ADRIANA
Mommy, mommy." boses ng kaniyang anak ang tumatawag sakanya.
Wait baby nandito na si mommy.
"Mommy, help! help". sigaw nito.
Naiiyak si Adrina nang magising siya at napagtanto niyang panaginip lang ang lahat. Araw-araw ay napapanaginipan niya ang kaniyang anak na babae na namatay pitong taon na ang nakakaraan. It was too painful to her knowing that, in a few days manganganak na dapat siya. Pero hindi na nangyari at ayaw niya na itong maalala pang muli.
Naglakad siya papunta sa wash room area para mag-refresh, pagkatapos maghugas ng mukha ay bumaba na siya hagdan.
Maaga rin siyang umalis ng bahay para dumaan muna sa puntod ng kaniyang mahal na anak. Nag park muna siya sandali at pumasok sa loob ng cemetery na kung saan nakalibing ang kaniyang pinakamamahal na anak.
"Andrea, anak alam kung masaya ka na sa piling ng poong maykapal. Pasensya ka na kung matagal bago naka bisita ang nanay, dahil alam mo naman maraming tao ang umaasa saakin. At patawarin mo ako sa gagawin ko sa daddy mo, kailangan ko lang maningil anak, nag tagal muna ako ng ilang oras bago umalis sa lugar na ito.
Ngayon ang araw nang pagpapa opera ko para maisakatuparan ko ang lahat ng mga plano kong matagal tagal ko na ring pinag planuhan. Mabilis kong pinasibat ang sasakyan at nakarating kaagad ako ng airport. Napag pasiyahan kong sa America mag pa gawa ng bagong mukha, para makasigurado akong maayos ang magiging resulta nito.
Ilang oras na lang at boarding na, hindi na rin ako mapakali sa inuupuan ko at sa mga susunod pang mangyayari. Makalipas ang ilang minuto nasa himpapawid na kami.
Halo halong kaba at excitement ang nararamdaman ko ng mag salita ang crew na nasa Los Angeles Airport na kami. Bumaba ako ng eroplano at pumasok sa loob ng airport, doon ko aantayin ang staff na inutusan ni Dr. Jones para salubungin ako.
"You must be, Miss Adriana? she ask me.
"Yes! I said." sabay binigyan ko siya ng ngiti.
"Let's go ma'am." she said while walking straight on the lobby.
Nag lakad na rin ako at sumunod na dito, sumakay kami sa limousine na pag mamay-ari ni Dr. Jones. Mga ilang oras din ang biyahe namin bago kami makarating sa Jones Hospital.
Ilang buntong hininga muna ang ginawa ko bago ako naglakad papasok ng hospital.
"Kaya mo yan Adriana," bulong ko saaking sarili.
Wala ng makakapigil sa pag-hihiganti ko. Humanda kayong dalawa, sisingilin ko kayo sa pagkamatay ng kawawa kong anak.
"Hi! I'm Dr. Steven Jones, nice to meet you Adriana," wika nito sabay lahad ng kamay para magpakilala saakin.
Nice to meet you too, Dr. Jones, wika ko sabay abot ng kamay nito. Hindi ko akalain na bata pa pala si Dr. Jones. I think his around 40 year old. Napansin niya yata ang pagsusuri ko sakaniya.
"Yes! Ms. Adriana?" tanong nito.
"N-nothing. I'm just excited for my new look," wika ko para manahimik na siya nang kakatanong.
"I see, so are you ready now?" muling tanong nito.
Y-yes of course Doc. I'm waiting it for so long so let's do it." wika ko at buo na ang desisyon.
"Ok." matipid na reply nito.
Nahiga na ako sa ospital bed at nag simula na rin si Dr. Jones na turukan ako ng pang patulog, mga ilang minuto lamang bigla na akong nakaramdaman ng antok.
Hindi ko na rin alam ang mga nangyayari sa paligid ko. Ang tanging alam ko lamang pag gising ko dito na magsisimula ang pagbabago ng takbo ng buhay ko.
Ilang oras nang nakalilipas at malapit na rin matapos ni Dr. Jones ang bago nitong mukha. Madami dami pa itong ginawa sa mukha nito bago siya iniwan pansamantala.
Kinabukasan nagising ako na medyo masakit pa ang mga sugat saaking mukha, may mga benda rin itong nakabalot. Habang abala ako sa pag suri ng aking itsura, hindi ko namalayan na bumalik na pala si Dr. Jones.
