A MYSTERIOUS black envelope. Hindi ko alam kung saan galing. Basta linipad nalang ng malakas na hangin papunta sa may terrace ng kwarto ko. Parang sa Harry Potter lang. Ang scene na may mga nagsisiliparang sandamakmak na sulat para sa protagonist. Ang pinagkaiba namin ay isang sulat lang ang napadpad sa akin. Sa kulay itim na envelope pa ito nakalagay. I'm not a wizard, though. Nakasulat ang mga salita sa isang itim na papel at kulay puti ang tinta. Creepy yet wicked. Binuksan ko ang sulat.
The Beast at Eighteen
—Dark Fin High
Dark Fin High. I never heard those words before. What if it's not meant for me naman talaga. I'm invading someone's privacy. Pero imposible naman na hindi para sa akin iyon. I think it's no coincidence at all it might be intentional. Kasi dumiretso talaga sa may terrace ng kwarto ko at prenteng lumapag ang envelope sa harap ng sliding door. I doubt it.
"Ina! Sa tingin niyo, saan po kaya ito galing?" tanong ko kaagad kay Ina at pinakita ang black envelope at ang laman nitong sulat. Wala man lang akong nakitang reaksyon sa kanyang mukha. Ni kahit kumunot-noo ay hindi niya nagawa.
"Sweetie," Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng bigla niya akong yakapin. Hanggang sa naramdaman kong hindi na ako makahinga. Dahil sa sobrang higpit ng pagkakayakap niya na parang ito na ang huli naming pagkikita.
"I-ina hindi na po a-ako makahinga," bulong ko. Kumawala siya sa pagkakayakap. Nakita kong pinalis niya ang isang patak ng likidong dumaloy sa kaniyang pisngi.
"I'm happy to have you, my sweetie," She cupped my face and caressed my cheeks. I like this feeling. Mother's touch is the best feeling ever. I could feel the warmth of her love. It was like I am at peace. I love the way with my mother's arms.
"Bakit naman po kayo umiiyak?" I laughed softly then I wipe away her warm tears. I don't even know why she was being emotional all of a sudden.
"Tears of joy," She laughed. "You are so precious than a gem, sweetie." She smiled at me sweetly and I was. Why was she cried out of a sudden? Why was she gets too emotional? Bumalik nalang muli ako sa kwarto ko. I was facing back and forth at paulit-ulit na binabalingan ang sulat.
Hinintay ko nalang si Ama makabalik ng bahay. Para itanong sa kaniya ang mga katanungang na sa utak ko. Sana lang talaga may makuha akong sagot kay Ama. Isang oras din akong naghintay. Kaagad akong bumaba nang nakita ko ang sasakyan niyang papasok sa may gate mula sa teresa ng aking kwarto.
"Ama!" Sinalubong ko siya ng yakap. "May ipapakita po ako sainyo," binigay ko sa kaniya ang black envelope at ang sulat. Bakas sa kaniyang mukha ang pagiging seryoso habang nakatitig sa sulat. Kagaya ni Ina ay wala man lang gumuhit na reaksyon sa mukha niya bukod sa pagiging seryoso.
"Sweetie, you'll understand someday," He cupped my face and kiss my forehead.
I heaved a sigh. My father won't tell me too. They're both acting weird. They're being unreadable. Halos mabaliw na ako sa kaiisip kung ano ang kanilang ibig sabihin. I couldn't even process them on my mind. I am so confused. Why couldn't they just let the cat out of the bag? But I need to understand them if they won't tell me that matters for now.
The next day Ina said that Tita-Ninang will come to visit us. I took a bath then blowered my hair. As usual, trinintas ko na naman ang mahaba kong buhok na nahahati sa dalawa. Siinuot ko rin ang makapal kong salamin. I wore the simple dress mom gave to me.
"So lovely little girl," Tita-Ninang giggled when she saw me then hugs me. I smiled at her intently. "Na-impake ko na ang mga gamit mo, Sweetie," sambit ni Ina.
"Po?"
"Naku, your mom didn't tell you na naman ba?" sabat ni Tita-Ninang. Umiling-iling ako at binalingan si Ina. To be honest, I have a hint. I acted like I don't remember that I'm going with her because I don't want to leave our house. Gusto ko kasi na sa bahay lang ako. And, still bothered about the mysterious black envelope.
