I was in the middle of eating ramen when my phone suddenly rang. It's from unknown caller.
'Sino naman kaya to?'
"Hello" I said.
"H-hi! Are you busy?"
Boses ito ng isang lalaki. Pero hindi ako pamilyar sa boses niya.
"Uhmm hindi naman! Bakit?" I asked again.
"Can I talk to you for a while?" He asked.
Medyo nakunot ang noo ko sa tanong niya. "Uhmm I guess?"
I heard him chuckled. "Can I know how old are you?"
"I'm 22"
"You're still young!" Ani niya.
"Eh ikaw?"
"29"
"Sus! Ilang taon lang naman ang tanda mo sa akin! Makapag yabang ka ah!" Angil ko sa kanya.
Narinig ko ulit siyang tumawa. Medyo magulo ang linya dahil sa tunog ng hangin. Nasan kaya ang lalaking to? Nasa bubong?
"By the way, for you what is life?" Bigla niyang tanong.
Sumandal ako sa upuan ko bago sumagot sa kanya. "I don't know!" Mabilis kong sagot sa kanya.
"You really don't know?"
"Hmm. Hindi ko alam kung ano nga ba ang totoong ibig sabihin ng buhay. Hindi ko alam kong gaano ito kahalaga, kung gaano ito kaimportante. Pero isa lang ang alam ko... Ito ang bagay na niregalo sa atin ng diyos!" Mahabang sagot ko sa kanya.
"You believe in god?" Tanong niya ulit.
"Yes! Ikaw ba?" Balik na tanong ko sa kanya.
"I don't know!.... I don't know if I can believe him!" He said.
"Bakit naman?"
"Because I can't see him. I can't even hear him nor feel him!"
"Because you don't believe in him. Kung naniniwala ka sa kanya at papapasukin mo siya sa puso mo. Kahit hindi mo siya nakikita o naririnig. Mararamdaman mo siya.. Sa hangin! Sa ulan! At pati na rin sa pag utot mo!" Singhal ko sa kanya.
Muli siyang natawa dahil don. Mukha bang joke yung sinabi ko?
"Tss! I didn't know you were a joker!"
"Hindi ako joker noh. Just stating the fact kaya yun!"
"If you were given a chance to change you're own life what would it be?" He asked to me again.
Medyo napaisip ako sa tanong niya. Ano nga bang gusto kong baguhin sa buhay ko? Kung mabibigyan ako ng pagkakataon?
"Para sa akin wala" Huminto muna ako at tumingin sa bintana ng apartment ko. "Wala akong gustong baguhin sa buhay ko... Kasi alam ko may dahilan ang diyos bakit nangyari ito sa akin" Ngiting saad ko sa kanya.
"You wouldn't change anything?"
"Hmm. Kung mabibigyan man ako ng pagkakataon na baguhin ang buhay ko... Ibibigay ko iyon sa mga taong gustong mabigyan ng pagkakataon.... Sa mga taong may malalang sakit, for example!... Ayokong baguhin ang tadhanang inihandog sa akin ng diyos! Buong puso ko itong tatanggapin kahit gaano pa ito kahirap!" Saad ko ulit sa kanya.
"But what if you're life was so miserable and hopeless? Wouldn't you change you're decision?"
Muli akong napaisip sa tanong niya. Paano naman kung sobrang hirap ng buhay ang tinatamasa ko? Hindi ba tamang baguhin ko ang disesyon ko?
"You know what! This world was so miserable and hopeless... But if you think deeper and open you're eyes! You're blinded eyes will see it's beautifulness and it's colorful paradise!... As for you're question! I am not going to change my answer... I am still going to trust god... I know he had a beautiful reason... You know! Everything has it's own reasons!" I gladly said to him.
"Thank you miss- can I know you're name?"
"I'm Lisa and you are?"
"I'm Joseph Ocampo... It's nice talking to you Miss. Lisa.. I hope someday will see each other!"
"You're welcome!" Ngiting sambit ko.
*toot toot*
Napangiti na lamang ako habang nakatingi sa bintana. God doesn't want us to suffer. That's why don't give up. Life was full of color and happiness.
Naisipan ko na lamang na buksan ang t.v at manood ng balita.
Media: "Isang lalaki ang nasa taas ng 25th floor building ang nagtangkang magpakamatay.. Makikita sa video ang lalaki na umiiyak habang may kausap sa kanyang cellphone.. Ayon sa mga nakakita ngumingiti daw ang lalaki habang ito'y may kausap sa cellphone... Ang akala nang lahat magpapakamatay na talaga ang lalaki. Pero isang himala na bumalik siyang muli sa loob ng railings at naglakad paalis... Ayon sa pulisya nakilala ang lalaki na si Joseph Ocampo ang nagiisang tagapagmana ng Ocampo Company!"
Maluha luha akong nakatingin sa lalaking nasa itaas ng building at nakangiti. Kaya ba ang lakas ng hangin? Dahil nasa taas siya ng building?
I didn't know. In just a call I can save someone's life.
..............................
PART TWO
2 YEARS LATER 
"Ma'am you may now come in!" Galak na wika sa akin ng isang office staff. Nagthank you ako sa kanya bago pumasok.
Nagapply ako nang trabaho ngayon dito sa Ocampo Company. It's been two years since Mr. Joseph Ocampo called me.
