Tumatakbo ako sa madilim na gubat. Sa hindi malamang dahilan ay nakakarinig ako ng putukan malapit sa akin, kaya agaran akong lumayo. Subalit, sa bawat paghakbang ko ay naririnig ko ang nagtatakbuhang nilalang na papalapit naman sa kinaroroonan ko. Binilisan ko pa ang aking pagtakbo, dahil sa bilis ko ay hindi ko na alintana ang aking dinaraanan. At sa isang maling hakbang, dumausdos ako sa bangin na patungo sa dagat. Mabuti na lamang at nakapangunyapit ako sa maliit na punong naroon sa gilid ng bangin.
“T-tulong! Tulongan n’yo ako!” nagsisigaw na ako. Nanginginig na ako habang pilit na kumakapit sa puno. Batid kong hindi na magtatagal ang punong aking hinahawakan. Maaring ilang sandali lang ay mahuhulog na ako sa dagat. Maayos lang sana kung magaling akong lumangoy, pero hindi, e. Takot ako sa mga malalim na lugar. Siguro, ito na ang katapusan ko.
“Mommy! Daddy!” Hindi ko na napigilan ang aking mga luha. Ayaw ko pang mamatay. Marami pa akong pangarap sa buhay na gustong matupad. Biglaang pumaibaba ng bahagya ang aking hinahawakang puno. Nawawalan na ako ng pag-asa.
“Kael!” Hindi ko alam pero kusa kong naisigaw ang mga katagang iyon. Napapapikit na ako, siguro ito na nga ang huli. Subalit, isang kamay ang biglaan na lamang humawak sa aking kamay na nahihirapan nang humawak sa punong maliit na lamang talaga ang kapit sa lupa.
Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at tila gumaan ang aking pakiramdam nang masilayan ko ang mukha ng lalaking nakahawak sa aking kamay. Para siyang anghel sa nag-uumapaw niyang kagwapuhan. Ang mga mata niya ay hindi ko maiwasang titigan. Nagsasalita siya pero hindi ko man lamang naririnig. Naka-focus ang utak ko sa kanyang pagdating. Parang nakalimutan ko bigla ang peligro at takot na aking nararamdaman kanina lang. Tila umiikot na lamang ang mundo ko sa aming dalawa. Siya lamang at ako, wala ang nagpuputukang baril at ang malalim na bangin patungo sa malalim na dagat na maaaring kabagsakan ko.
“Tukayo! Kumapit ka!” sumigaw siya. Naging dahilan ito kaya nagising ang aking ulirat. Kumapit ako nang mahigpit sa kanya. Biglaan na lamang nahulog ang aking kinakapitan kanina lamang kaya napapikit ako. Mabuti na lamang talaga at dumating siya, kundi, pinagpipyestahan na ako ng mga pating.
“Kumapit ka nang maayos. Hahatakin kita.” Dahan-dahan na niya akong naiaangat. Isang putok ng baril ang nagpataranta sa amin kaya huminto muna siya sa paghatak sa akin. Sumisenyas siya na huwag akong sisigaw. Sinunod ko naman siya. Nang unti-unti ng humina ang mga putukan ay agaran niya akong hinatak pataas.
“Salamat!” agaran kong sabi nang nasaitaas na ako at kasama siya.
“May dumarating…” mahina niyang bigkas at hinagkan ako. Nararamdaman ko ang kanyang buong katawan. Akap niya ako, ang yakap na nagbigay ng kaginhawaan sa akin.
“Wala naman a. Tsumatsansing ka lamang yata e,” itinulak ko siya ng bahagya. Subalit, sa pagtulak ko sa kanya ay may nakita akong paparating kaya agaran din akong dumapa sa ibabaw niya. Hindi ko na napansin ang paglapat ng aming mga labi. Ako na rin mismo ang kumawala sa paglapat ng aming mga labi.
“Ikaw naman pala itong namumuro, e,” hagikhik niya.
“Manahimik ka nga. May paparating,” saad ko. Maingat akong umalis sa pagkakaibabaw sa kaniya at pagulong na humiga sa tabi niya.
“Wala naman, a!” Tumayo siya at nakangiting binigkas ito. Subalit, sinundan iyon ng putok ng baril.
“Kael!” gimbal kong tawag sa kaniya nang makita kong duguan na ang bahagi ng kaliwang dibdib niya. Paulit-ulit kong sinisigaw ang pangalan niya habang dahan dahan siyang pumaibaba sa nararagasang alon ng dagat.
–
“KAEL!” Napabalikwas ako ng bangon at hinahabol ko ang aking paghinga matapos ang makapanindig balahibong panaginip na iyon. Pawis na pawis ang aking buong katawan at hindi ako makahinga nang maayos. Pinipilit kong balewalain ang aking napanaginipan, subalit, lalo itong nagiging malinaw. Klarong-klaro pa sa akin ang lahat.
