Isang linggo na ang nakalipas mula noong huli naming pagkikita ni Ethan. Kahit na magkaibigan pa kami at wala siyang masamang intensiyon sa akin, still my parents don't want me to have any communication with him. They are just being careful. Ethan's clan, the Rutherford clan, is one of the strongest and biggest clan in the whole vampire world.
Napapabilang ang angkan nila sa Immortal Warlocks. Mga malalakas at malalaki lamang na mga clan ang napapabilang sa grupo na ito kung kaya nirerespeto sila ng iba pang mga bampira at ginagawa ang lahat ng pag-iingat para hindi makabangga o magkaroon ng hindi pagkakaintindihan sa isa sa mga clan na napapabilang sa grupo na ito.
We are also powerful. Pero kung tutuusin walang-wala kami kung ikukumpara sa clan nila.
I remember when I was twelve, my parents caught me seeing Ethan and eventually finds out from where clan he belongs. Nagalit ang mga ito ng sobra at ikinulong ako sa bahay ng dalawang buwan. Hindi ako nakakalabas kahit man lang sa hardin ng bahay at bantay-sarado rin ako. Pero kalaunan ay bumalik rin naman ang tiwala nila sa akin kung kaya ay binawi rin nila ang parusa.
Isang araw, wala ang mga magulang ko sa bahay. Naisip kong mamasyal pero dinala ako ng mga paa ko sa lugar na nararamdaman kong malaya ako. Alam kong mali at baka maparusahan ulit ako pero pilit akong hinahatak nito.
At nagulat ako kasi sa pagtapak ko ulit sa lumang playground ay andoon siya nakangiti at para bang inaasahan na ang pagdating ko.
Nagmadali akong tumakbo papunta sa kanya at niyakap siya ng sobrang higpit.
Simula nang araw na iyon ay lagi na kaming nagkikita ni Ethan. At simula rin ng araw na iyon ay naging mas matalik kaming magkaibigan. Hindi man tulad ng dati na araw-araw kaming nagkikita, pero okay na rin yong isang beses sa isang linggo. Nag-iingat kami kasi ayaw naming mangyari 'yong dati at baka sa susunod ay hindi na ako makakabalik pa sa lugar na iyon at hindi ko na makikita pang muli ang taong laging andiyan para sa akin bukod sa aking mga magulang.
"Sweetie are you ready? Isang oras na lang at darating na yong susundo sayo?"
"Opo Daddy, I'm excited po!"
My dad is the most kind and understanding person in the world. I am really lucky na siya ang naging tatay ko. Although he is a busy man, he still find ways para mabigyan ako at si mommy ng oras. Alam ko na medyo nagdadalawang-isip siyang payagan akong mag-aral sa isang unibersidad at malayo sa kanila but he still agreed to it. Dad is so protective of me. Hindi niya ako hinahayaang mapahamak. He always choose what's the best and what is safe for his family. Pero kahit na ganun, hindi niya hinahayaang ang pag-aalala niya ang maging dahilan upang hindi ako mabuhay ng normal.
Although we are vampires, and we belong to Auchinleck Paradox group, he still managed to raise us in a simpliest way as possible.
"Are you happy?"
          -tanong ni daddy sa akin
"Yes dad! Thank you so much. You're the best, always the best!"
           -saad ko at niyakap ito
"I will miss this. I will miss you, I will miss mom!"
             -dagdag na saad ko
"We will miss you too sweetie!"
           -dad's voice cracked
"I  promise to be a good girl dad. I will make you and mom proud!"
           -mangiyak-ngiyak na saad ko
"Our daughter is a big girl now!"
          -saad ni mommy na kakadating lang. Natawa kaming tatlo sa sinabi nito
"I love you dad, mom. I love you both!"
           -sabi ko
"Maam, Sir, andiyan na po yong susundo!"
I hugged and kissed both of them for the last time. It will be the first time na hindi ko sila makakasama ng sobrang tagal.
Nilingon ko sa huling pagkakataon ang aking naging tahanan sa loob ng labingwalong taon. Mamimiss ko ito, sobra!
Nang hapon rin na iyon ay umalis na ako sa natatanging lugar na nasisiguro kong ligtas ako. I will be stepping out from my comfort zone.
I just wish my life in the university will be as happy as my life here.
         
.....
Tatlong oras na ang nagdaan mula nang ako'y makaalis at tatlong oras narin akong nakasakay sa kotse. Ang alam ko ay nasa gitna ng buong vampire world nakatayo ang university. Sa madaling salita, napapagitnaan ng lahat ng angkan ng mga bampira ang kabuuan ng Manderstein.
Nagsisimula narin akong mainip sa biyahe. Sobrang tahimik lang ng driver ng kotseng sinasakyan ko. Sa sobrang pagka-inip diko namalayan na nakatulog na pala ako.
Kaagad akong naalimpungatan ng sabihin ng driver na limang minuto na lamang ang ilalabi ng aming biyahe bago kami makarating sa unibersidad na aking magiging tahanan sa susunod na mga buwan.
Pinagmasdan ko ang tanawin sa labas. Ang dating mga nagtataasang building at masiglang lugar ay naging tahimik, madilim at puno ng nagtataasang puno. Tila ba pumapasok kami sa isang masukal na kagubatan. Nalito ako sa aking natatanaw. Diko alam kung isang unibersidad ba ang aming pupuntahan. Para kaming bumabiyahe sa isang kagubatan na para bang walang nakatira.