Isang araw lang ako sa hospital at kinagabihan ay nilabas na ako dahil ayoko na rin sa amoy ng hospital. Medyo masakit pa rin ang katawan ko pero kaya ko na namang kumilos. Mabuti na lang daw wild lang 'yung nangyari sa akin este mild pala. Kinausap ako ni papa sa skype at kinamusta n'ya ako. Mag-ingat naman daw ako dahil wala raw s'ya sa tabi ko para alagaan ako. Pinagalitan pa nila ako.
Heto ako ngayon at nagpapahinga pa rin sa kwarto ko. Ayaw nila akong pakilusin kasi raw baka anong mangyari sa akin. Bukas pwede na siguro akong pumasok. Sayang naman at hindi ako nakapasok kanina, feeling ko tuloy mahuhuli na ako sa klase.
Kinabukasan, maaga akong gumising. Ayoko nang ma-late pa at magmadali sa pagpasok baka mamaya may masama na namang mangyari sa akin.
Nagpaalam na ako kay mama pagkatapos kong kumain. Naglakad na ako papuntang South Middleton University. Gate palang halata mong conscious este prestigious ang university na papasukan ko. Sobrang lawak ng university na ito hindi katulad ng vocabulary words ko, biro mo mula kindergarten hanggang college student dito nag-aaral. Hindi na nakapagtataka na mamaya ay maliligaw ako sa sobrang daming tao at mga buildings na nandito, malulula at malilito talaga ako for sureness.
Laking pasalamat ko sa Diyos nang hindi ako naligaw at natagpuan ko ang room ko. Buti naman maaga pa at iilan-ilan palang kami. Wala pang professor kaya pumasok na ako at pumunta sa pinakadulo at doon umupo. Nakita kong pumasok ang isang babae at nakatingin nang masama sa akin.
"Excuse me?" Tinuro ko ang sarili ko bilang tanong kung ako ba ang kinakausap n'ya.
"Oo ikaw, get out of my chair pathetic." May labasan ba sa upuan? Tsaka ano 'yung pathethick? Path? Daan? Thick? Makapal? Makapal na daan? Sari-sari ang isang 'to.
"Ah sorry." Mga ilang segundo pa bago ko na-gets ko 'yung ibig n'yang sabihin. Umalis ako sa upuan at makapal na daan. Sakto namang dumating ang isang professor at nakita ako.
"Oh Goodmorning, ikaw siguro si Ms. Duerre."
"Opo Ma'am." Ngumiti ako sa kan'ya.
"I heard what happened. Okay ka na ba?" Tumango ako bilang sagot. "Come here and introduce yourself first." Napansin kong may mga estudyante nang nakaupo sa mga bakanteng upuan kanina. Tumango na lang ako at pumunta sa unahan para ipakilala ang sarili ko.
Ngumiti ako sa kanilang lahat at nagsimulang magpakilala gamit ang minemorize kong speech na tinuro ni kuya sa akin kahapon. Nakaka-hawak este touch s'ya biruin mo um-absent s'ya sa trabaho niya kahapon dahil nag-aalala s'ya sa akin.
"Hello, I'm Heather Jean Duerre. I'm 17 years old..." panimula ko.
"So, why did you choose this course?"
"I really want to learn all about the things that related in Hospitality Industry such as cooking, bartending, table napkin folding, catering and so on. I am so interested in this course that's why I chose to be an HRM student. I hope, welcome ako dito sa class na 'to and all of you are welcome to ask me when you need anything. Let's all be friends. Kung may tanong kayo, itanong n'yo lang sa akin--"
Napatingin naman ako sa nagtaas ng kamay. Hala. Baka kung anong itanong n'ya. Hindi pa naman ako ready. Dapat 'di ko na lang talaga sinabi ang huling sinabi ko. Mapapahiya pa yata ako. Si kuya kasi e dinagdag pa 'yung may tanong chuchu para daw mas maging impressive eh 'di ko nga alam ang ibig sabihin no'n.
"Oh yes, what is it Ms. Ramirez?" Nakaka-fressure naman ang mga ingles-an nila. Tumayo naman ang babaeng nagtaas ng kamay kanina at tiningnan ako habang nakangiti. Nagsimula na s'yang magsalita. Kinakabahan tuloy ako.
"Tutal lahat kami ay natanong nito kahapon at sumagot din kami..." Nakita ko namang nagsingisian ang mga kaklase ko. Oh no! Ano 'yung tanong?
"Sari-sari talaga 'to si Maine." Narinig ko pang bulong ng isa.
"Naniniwala ka ba sa forever?" Nagulat naman ako sa tinanong n'ya. Akala ko kung ano. Teka, kailangan ba talagang sagutin ko ang walang kwentang tanong na 'yan? Ano 'yan?
"Ano... Hindi naman sa pagiging bitter, hindi talaga ako naniniwala sa forever." Nagkantyawan naman 'yung mga kaklase ko. Nagtawanan sila at narinig ko pang may sumigaw na 'Bitter!' Sabing hindi nga e bingi ba sila? Pati 'yung professor na hanggang ngayon ay hindi ko pa kilala ay tumawa na rin. Umupo na ang babaeng nagtanong sa akin.
"Bakit hindi ka naniniwala sa forever, Ms. Duerre?" Ngayon, si professor naman ang nagtanong sa akin. Huy grabe naman, unang pasok ko nasa hotseat agad ha.
"Naniniwala po kasi akong 'Nothing is permanent in this world except the word change'. Ika nga po nothing lasts forever. Para po sa akin that word 'forever' never exists in real life. Walang forever pero may life time. Hindi naman masamang maniwala sa isang bagay ang kaso lang, isipin mo, maniniwala ka ba sa isang bagay na walang patunay? Kumbaga sa isang kaso, maniniwala ka ba kaagad kung walang ebidensya? Ganoong din po ang paniniwala ko tungkol sa forever. Wala pang nakakapagpatunay na mayroon nga kaya hindi ako naniniwala." Paliwanag ko. Pag dating talaga sa topic na forever, marami akong alam. Napapa-english ako kahit 'di ko alam kung alam ko ba ang sinasabi ko.
"Bakit mo nasabing walang forever? May nang-iwan na ba sa 'yo?"
"P-po?" tanong ko kay Ma'am. Sabing hindi nga ako bitter! Can't you seen?
"I mean, may dahilan ba kung bakit hindi ka naniniwala sa forever?" Ngumiti ako ng may pag-aalinlangan.
"Actually po..." Napatigil ako ng biglang sumakit ang ulo ko. Napahawak ako sa sintido ko. Pakiramdam ko umiikot ang mundo ko. Teka, buntis ba ako? Ay beergin pa nga pala ako. Tanga tanga ko talaga.
###