"J-jean? Naririnig mo ba ako? Jean?"
"Doc, gising na s'ya."
"Jean?"
Rinig na rinig ko ang boses ni mama. Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at sumalubong sa paningin ko ang puting paligid. Nasaan ako?
"Jean? Okay ka na ba? Kamusta ang pakiramdam mo?" Nilingon ko si mama at pinilit kong ngumiti sa kan'ya.
Inalalayan n'ya ako para bumangon. Nakita ko rin si kuya na nakaupo katabi ng kama ko. Kinausap lang sandali ng doktor si mama at umalis na rin ito.
"Mabuti naman nagising ka na. Hindi mo alam kung gaano mo pinag-alala si mama," wika sa 'kin ni kuya.
"Jean, okay ka na ba? Anong nararamdaman mo? May masakit ba sa iyo?" sunod-sunod na tanong ulit sa 'kin ni mama habang hinahaplos ang kamay at mukha ko. Mugto ang mga mata ni mama at nasasaktan akong nakikita iyon.
"Opo, masakit pa po ang katawan ko, mama."
"O sige, magpahinga ka na muna ha. Bibili lang kami ng pagkain mo para lumakas ka."
Tumango ulit ako. Lumabas na silang dalawa sa kwarto kung nasaan ako. Nilingon ko ang pintuan dahil bumukas muli ang pinto.
"Oh ma, ang bilis n'yo namang—b-bakit ka nandito?" Akala ko sila mama ang pumasok, hindi pala kundi 'yung lalaking nagligtas sa akin noong nakaraan, noong muntikan na akong---ayoko nang isipin. Bakit siya nandito?
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko pa.
"Hindi mo man lang ba ako pauupuin, overaction?" Kumunot ang noo ko at nahiwagaan kung anong dahilan ng pagpapakita niya sa harap ko. Tsaka bakit tinatawag niya akong overaction? Nandito ba siya para asarin ako?
"Overaction ka d'yan! Jean ang pangalan ko hindi overaction!" sigaw ko sa kan'ya. Bakit ba pinapaalala n'ya ang bagay na 'yon? Nakakainis naman. Masama bang magkamali ang isang bobong tulad ko? Tao rin naman ako ah!
"Huwag mo nga akong sigawan." Lumapit s'ya sa akin at umupo sa upuang katabi ng kama ko. Naalala ko na naman 'yung kahihiyan na nagawa ko. Promise, mag-aaral na talaga ako.
"E bakit ka ba nandito ha?" Hindi n'ya ako sinagot imbes nagtanong s'ya.
"Okay ka na ba, overaction?" Nagtaka naman ako sa tanong n'ya. Pinanliitan ko s'ya ng mata.
"Ano namang paki mo sa akin? Ha? Bakit ka ba talaga nandito? Sisingilin mo na ba ako sa pagliligtas mo sa akin?" Sunod-sunod kong tanong. Ewan ko, kanina nanghihina ako pero matik na nabubuhayan ako kapag nakikipag-away.
"'Wag kang mag-alala hindi ako concern sa 'yo. Gusto ko lang malaman kung okay ka na para malinis na ang kunsensya ko," pang-uuyam niya.
"Anong ibig mong sabihin? Ano bang ginagawa mo rito? Umalis ka na nga lang! Nakikita pa lang kita feeling ko matutuluyan na ako e! Alis na! Alis!" sigaw ko at pinagtulakan ko s'ya.
"Grabe ang o.a mo talaga. Aalis naman ako kahit 'di mo sabihin, overaction!" Nang-aasar lang talaga ang isang 'to!
"Bakit ka ba overaction nang overaction d'yan? May pangalan ako kaya 'wag 'yan ang itawag mo sa 'kin!" Nayayamot kong sabi. Inuubos niya talaga ang enerhiya ko.
"Bakit? Anong gusto mo? Hindi naman bagay sa 'yo ang pangalan mo." Sinamaan ko s'ya ng tingin. Sige pag-tripan mo ko, feeling close 'tong isang 'to!
"Wow ha? Kilala mo ba ako? Alam mo ba ang tunay kong pangalan ha?"
"Oo."
"'Yun naman pala eh! E 'di tawagin mo ako sa pangalan ko." Tiningnan ko siya at hinintay bigkasin ang pangalan ko.
"Oo nga, 'di ba overaction ang pangalan mo?" Inirapan ko siya. Grabe! Nanggigigil na talaga ako sa hinayupak na 'to!
"Grabe ka! Ang ganda kaya ng pangalan ko kasing ganda ko kaya bagay na bagay sa 'kin 'yung Heather Jean Duerre. Ganda ko eh. Hindi malabong magustuhan mo 'ko." Nakita ko siyang ngumisi na para bang hindi makapaniwala sa napakataas na lighting spirit ko. Lighting spirit ba tawag do'n?
"Mukhang okay ka na nga."
"So may gusto ka nga sa 'kin?" Tanong ko.
"Assuming mo naman, no way."
"Anong no way? May daan kaya! Ayan o! Ayan!" Turo ko sa espasyo sa pagitan namin.
