SIA'S POV
Nakatakas na ako sa amin, nag-commute na lang ako dahil wala akong balak magpapigil. Nag-iwan na lang ako ng note para hindi mag-alala si Mommy. Hindi ko nilagay kung saan ako pupunta at sino ang kasama ko. Sinabi ko lang na babalik din ako kaya wag siyang mag-alala. Nakarating na ako sa tagpuan namin ni Jace pero wala pa rin siya.
"AHHHH," sigaw ko dahil may bigla na lang may tumakip sa mata ko, eh sa nagulat ako.
"Shhhh, ako lang 'to," nakahinga ako ng maluwag ng marinig ko ang pamilyar na boses ni Jace.
Tinanggal na niya ang pagkakatakip sa mata ko at iniharap niya ako sa kaniya. Laking gulat ko ng may inabot siya sa akin na rosas at may kasama itong kwintas, yung kwintas na suot ko nung prom night.
"Thank you."
"So, bakit mo ako gusto makita?" tanong niya, nagsimula naman akong maglakad at sumunod naman siya habang hinihintay akong magsalita.
"Hindi ko rin alam, pag-uwi ko kanina dumating yung Tita ko, kapatid daw ni Mommy, tapos may dala siyang bata na na sa anim o hanggang pitong taong gulang siguro at tinatawag niya akong Mommy."
"Malay mo naman kasi ulila na sa pamilya yung bata kaya ganun," paliwanag niya.
"Hindi ko nga alam eh, nakakaramdam ako ng kirot na sa tuwing lalapit siya sa akin o kaya titigan ko lang siya. Hindi pa yun magkamukha kami. Hindi ko alam pero bigla ko na lang naitulak yung bata kanina. Hindi ko na alam gagawin ko," tumulo na ang luha ko.
"Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko pero hindi ba dapat kausapin mo si Tita Zee?"
"Hindi ko alam eh, pakiramdam ko may tinatago siya sa akin. Pakiramdam ko nagsisinungaling si Mommy sa akin. Basta may kirot akong nararamdaman. Sa totoo lang, dalawa lang naramdaman ko nung makita ko yung bata, saya at kirot. Saya kasi parang matagal ko na siyang kilala or parang parte siya ng buhay ko pero mas lamang yung kirot at sakit na nadarama ko, na parang binigyan niya ako ng sugat na mahirap paghilumin at hanggang ngayong parang sariwa pa rin," tuloy-tuloy na ang pagbagsak ng mga luha ko dahil sa tuwing iisipin ko lang ang pangalan o mukha ng batang yo'n nasasaktan ako.
"Intindihin mo na lang o kaya baka nabigla ka lang. Malay mo pag-uwi mo okay na yung nararamdaman mo para sa batang yon." Umatras ako at nangunot ang noo ko.
"Pinapunta kita dito para aluin ako dahil mabigat ang nararamdaman ko pero bakit parang nagiging si Mommy ka na sa pagsasalita mo. Hindi ako naniniwala na mawawala iyon ng ganon ganon lang. Pakiramdam ko may sugat sa puso ko na hanggang ngayon ay hindi pa naghihilom at nung makita ko yung batang yon parang mas lumalim yung sugat na yon."
"Princess, hindi naman iyon ang ibig kong sabihin. Ang akin lang baka nabigla ka lang. At kung pinaglilihiman ka man ng Mommy mo panigurado may malaking dahilan siya kung bakit." Tumalim ang mga tingin ko sa kaniya.
"Alam mo, uuwi na lang ako, hindi nakakatulong itong nangyayaring ito. Akala ko makakalma ako pag ikaw yung kasama ko pero wala parang mas na-stress pa ako. Ang gusto ko lang makikinig sa akin, hindi ko kailangan ng payo." May mga tao kasi na ang gusto lang nila ay makikinig at hindi nila kailangan ng anomang payo kaya dapat marunong makiramdam.
Tumalikod na ako at laking gulat ko ng bigla na lang akong hatakin ni Jace at yakapin ng sobrang higpit. Yumakap na lang rin ako at umiyak nang umiyak. Naramdaman ko pa ang pagdampi niya ng halik sa ulo ko.
Nanlambot ako ng mga oras na iyon at kahit papaano ay naramdaman ko ang pag-alu niya sa akin. Nang mga oras na iyon ay napagtanto ko na mali yung inasal ko sa kaniya. Ang laking effort na yung ginawa niyang pagpunta rito sa akin dahil lang umiiyak ako kanina.
"P-Pasensya na, naii-stress lang talaga ako sa nangyayarin sa buhay ko." Hinaplos niya ang ulo ko.
"Ayos lang yon."
Lumipas lang ang ilang saglit ay inalis niya na ang pagkakayakap sa akin. Pinunasan niya ng mga kamay niya ang mga luhang naglalandas sa aking mukha at tinitigang akong mabuti ng mata sa mata na para bang inaarok niya ang laman ng isip at puso ko.
"Baby, pasensya na talaga sa kanina at hindi ko man alam kung ano ang nararamdaman mo ngayon pero lagi mo lang tatandaan na nandito ako lagi para sa iyo. Pangako, hindi ko na uulitin yung ginawa ko kanina na nagbigay ako ng advice kaysa pakinggan ka. Totoo nga na may mga tao na ang gusto lang nila ay taong makikinig sa kanila. Hindi ko na alam kung ano pa ang nararapat kong sabihin para mapagaan ang loob mo. I am going to be your prince, my one and only princess." Napangiti na ako sa ka-sweet-an ng taong 'to.
Naagaw ang atensyon naming dalawa dahil nagsimula na ang water show. Naghanap kami ng mauupuan. Nang makahanap kami ay agad kaming umupo roon, sumandal ako sa balikat niya at agad namang pumalibot ang kamay niya sa akin para yakapin ako.
Habang nanonood ng water show ay panay na lang ang tulo ng luha ko. Hindi pa rin maalis sa isip ko si Alee. Sino nga ba siya sa buhay ko? Bakit ako nasasaktan sa tuwing maiisip at makikita ko siya?
Dapat ay makalma ako ng water show at hindi umiyak nang umiyak. Naramdaman kong muli ang pagdampi ng halik ni Jace sa ulo ko kaya nag-angat ako ng tingin. Hinaplos niya ang pisngi ko hindi ko alam pero tila ba safe ako kahit kamakailan ko pa lamang siya nakilala.
"Thank you, Jace," sambit ko habang nakatingin sa maganda niyang mga mata.
"Always welcome, my princess," hindi ko batid pero natutuwa ako pag binibitawan nya ang mga katagang princess and baby.
"Wag mo kong iiwan ha," sabi ko sa kaniya.
"I'll never do that. I am always here by your side to hold your hands, to make you laugh, and to wipe your tears. I promise that I'll stay by your side forever." Pinagsalikop niya ang mga kamay namin at pakiramdam ko'y fit na fit iyon at mga kamay lang niya ang gugustuhin kong hawakan sa panghabang buhay.
"Keep your promises, I don't know what will I do if you break it."
"I won't break it, my princess, I promise." Hinalikan niya ako sa noo. My prince is so sweet.
We're not officially together, but he's already mine and I'm his. He's only mine and I'm willing to fight for what's mine.