logo
logo-text

Download this book within the app

Chapter 6

THE NEXT day. Soliel suggest to pick me up in our house because she said that we were going to mall and guess what? I said yes because i don't have an option. My parents already said yes to her, so i just shup up and start to get dress.
I tied my hair with a clamp and wore an oversize pants, oversize hoodie that i tucked in my pants and white shoes. I also wore a black body bag and shades.
"Miss Ary, nandito na po yung kaibigan mo." Saad ni Manang Fe sabay katok sa pintuan ng kwarto ko.
I open the door and smile at Manang as my silent 'thank you'.
I ride an elevator to go in our living room in the first floor and there Soliel is. Sitting comfortably in one of our couch, while fixing her gucci shades. Bakit parang bihis na bihis to? Diba ang usapan sa mall lang naman?
"Hey!" i greeted her.
"Annyeonghaseyo Ary!!" She said in korean.
"Annyeonghaseyo!" pakiki-sakay ko sa kabaliwan niya.
"Ayy, bet ko yang aneyo-aneyo na yan kaso wala na akong alam bukod dun. Tssk! Si Mommy kasi pinalit sa French yung Korean class ko!" I just laugh at her rant. By the way we just found out that our parents is business partners!
Grabe ang liit talaga ng mundo, kaya tiwalang-tiwala sila Mommy kay Soliel ehh...
"Maganda naman aralin yung french kaya wag kanang mag reklamo dyan. Plus, youre still young so i'm sure that you can still learn on how to speak korean." Napatango naman siya sa sinabi ko.
"Good suggestion Ary." pumalakpak panga siya. Tssk! Parang bata.
NANG MAKARATING na kami sa mall hinila agad niya ako sa isang sikat na botique. Hindi lang pala siya baliw, adik din pala siya sa shopping. The h*ll halos hindi na siya pumupili at basta nalang niya nilalagay yung mga damit sa kamay nung sales lady. Parang nakalimutan niya na rin na may kasama siya!
Napailing nalang ako at nag-simula na ring pumili ng mga damit.
There is also a sales lady, who help me to handle the clothes that i choose.
I was so busy picking a clothes that i didn't notice Soliel is gone now. Huh? Where's that girl?
I told the sales lady, that i will pay for my clothes now to find Soliel, so she guide me to my way to the counter. I give her a tip.
At lumabas na ako ng butique. Palingon-lingon ako sa paligid sa pagbabaka-sakali na makita ko siya, pero kahit anino niya ay hindi ko makita!!
I tried to dial her phone number but she's out of reach!
Hayst! Para tuloy akong batang iniwan ng nanay. Nilibot ko yung paningin ko hanggang sa may nakita akong security guard. Right, maybe he saw Soliel!
"Excuse me, Mr."
"Multo!!"
I look at his back flatly, while frowning. Did he just run, while saying that i'm a ghost? Gosh...did i just scare a security guard?
Diba dapat matatapang sila? Weird!
Napailing nalang ako at nagsimula ng maglakad, hanggang sa-
"ARAY!" Hanggang sa nabunggo ako. Napahimas ako sa balakang ko habang tinataas yung paningin ko para makita kung sino yung nabunggo ko at sa sobrang kamalasan nga naman ay nabunggo ako sa nag-iisang Theo Fernandez.
The h*ll. He look like a shocked fish with his mouth form into an o shape.
I tried to stand up but failed miserably. Ouch...nabali ata yung balakang ko.
Tinapik-tapik ko siya para matauhan at gumana naman kaya dali-dali niya akong tinulungan na tumayo.
"Sorry hindi kasi kita napansin." saad niya. Wtf! Ako yung nakabangga diba?
Pabida ka?
"No, i'm the one, who should say sorry. Hindi kasi ako tumitingin sa daan, kaya sorry." pag hingi ko ng tawad at nagtingin sa paligid para makita si Soliel.
Asan kanang babae ka!?
"O-oh okay, by the way you look like a missing person." i glare at him, but the assh*le just laugh. "Haha, pero totoo nga may hinahanap kaba?"
Napatingin ako sa kaniya habang pinag-iisipan kung sasabihin ko ba sa kaniya yung problema ko.
But in the end i just shrugged my shoulder and tell him the problem.
Napatango-tango naman siya. "I see. Did you try to ask the security guards?" he ask, that's why i frowned while reminiscing, what happen when i ask the security guard.
I pouted my lips and rolled my eyes, while telling him what happened.
He bit his lower lip to stop his laughter but failed miserably, that's why i glare at him.
"Tumawa kana nahiya kapa."
"Hahahaha. F*ck-sh*t sorry, i really can't stop my laughter bacause it's so hilarious!...lalo na yung emosyon mo sa mukha habang nagku-kwento, haha!" i make a face. Tawa ng tawa, nasa comedy bar ka?
I rolled my eyes and turn around to find Soliel, but i got stop by a hand on my wrist. Tinignan ko si Theo na nakakunot ang noo habang tinatanggal yung kamay niya sa wrist ko.
At mukhang natauhan naman siya kaya tinanggal niya yung kamay niya habang nagso-sorry.
I just nod my head.
"I gotta go now because i need to find Soliel."
"Ahh...can i go with you?"
