He have been extremely quiet ever since I asked him about his name. I think I'd offend him in some way. Tho, It's not my fault. My question is harmless. I'd rolled my eyes as I think of that.
"Bakit ka na naman nang-iirap?", nakakunot ang tanong niya sa akin.
Inunahan ko na siya sa paglalakad dahil bumagal siya noong tanungin niya ako nito. By the way, we are still walking on finding a place to stay. Nah, it's just me since he's just looking around and looking like a bored dog.
I laugh as I think of that. Geez.
"Oh, tumatawa ka naman ngayon?" , curious niyang tanong. Dahil doon napahalakhak ako. This time I give my time to answer his meaningless questions.
"I was thinking of how to kill a man inside of a forest." Huminto pa ako at humarap ng seryoso sa kaniya habang sinasabi ito. Tumigil din siya sa paglalakad at namulsang nakatingin sa'kin. Nakakabit naman dito ang nakakaasar niyang ngisi na parang nasisiyahan siya sa mga nangyayari.
"Ah, I know one thing." Nakatingala niyang saad.
'Napakayabang nito'
"Ano naman aber?" Nakapameywang kong saad. Yumuko naman ito at tumingin sa akin ng nakangisi.
"You have to find a place where you can kill that man." Humahagikhik niyang saad,
Sa asar ko sinipa ko ito. Napahiyaw naman ito sa sakit na naramdaman. Napahawak pa ito sa mababang parte ng katawan niya na sinipa ko.
"Nasa'n ba kasi iyong lugar na binabahayan mo dito? Or gusto mong sipain ulit kita?", mataray at mapanghamong wika ko. 'Aba, matapang ako sa lahat ng aspeto'.
Tinuro niya naman agad ito habang nakahawak pa rin sa parteng iyon. Tumawa ako sa kalagayan nito. Masama kasi ugali ih.
Yes, it's not my fault.
As I follow the directions he pointed, I slowly saw a small house. Not a bad one tho. I think 2 persons will fit inside. I just hope there are 2 rooms there, if there's only one magdadabog ako promise.
Napanguso ako ng manguna na ang lalaki sa paglalakad at hindi ako pinansin. Maybe it really hurts.
Pumasok ako sa loob ng bahay. Kapansin-pansin naman dito ang pagiging elegante sa kabila ng pagiging simple nito. Cool.
"How many rooms?", tanong ko habang hinahaplos ang kawayan na lamesa at mga upuan.
"There's no room here. Kung anong nakikita mo, iyon lang ang nasa loob ng bahay na ito. Well, bukod siyempre sa cr.", saad niya na nagpatigil sa akin sa pagmamasid. Napatingin agad ako sa kaniya. Hindi ako makapaniwalang walang room ang bahay na 'to.
"Now, if that's the point. How can we sleep?", hysterical kong tanong. Lagi nalang nitong pinapainit ang ulo ko. Makita ko pa lang ang nakakabwesit nitong mukha ay gusto ko na agad magwala.
"By closing our eyes, I guess?", sarkastikong saad niya.
'Okay, final na 'to. Magdadabog na talaga ako.'
After that nonsense conversation, we started to clean the place. I actually have a hard time since it is my first time to freaking clean a house. I didn't even bother to clean my room! I have a helper for that. Napatigil ako nang maalala iyon.
Memories started to run in my head.
I look at my surroundings. Now, my brain understands eveything now. Parang ngayon lang nagprocess sa utak ko lahat ng nangyayari. Napatingin ako sa kamay kong kadalasang may hawak na purse or delicious foods, but now napalitan iyon ng walis tambo at dustpan. All of a sudden I miss my life. My parents who did sacrifice themselves for me. I miss my life.
Gosh, how can I go back now?
Napayuko naman ako ng mapansin kong napatingin na rin ang lalaki sa akin dahil sa pagtigil ko sa paglilinis. Pasimple ko namang pinunasan ang mata ko para mawala ang konting luhang tumulo mula rito.
Nagpatuloy ako sa paglilinis kasi alam kong sa sahig kami matutulog. Habang naglilinis, iniintindi ng isip ko ang nangyayari. Sabi ng lalaki kanina na nandito ako para matuto ng isang leksyon. So, it means I am really a bad person before? or maybe still now?
I'm here to learn? Learn what? I don't even know that I am a bad person before. I'm just stating a facts everytime.
Realization hits me!
Now, in order to get out from here I need to suffer and learned? Gosh, that's terrible. I hate forest. I hate nature. Every green. Well aside from veggies, because salad is my favorite food. But still, I feel suffocated when I'm around nature, especifically forest.
"You okay?", nag-aalalang tanong ng lalaki. Nagulat pa ako dahil biglaang nasa harap ko na ito. Ang bilis naman. Napakurap naman ako nang pitikin ako nito sa noo dahil sa hindi ko agarang pagsagot sa obvious nitong tanong.
Inirapan ko muna itp bago nakuhang sagutin. "Yeah I am. Now, that we are done cleaning. What I have to do next in order to get out from here?", mahinahon kong saad.
He immediately look at me surprised. Nang makarecover, napahawak ito sa baba nito. He look at me like he knew something. Like I'm a word problem that is a basic problem for him. "You'll experience a lot of things here but then its up to you if you'll get out from here or stay here forever.", nakatalikod niya ng saad.
Napakunot naman ang noo ko sa sinabi nito. "What do you mean?", curious kong tanong.
As he walks away from me, his back is infront of me, he says words that puts questions in my mind.
"You will be the one who will decide whether you will stay here or not.", sagot niya na nakatalikod pa rin. Sa tono niya'y parang siya ay nangangamba sa mangyayari. Mas lalo namang nangunot ang noo ko sa akto at sa tono niyang iyon.
Bigla akong kinabahan sa mangyayari. Nagsitaasan lahat ng balahibo ko sa aking katawan. Kasabay nito ang panlalamig ng mga kamay ko. I've never been so nervous in my life. Kahit na alam kong hindi ako magiistay dito, natatakot pa rin ako sa mangyayari.
As I remember his words, I look at my surroundings. In a forest. A mysterious forest. Unknown forest. Forest that might have a mysterious and extraordinary creatures inside. And a man. A stranger one. That I didn't know if kind or the opposite.
In the end, I can only exhales every things that kept running on my head.
M|A