Hindi ko lubos maisip na naging maginoo si Boss sa'kin noong kaarawan niya. Being his partner on his own birthday is great. Ang akala ko ay mapapahiya ako at sama ng loob ang makakuha ko that day. Pero nagkamali ako. May kabaitan din naman pala siya, nakadepende lang sa mood niya.
Nang tumunog ang alarm clock ko ay mabilis akong bumangon at tinakbo ang daan patungo sa banyo upang maligo. Fortunately, nakapag adjust na ako sa time ko. Ngayon ay alam ko na ring mabuhay ng mag-isa, medyo nasasanay na rin ako sa sobrang tahimik na condong ito.
After fixing myself, hindi na ako nagsayang pa ng panahon, kaagad na akong lumabas. Habang naglalakad ako ay may isang magarang kotse na pumarada sa tabi ko.
"Sakay na! Hindi ba sinabi ko na dadaanan kita? Did you forgot it? "
Hindi ako nakapagsalita kaagad nang marinig ko ang baritonong boses ni Boss. Tama nga siya, nakalimutan ko ang usapan namin dahil sa pagamadali ko. Pero hindi naman big deal iyon dahil narito na siya at nadaanan siya pa rin ako.
"Sorry, I forgot. Nagmamadali kasi ako," paliwanag ko at tumango lang siya.
Para siyang bipolar. Iba iba ang mood, kaya mahirap pakisamahan. Pero marami ang nagsasabi na may himala ng nangyayari daw sa Boss namin ngayon. Lahat nagtataka kung bakit hindi na ito nagdadala ng mga babae sa opisina niya, at maging sa condo. Bakit ba? May mali ba kung nagbabago na siya? Talagang ang mga tao ay ma issue.
"Ang tahimik mo." Siguro bored na siya kaya napagpasyahan niyang maglita na. It's odd.
"Kasi, baka mamaya ma beast mode ka ng dahil sa'kin," sagot ko pero for the first time ay tinawanan niya ang sinabi ko.
"Takot ka ba sa'kin? Parang ang ingat ng mga kilos mo nitong nagdaang mga araw?"
Napansin niya ba? Tsk. Paano ako hindi mag-iingat eh kaunting mali lang ay sisigaw na siya at magagalit. Hindi ba nakakatakot iyon?
"Ayaw ko lang na maging dahilan ng pagsakit ng ulo mo," sagot ko habang nakangiti.
"Audrey, may hihilingin akong pabor sa iyo. Ayos lang ba?"
He is dinfenitely weird today. Kailan pa siya nagtanong bago mag demand? Well ngayon, ginawa niya. Pero nakapagtataka talaga.
"Ano iyon? Basta huwag lang ang magpakasal tayo," sagot ko na hinaluan ng biro.
"Ayaw mo talagang makasal sa akin." Tumawa siya pero tinaasan ko lang siya ng kilay. Sino ba ang magugustong magpakasal sa isang babaerong katulad niya? Mali. Arrogante pala.
"Gusto kitang isama ulit sa bahay. Tinatanong na ni mom kung kumusta ka, baka naman p'weding dalawin mo siya," aniya kaya natigilan ako.
Nararamdaman ko ang sinsiridad niya. Marunong siyang magmahal, mahal niya ang mom niya. Paano kung nawala ang mommy niya, ano'ng mangyayari sa kaniya? Tuluyan na siyang magiging malapit? Huwag naman sana.
"Ayos lang ba?" ulit niya nang mapansin na hindi ako umiimik at nakatitig lang sa kaniya.
"Ayos lang sa akin, isa pa Boss kita." Mahinahon ko siyang sinagot at ngumiti pa ako.
Pagkarating namin sa kompanya ay kaagad nagbigay galang ang lahat sa kaniya. Sana lahat ginagalang! Tsk.
"Hi Pam! Ang blooming mo ngayon!" Binati ako ni Patrick, isa sa mga naging close ko dito.
"Naku, bola na naman. Pero thank you pa rin!" Natatawa ko siyang sinagot.
"PRECIOUS, FOLLOW ME!"
Ayon, sumigaw na si Boss nang mapansin na wala na ako sa likod niya. Ganiyan siya lagi, pakiramdam ko nga ayaw niyang may kakausapin ako na isa sa mga employees niya. Grabe naman ito.
"Yes Boss!" Nagmadali akong tumakbo ngunit nabigla ako nang bigla siyang humarap. I bumped into him and we kissed accidentally.
The h*ll! Why so clumsy Pam! Dang it!
Lahat nang nakakita ay nagulat at nanlaki ang mga mata habang ako ay para bang naging tuod sa kinatatayuan ko.
"Ano'ng tinitingin-tingin niyo? There's no malice with that, it's an accident. Kapag nakarinig akong pinagchichismisan niyo si Audrey, tatanggalin ko kayong lahat!" Naunang pumasok sa opisina si Boss habang ako hindi pa maka get over.
Napalunok ako ng ilang beses at nanginginig na pumasok. Hindi ko alam ang gagawin ko. Naiilang ako at nahihiya after all. Parang gusto ko na lang maglaho.
"Sorry," ani ni Boss nang maka upo na ako. Tumungo ako at itinago ang mukha ko.
"It's my fault naman, kasi hindi ako kaagad nakahinto," sagot ko. Nawalan kasi ako ng balanse kaya ganoon ang nangyari.
"Pero kung hindi ako humarap, it wouldn't happened. Still sorry, don't worry I'll marry you as a consequence."
Mas lalo akong nagulat at kaagad na tumayo but then he laughed at me. "Talagang ayaw mong makasal sa'kin. Nadidiri ka ba sa'kin?" aniya habang inaayos ang mga gamit niya.
"Wala aking planong magpakasal sa kahit na sino." Naupo ako ulit at tuningnan ang schedule niya today. Nagtaka lang ako dahil after his meeting with the Malaya's President ay campus visit and donation ang nakalagay. Sa mismong paaralan na pinagtratrabahuan ko pa dati ang address.
"Kahit na si Andrew?" Nabalik sa kanya ang attensiyon ko nang magtanong ito at banggitin ang pangalan ni Andrew.
"Andrew? Parang kapatid ko na siya, at gaya ng sabi ko, hindi ako magpapakasal. Hindi ako mag-aasawa, period!"
"Bitter. Alam mo bang ikaw lang ang naging sekretarya ko na hindi nahumaling sa kagwapuhan ko. Baka bakal na iyang puso mo," aniya at hinila ang upuan ko papalapit sa kaniya. Ano na naman ito?
"Hindi naman puso ang pinairal nila, kun'di mata lang at emosyon. You know what Boss, Love is not emotion it is a decision."
Bakit sinabi ko 'yon? Tsk. Wala akong interes sa pagmamahal na iyan. Sa una lang masaya, luha pa rin ang labas sa huli.
"So, if I decided to love you, is it true love?" Tumawa niya at nagpa ikot ikot.
"Kabaliwan iyan." Napairap ako dahil sa sinabi niya. Ang lakas ng loob niya na biruin ako ng ganiyan. Kung ikaw si Andrew kanina pa kita nabatukan nang matauhan ka.
"Hindi iyan kabaliwan. Baliw ang taong hindi nagmamahal. Anyways, gusto kong samahan mo ako sa Jemeson Elementary School mamaya."