"No, no i don't want to disturb you!" sabi ko habang kinukumpas yung kamay sabay iling.
"Hindi mo ako naaabala, kaya huwag kang mag-alala. Plus, i don't have anything to do, so let me help you." Dahan-dahan naman akong napatango sa sinabi niya. O-okay? The more the merrier naman diba?
Nag-umpisa na kaming maglakad-lakad para hanapin si Missing Soliel. Hay sakit talaga sa ulo yung babaeng yun!
The f*ck!! Kung saan-saan na kami pumunta pero hindi pa rin namin siya nakikita!
Saan kaya nagsusu-suot yun?
Makalipas ang ilang oras ay hindi pa rin namin siya makita. Kaya napag desisyonan namin ni Theo na mag pahinga na.
We went to Korean restaurant that serves Samgyupsal? I'm right, right? Ahh...i really don't know because these is my first time eating here, but Theo and Soliel say, that samgyupsal taste good, so i just go with the flow.
Theo guide me in the table far in the window. Wow, maybe he know something about my disorder?
"What meat do you want?" He ask me, while pointing something in the menu.
"Uhmm...can we order all of that?...It's my first time here, so i want to taste all of the food in the menu."
"Lahat?" Tumango naman ako.
"Alam mo ba na may rules dito?" i shook my shoulder. His lips formed into an o shape. "Come closer." he whispered and i did.
"Theres a rule in every samgyup resto and that is, you can't go home until you eat all of your order."I gasp. What the h*ll! May rules-rules pa silang ganon?
"Hala hindi ko kayang ubusin yun lahat!" i said, shocked.
But Theo laughed all of the sudden, so i look at him weirdly. Nababaliw nanaman ba to?
May pa hampas-hampas pa siya dun sa lamesa, kaya pinagtitinginan na kami nung mga tao.
"Shh...hey, shut up!" i hissed.
"Oh...sorr-haha. F*ck, sorry. Titigil na talaga ako promise." He even smile innocently at me. Pero inirapan ko lang siya.
"I will walk out next time if you make fun of me again." Napaayos naman siya ng upo.
Itinaas niya yung kamay niya na parang nanunumpa sabay sabing. "Promise, i will not do it again." Tumango naman ako kaya parang naka-hinga siya ng maluwag at tinawag na yung waiter.
And guess what? He order, all of the food in the menu!!
Yay! Soliel said it's delicious, so i must taste all of that. Yum!
"I want to confirm something."
"What is it?" he ask.
"Uhmm...hindi naman sa chismosa ako ha, pero gusto ko lang malaman kung painter ka ba talaga?" i ask, curious.
Sa lahat ng kinwento ni Soliel sakin ay yun talaga yung pumukaw sa atensyon ko kasi mahilig din ako sa painting.
When i was a child my parents gift me a painting and then i always stare at it, thinking of the meaning, until i solve the problem behind the painting, so after that i ask my parents to buy me a painting again. Hanggang sa napuno na nang painting yung kwarto ko.
Nag-enroll panga ako sa isang Art school pero nag-quit din ako dahil hindi ako biniyayaan ng talent sa pagpi-pinta.
"Yes, i'm a painter." I look at him in amazement, wow. "Did that answer your question?" i nod.
"May iba pa bang gumugulo sa utak mo tungkol sakin?" dagdag niya pa. Wow...sa tingin niya ba nag-research ako tungkol sa kaniya?
I frowned and shook my head.
"By the way i have a new idea."
"Share mo lang?" Pabalang kung sagot.
Napailing naman siya. "These is about you, so i'm sharing it. Do you want to be tagged?"
"Huh, anong tungkol sakin?"
"Ahh...I already made a title and that is 'Coloring Her Discoloration' and...ahmm gusto kung maging main character ka nung painting."
"Kailan mo pa naisip yan?" naku-curious ako.
"Oum...in our first meeting." Alanganin niyang sagot. Wow!!
"Bat hindi mo agad sinabi sakin!!" Omygosh...pangarap ko kayang maging bida sa isang painting!!
"You didn't accept me." Napangiwi naman ako.
"Sorry ha!" kinuha ko yung cp ko para i-accept na siya. "Ohh...done na!" pinakita ko pa yung cp ko para may patunay.
Napangiti naman siya. "Ow good. Thank you."
"So–––"
"Here's you're order Ma'am and Sir!" hinintay ko munang mailapag nung waiter yung mga pagkain bago ko ituloy yung tanong ko.
Gosh...wrong timing!
"So, when will you start painting it?" I ask a bit excited. Konti lang naman ahh
"Oum...first i need your permission and it's obvious that you like the idea, so i just have to picture your emotions in my mind. Para makagawa ako ng malinis na canvas."
"Ahh..." yun nalang ang nasabi ko, kasi hindi pa rin ako makapaniwala!!
"Ako yung bibili ng painting hah? Tandaan mo yan!" Napatawa naman siya sa excitement sa boses ko pero wala akong paki-alam dahil sobrang saya ko...Ayy wait nasaan na nga ba si Soliel?

Book Comment (26)

  • avatar
    AnjaniNikita Rahma

    cantik ku

    13/08

      0
  • avatar
    GonzalesChristian Jay

    bkkkbnkkjhhjoojj

    08/07

      0
  • avatar
    AntonioLara

    okkk

    25/06

      0
  • View All

Related Chapters

Latest Chapters