“YOU’RE working for Thaddeus Adorable? Lani, girl, why didn’t you tell us sooner? Sana’y naihanap ka na agad namin ng bagong trabaho,” wika ng kaibigang si Mae.

“Hindi ko sinabi sa inyo dahil hindi ko pa naman kayo lubos na kilala noon.” Itinukod niya ang siko sa bar habang hawak sa kamay ang baso ng lemonade na ibinigay ni Dallas. “Besides, okay lang naman ang trabaho ko roon.”

“Okay ba `yan?” komento ni Leira. “Eh, sa tuwing makikita kitang dumarating dito galing sa trabaho mo, lagi kang haggard.”

“How long have you been working for him?” tanong ni Rhome.

“Almost two months na. But I feel like I’ve been working for him for years.”

She was really tired. Pero hindi pa niya magawang umuwi dahil alam niyang hindi rin naman siya makakapagpahinga kaagad. Noon lang niya napagtantong ganoon pala ang pakiramdam kapag sumobra ang pagod ng isang tao. Nahihirapan din siya sa pagtulog sa gabi. Kaya naman paglabas niya ng opisina ay tumatambay muna siya sa Café Helenas para magpahinga sandali at kumain na rin habang nakikipag-usap sa mga regular customers doon na gaya niya. Na ngayon ay nakagaanan na niya ng loob dahil sa madalas nilang pagkikita-kita sa naturang cafe dahil nakaugalian na rin ng mga ito na dumaan muna roon para mag-unwind sandali bago magsiuwi sa kani-kanilang mga bahay.

“I’ve worked with Thad before,” wika ni Chela. “But after my contract expired, hindi na ako nag-renew. I just couldn’t cope up with him.”

“He doesn’t want anyone coping up with him,” wika ni Mae. “That’s the problem with that guy. `Yan ang nakikita kong diperensiya kay Thad ayon sa mga sinabi ninyo ni Lani, Chela.”

“Ayaw niya ng may tatapat sa kakayahan niya,” mahinang konklusyon ni Lani. “That’s why he’s being a pain in the ass."

“Probably,” tatangu-tangong sabi ni Chela. “Puwede ring masyado lang siyang dedicated sa trabaho niya. Isa sa mga nagustuhan ko sa kanya no’ng nandoon pa ako sa Adorable ConDev ay ang katangian niyang iyon. He never fools around when it comes to work.”

Tiningnan ni Lani si Chela. Isa rin itong sekretarya ng isang kompanya sa Makati. Simple lang itong mag-ayos at manamit. But nevertheless, Chela was pretty.

“Isa rin ba sa dahilan ng pag-alis mo kay Thad ay dahil... na-in love ka sa kanya?”

“No. Although I had a crush on him at that time.”

“Lahat naman ng babaeng nadidikit sa taong iyon ay nagkakagusto sa kanya,” komento ni Dallas. “Kaya ingat ka sa kanya, Lani.”

“Hindi ko na kailangang mag-ingat dahil hinding-hindi ako magkakagusto sa kanya. The guy is a jerk! ‘Rule number five, don’t fall in love with me.’ Geez!”

Nagtawanan lang ang mga ito. Nasabi na rin kasi niya sa mga ito ang set of ridiculous rules na iyon ni Thad.

“Hayaan mo na lang siya, Lani,” wika ni Leira. “Nagpapapansin lang siguro ang amo mong `yon.”

“Yeah, right,” sarkastikong wika niya.

“Siyanga pala, Lani, umuwi na ba ang magaling kong pinsan?” tanong ni Dallas.

“Hindi pa. Pero sinabi niyang tatawag daw siya sa akin kapag uuwi na siya.”

“Pambihira talaga ang Preciosa na `yon, oo. Habang tumatagal, lalong nagiging madalang ang pag-uwi sa bahay niya. Palibhasa may bantay na siya ngayon. Anyway, kumusta naman ang lagay mo sa village namin? Hindi ka ba nagkaka-problema?”

Agad nabaling sa kanya ang atensyon ng mga kasama niya roon.

“Sa Rancho Estate Village ka nakatira?” gulat na tanong ni Rhome. “Kung ganon, ikaw ang nabiktima ni Pretzel. I hope you’re ready.”

“Ready saan?”

“Pinaka-i-iwasan kasi namin ang mga tao roon,” sagot ni Mae. “Para sa mga career-oriented na gaya namin, that place is a threat.”

“May kakaibang reputasyon kasi ang Rancho Estate, lalo na sa mga single men and women na nagagawi roon,” wika ni Dallas. “Ang sabi nila, once na nakapasok ka sa naturang village, either lalabas kang masaya sa lovelife mo o bigong-bigo sa buhay.”

Narinig na rin ni Lani ang reputasyong iyon ng village mula sa mga residenteng nakakausap niya roon minsan. Pero biruan lang naman iyon ng mga tao roon kaya hindi niya sineseryoso.

