Hindi alam ni Lyrae kung magpapasalamat ba siya sa buhay niya o ano.
How can she will be thankful if all of her life she's living in pain?
Life supposed to be beautiful, lively and full of colors. But as of her, life is just a piece of shit. It's colorless and dull.
Magmula ng bata pa siya ay walang araw na hindi siya umuuwing umiiyak dahil sa pangbu-bully ng ibang bata na wala siyang ama. Nasa sinapupunan pa lang kasi siya ay iniwan na sila ng ama niyang seaman.
Ang sabi ng kaniyang ina ay nakipagtanan ito sa ibang babae na nagustuhan ng kaniyang step-mother. Lyrae wants to get mad at her father but she can't. Hindi siya ganoong tao na kapag kung ano ang sinabi ng iba ay maniniwala na agad siya.
She knows that behind her mother's story, it has also a different story of her father's side. Kaya hanggang sa kaya pa niyang tiisin ang lahat ng pangungutya ay titiisin niya. She wants to know her fathers side first.
Lyrae look outside her window.
It's nine in the morning yet she's still inside her room. Umuulan kasi simula pa kaninang alas-sais ng umaga. She wants to go out and cook something for herself but she can't.
Wala siyang gana.
It's really hard to eat and enjoy your food lalo na kapag marami kang iniisip. When your brain is flooded with too much information, all you want to do is to sleep. You became lazy and uninterested in everything.
That's what happened to those people who suffer depression.
Lyrae get the picture in her study table. Pinakatitigan niya itong mabuti at niyakap.
"I miss you, L'la." She smile timidly and kiss the picture. Ibinaba na niya ang frame at may kinalkal sa ilalim ng kama.
It was her favorite dress na gawa ng lola niya. Napangiti naman siya habang pinagmasdan ito.
"Kasya pa kaya 'to?" She said then tried to wear it.
"Ayos, kasya pa pala sa akin," masayang saad niya at saka umikot ikot sa harap ng salamin.
"Oh kita niyo 'yan? Aalis na naman. Siguro maghahanap na naman iyan ng maikakama," nagpakawala na lang siya ng buntong hininga at nilagpasan ang mga marites sa kanilang lugar.
Kung dati ay sina Fe, ngayon may iba na namang batch. Kakaiba rin talaga ang lugar nila. Napakaraming chismoso at chismosa. Palibhasa ay walang mga trabaho kung 'di ang dumaldal at gumawa ng kuwento.
Napailing-iling na lang si Lyrae.
'Eh, kung maghanap kaya sila ng mapag-libangan.'
Maghanap ng matinong trabaho o hindi kaya gumawa ng gawaing bahay. Hindi iyong umaga pa lang ay inaalmusal na ang chismis.
Nang makarating siya sa may tulay ay umupo siya sa isang bench sa gilid. She inhales deeply and close her eyes. Letting the air hug her body.
It's already night, maririnig mo na sa paligid ang mga huni ng mga kuliglig. Nang magdilat siya ay napatingin na lang siya sa tubig sa ilalim ng tulay. 
The moon reflects to the water and it's like a scenery.
Even though the moon is not full, it's still beautiful. The way it shine, it captivates her heart. Mabuti pa ang buwan ay naa-appreciate niya. Eh siya kaya? Kailan kaya niya mararamdaman na mahalaga at importante siya?
Maya-maya pa ay hindi niya namalayan na tumulo na pala ang luha niya. Napayuko na lang siya at humagulhol. She's crying again, and it's because she remembered her grandmother.  Ganiyan na ganiyan siya, whenever she remembered her she's getting emotional.
Iyong Lola lang kasi niya ang nagmamahal sa kaniya at tumanggap sa pagkatao niya.
She's still sobbing hard, hinayaan na lang niya ang sarili na ibuhos lahat ng hinanakit niya.
"Miss?" She stopped. Pinahid niya ang luha niya at hinarap ito.
The guy was wearing a black hoodie and a black sweatpants.
"Y-yes?" A fake smile appear in her face. The man sit and grab a handkerchief in his pocket. Tiningnan niya lang ito.
The guy blew a breath, nabasa nito ang nasa utak ng dalaga. "Common, I'm not a kidnapper or something. Walang pampatulog iyan," even though she's hesitant, tinanggap niya ang panyo at pinahid sa luha niya. Wala siyang oras para mag-inarte. At isa pa, kahit na ma-kidnapp siya ay wala namang may pake sa kaniya.
Binalingan niya ito ng tingin at ngumiti siya ng tipid. "Salamat," she said in almost a whisper. The guy look at her again. Also smiling at her with assurance. Like it's telling her that everything will be okay.