"Ah bobo."
"Sinong bobo? Ha?"
Nainis naman ako sa sinabi n'ya kaya binato ko s'ya ng unan sa mukha. Natawa ako sa mukha n'ya, gulat na gulat 'yung reaksyon n'ya.
"Kung hindi ka lang babae baka kung ano nang nagawa ko sa 'yo. Pasalamat ka, babae ka." Akmang parang sasakalin niya ako kaso pinipigilan niya ang sarili niya.
"O s'ya thank you. Alis na!" Tiningnan n'ya ako nang masama at ibinato sa akin ang unan na tumama sa kan'ya kanina. Buti na lang nakailag ako. Dinilaan ko lang s'ya at hinayaang maglakad palabas ng kwarto ko.
Hindi pa man s'ya tuluyang nakakalabas ay muling bumukas ang pinto at iniluwa no'n ang maganda kong ina at ang gwapo kong kapatid na may dalang pagkain.
"O ikaw pala hijo, kinamusta mo ba ang anak ko?" Tanong ni mama doon sa lalaki na naging dahilan ng pagkunot ng noo ko.
"O-opo," Anong opo? Sa pagkakaalala ko binwisit mo ako kanina pero parang kinamusta mo nga rin ako, sabi ko nga.
Nakita kong ngumiti si mama sa kan'ya. Naglakad papunta sa akin si kuya para ibigay ang binili nilang pagkain. Inasikaso naman ako ni kuya.
"Salamat," tugon ko nang iabot n'ya sa akin ang pagkain ko.
"Salamat at dinala mo s'ya kaagad dito. 'Wag kang mag-alala hindi kita sinisisi sa nangyari. Basta sa susunod, mag-iingat ka na." Narinig ko pang sabi ni mama sa lalaki.
"Kuya, anong ibig sabihin ni mama? Hindi ko maintindihan," tanong ko kay kuya.
"S'ya kasi 'yung taong nakabangga sa 'yo. Buti nga agad ka n'yang dina---"
"Ano?!" Napalingon sila mama sa pagsigaw ko. "S'ya 'yong nakabangga sa 'kin?" Tiningnan ko nang masama ang lalaking 'yon. At inalala ang nangyari noong papasok ako sa school. Tama, huli na nang mapansin kong may sasakyan na paparating.
Gumaganti ba s'ya? Siguro ginawa n'ya 'yon para makaganti sa pagbangga ko sa kan'ya ng bike. O kaya pambawi n'ya dahil niligtas n'ya ako sa masamang taong noong muntikan na akong---shems ayokong maalala huhu. Kapalit ng pagligtas n'ya sa 'kin ay ang pagbawi n'ya rin rito! OMGBB! Oh my good better best!
"Bakit ka ba sumisigaw d'yan Jean?" tanong sa akin ni mama.
"S'ya 'yung nakabangga sa akin?" Pag-uulit ko sa tanong ko.
"Oo, pero hindi naman daw n'ya sinasadya ang nangyari. Mukhang totoo naman ang sinasabi n'ya kasi dinala ka n'ya rito kaagad." Tsk.
"Ma naman! Malay ba natin kung nagsasabi s'ya ng totoo."
"Jean! Bakit ka ba sigaw nang sigaw? Pwede namang hindi ka n'ya dalhin sa hospital pero dinala ka n'ya kasi mabuti s'yang tao." Sige mama, ipagtanggol mo 'yang fc na 'yan. Sa pagkakaalam ko, ako 'yung anak n'yo, bakit s'ya 'yung kinakampihan n'yo?
"Gusto ko munang magpahinga ma. Umalis na po muna kayo." Ibinalik ko kay kuya 'yung ibinigay n'ya sa aking pagkain at humiga ulit ako.
Nagtalukbong rin ako ng kumot. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanila kaya mabuti na 'tong ginawa ko. Ayoko rin namang maungkat din ang nangyari na muntikan na akong... alam n'yo na.
Narinig kong sumarado na ang pinto kaya alam ko nang umalis na sila kaya naman ibinaba ko na rin ang kumot na nakatalukbong sa akin.
"Ay kabayo si Jhope!" Nagulat ako sa kan'ya, akala ko pati s'ya ay umalis na pero hindi pa pala.
"Tss."
"Ano pang ginagawa mo rito?"
"Gusto ko lang mag-sorry," mahinang sabi n'ya. Hindi ko inaasahang mag-sosorry siya sa 'kin. Parang umiba tuloy ang ihip ng hangin.
Tiningnan ko s'ya. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Ano ba dapat? Kailangan ba mag-thank you ako kasi nag-sorry s'ya? Aist! Feeling ko mamamatay na ako rito e. Ano bang gagawin ko?
Nagtagpo ang mga mata namin. Hindi ko alam bakit sobrang tagal niyang nakatingin sa akin na para bang may gusto siyang sabihin.
"Sorry."
Para naming nakunsensya ako at naalala ang pagliligtas niya sa akin noong nakaraan. Hmmm... Hindi niya siguro sinasadya talaga.
###