Pabagsak kong isinara ang pinto nang tuluyan akong makapasok sa loob ng bahay. Wala na akong pakialam kung marinig man ni tita Hilde iyon o magalit siya, ang mahalaga ay nasa loob na ako ng bahay. May mga poon si tita ng mga santo kaya siguradong hindi na ako susundan noon dito.
Halos hindi ako magkandatuto kanina sa kung ano ang gagawin nang makita ko ang multong yun. Basta tumakbo nalang ako ng tumakbo. Hindi ko na nga namalayan kung paano ako nakauwi basta ang alam ko lang, hindi na ako masusundan noon dito dahil bawal ang masamang espiritu dito. May mga poong magtataboy sa kanila. Hindi man kasing laki ng tao basta ang mahalaga, may bantay ang bahay namin sa mga ganoong mga nilalang. Sana lang.
“Ikaw na ba yan, Ino Salve?” Narinig kong sigaw ng tita ko mula sa kwarto niya. Hindi naman na ako nag-abalang sumagot dahil nangangatal ang bibig ko, sa halip ay lumakad ako palapit sa tinted na bintana malapit sa pinto. Sa hindi ko malamang dahilan ay kung bakit pa ako lumapit doon at unti-unting hinawi ang makapal na kurtinang tumatabing doon habang walang patid ang pag-usal ko ng panalangin. Pero sa totoo lang ay kanina pa talaga walang patid ang panalangin ko. Halo-halo na rin ang nararamdaman ko na parang gusto ko ng bumulahaw ng iyak.
Oo, aaminin ko na nananalangin ako noon na sana makakita ako ng mga bagay na hindi basta-basta nakikita ng mga mata pero noon lamang iyon noong mga panahong miss na miss ko na ang mga magulang ko. At kung gusto ko mang makakita hanggang sa ngayon ay mga magulang ko lang iyon at hindi iyong kung sino-sino lang sa tabi-tabi at pagala-gala.
Dahan-dahan kong hinawi ang kurtina at saka unti-unting sumilip sa labas. Naramdaman ko na ang tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha sa pisngi ko. Hindi ko na nakayanan pang i-contain ang takot na nararamdaman nang makita ko ang bagay na iyon na kung walang bintanang nakapagitan ay baka ilang dangkal lang ang layo sa akin. Naroon ito at nakatayo sa mismong harap ko at diretchong nakatingin sa akin.
Diretcho lamang sa katawan nito ang tingin ko pero alam ko sa sarili ko na direkta itong nakatingin sa akin. Para akong itinulos na noon sa kinatatayuan at tuluyan ng hindi nakagalaw. Wala na yatang mas ilalaki ang mga mata ko habang gumagapang ang matinding kilabot sa kaibuturan ko. Napapahikbi pa ako habang hindi ko maialis ang tingin duon. Para bang nakapagkit na dito ang mga mata ko na kahit gusto ko ng bawiin ang tingin ay hindi ko magawa.
"Anong bang sinisilip mo diyan?"
"Ahhhh!" Literal na lumuwa ang mga mata ko at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na magpakawala ng isang mahaba at malakas na sigaw.
Wala na akong pakialam kung nawalan na ako ng lakas at napaupo o napasadlak man ang pwet ko sa tiles na lapag dahil sa pangangatog ng tuhod. Basta mailabas lang ang lahat ng nararamdaman ko. Noon ko na lang din ibinuhos ang mala-ulang luha na kanina lang ay parang ambon na paunti-unti sa pagbagsak.
"Hoy! Hoy! Hoy! Ino Salve! Hoy!"
Hindi ko na alam ang mga nangyayari sa paligid ko ngunit isang malutong at nakakabinging sampal ang siyang nagpabalik sa akin sa huwisyo. Napahawak agad ako sa pisngi ng makaramdam ako ng pamamanhid noon kasabay ng matinis na tunog na umalingawngaw sa tainga ko. Pakiramdam ko ay mangangamatis ang pisngi ko bukas dahil ramdam na ramdam ko ang init ng palad ni tita Hilde doon na tila ba ay naiwan ang kamay niya. Malakas ang kutob kong maglalatay iyon. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil sa biniyayaan ako ng maputing balat na kahit konting hampas lang ay naglalatay na o maiinis dahil bakas iyon ng katangahan ko.
