“NAKAHANDA NA ANG lamesa para sa hapunan ngayong gabi, Emira,” batid ni Abigail sa kaniya.
Tumayo na siya at naglakad na palabas ng kaniyang tahanan. Mayroon siyang sariling tahanan na nakakabit lamang din sa palasyo.
Mula ng magkaedad siya ay hiniling niya sa kaniyang ama na gusto niyang magkaroon ng sariling tahanan. Hindi iyon sinang-ayunan ng hari ngunit ng sabihing kailangan ay malapit pa rin sa palasyo ay nagkasundo na silang dalawa.
Bahagyang nagtaka si Emira ng makita ang kapatid na kakaakyat lamang sa hagdanan sa ikalawang palapag ng palasyo.
Mayroong daanan ang kaniyang tahanan patungo sa ikalawang palapag.
Bababa sana uli si Silas ngunit pinigilan na niya ito.
“Saan ang iyong tungo, prinsipe Silas?” sa ginamit na pangalan sa kaniya ng nakakatandang kapatid ay wala siyang dahilan para takasan ito.
Alanganing ngumiti si Silas paikot sa kaniyang ate. Taas kilay naman ang nakakatandang kapatid at pinanuod ang binata na lumapit patungo sa kaniya.
“Ate! Ang ganda mo sa iyong kasuotan,” anito na puno ng pambobola ang boses.
Hinampas naman ni Emira sa noo ang kapatid. Malakas iyon ngunit hindi naman ininda ng isa bagkus ay natawa pa habang hinihimas ang sariling noo.
“Saan ang iyong tungo? Bakit hindi ka pa nakaayos?” tanong niya rito.
Inaasahan niyang sasamahan siya ng kapatid sa hapunan na iyon. Patong-patong ang kaniyang kaba.
“Umuwi ka ba kagabi?” muli pa niyang tanong.
Muli lamang ngumiti si Silas at napakamot sa ulo. Natawa si Abigail na nasa kanilang likuran. Nang tignan siya ni Silas ay nanahimik ito.
“Kaninong kaibigan ka na naman galing? Parati mo na lamang sinasabi na ika’y galing sa kaibigan ngunit hindi mo naman pinakikilala ang kaibigan na iyan,” sermon pa niya.
Hindi na lamang pinansin ni Silas ang sermon ng kapatid at hinalikan ito sa pisngi.
“Susunod ako sa hapunan. Bumaba ka na at hinihintay ka na nila,” anito at nilagpasan na siya.
Agad naman niyang ibinaling ang kaniyang katawan upang matignan ang kapatid na papasok na sa silid nito at sumigaw.
“Hihintayin kita. Sabay tayong magtungo sa hapag kainan!”
Gaya ng sinabi nito ay hinintay niya ang kapatid sa malawak na tanggapan sa ikalawang palapag.
Hinarap niya si Abigail na tahimik na nakaabang sa kaniya.
Si Abigail at Aiden ay kambal na magkapatid. Parehas niyang gusto ang dalawa ngunit mas tahimik si Abigail kumpara kay Aiden na nagagawa siyang biruin.
“Maaari ka ng mauna sa baba. Pakisabi na lamang na hinihintay ko ang aking kapatid,” sabi niya habang nakangiti.
Mabilis naman rumehistro ang pag-aalala sa mukha ng dalagang bantay.
“Ngunit ang sabi ni punong Graciana —”
“Huwag mo ng isipin ang punong Graciana. Ako ng bahalang magpaliwanag mamaya. Bumaba ka na at sabihan sila,” aniya at tinalikuran na ang kaibigang bantay.
Agad naman tumalima si Abigail upang ipabatid ang nais ng prinsesa.
Hindi rin naman nagtagal ay lumabas na si Silas sa kaniyang silid suot ang tradisyunal na kasuotan ng kanilang bansa.
Silk cloth iyon na mahaba abot hanggang sa kaniyang paa. Long sleeve na kulay langit na may ruffles sa may bandang dibdib. Maayos rin ang kaniyang buhok na tila binasa lang upang sumunod iyon sa isang gilid.
“Napakabilis mong nagpalit,” puna ni Emira na may halong pang-aasar. Sinimangutan naman siya ng kapatid.
“Alam kong tototohanin mong hintayin ako kaya nagmadali ako,” aniya at lumapit na sa kapatid. Pagtapos ay naglakad na sila patungo sa hagdanan.
Iniabot ni Silas ang kaniyang kamay upang alalayan ang kapatid ngunit pinalo lamang iyon ni Emira at bumaba mag-isa. Natawa naman si Silas at hinayaan ito.
“Kilala ko ang iyong mapapangasawa,” simula ni Silas. Tumaas naman ang kilay ni Emira habang nakatingin sa hagdanan na kaniyang tinatapakan.
“Mayroon ng kasintahan ang prinsipeng iyon. Ilang beses na niyang tinatanggi ngunit totoong mayroon na siyang kasintahan.
“Maaari mong gamitin na dahilan iyon upang hindi ituloy ang kasal.”