"How are you today?" tanong nito.
Tango lang ang nagawa kong isagot rito marahil hindi pa ako makapag salita ng maayos feeling ko nabanat pati ang bibig ko.
"Just take your medicine, so that you will be fine. Around two to three weeks your scars will be heal." he added. And before he turn, you look much prettier rathen than before and I'm guaranteed that they'll never recognized you." mga katagang iniwan niya sa'akin bago lumabas ng pinto.
Ako naman ay nagagalak ng sobra dahil alam kong hindi ako nagsisi na ipabago ang aking mukha.
Ilang araw at buwan na din ang nakakalipas tanging pagkain at tulog lang ang ginagawa ko.
Samantalang sa Mansyon ng mga Gon, nagdidiwang na ang puso ni Stephanie dahil wala na siyang magiging kaagaw pa kay Brent, nadispatya niya na ang legal na asawa nito at wala na ring bisa ang kasal nila dahil sa batas kapag ang asawa ay namatay, automatic wala ng bisa ang kasal nito.
"Brent sorry for your lost." wika ko na naiiyak kunwari at nakikiramay pero ang totoo nag didiwang ang puso ko.
"It's ok. Asikasuhin ko muna ang mga bisita namin." pagpapaalam nito.
Ngayon ang ika 90 days na kamatayan ni Adriana. Bakas naman sa mukha ni Brent na nagluluksa talaga ito. Minahal niya ang asawa ng buong buo, at ang masaklap pa napag alaman niyang nagdadalantao ito, at kasama nitong namatay ang kanilang anak.
Marami ang dumalong bisita mga ka-business partner ng mag-asawa, kaibigan at kamag-anak. Bakas sa mga mukha nito ang pighati at pag hihinayang na ang agang nawala ni Adriana.
Kinabukasan wala na ang ibang panauhin pero ang bida bidang si Stephanie ay nanatili, feel na feel niyang maging isang may-bahay.
"What are you doing here?" tanong ni Brent. Please leave me alone, he added.
"I'm just here for you. No matter what happened. I care for you Brent." wika nito na halatang inaakit siya.
"I don't need you here. Get lost at gusto ko munang mapag-isa." anya.
"Ano ba Brent buksan mo ang mga mata mo. Nandito ako para sayo, bakit ba parang hangin lang ako dito huh! Niloko ka na ng asawa mo lahat lahat mahal mo pa rin." naiinis na sigaw ni Stephanie.
"Shut up! hindi ka ba talaga titigil o gusto mong kaladkarin pa kita palabas." galit na sigaw din nito.
"Fine. I'll behave now." wika nito at naupo na sa sofa.
"Adriana, bakit?" sigaw nito habang walang tigil ang pag bagsak ng mga luha.
Iritang irita naman si Stephanie sa nakikita at naririnig. Kailan kaya magluluksa ito? patay na nga balak pa yatang buhayin, usal niya.
Makalipas ang ilang linggo. Naabutan ni Stephanie na nag lalasing na naman ito.
"Ano ba Brent sisirain mo ba talaga ang sarili at buhay mo." inis na sambit nito.
"Adriana love! bumalik ka na." nakangiting sambit ni Brent.
"Nababaliw ka na ba talaga Brent, anong Adriana? hin-- hindi na nito natapos ang kaniyang sasabihin, dahil sinunggaban na kaagad siya ng halik ni Brent, na ikina tuwa niya ng labis. Ang marubdob na halik ay napunta sa mas mainit pang mga tagpo. At ang kapwa nila katawan ay nag-isa. Mga halinghing na uhaw sa tawag ng laman ang maririnig sa loob ng bahay. Pasalamat na lang na sound proof ang master bedroom sa Mansiyon ng mag-asawa kaya walang makakarinig sakanila.
Pina bakasyon na rin muna nito ang mga kasambahay, dahil gusto niyang mapag-isa at makapag
"Adriana love. I love you." wika nito bago hilahin ng antok.
Tuwang-tuwa si Stephanie, dahil sa wakas ay natupad na ang kaniyang plano. Maya maya ay nagdial siya ng numero sa kaniyang cellphone.
"Hello, kamusta ka diyan?" tanong niya nang marinig ang iyak ng sanggol.
"Ok lang besh, hanggang kailan mo ba itatago ang bata?" tanong ni Almira.
"Relax ka lang malapit na." wika nito sabay baba ng tawag at tawa na parang wala ng bukas.