"Anong nangyari?" Natatarantang tanong ni ate Erza na siyang bukod tanging naging kasambahay ni tita mula ng mapalaki ang bahay. Halos kasing edad na rin siya ni tita kaya parang ganoon na rin ang turing ko sa kanya. Sumusugod siyang lumapit sa amin at nang makita ako ay agad akong dinaluhan sa lapag. Magaan pang hinaplos ni ate Erza ang nasaktan kong pisngi.
"Ano ba kasalanan ate at sinampal mo?" Nang-uusig na baling nito kay tita. Ako naman ay hindi maialis ang tingin sa bintanang iyon kahit hilam na hilam na ang mga mata ko sa luha. Ramdam ko ang panginginig ng buo kong katawan na tila naramdaman naman ni ate Erza.
"Ewan ko ba sa batang iyan. Naabutan kong nakasilip sa bintana habang namumutla at umiiyak. Abe, akala mo nakakita ng multo at bigla nalang nagsisigaw ng malapitan ko. Sinampal ko ng matauhan," narinig kong paliwanag ni tita.
"Baka naman ate…" ani ng katabi ko saka ako pilit ipinaharap sa kaniya. Hindi ko naman magawang maibaling sa kanya ang tingin dahil natatakot ako na baka bigla nalang dumungaw iyon sa bintana. "Ino! Ino!"
Para akong wala sa sarili at hindi magawang lumingon. Tila ako nakapako nalang doon at hindi maitinag ang katawan. Hinang-hina ang katawan ko at nangangatog ang mga tuhod. Naramdaman ko nalang na hinawakan ni ate ang magkabilang pisngi ko at ipinaharap sa kanya. Kitang-kita ko ang pag-aalala at takot na rumehistro sa mukha niya. O kung repleksyon man iyon ng ekspresyon ko ay hindi ko na malaman.
"M-May nakita ka ba? Ha?" Nag-aalangang tanong niya na tila ba alam na niya ang isasagot ko ngunit naghihintay pa rin siya ng kasiguraduhan.
Nag-aalangan pa ako sa pagsagot dahil ayaw sumunod ang katawan ko at isa pa ay hindi ko alam kung maniniwala ba sila sa akin pero kalaunan ay sinubukan ko pa rin at unti-unting tumango. Agad na rumehistro ang panghihilakbot sa mukha niya. Hindi rin siya agad na nakasagot at natigilan saka tumingin din sa bintanang tinitignan ko kanina.
Narinig kong umingos si tita Hilde sa amin. Tanda ng hindi pagsang-ayon. "Tsk! Ano ba yang pinagsasabi niyo? Hindi totoo ang multo!" Singhal ni tita sa amin.
Hindi pa man din kami nakakasagot ay biglang lumakad si tita patungo sa pinto. Naalarma ako sa balak niyang gawin kaya mabilis ako tumayo kahit nanlalambot pa ang mga tuhod ko para pigilan siya. Halos magkandarapa ako para mapigilan lang siya kahit alam kong hindi siya magpapapigil.
"Tita, wag!" Pasigaw kong pigil dito pero bago pa man ako makalapit ay nagawa na niyang buksan ang pinto. Parang malalaglag yata ang puso ko sa pinaghalo-halong takot at pag-aalala sa maaaring mangyayari kay tita oras na makasalubong niya ang multong iyon.
Hindi ko din siya naabutan dahil dire-diretcho siyang lumabas habang palinga-linga. Ako naman ay napasalampak nalang sa malamig na sahig at nakatulala sa bukas na pinto. Nahihindik na inaabangan ang malakas na pagsigaw ni tita habang pigil ang hininga ko na nakatulala sa pintong nilabasan niya. Lumipas ang ilang minuto ay wala man lang akong ingay na narinig. Pakiramdam ko ay nag-slow motion ang paligid at kasabay kong nag-aabang duon si ate Erza.