logo text
Add to Library
logo
logo-text

Download this book within the app

When He Met His Skie

When He Met His Skie

SienaAvery


CHAPTER ONE

Kinsley POV
“May mga taong dadating sa buhay natin na nakalaan upang iparanas sa'tin ang iba't ibang emosyon, at kasama na dun ang pagmamahal, ngunit kasabay din nun ay ang pagluha, nakakatakot hindi ba? Pero matututo ka naman maging matatag sa paglipas ng panahon. Hindi madali, pero tanging sarili mo lang ang makakatulong sa'yo” 
I smiled remembering what he told me back then, habang pinagmamasdan ang mga punong nadadaanan. 
When I was a kid, I met someone, an amazing person. At sa totoo lang isa siyang super hero ko . . .  It sounds funny and childish, but I have two people I consider superheroes. One is in heaven now while the other continues to support me until now. 
I remember something he once said to me, na maikli lang ang buhay para aksayahin ko ang oras sa mga bagay na dapat ko ng ibaon sa limot. He also said na dapat ay gawin ko ang gusto at ikasasaya ko, at hindi maging sunod-sunuran sa ibang tao. 
He also advised me na kung maaari ay 'wag ako magtiwala kaagad dahil maaaring ikapahamak ko lang ulit. And that person, the person I value and love the most.
"Ayos ka lang?" 
I turned to Chef Allie and nodded with a smile.
"Ito ang unang beses mo na makalabas ng mansion" she said with concern.
Chef Allie is like an older sister to me, she started working at the mansion when I was only five. Na subaybayan niya ang paglaki ko kaya naman hindi na bago sa'kin kapag nag-aalala siya gaya nito. 
"Nandun naman po sila Kuya, mababantayan po nila ako" I reassured her to ease her worries.
She just nodded, but I could tell that there was something else she wanted to say, an emotion in her eyes that I couldn't quite decipher.
"Nandito na tayo" 
I hurriedly got out of the car, excited to see what my new school looked like. The fresh air greeted me, causing my slightly messy red hair to flutter. Pagharap isang malaking gate ang sumalubong sa'kin at sa taas noon ay nakaukit ang pangalang 'Academia de glicinas' na sa wikang Ingles ay Wisteria Academy. Pangalang nag mula o kinuha mula sa isang twining vine na kilala sa malalaking panicle ng magagandang bulaklak na namumulaklak sa tagsibol.
Sa sobrang pagkasabik ko nang bigyan ako ng permiso ni papa na mag-aral dito, agad ako nag-research kaya naman may mga alam na ako kahit papaano. 
"Walang guard?" 
Dahil sa sinabi ni Chef Allie dun ko lang napansin na wala ngang guard. How am I supposed to enter?
"Hola! Need help?" 
Lumingon ako sa nagsalita at pansin ko na natigilan din ito tulad ko. 
His skin was fair, as if it would blush and turn red at the slightest touch. He had beautiful blue eyes and red lips. And his blonde hair was neatly arranged, and he really looked like . . .  a prince.
"Eres muy hermosa" 
Ha? 
"Pardon?" 
"N-nothing, ehem so transferee?" he asked with a smile, and I swear the way he smiled was so contagious.
"Ah oo, pwede ba matanong kung pa'no kami makakapasok nang makapagpahinga agad itong alaga ko?" 
"Awts, sorry to tell you po but only the students can enter the academy" 
I glanced at my wristwatch and approached Chef Allie.
"Kaya ko na po dito, baka hinahanap ka na rin sa mansion" akmang aangal siya pero umiling na ako "Sige na po" 
Labag sa loob niyang inabot ang mga gamit ko hanggang sa maiwan na lang ako kasama ang batang 'to. 
"Haloooo? Come here!" Tawag niya sa'kin na nasa gilid na ngayon ng gate "See this card? I'm sure you have it too, you just need to tap it here and voila! The gate is now open!" 
He let me try, and just like earlier, the gate opened.
"Thank you. May I know what your name is?" I asked as I entered, while he remained outside.
He smiled sweetly and placed one hand over his heart while the other was behind his back. He bowed. "My name is Kade" he introduced himself. 
Kumunot ang noo ko nang mapatakip ito sa kanyang bibig na para bang may napagtanto "Oh no! I'm in trouble! Kailangan ko ng umalis hanggang sa muli!" Nagmamadali itong tumakbo pero hindi ko pa pala na sabi ang pangalan ko. 
"Wait!" Lumingon siya sa'kin "I'm Kinsley" 
He smiled 
"I'm glad to meet you, Ate Kinsley! Maligayang pagdating sa Wisteria Academy! Ba-bye!" he waved before running off again until I couldn't see him anymore.
I just smiled. He's cute.