Nakarating sila sa dulo ng hagdan. Mayroong mga kawal doon na agad yumuko upang magbigay galang sa kanilang dalawa. Nagpatuloy sila sa paglalakad.
“Ipinangangamba mo bang mahulog ako sa prinsipe na iyon?” tanong niya sa kapatid.
“Ang galit ay isa pa ring pakiramdam, mahal kong kapatid. Pag-ibig o pagkamuhi, nagreresulta parehas ng sakit.”
Hindi masundan ni Emira ang nais ipabatid ng kapatid. Kaya kahit na hindi niya maintindihan iyon ay sumagot pa rin siya.
“Hindi mo kailangan mangamba, Silas. Wala akong kapasidad na magmahal. Kung matuloy man ang kasal, iyon ay dahil para sa interes ng ating bansa.”
Iyon lamang ang nakikita niyang rason kung bakit siya ipapakasal ng kaniyang ama sa prinsipe ng Grebanio. Kung bakit napaaga, ay wala siyang ideya.
“Sobra-sobra kang magmahal, ate. Hindi mo kailangan ikubli sa akin kung sino ka. Ang pagmamahal mo sa akin at kay ama lalo na sa bansang Aldepania ang patunay na may kapasidad kang magmahal.”
Naiwan sa paglalakad si Emira matapos marinig iyon sa kapatid na dire-diretsong naglakad patungong hapag.
TAHIMIK NA NAKAMASID si Cassius sa prinsesang kanina pa hindi nag-aangat ng ulo at tanging sa pagkain lamang nakapokus ang atensiyon.
Napapasandal siya sa kaniyang upuan dahil sa pagkainis. Hindi niya malaman kung bakit naiinis siya sa ginagawa ng prinsesa ngunit pinaniniwala niya ang kaniyang sarili na hindi dapat ganoon makitungo ang isang prinsesa sa harap ng matataas na tao.
“Balita ko ay political science ang iyong tinapos, prinsipe Cassius?” tanong ni Edgar sa binata. Ngumiti naman ito ng maliit at tumango.
“Importante po na may nalalaman ako sa politika kung sakaling isalin na sa akin ni ama ang kaniyang posisyon.”
Ngiti-ngiti naman si Caesar bilang pagmamalaki sa tinapos ng kaniyang anak.
“Si Emira ay nagtapos patungkol sa ekonomiks. Nais niyang mag-abogado,” sagot naman ni haring Edgar na siyang pinagmamalaki rin niya.
Napailing ng ulo si Emira. Gusto niyang mag-abogado ngunit dahil sa napabilis na pagdeklara sa kaniya sa pagsasalin ng posisyon ay hindi na niya iyon itutuloy. Mas gusto niyang ituon ang atensyon sa kanilang bansa.
“Sa tingin mo ba ay makakatulong sa iyon anak ang pagpapakasal sa aking anak?” tanong ni Caesar.
Nakikinig naman si Emira sa pinag-uusapan ng dalawang matandang hari. Patungkol iyon noong una sa buhay nila, nagkakamustahan at ibinibida ang kanilang mga nagawa sa bansa. Pati ang mga paborito nilang laro ay kanila ring pinag-usapan.
Sa palagay ni Emira ay patungo na ngayon ang usapan sa kung bakit nasa iisang hapag sila ngayon.
“Sa tingin ko naman ay makakatulong iyon. Kailangan ng Aldepania ng hari,” ani Edgar habang naghihiwa ng karne sa kaniyang plato.
Nag-angat ng tingin si Emira sa ama at hinintay ang susunod nitong sasabihin.
“Sabagay. Kahit kailan ay hindi matatanggap ng mga tao na babae ang mamuno sa kanila,” tawang saad ni Caesar dahilan para unti-unting mapuyos ang damdamin ni Emira.
“Malaking tulong ang aking anak upang ipagkatiwala ng mga taga-Aldepania kay prinsesa Emira ang kanilang bansa. Kapag nalaman nilang mayroong hari na handang gumabay sa reyna, tsaka lamang mapapanatag ang kanilang loob,” patuloy ng matandang hari.
Sa pagkabigla sa narinig ay hindi na niya napigilan ang kaniyang sarili na tumayo dahilan upang gumawa ng ingay ang kaniyang upuan.
Nagulat ang mga naroon maliban sa kaniyang ama na tahimik na nakatingin sa malayo at hinihintay ang dalagang anak na magsalita.
Halos nakatingin ang lahat sa kaniya sa pagtayo niya habang nanatili ang kaniyang tingin sa ibaba.
Iniiwasang ipabatid sa mga kaharap ang kaniyang galit.
Tila hindi makapaniwala ang mag-asawang Advinculla sa ginagawa ng prinsesa.
“Ipagpaumanhin ninyo, ngunit tapos na akong kumain at mauuna na akong bumalik sa aking silid.”
Hindi na niya hinintay na sumagot ang kahit isa sa mga kasalo at nagmamadaling lumabas ng hapag.
Susundan pa sana ito ng punong Graciana ng pigilan ito ni Cassius.
“Ako na po ang susunod,” aniya at lumabas na rin ng hapag habang hinahabol ang prinsesa.