayan," mahabang lintanya nito.
"Nakakagulat 'yon nurse Liana. Akalain mong may dumalaw lamang sayo bigla mong nilabanan ang kamatayan," natutuwang saad ko.
"I never knew na ganon kalakas ang impact ni Kyoro." Ang saya ay nagdudulot ng pamumula ng kaniyang pisnge. "Sige na, kumain kana." Tuliyan na itong umalis dala ang ngiti sa kaniyang labi.
Kinain ko naman ang hinanda niya para sa'kin. Ngunit masyadong magarbo ito kung kaya't ang ama ko ang nagbilin dito.
Ilang linggo pa ang pinamalagi ko roon. Tanging ang ama ko lang ang dumadalaw bilang doctor, hindi ko naman maramdaman kung ama ko ba talaga siya o sadyang ayaw ko lamang siyang kilalanin bilang ama ko.
Napa-hatid ko na ang balita kay Mr. Wilson lalo na ang nangyari sakin. Minsan lamang ako nitong dinalaw at nagpapasalamat ako sa mga prutas na dala nito.
Makaraan ang ilang araw ay nakabalik na rin ako ng eskwelahan at sinimulan ang paglilinis. Nakatanggap naman ako ng imbitasyon mula kay Adams para sa darating na audition.
"Reigh, can we? Gusto kitang maka-partner kahit tayo pa ang antagonist," masayang paunlak nito.
Napatikom-bagang naman ako at hindi ko alam kung kailangan ko pa ba kausapin si Lana. "Sure, why not!"
Tuwing may vacant time kami at nagre-rehears kaming dalawa lalo na kapag walang tao. Sa tatlong araw naming ginawa 'yon ay hindi ko alam na hindi alam ni Kyoro ang ginagawa namin.
After the incident occurred. Heto na naman at napapasabak. I was shocked when Kyoro punched me with his fist of fury.
"Why did you do that!" sigaw nito sabay kwelyo sa'kin.
"You don't need to know," singhal ko.
"Stop! Kyoro, hindi niya sandya 'yon." Pigil ni Lana. Looks like its wrong move to prevent this situation.
"Tama na! Sabi ko tama na Kyoro!" Lana trying to stop us.
Tinulak ako nito kaya tinulak ko pabalik. Sabay amba sakin ng uppercut punch na ginantihan ko din pabalik sa kaniya.
"You don't understand, Kyoro dahil wala ka sa sapatos ko," I said. I realized that's vague to understand for him.
"That's it? I don't need to understand but what I see is what I see," sagot nito.
Namalayan ko na lamang na napalibutan na kami ng mga manonood. Kung pwede ko lamang gawin ang ginawa ko sa mga tauhan ni Mr. Guro baka nakahimlay na si Kyoro. Subalit, ayokong hamakin ang isang tulad niya na isang dekadang nakahimlay ayon kay Mr. Gyro.
Hinayaan ko lamang na-ambanan ako nito ng galit niyang suntok para sa pinsan niyang si Lana. Ngayon ko lamang nalaman na mag-pinsan sila. Umaway naman si Cleìvvriou. Tulad sa ginawa ko nung una ay umaakto na lamang akong talunan para sa kaniya. Kung hahamakin ko ito, tiyak magiging mas balisa pa ito.
Matagal ko nang ino-obserbahan si Kyoro lalo na sa kondisyong niyang makakalimutin. Nakakasigurado ako na nangangailangan siya ng tulong ngunit naghahanap ako ng tamang pagkakataon upang ibigay sa kaniya iyon.
Nagbiro pa si Cleìvvriou na dapat sinama namin siya sa suntukan para mapadala din sa Clinic. Ginamot ni nurse Tine at Arpina ang sugat na natamo namin sa aming mga mukha. When I explained to Kyoro na may Audition kami ay natauhan ito. Hindi naman ako nanakit ng babae lalo na si Lana pa.
Nagbigay ako ng kondisyon ng araw na iyon sa kaniya na kailangan niya kong tulungan sa paglilinis. Naudlot pa ang pag-eensayo nito sa music room ng araw na ito.
Nang mag-uwian na ay dumeretso ako kay Mr. Cheng at nakita niya mga bangas ko. Pinaayos niya na lamang ang mga kalat at pinauwi na'ko neto agad.