Umalis ako sa higaan at minabuting lumabas ng aking silid. Mahihirapan na akong makabalik pa sa pagtulog. Dumiretso ako sa kusina at uminom ng malamig na tubig. Nakakatakot at parang totoo ang mga nangyari sa aking panaginip. Ngunit, hindi ko lubos akalain na mamamatay siya. Tumama ang putok ng baril sa kanyang puso at dahan dahan siyang pumaibaba sa malalim na bangin patungo sa malalim na dagat. Siguro nga, panaginip lamang ang lahat pero…
“Sweetie, ano na naman ba ang napanaginipan mo? Narinig kong may sinisigaw ka. Kaya agaran akong bumangon, kaso wala ka na sa silid mo. Ano ba ang nangyari?” pagtatanong ni Mommy. Uminom muna ako ng tubig at seryoso siyang tiningnan.
“Mommy, paano kung may napanaginipan akong namatay sa panaginip ko, ano ang gagawin ko?” Nasira ang mukha ni Mommy mula sa kanyang narinig mula sa akin. Alam kong mahirap pero natatakot kasi ako. Baka, may pahiwatig pala ang aking napanaginipan. Mabuti na iyong malaman ko kaysa naman sa huli ay pagsisisihan ko pa.
“Kaya ba takot na takot ka?” tumango lamang ako bilang tugon.
“Sino ba ang namatay sa panaginip mo?” Hindi ko siya sinagot at tumalikod para hugasan ang basong ginamit ko.
“Alam mo, Sweetie.” Kinuha niya ang aking kamay at pina-upo ako sa may malapit na upuan. “Sabi nila, kaya natin napapapanaginipan ang isang tao kasi mahalaga sila sa atin. Kasi, sila iyong taong gusto nating manatili sa ating buhay.” Napapangiwi akong nakikinig kay mommy. Hindi naman siguro. “Marami ang nagsasabi na dinadaan sa panaginip ang mga pahiwatig na mangyayari sa ating buhay. Maaaring tama sila, maaari ding hindi.” Hinihigpitan niya ang paghawak sa aking dalawang kamay. “Alam mo ba? Minsan iyong Daddy mo ay umiiyak habang nakaharap sa akin at sinasabi ang panaginip niya. Alam mo ba kung ano ang napanaginipan niya? Mamamatay na raw ako? Siguro, tama iyong sinasabi nila na ang pangontra sa madilim na bangungot ay ang pagsabi sa taong naging parte sa panaginip.” Nakakamangha. “Kasi, may estudyante ako rati. Umiiyak kasi raw, napanaginipan niyang mamamatay na ang mama niya. Hindi niya iyon sinabi sa mama niya kasi natatakot siyang sabihin ito. Matapos ang limang araw, nabalitaan ko na lamang, binuburol na ang kanyang ina. Totoo man o hindi ang pahiwatig. Mas mabuti nang sabihin mo sa taong nasa panaginip mo ang iyong napanaginipan, nang sa ganoon ay maisalba siya. Pero, sweetie. Para mas tumalab, ipanalangin mo siya sa ating Diyos.”
“Mommy, natatakot ako,” saad ko sa kanya.
“Huwag kang matakot, anak. Sino ba kasi ang nasa panaginip mo?” Nakikita ko sa kanyang mga mata ang pananabik kaya ako na mismo ang umiwas ng tingin.
“Mommy, sa akin na lang iyon.”
“Sige na nga. Pero, sino ang first kiss mo?” Pangungulit na naman niya.
“Mommy!” Niyakap ko siya nang mahigpit.
“Ayaw mo talagang sabihin sa akin, ano? Huwag mong sabihin sa aking iyong nasa panaginip mo ang lalaking first kiss mo?”
Namumuro na talaga ang existence ng lalaking iyon sa buhay ko. First kiss. Second kiss. Pati ba naman sa panaginip? Kakasabi ko lang na iiwasan ko na siya e. BLOCK MIKE KAEL BRIONES na nga e. Kaso, kailangan ko muna itong gawin. Kailangan kong sabihin sa kanya ang nasa panaginip ko. Kailangan niyang malaman, para mag-ingat siya.
Napapikit ako, habang pinapanalangin sa Diyos ang lahat. Kung mahuli man ako sa pagsabi kay Kael. Atleast, naipagsa-Diyos ko na ang lahat na mangyayari.
Pwede ko na munang ipagpaliban ang pag-aalis sa kay Kael sa buhay ko. Matapos kong sabihin sa kanya ang mga napanaginipan ko ay iiwasan ko na talaga siya. Sinisira niya ang mga plano ko sa buhay. Hangga’t hindi pa umuusbong sa akin ang mahulog na talaga ng tuluyan sa kanya ay iiwas ako. Bawal muna akong magkaroon ng kasintahan hanggat hindi pa ako grumagradweyt.