Ang balita ko pumunta daw siyang U.S at doon na nagstay. Siguro may pamilya na yun sa ibang bansa. Ang alam ko ang tatay niya pa rin ang naghandle ng company nila hanggang ngayon.
Balak kong mag aaply ngayon bilang writer ng company nila. Publishing and Editorial Company ang Ocampo Company.
Dala dala ko ang printed copies ng story ko at ng requirements ko.
Kumatok muna ako sa itim na pinto bago ito buksan.
"Good Morning po!" I said as I bow my head.
"Come in"
Naglakad ako patungo kay Mr. Ocampo at muling yumuko sa kanya.
"Good morning po! Gusto ko po sanang mag apply for a writer" Diretsang sabi ko s kanya.
"Hmm! You may sit!" Hinubad niya ng salamin niya at ngumiti sa akin.
Umupo naman ako at inabot sa kanya ang requirements ko. "Ito po ang requirements ko Sir!" Abot ko sa kanya
Tahimik niya iyong kinuha at binasa. "Hmm! You're a good writer"
Binabasa na niya ngayon ang copies ng story ko. Inspired by the bible story ang ginawa kong novel. Gusto kong makapag inspire ng mga tao sa pamamagitan ng pagsusulat.
"Ms. Lisa is being a writer you're hobby?" He ask.
Umiling ako sa kanya bago sumagot. "No, Sir! Writing is not just my hobby. It's my inspiration and my light! Because of writing I can show my real emotions, my fear and my likes. Writing became my inspiration to life. To fight and continue survive." Ngiting sagot ko sa kanya.
"Good Answer!" Masayang wika niya sa akin bago pirmahan ang contrata. "Congratulations Miss. Lisa welcome to Ocampo's Writer's!"
Malawak na ngumiti ako sa kanya at muling yumuko. "Thank you po! Thank you po talaga!" Paulit ulit na pagpapasalamat ko sa kanya.
"Hahaha you're welcome iha! My company is free for the motivated and positive writers" He said again to me.
Masayang ngumiti ako sa kanya. Bago magpaalam para umalis.
**********
Pababa na ako nang hagdanan nang makarinig ako ng napakaraming tao na nagkukumpulan. Ginamit ko na ang hagdanan kesa ang elevator nasa third floor lang naman ang office ni Mr. Ocampo dahil matanda na siya. Ang alam ko ayaw daw niya sa taas kasi may takot daw siya sa matataaas na lugar. Yun ang alam ko.
Hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang mga taong nagkukumpulan sa may main door ng building. May inaabangan ata sila dyan. Sa kabilang pintuan na lang sana ako dadaan ng marinig ko ang sinabi ng isang office staff.
"Ngayon daw darating si Mr. Joseph Ocampo! Sana makita natin siya!" Kinikilig na sambit ng babaeng nasa harap ko. Kausap niya ang dalawang kasama niya. Na hindi naman siya pinansin st busy lang sa pagsilip sa pintuan.
'He's back?'
Ipinilig ko na lamang ang ulo ko at muling naglakad nang nakayuko.
Medyo napaisip ako. Bakit kaya bumalik agad siya? Baka naman he already missed his dad, I guess.
Wala rin namang silbi kung magkita kami. He doesn't even know my face or my identity. He only know's my name. So why would I bother myself to just see him? There's so many things I need to do right now. Than to think about him.
"Aww!" I screamed ng tumama ang pwet ko sa sahig. Napahawak ako dito at tiningnan kong sinong nakabangga sa kin.
"Mr. Ocampo" Mabilis akong napatayo sa pagkakatumba hawak hawak ang papeles ko at yumuko sa lalaking walang emosyon na nakatingin sa akin.
"Get out of my way!" Malamig na sambit niya.
I suddenly up my head and look at him. "Tsk! Porke mayaman sobrang yabang!" I hissed to him.
"What did you say?" Iritang tingin niya sa kin.
"Wala! Sabi ko sorry po!" Ani ko sa kanya saka naglakad na patalikod.
Kairitang lalaki yun. Akala ko mabait siya sa personal. Hindi pala! Sobrang yabang at ang sungit. Walang walang sa lalaking nakausap ko noon sa telepono ayun mabait eh ito kabaliktaran.
*ringg ringg*
Nahinto ako sa paglalakad sa huling hagdanan ng building na to. Nang tumunog ang cellphone ko. Tiningnan ko naman ito. Unknown caller na naman.
'Sino na naman kaya to?'
"Hello?" I said as I press the green button.
"Is this Ms. Lisa Cortez?" It was a guy's voice at medyo pamilyar sa akin ang bises niya.
"Uhmm yes? Why?" I asked again.
"Can you please look behind you!" Utos nito sa akin.
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya pero ginawa ko pa rin.
"Do you see me?" He asked.
"Uhmm hindi!" Sagot ko. Ang nakikita ko lang naman ang mga babaeng nakatingin kay Mr. Ocampo na nakatalikod sa akin habang may cellphone sa tenga.
Humarap bigla si Mr. Ocampo  sa direksyon ko saka matamis na ngumiti sa akin. "Now do you see me?"
Nanlaki ang mata ko habang nakatingin sa kanya. He knows me! I thought he doesn't know my face or even my number.
Akala ko kinalimutan na ako ng lalaking tumawag sa akin noon. Hindi pa pala. Akala ko lang pala iyon.
I'm glad you still remember me Joseph! Even it's been two years!
The END