Umiwas na lang siya ng tingin. "Lahat ng problema may sulusyon," natawa na lang si Lyrae sa tinuran nito. Problema? May solusyon? Kung mayroon edi sana noon pa. Eh ngayon nga ay wala pa rin siyang nakikitang solusyon.
Solution my ass. She said in her mind.
"Alam mo, mali ka eh. Hindi lahat ng problema ay may solusyon. Hindi lahat ng problema ay naayos. Hindi lahat ng problema ay kayang idaan sa dasal. At higit sa lahat, hindi lahat ng problema ay kaya mong harapin," the guy was silent. Tila ba binabasa kung ano ang nasa loob ng utak niya. She looks away and stand up.
The guy immediately grab her left hand kaya napa-upo ulit siya. Napatingin na lang siya sa kamay nitong naka-hawak sa kaniya.
"Chuma-chansing ka rin eh," aniya. Doon pa natauhan ang lalaki at bumitaw sa pagka-hawak. She holds her bracelet and looks at it. Tahimik lang sila sa loob ng ilang minuto hanggang sa nagsalita na iyong lalaki.
"You may believe that there's no solution in everything. But, problems can be solve by commiting suicide? Hindi ba't hindi. Problems can't be solve by commiting suicide. And suicide can put your soul in hell. Therefore, you need to share it to to others or to someone who can help you and make you feel at ease. . . and that someone is me."
Hindi lang nagsalita si Lyrae. Natawa na lang siya sa isip niya. He's full of poetic words huh!
She slightly shake her head.
"Alam mo. . . masyado kang malalim magsalita. Councelor ka ba?" She ask in a casual way. Though it's half-ment.
The guys just chuckle. "No, I'm not," tapos umayos ito ng upo. "Lumabas lang iyon sa bibig ko."
Katahimikan ang bumalot sa kanila. They just stare at the stars from above habang pinakikinggan ang mga kuliglig sa paligid.
The guy look at his phone, checking the time.
Bumaling ito sa kaniya. " Umuwi ka na, gabi na." Hindi lang siya nagsalita, nakatitig pa rin sa mga ulap. "Mamaya," iyan na lang nasabi niya.
Hindi na niya namalayan na naka-alis na pala iyong lalaking hindi niya alam ang pangalan. Masyado siyang ukopado at hindi niya napansin ang pagkawala ng lalaki. "Teka-"
Nabitin na lang siya sa ere. Balak pa sana niyang nagpasalamat sa lalaki. Napatingin naman siya sa panyong nasa kamay niya.
"Ano kaya 'tong EJF na initial?" Tanong niya sa sarili. Inamoy niya ulit ito at napangiti.
"In fairness, mabango." At saka siya naglakad pauwi.
Pagkapasok at pagkapasok pa lang niya sa bahay ay sampal agad ang sumalubong sa kaniya. Hindi siya nakapagsalita at natabingi ang kaniyang mukha dahil sa lakas ng sampal. Sa kaloob-looban niya ay gusto niyang magsalita. Ngunit, para saan pa't ipagtatanggol niya ang sarili.
"Ano na naman 'to ha Lyrae?! Wala ka talagang kwenta! Napaka-landi mo pa! Ano?! Saan ka naman galing?! Kumakarengkeng ka na naman! T*ng*na! Sana pinalaglag na lang kita dati! Wala ka talagang silbi!" Saka siya nito hinawakan sa buhok at kinaladkad papunta sa cr. Pinaharap siya sa isang baldeng puno sa tubig at iniloblob doon. kahit anong pilit niyang pagwawala at pagpupumiglas ay wala pa rin.
Kusa na lang siyang bumitaw at hinayaan ang ina. Wala siyang ibang nasa isip kung 'di ang mawala. Pagod na siya. Siguro ito na iyon. Eto na iyong araw na pinakahihintay niya.
Hindi niya namalayan na ini-angat siya ng ina. Kusa itong bumitaw at napa-upo siya sa sahig ng cr. Umiiyak na rin siya ngunit walang imik. Padabog na umalis ang ina at iniwan siya roon. Doon na bumuhos lahat ng dinadamdam niya.
"Bakit hindi na lang ako pinatay!" Binagok niya ang sarili sa semento. "Bakit kailangan ko pang magdusa! Sana hindi na lang ako nabuhay!" Mahinang sigaw niya.
Tanging pag-iyak na lang ang nagawa niya. Sukong-suko na siya. Mas namuo pa iyong galit at sama ng loob niya sa kaniyang puso.
Tumayo siya pumasok sa kwarto kahit basang-basa ang kaniyang mukha sa tubig. Umiiyak pa rin siya at wala siyang pakialam doon.
Gusto niya na lang mamatay.
Kinuha niya ang picture nila ng Lola niya at umalis ng bahay. Nakasalubong pa nga niya si Tiyo Pedring na galing sa trabaho. Nakatingin lang ito sa kaniya na puno ng pag-aalala. Hindi niya ito pinansin at nilagpasan ang matanda.