“Do you really believe in that stuff?” tanong niya sa mga kasama.

“No,” chorus na sagot ng mga ito. “Pero mabuti na ang sigurado.”

“Oh, no.” Biglang umayos ng upo si Rhome at kulang na lang ay itago nito ang sarili sa hawak na bote ng beer. “It’s him again. Ang malas naman ng gabi ko.”

“Sino?” tanong niya.

“`Yong makulit na lalaking walang ginawa kundi buwisitin ako. I was on another bar a few weeks ago nung una `yang lumapit sa akin. Ang kulit. Papansin talaga. Daig pa niya ang lasing sa kakulitan."

“Oh, that's Byron," wika ni Dallas nang lingunin ang direksyon na tiningnan ni Rhome kanina. “He's a regular here, with his friends. Hmm...mukhang hinahanap ka ulet, Rhome."

“Byron?” May naalala siyang lalaki na Byron din ang pangalan kaya nilingon din niya ang tinitingnan ni Dallas. Muntik na siyang masamid nang makita ang kasama ni Byron.

“Lani, boss mo,” bulong ni Chela sa kanya.

“Yeah, speaking of the devil," sambit na sagot ni Lani.

Tahimik na sila nang muling ituloy ang pagkutingting sa kani-kanilang inumin at in-order na pagkain. On her part, alam ni Lani na nakita na siya ni Thad dahil habang palapit ito ay kunot-noo na itong nakatingin sa kanya. Nagpasya nang umalis sina Mae at Leira but Lani preferred to stay. Baka kasi isipin pa ni Thad na iniiwasan niya ito.

Byron took a seat beside Rhome and ordered his drinks. Thad took the seat Leira had vacated, beside her. Si Chela ay nagpaiwan din, kaya kay Chela na lang bumaling si Lani para hindi makita si Thad.

But the guy ‘talked’ to Chela. “Hello, Chela. Nice to see you here.”

“Hi, Thad. Nice to see you here, too. Unwinding?”

Lani was really glad he wasn’t talking to her. Kahit na hindi rin niya nagugustuhan ang pambabale-wala nito sa presensiya niya. Ilang minuto ang lumipas ay nagpaalam na ito.

“By the way, Chela, pakisabi sa katabi mo na hinay-hinay sa pag-inom. May bukas pa naman `kamo,” parunggit ni Thad.

Lani knew he was referring to her. She also knew he was trying to trigger her anger. Hindi niya ito pinansin para magmukha itong tanga. Chela nodded, though.

“Mauna na kami.” She almost jumped off her feet when she felt him near her ear. “Ingat.”

“Ano iyon, ha?” may pagbibiro sa tono ng tanong ni Dallas. “Akala ko hindi kayo in good terms ni Thad. Bakit may pabulong-bulong pa siya sa iyo ngayon?”

“He’s my boss. Pinag-iingat niya ako at baka mawalan na naman siya ng sekretarya.”

“Bakit ang boss ko, hindi naman gano’n ka-sweet magpaalam sa akin?” reklamo ni Mae. “At hindi gano’n kalagkit ang mga tinging ibinibigay niya sa akin habang nakikipag-usap siya sa ibang babae.”

“Dahil hindi naman na si Thad ang boss mo. At hindi malagkit ang mga tingin ni Thad sa akin. Imagination mo lang iyon.”
“I was talking to him. I know, and I can clearly see, that he was looking at you,” sagot ni Chela.

“Napansin ko rin iyon,” segunda pa ni Dallas.

Nanunukso na ang mga ito at medyo hindi na iyon nagugustuhan ni Lani. Kaya bago pa man mapunta kung saan ang lahat ay iniba niya ang usapan.

“Speaking of ‘pansin.’” Binalingan ni Lani si Rhome na kanina pa niya napapansin ang katahimikan. “What’s up with you? Hindi ka na namin narinig na magsalita mula nang umalis ang dalawang iyon.”

“Ang gunggong na `yon!” Rhome blurted out. “Hindi ako pinansin! Ni hindi niya ako tiningnan. How dare him ignore me!”

Hindi alam ni Lani kung matatawa o maaasar. Sa kanilang lahat, si Rhome kasi ang napansin niyang may pagkasosyal dala marahil ng pagiging modelo nito at editor in chief ng family business ng mga ito na fashion magazine. Rhome was used to being praised and noticed. Kaya siguro ito nanggagalaiti nang mga sandaling iyon.

“I’m going,” wika nito, sabay dampot ng purse bag nito. “Sira na ang gabi ko.”

“Aalis na rin ako, Dallas,” paalam na rin ni Lani. “Medyo tinatamaan na ako ng antok.”

“Sana pala ay sumabay ka na lang sa amo mo, Lani,” hirit pa ni Chela. Mukhang wala pa itong balak umalis. “Ang alam ko e taga-Rancho Estate rin iyon, eh.”