How can be people happy while they know they are hurting someone? Paano nila nagagawa 'yon? Sobrang hirap lang kasi isipin o makita na masaya sila pero yung sayang 'yon ang dahilan kung bakit may galit at sakit akong nararamdaman araw-araw. I was talking about my dad. I mean not just him... To someone I trust and give importance too. 
"Anong ginagawa niya dito?" Pagpasok na pagkapasok ko kasi ng bahay ay bumungad agad sa akin ang mukha nilang dalawa. My dad and his woman that I hated most. Nagulat ako dahil hindi ko akalaing dito na pala ito nakatira. My mom are just died a weeks ago pero nandito na itong babaeng ito?
"Oh, hi!" Magiliw na pagbati nito sa akin na halatang nang aasar. "Bakit bumalik ka pa?"
"Eraine," pagsaway ni Dad sa kanya.
"What?" Her brow furrowed before looking at me again. "I'm just asking, don't be offended." 
"Don't worry I  am not...." I smiled at her. "Even if your face looks offended already, I still don't."
"How dare you!" Sigaw nito at napatayo na may bakas ng galit sa mukha. "Don't talk to me like that Devina, you don't know me yet."
Tinuro ko siya at sinenyasan na wag ng magtangka na humakbang pa ng isa palapit sa akin. 
"One more step closer to me," pagbabanta ko. "Siguradong lahat ng gamit mo titilapon sa labas kasama ka. Don't try my patience Eraine, you don't know me too." 
"You can't do that, your father loves me." Maharot na kumapit siya sa kabilang kamay ni Dad.
"Love you? Eh, kung hindi ka nga nabuntis baka sa basurahan ka na pinupulot ngayon." I scoffed and I saw how her facial reaction faded away and turned into embarrassment. 
"You---"galit nya akong tinuro dahil sa inis pero agad siyang pinigilan ni Dad.
"Stop it and go upstairs. I will talk to my daughter privately." Dad stopped him from talking.
"No way! Anong pag uusapan nyo?" Pagtatanong nito at halatang ayaw sundin ang sinabi ni Dad.
"Don't worry Eraine, hindi ang kung paano ka paalisin sa bahay ang pag uusapan namin so don't be afraid. You said he loves you, right?" May mapang-asar na sambit ko. 
"Shut up!" She shrieked. "I'm not talking to you!"
"Do what I said Eraine, go upstairs." utos muli ni Dad sa kanya at wala naman na siyang nagawa kung hindi sundin ito at naglakad palapit sa hagdan kung saan ako malapit nakatayo. 
"I still have more authority in this house than you, always remember that." I whispered to her. "Kaya wag ka masyadong maging kampante, may araw na kukunin ko rin lahat ng dapat sa akin na pinahiram ko muna sa'yo ngayon."
Ako na mismo ang lumampas sa kanya para lumapit kay Dad. Narinig ko naman na umakyat na siya at hindi na nagsalita pa kaya kaming dalawa na lang ang naririto sa baba. Pansin ko ang matalim na tingin niya sa akin na ikinailing ko na lang. 
"Hanggang kailan?" I asked him. 
"Saan ka nakatira ngayon?" Hindi niya sinagot ang tanong ko bagkus ako ang tinanong niya. "You failed in your exam Devina. What are you doing to yourself? You are top student pero anong nangyari? You didn't graduate!" 
"What do you expect? I will choose that exam over my mom's death? I'm not you for the fu*k sake!" Inis na aniya ko.
"You can ask for consideration pagkatapos ng libing ng mama mo pero wala kang ginawa." He grunt in disappointment.
"Hindi ako robot na pagkatapos ng libing okay na ako, na wala na akong nararamdaman! Sana nga ganun lang yun pero hindi, eh! Hindi ako kagaya mo!" hindi ko napigilang sigawan siya kahit na parang wala na akong lakas dahil na rin sa bigat ng nararamdaman ko.
"Devina," he tried to reach my hand pero nilayo ko lang iyon at humakbang paatras.
"I lost my mom! The person that is only there for me and that is because of you! You both!"  madiin na sigaw ko. 
"I tried to stop her," he said calmly, which made me laugh. 
"You tried to stop her from kill*ng herself but you don't even try to stop yourself for hurting her? I think your dreaming." hindi ko na namamalayan na unti -unti na namang tumutulo ang luhang akala ko ubos na. 