Bumalik ulit siya sa tulay na dala ang sama ng loob na naipon niya sa loob ng napakahabang panahon. Malalim na ang gabi at wala ng katao-tao sa paligid. Tanging siya lang ang nakatayo sa tulay habang nakatingin sa kulay asul na tubig na sa tantya niya ay hindi masukat sa kung anong lalim nito. Malungkot siyang ngumiti at hinalikan ang picture frame nila ng Lola niya. Nilapag niya ito at pinunasan ang kaniyang luha. Tumingin ulit siya sa kalangitan at sa huling pagkakataon ay ngumiti.
"Sorry po, L'la pero pagod na po ako. . ." Her voice cracked. "Pagod na pagod na akong umiyak at intindihin ang mga bagay-bagay," a painful sob escape from her lips even more.
"Patawarin mo ako, L'la ah. Hindi ko na po kaya." At sa huling patak ng kaniyang luha ay nagmulat siya.
Hinanda na niya ang sarili at pumikit ulit para gawin ang kaniyang binabalak. Handa na siyang magpahulog.
"Shit! Miss!" Isang matipunong katawan ang humila sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit. Wala siyang lakas upang pumalag. Mas lalo lang siyang naiyak kasi may sumabotahe sa plano niya. Nandoon na iyon, hindi pa natuloy.
Doon na siya nagkaroon ng lakas para magpumiglas kahit alam niyang mahina siya.
"Iyon na 'yon eh! Bakit mo pa ako pinigilan! Mamatay na sana ako eh! Gusto ko ng mawala dito. Ayoko na, masakit na sobra. Please! Gusto ko ng mamatay!"
The mysterious guy didn't react and just being silent. Letting her burst out all of her pain and agonies she have in her heart. Buong puso siyang umiyak sa bisig nito.
Namamaos na siya kakaiyak pero hindi pa rin siya nito binibitawan. Tulala lang siya at parang bangkay na kalong ng lalaking naglistas sa kaniya.
Bahagya lang itong gumalaw at pinunasan ang luha niya. She didn't even throw a stare at him and let him do whatever he want. She was there, but her mind is in another dimension. Not even minding him.
Niyugyog siya nito. "Miss? Okay ka na?" Tanging pag-kurap lang ang ginawa niya. Inayos siya nito ng pagka-upo. Pinaharap siya nito ngunit ni titigan ang mukha ay 'di niya magawa.
Sinikap niyang ibuka ang bibig niya. "B-bakit. . .bakit ang malas ko?" Iyon na lang ang lumabas. " Bakit kailangan kong magtiis at umabot sa ganito?" Nakatitig ito sa kaniya at nakikinig.
"Pagod na pagod na ako. Araw-araw umiiyak ako dahil sa kaniya, pinipilit ko namang patunayan na worth it lahat ng paghihirap niya pero wala pa rin. Isa pa rin akong basura at walang kwenta sa paningin niya. May nagawa ba akong mali? May kulang pa ba? May dapat pa ba akong pagsikapan para ma-meet ko iyong standards niya? Ano?! Ano pa nga bang kulang? Ginawa ko na lahat-lahat ngunit pinaramdam niya sa akin na mas mabuti pang wala ako sa buhay niya. Kaunting pagdepensa sa sarili, nagagalit na. Binabastos ko raw siya, wala daw akong utang na loob. Mag-eefort na sana ako kaso hindi ko matuloy-tuloy dahil binubungangaan na naman ako. Nawawalan ako ng gana. Napupuno na ng what if's iyong utak ko. Nangliliit ako sa sarili ko, kasi napaka-inutil kong anak. Wala akong kakwenta-kwenta. Tapos sila, pinagsasalitaan nila ako ng hindi maganda. Pokpok, pabaya, pasanin ng magulang, bobo, inutil, lampa, walang ama, salot at kung anu-ano pa!" Huminga siya ng malalim dahil sa sunod-sunod na paglabas niya ng sama ng loob at nagsalita muli.
"Ano ba ang kasalanan ko at pinaparusahan ako ng ganito? Masama ba akong tao? May nagawa ba ako?" Hinarap niya ang lalaki at pagod itong tiningnan."Kaya gusto ko ng mawala. Gusto ko ng matapos lahat ng ito. . ." Napayuko na lang siya at umiyak ulit. Her shoulders is shaking while she cried even harder. Her loud sobs echoed in the entire area. Even the other creatures behind the dark witness on how broke she is.
Tumunghay ulit siya at nagmaka-awa. "Parang awa mo na. Hayaan mo na lang akong mamatay, Renz."
"Ang sakit-sakit na. Hindi ko na kaya."