Tumayo ako sa pagkakahiga at bumungad sa akin ang napakagandang hardin na may iba’t-ibang klase ng bulaklak, nag-umpisa na akong maglakad at hindi ko maiwasan ang sarili ko na hindi pagmasdan ang kabuoan ng lugar na ito, nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa may makita akong isang balon, namangha ako ng makita iyon dahil para bang isa itong diyamante na hugis balon, dali-dali akong lumapit doon at tinignan ang loob nito miski ang tubig nito ay parang salamin dahil sa sobrang linaw.
Ilang minuto pa ang nagdaan ng biglang may mahulog sa balon, tinitigan ko ito ng mabuti at isang kulay ginto na dahon pala ang nahulog, napaangat ako ng tingin at nakita ko ang isang puno na nakatayo habang may kulay ginto itong mga dahon.
“Teka, kanina ay wala ang puno na ito ah? Asaan ba ako? Bakit ba ako napadpad sa lugar na ito?” Sunod na sunod na tanong ko sa aking sarili.
“Andito ka sa mundo namin, Matthew.” Muntik na ako mahulog sa balon dahil sa sobrang kaba. Napatingin ako sa taong nagsalita mula sa likuran ko.
At nakita ko ang isang napakagandang binibini. “Sino ka? Bakit mo ako kilala? Bakit sumusulpot ka na lang bigla-bigla sa harapan ko?” Sunod-sunod na tanong ko sa kaniya.
Napangiti ito sa akin. “Pasensiya na dahil ginulat kita, kanina pa kasi kita pinagmamasdan sa malayuan habang tutok na tutok ka sa mga nakikita mo.”
Sumeryoso ako ng tingin dito. “Kanina mo pa ako pinagmamasdan? Anong kailangan mo sa akin?”
Tumingin siya sa kalangitan na ipinagtaka ko. “Sabihin na nating ibinaba ako ng kalangitan para magsilbing taga-gabay mo.”
Napatingin ulit ito sa akin, napakunot-noo ako dahil sa sinabi niya. “Hindi ko kailangan ng taga-gabay, I can handle myself!”
Seryosong akong tumingin dito at nag-umpisang maglakad para hanapin ang daan palabas sa lugar na ito at makaiwas na sa babaeng ito.
Naramdaman kong sinusundan niya ako. “Pero iba ang sinasabi ng mga mata mo at gusto ko lang din sabihin na hindi ako aalis hanggat hindi ko natatapos ang mission ko sa’yo.”
Napahinto ako dahil sa sinabi niya. What mission? Ano bang pinagsasabi ng babae na ito.
“Puwes tapusin mo na ngayon para wala ng kagaya mo ang nangungulit sa akin, ayaw ko ng may umaaligid sa akin, I want to be alone! ” Seryosong sigaw ko sa kaniya.
“Hindi ko maaring madaliin ang mga bagay-bagay, Matt.” Hindi ko na ito pinansin at pilit na hinahanap ang daan palabas.
Napa-upo ako saglit dahil sa pagod dahil parang pabalik-balik lang din naman ako pinupuntahan ko.
“Hinahanap mo ba ang daan palabas? Hindi ka makakalabas dito dahil ako lang ang nakaalam ng daan dito palabas. Depende na nga lang kung papansin mo ako at makiki-usap ka na ituro ko sa’yo ang daan.”
Masungit akong tumingin sa kaniya at ngisi lang ang itinugon nito. “Fine! So, asaan na ang daan palabas?”
“Maki-usap ka muna ng maayos na hindi nababalutan ng pagka-masungit.” Naiirita ako dahil sa sinasabi niya.
“PUWEDE BA?! WALA AKONG TIME PARA MAKIPAG-LOKOHAN SA’YO!” Napatahimik siya dahil sa sigaw ko, umiwas ito ng tingin.
“S-Sorry, halika sumama ka sa akin.” Inaya niya ako at nag-umpisa na siyang maglakad.
Tumayo ako at seryosong sumunod sa kaniya habang nakalagay ang mga kamay ko sa bulsa ko. Tahimik lang kami habang naglalakad.
Huminto kami sa balon na nakita ko kanina. Umakyat siya sa balon kaya nataranta ako. “Hoy! Anong gagawin mo?”
“Huwag mong sabihin na magpapahulog ka diyan? Kapag ginawa mo iyan, ‘di ka na makakaahon at mapaano sa loob ng balon na iyan!”
Natawa ito dahil sa sinabi ko. “Huwag ka mag-aalala safe ang balon na ito, sumunod ka, kung gusto mo pa makabalik.”
“HUWAGGG!” Dali-dali akong tumakbo papalapit sa balon dahil nagpakahulog siya sa loob ng balon, hindi ko na ito nakitang umahon pa.
“Argh! What is happening?!” Napahampas ako noo ko. Nilakasan ko na ang loob ko at tumalon na din sa loob ng balon.
Napasigaw ako ng maramdaman kong mahulog ako, pero nagtataka ako dahil hindi man lang ako nalulunod kundi lumilipad ako.
Pagkatapos ay bumagsak ako sa isang malambot na higaan. Inilibot ko ang paningin ko. “Sumunod ka sa akin.”
Sumunod ulit ako sa kaniya. Ano ba ang nangyayare?
Lumabas kami sa kwarto na pinagbagsakan namin, pagkalabas namin ay may mga maliliit na bulaklak ang nahuhulog mula sa kalangitan.
“Gusto mo ng makauwi ‘di ba?” Tanong niya sa akin.
“Oo at para ‘di na kita makita,” Naiinis na saad ko.
“Kahit ayaw o sa gusto mo, magpapakita at magpapakita pa din ako, umpisa pa lang ito , Matt. Hanggat hindi natatapos ang misyon ko hindi ako puwede makabalik sa pinanggalingan ko. Itaboy mo man ako sa buhay mo, tandaan mo na hindi ako susuko. Kung noon nakaya ko, ngayon kaya ko pa din.” Kita kong may lungkot sa mga mata niya.
Hindi ko na lang ito pinansin pero pakiramdam ko parang kilala-kilala na ako ng tao na ito at bahagi siya ng buhay ko.
Nang makalabas kami ay may nakita akong isang malaking puno namangha ako dahil imbes na dahon ang meron ito ay may iba’t-ibang bulaklak ito. Lumapit siya sa puno at parang may sinabi siya dahilan para lumiwanag ang puno at magpakita sa amin ang isang kulay diyamanteng pintuan.
Binuksan niya ito at pumasok na siya dito kaya ganun din ang ginawa ko. Bumungad sa amin ang isang hanging bridge na kahoy at napapalibutan ito ng mga nakapulupot na mga dahon sa hawakan nito.
“Ngayon, puwede kana makauwi masaya ako na nagtagpo tayong muli, Matthew Fourth.”
Kinabahan ako na para bang sumakit ang dibdib ko dahil sa pagkabanggit niya ng buong pangalan ko. “S-Salamat sa pagtulong sa akin para maka-uwi.”
Ngumiti lang ito at tumango. Dahan-dahan akong naglakad patungo sa hanging bridge at sa huling pagkakataon ay tinignan ko ito, pero pagkatingin ko sa kinapu-puwestohan niya ay wala na siya, kaya diretso-diretso na lang akong naglakad.
Pagkatapos ko dumaan sa tulay na iyon ay para bang may malakas na hangin ang humigop sa akin at bigla na lang akong nagising.