As I entered the gate, a long pathway greeted me, sa magkabilaang gilid nito ay puro bulaklak at puno. Marami ring makikita na paro-paru at ibon mula dito. Sariwa ang hangin at tahimik, bagay na nakakarelax. 
Ang katahimikan ay nabasag nang sandaling may marinig ako na tumugtog ng gitara na sinundan ng pagkanta. 
"Can't find a mirror to see what I see in you
But I will follow you until you see it too" 
Little by little, a smile appeared on my lips. 
There was something about his voice that I couldn't explain, the tone was soft and captivating. I didn't know why, but it was pleasant to listen to.
Wala sa sariling sinundan ko ang pinanggagalingan ng boses na 'yon, hanggang sa dalhin ako ng sarili kong mga paa sa loob ng gubat. 
"I know I can't help but love everything you do but you can't see that and girl I like that" 
Muli kong narinig ang boses ng kumakanta pero sa pagkakataon na 'to sobrang lapit na. Napahawak ako sa puno at unti-unting sumilip, and there I saw him, a guy with jet-black hair, fair skin, and long eyelashes, the owner of the voice I heard. 
Nakaupo ito at naka harap sa akin. At dahil nakayuko siya habang kumakanta hindi niya ako napapansin. 
"So take my world just take it all
I'd cross the earth to break your free fall" 
Nabalik ang tingin ko sa lalaki and was stunned when he lifted his head, allowing me to see his face clearly.
"I'd run the streets to show you that" 
I placed my hand over my chest as I felt something I couldn't explain.
He looks like him . . .
"I'm so in love—" Napatigil siya sa pagkanta nang pagdilat niya ay ako agad ang nakita niya.  
They have same eyes . . . 
He stared at me for a moment bago siya tumayo at tinalikuran ako. 
Galit ba siya sa'kin? 
"T-teka" Lumingon ito ngunit sobrang talim ng tingin na ipinupukol niya dahilan para mapalunok ako. Nakakatakot siya. 
"What?" Mas lalo ako kinabahan dahil may halong pagkairita ang boses nito. 
Hindi ako kaagad nakapagsalita dahil natatakot ako sa tingin niya, kaya napabuntong-hininga na lang ako nang tumalikod na ulit siya. 
I was about to ask him where the dorms were, hays. 
Napayuko na lang ako pero agad din namutla nang makita kung ano ang nasa may paahan ko. 
"A-ahas" I stuttered, almost crying out of fear nang makita na wala na yung lalaking masungit para sana hingan ko ng tulong. 
What a malas day is this? 
Muli akong yumuko at napatili na lang nang makitang pumulupot na siya sa paa ko. 
"Y-you clingy snake. Help!" I shouted, closing my eyes tightly out of fear.
"It's gone" Napadilat ako sa pag-aakalang bumalik yung lalaking masungit but I was wrong, it was someone else.
I looked at my feet, and indeed, the snake was gone, mukhang na ialis na niya ng hindi ko namamalayan. 
"S-salamat"
Ngumiti siya sa akin at ginulo ang buhok ko. 
"Transferee?" He asked, looking at the suitcase I was carrying. Mabilis naman ako tumango. 
"I'll take you to your dorm, but can I see the envelope first?" Iniabot ko sa kanya ang envelope. He glanced at it briefly before returning it to me "Let's go" aniya at siya na mismo ang naghila ng maleta ko. 
"I haven't introduced myself yet. I'm Zayn, how about you?" 
"Kinsley" nahihiyang sagot ko
"Kinsley . . .  your name is beautiful just like you" 
"H-huh?"
"You're so innocent. People like you are often taken advantage of. Don't trust too much" makahulugang sambit niya at huminto sa isang pinto "This is your dorm" 
"Salamat ulit" nginitian niya lang ako at tuluyan ng umalis
As I entered the dorm, I didn't bother to look around dahil agad napako ang tingin ko sa kama. Tama matutulog ako. Sobrang pagod na ako kahit ang ginawa ko lang naman ay pumunta dito. 
Pabagsak ako nahiga sa kama at ipinikit ang mga mata but I couldn't forget the face of that guy. Why did he look like him? He resembled a younger version of him . . .  But . . .  he couldn't have been conceived out of spite, right? Pero kahit na masungit siya hindi maipagkakaila na may ipagmamayabang siya, hindi lang sa pisikal na anyo maging sa talento . . .
I wonder what will happen the next time our paths cross?

Book Comment (50)

  • avatar
    EuanJohn Euan

    dfggy gtewsd

    21d

      0
  • avatar
    Marvin Calda Maala

    salamat po salahat nang suporta sakin

    27/05

      0
  • avatar
    DiolataJohn vincent

    good

    08/05

      0
  • View All

Related Chapters

Latest Chapters