"The answer no isn't allowed so I considered it as a yes," saad ni Tita-Ninang na parang nabasa niya ang na sa isip ko. I think it's a good decision naman to go with her on purpose. To set aside some things more like about the questions popping up on my mind. For now, I'll forget about it in the meantime. I could chill, freshen up.
"Saan po tayo pupunta?" I asked her when I notice the way that we're taking wasn't familiar to me.
I lower down the window's car at marahang dumungaw. Medyo lubak-lubak ang daan at may mga naglalakihang puno sa buong paligid. The dancing trees with natural green leaves blowing by the cold breeze. The chirping birds are everywhere that filled my ears that were so relaxing. I inhaled the fresh air that comes from the atmosphere it feels so good. Busog na busog ang mga mata ko sa magandang tanawin na aking nasisilayan. It is so surreal.
"You will see," She giggled then I smiled lightly. Bigla akong ginanahan na kung kanina ay parang hindi ko gustong sumama. Entire vacation Tita-Ninang always invites me to their mansion but this time it's a different place, I guess.
She always told me that I should've seen how beautiful the world is. To explore some things not to just roam around in my room and to read books. I'm an explorer naman but just only through books, though. Blair the explorer.
"Saang lupalop po tayo ng mundo?" I asked stepping out my foot on the van.
"We're here. Casa Grande," Tita-ninang announced. Parang nabanggit na sa akin ni Ina ang lugar na ito. Kalaunan ay naalala ko, dito sila nagkakilala ni Tita-Ninang before, and they became best friends. Kaya laging pumapayag si Ina sa tuwing inaaya ako ni Tita-Ninang mamasyal. Ina trusted Tita-ninang's company that much.
"Sinabi po ni Ina na...dito raw kayo nagkakilala?"
"Oh yes! Dito rin sila nagkakilala ng iyong Ama," Hindi man lang sinabi sa akin ni Ina. How they met each other kaya? Dapat kinwento din ni Ina yung love story nila ni Ama, e. I should ask mom for that as I got home.
As we got out of the car we step a little walk towards the small house. I think it's not a total house the signage says 'cottage'. Binuksan niya ang pintuan ng cottage kaya naman sumunod ako ng pumasok siya. Pinasadahan ko ang looban nito. Maliit lang ang espasyo ngunit napakalinis tingnan. May sofa na malapit sa may pintuan at may T.V na rin sa harap nito. Simple yet comfortable.
"This is your room, hija," Binuksan niya ang isang silid doon. Maliit lang din ang espasyo nito at tanging kama lang at isang maliit na kabinet ang naroon. Linapag ko ang mga dala-dala ko sa kama. "If you need anything let me know, okay?" She kissed my cheeks.
"Mag-isa lang po ba ako dito—" I cut my own words as I heard out of a sudden a phone rang. She gave me a meaningful look that she needs to answer a phone call. I nodded as an answer.
Nang akma na sana akong hihilata sa kama ay nahagip ng aking mga mata ang isang bagay na nasa lapag. Umalis ako sa kama at linapitan iyon. Siguro ay nahulog ni Tita-Ninang nang dukutin niya ang phone sa bag niya. Dumukwang ako para damputin ang bagay na iyon. Ngunit hindi natuloy dahil sa gulat ng may nagsalita sa aking likuran.
"Blair!"
"Pupulutin ko lang po—" Tita-ninang cut me off mid-sentence.
"Don't touch anything especially isn't yours, hija," She glared at me with a scary look before picking up the thing that is on the ground.
I froze in shock when I saw vividly what it is. It looks like the black envelope I have. I blinked many times. I can't believe na parehong-pareho iyon sa envelope na nasa akin. Mabilisan niyang isinuksok sa bag niya ang bagay na iyon. Bago siya tuluyang bumaling sa akin na matalim pa rin ang tingin. Nanuyo ang lalamunan ko sa takot at kaba.
"Don't you dare to ask me," She warned before leaving. Sounds like a threat. Here we go again. Muling nabuhay ang mga katanungang na sa utak ko. Ano ba talaga ang meron sa itim na envelope na iyon?
So mysterious.