"I admit that mistake anak please understand me too." Pansin ko ang bakas ng lungkot sa mukha niya pero wala akong maramdamang awa para sa kanya.
"Mistake? Maybe if you just do it once pero hindi, you hurt her multiple times with different girls.'' May diin na sabi ko sa sinabi niya. "And about understanding you, it will never happen. And to make you stop, humabol ako hindi ko lang nasabi sayo. I passed the exam."
"You passed? Pero wala ka ng graduation and hindi tinawag ang pangalan mo." kunot noo niyang tanong sa akin na parang naguguluhan.
"Because I ask for that and luckily they agree pero kung sa yearbook ng school mo titignan nandoon ang pangalan ko wala nga lang picture kasi hindi ako pumunta sa pictorial," I said casually. "And about my diploma I just got it secretly after graduation and," tinuro ko siyang wag ng subukan pang magsalita ng mag akmang bubuka ang bibig niya. "I just get my things na hindi ko nakuha, aalis din ako agad."
"What?" nag iba agad ang expression ng mukha niya dahil sa huling sinabi ko. "What do you mean?"
"Yes," I nodded before rolling my eyes to him.
Palakkad na sana ako paakyat ng magsalita siya ulit na ikinahinto ko.
"Hindi mo pwedeng kunin o hawakan man lang ang gamit mo unless titira ka dito," he threatened. "I'm still your father so don't force me to do something to you just to make you stay here."
"Okay, madali naman akong kausap." Humarap ulit ako sa kanya dahil sa pagbanta niya at sinandal sa pader ang likuran ko malapit sa hagdanan. "Let's make a deal."
"What kind of deal?" Her brow furrowed.
"Throw your trash away to our house and i will stay." I didn't hesitate to said it. "Hindi mo lang ako na napatira ulit dito kundi na bigyan mo rin ng respeto si mom na hindi mo nagawa noong buhay pa sya. You choose."
"You know i can't do that, she is p-pregnant and you know that." Mahinahon na saad niya ngunit may bakas sa mukha niya ang alinlangan sa sinabi. 
"Then I don't," umiling ako sa pagkadismaya. "Kailan mo nga pala kami pinili 'no? I think I'm starting to hate myself now because I still have a hope that maybe you can choose us, you can choose me more than anyone. I felt disappointed again." 
Hindi ko na sya hinayaang magsalita pa at umakyat na sa kwarto ko para gawin ang totoong pakay ko. Kinuha ko lang ang mga natitirang gamit ko at ang maliit na ipon ko na siyang magagamit ko pansamantala. Umalis na rin ako pagkatapos nun gamit ang kotse ko. Sirang sira na naman ang gabi ko.
Sa sobrang bigat ng nararamdaman ko dahil sa nangyari kanina namalayan ko na lang na nasa harap na ako ng bar kung saan kailangan na kailangan ko ngayon. The best thing to do if I want to escape the pain that they do to me even just a day. Kahit pilit ko kasing kalimutan naalala ko pa rin. 
"Give me a drinks, yung matapang." Sabi ko pagkaupo ko sa harap ng bartender.
Tumango naman siya agad at sinunod ang sinabi ko. Nilibot ko ang paningin ko sa bar kung saan iba't ibang scenario ang nakita ko pero may nakaagaw ng pansin iyon ang mga lalaki na nag t-take advantage sa mga lasing na mga babae. I let a short smirked bago kunin ang alak na pinatong sa harap ko at ininum iyon. 
"As I expected, pare-pareho silang lahat." I huskily said.
Parang gustong gusto ng katawan kong isuka ang alak na ininom ko dahil sa tapang 'non pero pinipigilan ko. I think ito na lang ang magagawa ko para sa sarili ko para kahit pa-paano makalimutan ko kung gaano kahigpit ang mundo sa akin.
"Kuyang bartender!" Lumingon ako sa kanya habang naglalagay siya ng isang shot ulit sa baso ko. "Anong oras nagsasara ang bar na ito?"
"Hanggang 12 AM po bukas ito, bakit po?" Magalang na tanong niya at binigyan ulit ako ng alak.
Napangiti ako.
"Pag yung katawan ko nandito pa rin hanggang 12 AM bibigyan kita ng basbas ko para itulak ako palabas ng bar na ito, naintindihan mo?" Itunuro ko siya gamit ang isang kamay ko na may hawak na alak bago uminom ulit.
"P-Po? " May alinlangan sa mukha niya.
"Opo!" Sagot ko lang bago uminom ulit.